ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 56

“เหตุใดองค์หญิงจึงมิเป็นห่วงกังวลตนเองเสียก่อน แขวนถุงหอมไว้ที่กายเป็นเวลานานเช่นนั้น กลิ่นคงจะติดอยู่บนร่างแล้วกระมัง อย่าว่าแต่สุนัขตัวผู้เลย ต่อให้เป็นนกตัวผู้ที่โบยบินอยู่บนท้องฟ้าก็คงอดมิได้ที่จะอึใส่”

เซ่เชียนฮวนหยิบตะเกียบขึ้นแล้วกล่าวออกมาเบา ๆ ทำเอาเสียองค์หญิงแปดโมโหหน้าเขียวหน้าเหลือง

ดูเหมือนช่วงนี้นางคงจะตกใจเสียจนมิกล้าออกไปไหนสักพัก

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป

เมื่อช่วยเซวียนชินอ๋องเสร็จแล้ว เซ่เชียนฮวนก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามีคนจ้องมองมาที่นาง บ้างมองมาเพราะนึกสนุก บ้างกำลังสังเกตดู บ้างก็กำลังสงสัยและหวาดกลัว

อาหารมื้อนี้ราวกับเมฆที่ดำทะมึน

จากสิ่งที่นางเลือกกระทำในครั้งนี้ ทำให้สถานะในราชวังของนางดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างเงียบ ๆ

......

หลังงานเลี้ยงอาหารค่ำจบลง

ฮ่องเต้ได้เสด็จกลับไปก่อน ทุกคนจึงทยอยกลับบ้านของตน

รอจนกระทั่งทุกคนเดินทางจากไปหมดแล้ว เซ่เชียนฮวนจึงได้ผ่อนคลายเพราะปราศจากสายตาจับจ้อง ในที่สุดนางก็สามารถดื่มรังนกที่เหลืออยู่ให้หมดได้สักที มิรู้ว่าเพราะเหตุใด เซียวเย่หลันที่มักจะเดินทางไปไหนมาไหนตามอำเภอใจตนกลับมิได้เดินทางออกไป ทั้งยังนั่งอยู่ข้างเซ่เชียนฮวนอย่างเงียบ ๆ

ราวกับกำลังรอให้นางกินอิ่ม

“เจ้ายังกินมิอิ่มหรือ?” เซ่เชียนฮวนยกชามซุปขึ้นมาแล้วมองไปทางเซียวเย่หลันด้วยความสงสัย

เซียวเย่หลันเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ผ่านไปสักพักจึงกล่าวออกมาเสียงเบาว่า “ถังข้าว”

“เชอะ เจ้าต่างหากที่เป็นถังข้าว อ้อมิใช่สิ เจ้าเป็นถังสุราใบใหญ่”

จากที่เซ่เชียนฮวนสังเกตเห็น อาหารค่ำนี้เขาแทบมิได้แตะตะเกียบเลยด้วยซ้ำ

ได้แต่ยกถ้วยสุราดื่มตามลำพัง

สิ้นเปลืองอาหารอันโอชะโดยใช่เหตุ

นางมองไปยังชามซุปรังนกของเซียวเย่หลันที่ยังมิได้แตะต้อง จากนั้นยื่นมือออกไปคว้ามาวางไว้ด้านหน้าตน “เจ้ามิเอาหรือ ฉะนั้นถ้าขอดื่มก่อนล่ะ”

เซียวเย่หลัน “......”

เมื่อครู่เขาอุตส่าห์คิดว่าสตรีนางนี้ก็พอจะมีข้อดีอยู่บ้าง

“เอาละ เอาละ ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น ข้าเองก็เห็นด้วย หากบิดาของลูกในครรภ์ข้ามิใช่เจ้าก็คงดีกว่า ข้ามิอยากจะคลอดลูกที่มีนิสัยดุร้ายราวกับปีศาจฆ่าคนได้ตลอดเวลาออกมาหรอก”

เซ่เชียนฮวนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก

บางทีพ่อของลูกอาจจะมิใช่เซียวเย่หลันก็ได้

ในบางครั้งคนเราอาจจะเลือกที่จะลบความทรงจำที่มิอยากจำไว้

ดังนั้นการที่นางไร้ความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นไปได้

ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเซียวเย่หลันเอ่ยถามขึ้นว่า “อาการเจ็บป่วยของเสด็จอา เจ้ามิรู้ถึงสาเหตุจริงหรือ?”

“ข้ามิรู้หรอก โลกลมชักบางทีก็เป็นมาโดยกำเนิด แต่บางทีก็เป็นเพราะมีสิ่งกระตุ้น ใครจะไปรู้เล่า”

เซ่เชียนฮวนตอบไปอย่างถูไถ

นางเหลือบมองดูเซียวเย่หลันและพบว่าแววตาของเขาดูมืดมนผิดปกติ

“ข้ารู้สาเหตุอาการเจ็บป่วยของเขา”