ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 112

ตอนที่112ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด

เสียงกรี๊ดร้องของเย่หวินทำให้ขัดขวางเข้าทั้งสองที่กำลังจูบกันโล่หวินหลานหน้าบางเกินไปคนที่อยู่ข้างนอกมองพวกเขาเต็มถึงแม้จะรู้ว่าพวกเขาไม่กล้าพูดอะไรแต่ว่านางก็ผลักโม่ฉีหมิงออกอย่างหน้าแดงและกระโดดลงมาเองจากรถม้า

โม่ฉีหมิงใช้นิ้วสัมผัสกับมุมปากที่ทิ้งความหอมหวานของรอยจูบตาอันเรียวขาวของเขากำลังยิ้มและใช้อารมณ์ที่อันตรายจ้องมองเย่หวินไว้เย่หวินมิกล้าแม้แต่จะสบตาเลยถอยไปอยู่ข้างๆ

พอใกล้ถึงเขตตำหนักความรู้สึกที่คุ้นเคยทำให้โล่หวินหลานมีจิตใจที่ค่อยๆเงียบสงบลงนางได้เล่นกิ่งไม้จากต้นหลิวที่อยู่ข้างบึงความเรียวยาวของต้นหลิวได้ย้อยลงบนบึงและสะท้อนให้เงินถึงความเขียวชะอมของต้นอ่อนทิวทัศน์แบบนี้ทำให้เห็นแล้วรู้สึกน่าจดจำ

นางยืนไว้สักพักและเดินไปข้างหน้าเหมือนเดิมกำลังอยากจะไปเยี่ยมสวินโม่หน่อยแต่พึ่งถึงประตูก็มีแก้วใบหนึ่งโยนออกมาจากข้างในและกำลังโยนมาตรงทิศทางที่นางยืนอยู่มันลอยมาเร็วจนนางหลบไว้ไม่ทันนางเตรียมใจไว้เรียบร้อยแล้วว่าตัวเองคงต้องหัวแตกแน่ๆ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองกลับไม่ได้รับบาดเจ็บพอลืมตาขึ้นอีกทีหุ่นร่างสูงของโม่ฉีหมิงบังนางไว้ข้างหน้าในมือจับแก้วน้ำชาไว้แน่นๆเขาตำหนินางเบาๆ"ถ้าข้าไม่ตามเจ้าไว้ตลอดเวลาคงต้องบาดเจ็บอีกรอบ"

โล่หวินหลานมองแก้วที่เป็นกระเบื้องลายครามและขมวดคิ้วขึ้น"พวกเราเข้าไปดูเถอะต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ"

ตอนเข้าไปเห็นแค่สวินโม่ที่กำลังนั่งพิงเก้าอี้ที่ปูที่รองนุ่มๆอย่างโมโหที่แท้สีหน้าที่ดูฟื้นฟูได้เร็วกลับกลายเป็นสีหน้าที่ขาวซี้ดหรูซูยื่นอยู่ข้างๆและไม่ได้เอาถาดออกจากมือนัยน์ตาเริ่มแดงแต่ก็ยังคงหัวดื้อไม่ยอมก้มหัวให้คนอื่น

พอเห็นบรรยากาศที่น่าประหลาดใจโม่หวินหลานขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมและจับแขนเสื้อของโม่ฉีหมิงไว้ทั้งสองต้องทะเลาะกันอีกแน่ๆ

"สวินโม่เป็นยังไงบ้าง?"โม่ฉีหมิงทำน้ำเสียงอ่อนเฉย

"ท่านอ๋องไม่มีอะไรขอรับเมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจโยนมันออกมา"สวินโม่มองแก้วที่อยู่ในมือของเขาคำพูดที่ฟังแล้วมีความสุขได้อธิบายไป

การอธิบายที่ไร้ซึ่งกำลังและหน้าที่ดูจืดซี้ดทั้งสองอธิบายไปไม่มีประโยชน์อะไรเขาทั้งสองเกิดอะไรขึ้นก็เห็นอยู่จะๆ

หรูซูไม่กล้าออกเสียงใดๆและถอยไปอยู่ข้างๆไม่พูดไม่จาสายตาที่ดูน่ากลัวจนน่าขดตัวลง

"ท่านอ๋องโรคของข้าน้อยรักษาได้พอสมควรแล้วข้าน้อยสมควรกลับพระตำหนักของตัวเองยังมีสูตรยารักษาโรคภัยไข้เจ็บมากมายที่ข้าน้อยยังไม่ได้คิดค้น"เสียงของสวินโม่ยังแหบหน่อยๆแต่ก็ดีกว่าแต่ก่อนเยอะแต่ก็ฟื้นฟูไม่ได้เหมือนกับปกติที่เป็น

โม่ฉีหมิงพยักหน้าเขาทำการรักษาตัวในตำหนักหมิงอ๋องเกือบเดือนแล้วมีหรูซูที่คอยดูและเขาตลอดและยังมีโล่หวินหลานที่คอยปรุงยาให้เขาได้ฟื้นฟูดูจากสภาพร่างกายของเขาก็เริ่มแข็งแรงขึ้น

"หรูซูดูแลสวินโม่ดีๆจากนี้ไปเจ้าก็อยู่เคียงข้างเขาตลอดเลยนะ"โม่หวินหลานมองหรูซูที่กำลังหันหลังให้พวกเขาอยู่ข้างๆ

พึ่งพูดจบสวินโม่ที่อยู่ข้างๆตะโกนขึ้น"ไม่ต้องแล้วข้าตัดสินใจให้นางไป"เขาไม่อยากแม้แต่จะมองหรูซูเพียงแวบสุดท้ายในน้ำเสียงที่แหบยังเต็มไปด้วยความเฉยชาและคุยกับหรูซู"ตอนนี้ข้าให้อิสระแก่เจ้า เจ้าอยากไปไหนอยากทำอะไรไม่มีใครคอยขัดขวางแล้ว"

ที่แท้ในใจของเขาไม่เคยคิดอยากให้เห็นหรูซูอยู่เคียงข้างเขาแทนยี่ย่างอาจจะเป็นเพราะว่าหรูซูเทียบไม่ติดกับยี่ย่างและไม่สมควรอยู่เคียงข้างเขา

โล่หวินหลานมองสวินโม่ด้วยความประหลาดใจอยากพูดอะไรแต่กลับโดนโม่ฉีหมิงที่อยู่ข้างๆคอยขวางนางไว้เขาใช้สายตาที่แสดงให้นางอย่าพูดอะไรออกมา

"มันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว"หรูซูที่เงียบไปนานเอ่ยปากพูดออกมาสักทีน้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความโหดร้ายเหมือนรอเวลานี้มานานแสนนาน

พอนางพูดชัดเจนแล้วตัดสินใจหันหลังเดินออกไปโดยไม่ใยดีเหมือนสายลมที่พัดผ่านออกไปจากห้องนี้เงาของนางค่อยๆเดินออกไปจากสวน ถึงแม้นางจะเดินจากไปแต่ก็จากไปอย่างสง่าโดนไม่สนใจใคร

เขาที่กำลังเห็นนางเดินจากไปสวินโม่ถอนหายใจหนักๆและหลับตาลง

"เย่หวินสั่งคนตามนางไป"โม่ฉีหมิงสั่งให้เย่หวินที่ยืนอยู่ข้างๆ

เย่หวินตอบกลับแต่ตอนนี้นางยังไม่ทันได้ก้าวออกจากนั้นก็โดนสวินโม่รั้งไว้"กลับมาท่านอ๋องถ้านางอยากไปก็ให้นางไปแบบเต็มใจพอออกจากประตูนี้แล้วนางกับพวกเราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

สีหน้าของสวินโม่ขาวซี้ดแบบผิดปกติเสียงของนางเหมือนจะพูดแบบเด็ดขาดแต่ก็คงเสียใจมากๆ

พอนึกถึงคำพูดที่เมื่อครู่เขาสนทนากันใจของสวินโม่เหมือนโดนเหล็กแหลมคมแทงเข้าไปอย่างเจ็บพอพูดถึงชื่อที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเขาพึ่งสังเกตเห็นว่าความรู้สึกที่ซ่อนไว้มานานถูกระเบิดออกมาสักที

ก็เหมือนเมื่อครู่ที่เขาเห็นหรูซูเป็นยี่ย่างเกือบจะทำเรื่องที่ไม่สมควรกับนางแต่ยังดีที่โดนหรูซูตบหน้าเพื่อเตือนสติการโดนตบหน้าครั้งนี้ของเขาเหมือนจะทำให้เขาตื่นจากความรู้สึกที่มีต่อยี่ย่างมานานหลายปีทำให้เขาตื่นจากเรื่องแย่ๆที่เขากำลังจะทำเกือบจะทำลายชีวิตทั้งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งแกร่งแย่งสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของนางไป

ถ้าไม่ใช่หรูซูคงจะทำให้เขาหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่เขาสร้างขึ้นอย่างเพ้อฝัน

หลายปีที่ผ่านมาคิดว่าตัวเองน่าจะปล่อยวางได้แล้วแต่ตอนที่ได้เจอหรูซูเป็นครั้งแรกความทรมานที่ถูกซ่อนลึกไว้ในใจถูกระเบิดออกมา

อากาศในห้องค่อยๆกดลงโม่ฉีหมิงสั่งห้ามเย่หวินไปแล้วและหันไปมองสวินโม่ค่อยๆพูดแบบคำๆไป"สวินโม่ตอนนี้บอกพวกข้าได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น"

ไล่หรูซูไปไม่ได้เพราะเป็นว่าไม่ได้รักหรูซูอย่างเดียวเรื่องทุกอย่างมันต้องเกี่ยวข้องกับหญิงสาวที่ชื่อยี่ย่างอย่างนนอน

นัยน์ตาของสวินโม่เริ่มเฉยลงริมบางๆอันขาวซี้ดของเขาเวลาผ่านไปสักพักถึงค่อยๆดึงตราหยกเล็กๆออกมาจากเอวหยกสีแดงมืดที่อยู่ในถุงผ้าแบบเหมือนของผู้หญิงมากๆ