ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 111

ตอนที่111การโจมตีครั้งยิ่งใหญ่

สำหรับองค์ชายองค์หนึ่งที่ไร้ซึ่งการโปรดปรานจากท่านพ่อและความรักใคร่ของเสด็จแม่โล่หวินหลานไม่เกรงกลัวจากศักดิ์และยศที่นางมีอยู่ตอนนี้คงไม่ต้องกลัวหลินอ๋องเขาใช้วิธีสกปรกนำทัพทหารมาแย่งจิ่นชื่อไปมิใช่ว่าอยากจะโจมตีพระราชทายาทหรือจิตใจของพระราชทายาทกำลังอ่อนแอเพราะเรื่องของเย่เซียวหลัวและยืมจิ่นชื่อรักษาบาดแผลมากโดนตลอดแค่เขาแย่งจิ่นชื่อไปพระราชทายาทต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอน

โล่หวินหลานกำลังมองจิ่นชื่อที่กำลังร้องห่มร้องไห้บนพื้นยื่นมือฉุดนางขึ้นมาผลักตัวเย่หวินที่อยู่ข้างหลังนางเย่หวินเลยจ้องหน้าแสดงความไม่พึงพอใจและพยุงหญิงสาวผู้นั้นขึ้นมานั่ง

“ทำไมข้าไม่รู้ว่าหลินอ๋องท่านยังมีรักเก่าอย่างนี้ด้วยหรือ!ทำให้ข้ารู้สึกตกใจ!หลินอ๋องท่านเป็นถึงองค์ชายแต่กลับไปแย่งผู้หญิงต่อหน้าชาวบ้านถ้าเรื่องนี้เปล่าประกาศออกไปคงจะทำให้ฝ่าบาทอับอายและยังเป็นที่เรื่องตลกสำหรับชาวบ้านอีกท่านว่าฝ่าบาทจะรู้ในสิ่งที่ท่านทำแล้วยังจะให้อภัยท่านไหม?”น้ำเสียงของโล่หวินหลานเหมือนจะฟังแล้วโหดๆเจ็บๆสายตาของเธอจ้องมองไปยังเขาที่กำลังเปลี่ยนสีหน้า

หลินอ๋องถอยหลังไปสองก้าวสีหน้าค่อยๆขาวซี้ดถ้าราชวงศ์นี้จะทอดทิ้งเขาแล้วไม่เอาเขาแล้ว......

เหมือนเขากำลังหัวเราะเยาะตัวเองทีแรกก็มักจะเป็นคนที่ถูกลืมอยู่แล้วจะโดนอีกนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป?ถ้าท่านพ่อรู้ว่าองค์ชายมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับหญิงสาวโสเภณีคิดว่าคงน่าจะโกรธมาก!เรื่องนี้ทำให้ราชทายาทไม่มีความสุขก็แค่ฆ่าตัวตายไปพร้อมกันทีแรกเขาก็ไม่ค่อยมีอะไรอยู่แล้วเขาคงไม่สนใจอะไรใดๆอีก

“แล้วมันจะทำไมหรือ?ยังไงข้าก็เป็นพระโอรสของท่านพ่อ จะทำยังไงท่านก็ไม่ยอมรับข้าหรอก ถ้าเป็นเจ้าพระชายาของหมิงอ๋องถ้าเสด็จพี่ไม่เอาเจ้าแล้วเจ้าจะทำอย่างไร?ถ้าวันนี้เจ้ากล้าขวางข้า ข้าจะกรีดหน้าเจ้าให้ลายเลยดูว่าเจ้าจะรักษาตัวเจ้ายังไง”หลิงอ๋องรีบเก็บเศษแจกันบนพื้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้โล่หวินหลานใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดุร้ายปิดยังไงก็ปิดไม่มิด

ในใจของโล่หวินหลานรู้สึกกลัวมากแล้วเหมือนเขาจะทำร้ายนางจริงๆ

จิ่นชื่อที่นั่งอยู่ข้างหลังได้ยินคำว่าพระชายาหมิงอ๋องเลยเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจพระชายาโล่หวินหลานวันนี้นางได้เห็นใบหน้าจริงเป็นหญิงสาวที่งดงามและฉลาดจริงๆ

เย่หวินเห็นหลินอ๋องกำลังจะถึงตัวของโล่หวินหลานรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาและรีบชักมีดออกมาจี้เขาไว้ทันใดนั้นหลินอ๋องยังเดินเดินหน้าต่อไปอย่างไม่เกรงกลัวเย่หวินจึงแขว่งมีดไปต่อหน้าเขาเหมือนดั่งลมที่อันตรายพัดผ่านทั้งสองกำลังจะฆ่ากันวิชาการต่อสู้ของทั้งสองซับซ้อนมากเหมือนพายุทอร์นาโดกำลังต่อสู้กันอยู่บนท้องฟ้าทันใดนั้นไม่รู้ว่าหลินอ๋องใช้วิชาอะไรทำให้เศษแจกันลอยขึ้นมาสู้ว่าพลังของเย่หวินและเศษนั้นลอยไปแทงโล่หวินหลาน

ในสถานการณ์ที่น่าตื่นเต้น“ซิ้ว”เสียงลอยขึ้นของธนูทะลุผ่านประตูและแทงเข้าไปในตัวของหลินอ๋องผ่านเสื้อของเขาทำให้ทั้งตัวของเขาลงไปกองไว้กับพื้น

ธนูดอกนี้มีแรงเยอะมากแล้วแทงเข้าไปในพื้นประมาณหลายเซ็นติเมตรหลินอ๋องตกใจจนพูดไม่ออกตั้งแต่แรกเขาสั่งไปทั้งตัวและมองคนที่อยู่ข้างนอก

มีคนพังประตูเข้ามา คนๆนั้นเหาะแวบเข้ามาอย่างกับผีจะหลอกคน จังหวะฝีเท้าการก้าวของเขาหนักหน่วงมาก รองเท้าบูทสั้นที่ปักไปด้วยไหมทองปรากฏขึ้นในนัยน์ตาของหลินอ๋องและชุดสีดำยาวที่ทำให้กลิ่นอายของความเย็นชามาตามชุดที่เขาสวมใส่ทุกก้าวของเขาเผยความพิฆาตออกมาทำให้คนที่อยู่ในร้านทำตัวไม่ถูกจนต้องรอการมาถึงของเขา เขาเดินเข้าไปหาโล่หวินหลานและใช้กำลังมือเพียงข้างเดียวฉุดนางขึ้นมาเขากวาดสายตาที่เย็นชาไปตรงหน้านางจากนั้นก็ใช้หางตามองไปยังจิ่นชื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ

“น้องเจ็ดเจ้ากินอะไรเข้าไปถึงได้กล้าดีมาทำอย่างนี้กับพระชายาของข้า?”เสียงของโม่ฉีหมิงเฉยชาและน่ากลัวเหมือนผีค่อยๆส่งเข้าไปในหูของหลินอ๋องเขาไม่เคยได้ยินเสียงที่น่ากลัวอย่างนี้เลย

หลินอ๋องฉีกเสื้อที่ถูกธนูแทงและยืนขึ้นมาและหายใจอย่างเบาๆมองหน้าโม่ฉีหมิงนัยน์ตาของเขามีกระแสอะไรบางอย่างส่งออกมา“ท่านพี่สี่ข้าไม่ชอบคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านที่สุดท่านดูพระชายาของท่านให้ดีๆวันนี้ข้าแค่จะเอาจิ่นชื่อ”

โม่ฉีหมิงยิ้มมุมปากเบาๆ“พระชายาของข้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของนางแค่นางมีความสุขหวินหลานอยากยุ่งเรื่องของเจ้ากับจิ่นชื่อข้าก็จะช่วยให้ถึงที่สุด

หลินอ๋องหยุดชะงักไปด้วยคำพูดของเขาสีหน้าเริ่มเปลี่ยนมองโม่ฉีหมิงด้วยสายตาที่อาฆาตรกำลังทหารคงสู้เขาไม่ไหวช่วงนี้ท่านพ่อเรียกเขาไปเข้าเฝ้าบ่อยๆไม่ว่าจะประเมินมามุมไหนเขาย่อมชนะเกมส์นี้อยู่ดี

“วันนี้เห็นแก่หน้าของท่านพี่สี่ข้าจะยอมปล่อยนางไป“หลินอ๋องพูดอย่างโมโหแล้วเดินไปเปิดประตูด้วยความรุนแรงเห็นผู้คนนอกประตูทำท่าทางตื่นตระหนกและเขาก็เดินจากไปอย่างโมโห

ข้างนอกมีเสียงม้าเดินดังขึ้นเสียงความวุ่นวายค่อยๆซาลงองค์ชายได้เดินสวนหลินอ๋องสายตาของเขาเฉยชาสถานการณ์ด้านในเงียบสงบลงเขาเดินผ่านเศษเจกันอย่าระมัดระวังเขาค่อยๆเดินไปหาโล่หวินหลานทันใดนั้นนัยน์ตาของเขาดูซับซ้อนมือของเขาอยากเอื้อมไปจับไหล่ของเธออย่างควบคุมไม่ได้โม่หวินหลานฉุดนางขึ้นอย่างเฉยชา

องค์ชายรู้สึกใจหายสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นนางอยู่ในสภาพแบบนี้

เมื่อกี้บ่าวของเขามีซื้อยาที่ตลาดและตอนผ่านร้านขายผ้าเห็นข้างในกำลังมีเรื่องจึงได้กลับไปบอกเขาเขามานี่ไม่ใช่จิ่นชื่อแต่มาเพราะโล่หวินหลานเขาไม่ได้เจอนางนานแล้วครั้งนี้มาเพราะจะเจอหน้านางแต่นึกไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงมาอยู่ที่นี่ได้

“องค์ชายองค์ชายข้าน้อยกลัวมาก!เมื่อกี้ทำให้ข้าน้อยตกใจมาก!”จิ่นชื่อตาดีที่เห็นเขาและโม่ฉีหมิ่งกำลังจะเกิดเรื่องเลยรีบวิ่งมากอดเขาไว้

องค์ชายก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันที่จิ่นชื่อวิ่งมาอยู่ในอ้อมกอดเขาสายตาเขาเต็มไปด้วยความมึนงงและมองไปยังโล่หวินหลานนางกำลังโดนโม่ฉีหมิงดึงเข้าไปกอดอย่างบ้าอำนาจสองมือของเขาค่อยๆผลักจิ่นชื่อออกแต่นางกลับยิ่งกอดยิ่งแน่นสายตาโล่หวินหลานค่อยๆเลื่อนออกจากตัวของเขา

“กลับไปจะจัดการเจ้า”โม่ฉีหมิงกระซิบข้างหูนางด้วยโทนเสียงต่ำเสียงนี้เหมือนดังไปถึงหูขององค์ชายองค์ชายเลยสะดุ้งแล้วผลักจิ่นชื่อออก