ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 127

ตอนที่127ร่วมมือพิชิตศัตรู

แสงไฟสีแดงส่องสว่างในจวนบ่งบอกถึงการเฉลิมฉลองข้าวของหลายสิ่งถูกเปลี่ยนเป็นสีแดงมงคลบรรดาสาวใช้กำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำความสะอาดลานบ้านด้วยความเบิกบานใจส่วนเย่กั๋วกงนั่นก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเล่นไทเก็กกับขุนนางในราชสำนัก

ทั้งจวนมีเพียงแต่เจ้าของจวนทางปีกตะวันตกเพียงคนเดียวทุกข์ร้อนใจเย่เซียวหลัวได้ยินเสียงเฉลิมฉลองอย่างคึกคักจากข้างนอกก็แทบจะหาอะไรมาอุดหู

“จี๊ดจี๊ด……”เสียงที่ลอยจากข้างนอกสองครั้งฟังแล้วเหมือนเสียงร้องของหนูเย่เซียวหลัวที่นอนอยู่บนเตียง ชั่วพริบตาเดียวตาสองข้างก็ส่องประกายรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วพุ่งตัวไปข้างหน้าต่างและทำการเปิดหน้าต่างออกข้างหน้าต่างได้มีชายหนุ่งหน้าตาหล่อเหลางดงามปรากฏตัวขึ้นเขานำใบบัวและกระดาษมันที่มีสิ่งของบรรจุในมือของเขามอบให้เจ้า่เย่เซียวหลัวจากนั้นก็หมุนตัวเข้ามาในห้อง

“ขนมดอกท้อขาหมูหยางจี้เต้าหู้ราดน้ำตุ๋นตีนเป็ดมีแต่ของที่เจ้าชอบทั้งนั้นเลยรีบมากินเถอะพี่รองรู้ว่าเจ้าหิวมาเป็นวันแล้วพอถึงวันพรุ่งนี้เจ้าก็จะไม่ได้กินของอร่อยอย่างนี้แล้วน้า”เย่อวิ๋นกว่างนำเอาสิ่งของทั้งหมดวางลงบนโต๊ะเพียงเปิดออกกลิ่นหอมก็ลอยออกมา

เย่เซียวหลัวที่หิวมาแล้วทั้งวันก็ไม่คิดที่จะสนใจภาพลักษณ์ของหญิงงามมือหนึ่งถือขนมดอกท้อส่วนอีกยกขาหมูขึ้นมาแทะ

เย่อวิ๋นกว่างเทน้ำใส่แก้วให้ด้วยความปวดใจ“ช้าช้ามิมีผู้ใดแย่งเจ้าดอก”

เมื่อเย่เซียวหลัวออกแรงกลืนขนมดอกท้อลงไปอย่างยากลำบากทางเย่อวิ๋นกว่างก็ยกถ้วยน้ำส่งให้ถึงปากเมื่อได้กลืนลงไปหนึ่งคำในที่สุดนางหายใจสะดวก

“พี่รองพรุ่งนี้ท่านต้องช่วยข้า……”

เย่เซียวหลัวพึ่งพูดได้แค่ครึ่งเดียวประตูก็ถูกผลักเข้ามาส่งเสียงดังโครมครามเย่กั๋วกงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าขมึงถึงเงากลมกลึงยืนหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสองก้มหน้ามองดูสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะตาสองข้างกวาดมองไปที่หน้าเย่อวิ่นกวางอย่างดุดัน

“ใครอนุญาตให้เจ้ากิน?ใครก็ได้เข้ามาเก็บกวาดของพวกนี้ออกไปให้หมด”เย่วกั๋งกงให้คนเก็บกวาดของออกไปอย่างไม่ใยดีใช้มองที่เหนือกว่ามองไปที่เย่เซียวหลัว“พรุ่งนี้คิดจะหนีใช่ไหม?เย่อวิ๋นกว่างเจ้าออกไปซะพรุ่งนี้เข้าห้ามเหยียบเข้ามาที่นี้แม้เพียวก้าวเดียว ไม่มีข้า ข้าจะดูซิมาว่านางจะทำยังไง”

“เตียท่านจะเผด็จการอย่างนี้มิได้”เย่อวิ๋นพูดออกไปด้วยความโมโห

เย่กั๋วกงสะบัดแขนเสื้อพูดอย่างโมโห“อย่างไรเรียกว่าเผด็จการมีเรื่องใดบ้างที่ข้าไม่ได้ทำเพื่อพวกเจ้า?หลัวเอ๋อร์แต่งให้กับรัชทายาทก็เป็นรัชทายาทเฟ่ยคือว่าที่ฮองเฮาในอนาคตแค่เจ้าคนเดียวก็สามารถสร้างเกียรติยศให้แก่ตระกูลของพวกเราได้และยังสามารถเสพสุขความมั่งคั่งและยศถาบรรดาศักดิ์แบบนี้ยังไม่ดีหรอ?”

คำสั่งของพ่อแม่ยิ่งใหญ่เทียมฟ้าอีกทั้งยังมีฝ่าบาทถ้าพวกเขาสองคนไม่เห็นด้วยตัวเขาก็ไม่มีแรงกำลังที่จะโต้แย้ง

“ท่านนั้นคือตาแก่หัวดื้อ”เย่อวิ๋นกว่างตำหนิอาเตียด้วยความโมโห

ในใจของเย่กั๋งกงบีบแน่นโมโหลุกเป็นไฟในโลกนี้มีลูกชายที่ไหนที่ตำหนิอาเตีย?แต่ไม่ทันจะอ้าปากเจ้าลูกชายก็จ้ำเท้าออกจากห้องไปแล้ว

“วันนี้ค่ำคอยเข้าประตูเอาไว้ไม่อนุญาตให้เข้ามาทั้งนั้นแล้วก็ห้ามนางออกไปข้างนอก”เย่กั๋งกงสั่งเสร็จก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกไปเจ้าลูกไม่รักดีทำให้เขาทุกข์ทรมานเสียจริง

หน้าของเย่เซียวหลัวแห้งแล้งความอยุติธรรมในใจที่ได้รับก่อให้น้ำตาไหลรินลงมานั่งแข็งค้างอยู่บนเก้าอี้ตาสองข้างมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า

สาวใช้เห็นเยี่ยงนั้นก็มิกล้าเข้าไปปรนนิบัติหลังจากพูดออกกี่ประโยคแล้วไม่มีการตอบรับก็รีบร้อนปิดประตูออกไป

ประตูพึ่งจะถูกล็อคข้างในก็มีเสียงดังเพล้งเพล้งเพล้งเพล้งออกมาของที่สามารถทุบแตกได้ก็โดนเย่เซียวหลัวทุบแตกทั้งหมดหลังจากได้ยินว่าข้างนอกไม่มีการเคลื่อนไหวใดใดแล้วก็ค่อยค่อยสงบลง

เย่เซียวหลัวสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้งก็พลิกเอาขวดกระเบื้องสีแดงออกมาแขนเสื้อของตัวเองนี่คือยาพิษที่เย่อวิ๋นกว่างนำมาให้นางเมื่อเข้ามาหาเมื่อสักครู่นี้เล่นละครก็ต้องเล่นให้สมจริงเพียงมียาพิษนี้ก็สามารถสร้างปรากฏการณ์ลวงตาว่าดื่มยาพิษเข้าไปแล้วได้

นางหัวเราะหึหึหึจะสามารถหลุดพ้นจากที่นี้ได้หรือไม่ก็อยู่ที่ยาเจ้าล้งตายที่โล่หวินหลานให้ซะแล้ว

โล่หลินหลานยังไม่ทันลืมตาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างขยับไปขยับมาบนตัวนางห่มผ้าที่แสนอบอุ่นอยู่ๆก็โดนคนกระชากออกแขนก็ถูกยกขึ้นอย่างไร้ความปราณีรู้สึกเหมือนก็สวมใส่บางอย่างเข้าไปและก็ถูกวางลงอย่างรุนแรงนางง่วงนอนมากจนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะใส่ใจแล้วแต่คนคนนั้นจะจัดการละกัน

หลังจากโม่ฉีหมิงสวมรองเท้าบูทเสร็จก็มองดูท่าทางง่วงเหงาหาวนอนของโล่หวินหลานพูดอย่างจนปัญญาว่า“ไม่ต้องสวมชุดให้นางแล้วปล่อยให้นางนอนต่เถอะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่พวกเจ้าค่อยเข้ามาปรนนิบัติเถอะ”

เย่หวินพยักหน้ารับแล้วก็ถอดเสื้อตัวในที่สวมให้โล่หวินหลานได้เพียงครึ่งตัวออกหลังจากนั้นก็ช่วยห่มผ้าห่มอุ่นอุ่นให้แก่นาง นางแค่พลิกตัวจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

โม่ฉีหมิงมองโล่หวินหวานที่ฝันหวานเพียงชั่วครู่ก็หมุนตัวเดินออกไป

“ฉินหยิ่นให้คนเตรียมม้าข้าจะเข้าวัง”โม่ฉีหมิงสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา