ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 102

ตอนที่102 ข้าจะทนได้อย่างไร

โล่หวินหลานใช้สำหรับชุบไปที่น้ำเกลือจากนั้นก็เช็ดบริเวณบาดแผลของด่องหย่า สำลีที่เต็มไปด้วยคราบเลือดถูกโยนทิ้งออกมาจำนวนมาก ด่องห้วนที่อยู่ข้างๆก็ไม่กล้าพูดอะไร เขาเพียงแต่ตกใจกับการกระทำของนาง ในใจก็คิดว่าไม่เคยเห็นใครทำการรักษาเช่นนี้มาก่อน

เลือดค่อยๆไหลข้าลง โล่หวินหลานไม่กล้าที่จะทำช้าลง เพราะหากนางช้าไปเพียงเล็กน้อย อาจจะทำให้เสียเลือดจนตายได้ หลังจากที่จัดการล้างแผลไปเรียร้อยแล้ว นางก็พึ่งสังเกตว่าเนื้อบริเวณที่ถูกพิษกัดกินนั้น ยากที่จะเกิดขึ้นได้ใหม่ สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือการผ่าทิ้ง

โล่หวินหลานมองดูแล้ว ลูกดอกธนูยิงเข้าไปลึกมาก แต่โชคดีที่ไม่โดนอวัยวะภายใน นางสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ยื่นมาออกมา“เอากรรไกรให้ข้าที"

เย่หวินยื่นกรรไกรให้ จากนั้นก็ใช้ผ้าซับเหงื่อของโล่หวินหลาน

มองดูโล่หวินหลานนำกรรไกรที่กำลังจะตัดชิ้นเนื้อของด้วนหย่า ด่องห้วนที่รู้สึกว่าการรักษาของโล่หวินหลานแปลกๆจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปห้าม“พระชายา ท่านจะทำอะไร? ทำไมต้องใช้กรรไกร? ตอนนี้ด่องหย่าบาดเจ็บสาหัสอยู่！ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้！"

โล่หวินหลานโมโหจนถึงขีดสุด แต่นางก็มองดูคนตรงหน้าที่ตอนนี้กลัวจนเหงื่อท่วม มองดูใบหน้าที่แดงก่ำของด่องห้วน นางเองก็อยากจะร้องไห้ คนที่นี่ไม่เคยเห็นการรักษาแบบนี้มาก่อน ก็จะกลัวเป็นธรรมดา แต่ตอนนี้เวลาคับขันนางจึงทำได้เพียงอธิบายอย่างคร่าวๆ“ข้ากำลังทำการรักษานางอยู่ ไม่ได้ทำร้ายนาง เจ้าวางใจเถอะ！”

แต่ด่องห้วนเองไม่อยากจะเชื่อเสียเท่าไหร่ เขามองดูด่องหย่าที่กำลังบาดเจ็บสาหัสนั้นไม่อยากให้นางเจ็บตัวเพิ่มขึ้นอีก

เขาที่กำลังห้ามโล่หวินหลานนั้น เห็นนางไม่ยอมปล่อยกรรไกร จึงพูดขึ้น“พระชายา ข้าเปล่าไม่เชื่อท่าน แต่ข้าไม่สามารถให้อาหย่าได้รับบาดเจ็บไปมากกว่านี้ ข้าจะพานางไป！”

พาไป? โล่หวินหลานมองเขาตาขวาง ถ้าตอนนี้ด่องห้วนพาด่องหย่าไป การกระทำเช่นนั้นจะทำให้นางตายได้ นางรู้สึกว่าไม่สามารถที่จะอธิบายให้ด่องห้วนฟังได้แล้ว ตอนนี้เพราะด่องหย่าทำให้เขาเสียสติไปแล้ว

นางเห็นด่องห้วนที่กำลังจะแตะตัวด่องหย่า โล่หวินหลานจึงหยิบไม้ขึ้นมา แล้วตีไปที่ด่องห้วนอย่างแรง จนเขาล้มลงไป

หากว่าโล่หวินหลานไม่ทำเช่นนี้ เย่หวินก็จะเป็นคนทำเอง

หลังจากที่จัดการด่องห้วนเรียบร้อยแล้ว โล่หวินหลานก็เตรียมจะใช้กรรไกรในการตัดชิ้นเนื้อบริเวณท้องของด่องหย่า นางสามารถหาชิ้นเนื้อที่เน่าเสียอยู่ด้านในเจอแล้ว จากนั้นนางก็ตัดชิ้นเนื้อพวกนั้นทิ้ง แล้วคีบออกมา ชิ้นเนื้อยังส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง

ขั้นตอนต่อไปก็คือสิ่งที่โล่หวินหลานถนัดที่สุด นั่นก็คือการเย็บแผล สุดท้ายการผ่าตัดในครั้งนี้ก็จบลงด้วยดี

แต่ว่า สวินโม่ยังไม่ได้ยาถอนพิษมาเลย

"เย่หวิน เจ้าไปดูสิว่าทำไมสวินโม่ยังไม่กลับมาอีก?" โล่หวินหลานเช็ดเหงื่อบริเวณหน้าผาก ตอนนี้ก็ใกล้จะครบสามชั่วยามแล้ว

หลังจากที่เย่หวินวิ่งออกไป โล่หวินหลานก็ถอดชุดฆ่าเชื้อออก จากนั้นก็เก็บอุปกรณ์ในกล่องยาให้เรียบร้อย แล้วหยิบผ้ามาล้างหน้าของตนเอง ตอนนี้นางมองดูคนที่นางรักษาด้วยมือของตนเองแล้ว จิตใจก็เริ่มนิ่งขึ้น ไม่ตื่นเต้นเหมือนตอนที่รักษาคนในครั้งแรก

ขณะที่นางกำลังหันหลังนั้น ก็มีมือหนามาบีบที่คอของนาง ทำให้นางแทบจะหายใจไม่ออก นางรู้สึกหายใจลำบากมาก จากนั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำ“ทำไมท่านต้องฆ่าอาหย่าด้วย? ข้าเชื่อใจท่านขนาดนี้ แต่ท่านกลับฆ่าญาติสนิทของข้าได้ ข้าจะให้เจ้าเอาชีวิตมาชดใช้！”

โล่หวินหลานรู้สึกว่าตนเองหายใจลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้นางไม่สามารถส่งเสียงได้แล้ว ทำได้เพียงใช้มือผลักมือเขา ถึงแม้ว่าแรงของนางจะสู้เขาไม่เลยก็ตาม

นางตายไม่ได้ จะตายโดยถูกคนอื่นเข้าใจผิดเช่นนี้ไม่ได้......

"ปล่อย....มือ...ไม่....." เสียงที่พยายามส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

แต่ตอนนี้ด่องห้วนเหมือนโดนผีเข้า เขามองด่องหย่าที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสิ้นหวัง

อาหย่า รอก่อนนะ หลังจากที่พี่ฆ่าคนที่ฆ่าเจ้าแล้วพี่ก็จะตามเจ้าไป.....

ทันใดนั้นเอง ประตูก็ถูกเปิดออก สวินโม่และเย่หวินมองดูภาพตรงหน้าอย่างตกใจ เย่หวินร้องตะโกนเสียงดังแล้วรีบเข้าไปแยกตัวพวกเขา สวินโม่เองก็รีบใช้เข็มที่เก็บเอาไว้ตรงหน้าอกมาฝังลงไปที่คอของด่องห้วน จากนั้นก็กดจุดเขา ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ชั่วคราว

"พระชายา！” เย่หวินร้องเรียก นางมองดูคอของพระชายาที่เป็นรอยแดงจนตัวสั่น หากนางกับสวินโม่มาช้ากว่านี้อีกก้าวหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

สวินโม่เองก็โมโหมาก เขากระโดดถีบไปที่ด่องห้วน หากไม่ใช่เพราะว่าเขามาทันเวลา โล่หวินหลานก็จะตายคามือเจ้านี่ คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น ในใจของเขาก็โมโหมาก อยากจะตีเขาให้จาย แต่กลับมีเสียงแหบพร่าดังออกมา“สวินโม่ เอายาถอนพิษให้ด่องหย่าก่อน แล้วค่อยว่ากัน"

ทั้งๆที่หวังดีช่วยนาง แต่กลับทำคุณได้โทษ สวินโม่ไม่อยากสิ้นเปลืองยาถอนพิษในมือ เขาป้อนให้ด่องหย่าอย่างไม่ยินดีนัก

"พระชายา เมื่อสักครู่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?" สวินโม่ถามอย่างโมโห หากเป็นคนที่ลืมบุญคุณนั้น ตอนนี้เขาก็จะจัดการพวกเขาให้สิ้นซากเลยทันที

โล่หวินหลานดื่มน้ำที่เย่หวินตักให้แล้วพูด“พูดแล้วก็น่าตลกเสียจริง เมื่อสักครู่ข้าจะเอากรรไกรตัดชิ้นเนื้อบริเวณท้อง เพื่อเอาเนื้อที่เน่าเสียออกมา แต่ด่องห้วนกลับคิดว่าข้าฆ่าน้องสาวเขาไปเสียแล้ว จึงมาทำร้ายข้า"

"เรื่องแค่นี้เองเนี่ยนะ เดี๋ยวมันฟื้นแล้วหม่อมฉันจะจัดการสั่งสอนมันเอง" สวินโม่โมโหมาก เขาหักนิ้วของตนเองเสียงดัง

โล่หวินหลานมองดูสีของท้องฟ้า “สั่งสอนอะไรกัน！เราควรกลับกันได้แล้ว"

ออกมานานขนาดนี้ ไม่รู้ว่าโม่ฉีหมิงที่กลับมาจากราชสำนักจะเป็นห่วงรึเปล่า เย่หวินมองสองคนนั้นด้วยความโกรธ อยากจะจัดการพวกเขาเสียจริง กลับไปที่ตำหนักหากท่านอ๋องเห็นรอยแดงบนคอของพระชายา ต้องโมโหเป็นแน่แท้