ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 128

ตอนที่128ร่วมแรงร่วมใจ

ไปๆมาๆเมื่อได้ฟังที่ฮองเฮาวิเคราะห์เขาก็กำฎีกาที่อยู่ในมือแน่นหน้านิ่วคิ้วขมวดไตร่ตรองว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรสามคนที่อยู่ด้านล่างสองคนนั้นก็ลูกชายอีกคนก็ภรรยาเย่ฮองเฮาก็เป็นคนตระกูลเย่ที่แต่งเข้ามาแรกเริ่มเดิมทีระหว่างเขากับเย่ฮองเฮามีความรักความผูกพันกันไหม?สีหน้าดุดันของเจียเฉิงค่อยค่อยสงบลงมองไปที่พวกเขาโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี“ที่พวกเจ้าพูดมาเจิ้นจะไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนพวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ!”

สายตาของเขาจดจ้องไปที่เย่ฮองเฮาเมื่อก่อนระหว่างพวกเขาไม่เคยมีความผูกพันทั้งหมดก็เพื่อปฏิบัติตามกฎมณเฑียรบาลตอนนี้เรื่องนี้ก็ถึงคราวลูกชายของตัวเองบ้างแต่เขาก็ไม่สามารถให้ตระกูลเย่เป็นใหญ่ได้แค่ตระกูลเดียว

เย่ฮองเฮามองไปยังฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เม้มริมฝีปากแดงสดชั่วครู่ดูเหมือนว่าจะอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน”ฝ่าบาทช่วงนี้อากาศหนาวนักฝ่าบาทตรวจฎีกาอยู่ในห้องทั้งวันอย่าลืมสั่งให้จ้าวกงกงเติมเตาไฟนะเพคะ”

“อืม……”เจียเฉิงฮ่องเต้ขานรับด้วยเสียงโทนต่ำที่ออกมาทางจมูกแล้วก็ก้มหน้าอ่านฎีกาที่อยู่ในมือต่อ

เมื่อพวกเขาออกมาจากตำหนักหิมะข้างนอกตกหนักสีขาวสุดลูกหูลูกตากองสุมอยู่บนบันไดที่ทอดยาวมองดูแล้ววิวทิวทัศน์นี้กับกำแพงแดงอิฐเหลืองตัดกันเป็นภาพที่สวยงาม

เย่ฮองเฮาถูกวี่จือประคองเดินไปถึงข้างล่างเชิงกำแพงรองเท้าบูทเหยียบย่างไปบนหิมะปรากฏเป็นรอยเท้าบางเบาส่งเสียง“จือจือ”เมื่อเดินลงมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายในที่สุดเย่ฮองเฮาก็เอ่ยปากว่า“โม่หวางครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามาก”

โม่ฉีหมิงหันหน้ากลับมามองท่ามกลางหิมะเกล็ดหิมะสีขาวโปรยลงบนเสื้อคลุมสีดำเขาหรี่ตาเรียวยาวหัวเราะเบาๆพร้อมเอ่ยขึ้นว่า”ฮองเฮาถ้าไม่ใช่เพราะท่านปรากฏตัวช่วงเวลาชี้ชะตาท่านพ่อก็คงจะไม่ตอบรับเร็วเช่นนี้”เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าเรื่องนี้นั้นมีผลดีต่อพวกเราทั้งสามคนมิฉะนั้นเขาก็คงจะไม่เข้ามาช่วยเหลือคำขอบคุณนั้นไม่มีความจำเป็นอย่างยิ่งรัชทายาทยิ้มละมุนละไมเขาและโม่ฉีหมิงมิใช่คนจำพวกเดียวกันโดยสิ้นเชิงแต่ท่าทางที่เขาทั้งสองคนยิ้มนั้นกลับดูไม่มีพิษไม่มีภัยเหมือนกัน

“น้องสี่ครั้งนี้ดีที่มีเจ้าคอยช่วยเหลือข้าเชื่อว่าสุดท้ายแล้วผลจะออกมาเป็นแบบที่พวกเราคาดหวัง”รัชทายาทเอ่ยด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่น

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

ก่อนที่ผลจะออกมาใครก็ไม่มีอำนาจคาดเดาเพราะไม่มีใครที่จะสามารถคาดเดาได้ว่าในใจฝ่าบาทนั้นกำลังคิดอะไรอยู่รัชทายาทยืนใจลอยมองดูเงาของโม่ฉีหมิงที่เดินจากไปเย่ฮองเฮาแตะที่มือของเขาใบหน้าที่แต่งอย่างประณีตงดงามเพื่อกลบริ้วรอยบริเวณหางตาเดินกลับไปที่ตำหนักก่อนหลังจากนั้นรัชทายาทก็เดินตามติดไปทีหลัง

เมื่อเข้าไปในห้องอันอบอุ่นทั้งสองคนก็ปลดเสื้อคลุมออกเย่ฮองเฮาวางเตาพกในมือลงพร้อมเอ่ยถามขึ้นว่า“ทำไมหมิงอ๋องถึงมาร่วมมือกับเจ้าได้?”เมื่อทั้งสองนั่งลงนางกำนัลได้ยกน้ำชามาถวายกลิ่นหอมสดชื่นได้ลอยปะทะผิวหน้า

“ในนี้มีสิ่งที่เขาต้องการทุกคนก็เหมือนกันหมดขอเพียงมีความปรารถนาไม่ว่าอะไรก็ทำได้ทั้งนั้นยิ่งกว่านั้นสำหรับเขาแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ”เมื่อรัชทายาทดื่มชาลงไปก็รู้สึกว่าภายในกระเพาะได้อุ่นวาบขึ้นมา

เย่ฮองเฮาถอดถอนหายใจออกมาเบาๆ“ความสามารถของเขาช่างแข็งแกร่งเกินไปแล้วอนาคตจะต้องเป็นคู่แข่งของเจ้าแน่นอนคนอื่นนั้นข้าไม่คิดกลัวกลัวแค่เขาเท่านั้นข้าละเสียใจจริงๆที่ครั้งนั้นเขาไม่ถูกไฟคลอกตาย”รัชทายาทหัวคิ้วกระตุกขึ้นเล็กน้อยรู้สึกประหลาดใจ“เผาเขาให้ตาย?ท่านแม่ท่านกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่”

ตัวเขารู้เพียงว่าเมื่อก่อนหมู่เฟยของโม่ฉีหมิงนั้นเพราะเกิดเหตุไฟไหม้ทำให้ถูกไฟคลอกตายในตำหนักโม่ฉีหมิงในวัยเด็กก็มาสามารถหนีจากเหตุการณ์ไฟร้ายในครั้งนั้นได้แต่ทำไมท่านแม่ถึงพูดอย่างนี้?หรือว่าเหตุการณ์ไฟไหม้ในครั้งนั้นเป็นแผนการของท่าน?

เขาใช้สายตาตกตะลึงมองไปที่ท่านแม่ในสายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อเย่ฮองเฮาเมื่อรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไปก็กระแอมขึ้นมาครั้งหนึ่งยิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกและเอ่ยว่า“ไม่มีอะไรข้าแค่พูดว่าเหตุการณ์ไฟไหม้ในครั้งนั้นทำให้รูปโฉมของหมิงอ๋องถูกทำลายลงช่างน่าเสียดายยิ่งนักฝ่าบาทคงจะเสียใจมากที่ไม่สามารถปกป้องหมิงอ๋องไว้ได้ตอนนี้รูปโฉมของหมิงอ๋องกลับมาเป็นปกติแล้วอีกทั้งยังมีความสามารถช่างเป็นคู่แข่งคนสำคัญของเจ้าอย่างแท้จริง!”

เหตุการณ์ไฟไหม้ในปีนั้นทุกคนว่าเห็นชัดว่าเป็นอุบัติเหตุแต่ว่ามีเพียงแค่เย่ฮองเฮาที่รู้ว่าเหตุไฟไหม้ครั้งนั้นมิใช่อุบัติเหตุแต่เป็นการตั้งใจฆาตกรรม

ถ้ามิใช่ว่าวันนี้ไม่ทันระวังหลุดปากพูดความจริงออกมาต่อหน้ารัชทายาทก็มิมีผู้ใดรู้ว่าเฉินเฟยถูกฆ่าตายและนางเองก็คงจะหมกมุ่นอยู่กับความทรงจำนี้

การอธิบายด้วยใบหน้าซีดเซียวของเย่ฮองเฮาก็ไม่มีความหมายอาศัยความเฉลียวฉลาดของรัชทายาทก็สามารถเดาความหมายคำพูดของนางออกเหตุการณ์ไฟไหม้ในครั้งนั้นจะต้องมีเงื่อนงำเพียงแค่รัชทายาทมีสีหน้าเป็นปกติไม่ถามถึงเกิดเรื่องราวไฟไหม้อีก

“ท่านแม่ลูกไม่กลัวน้องสี่ถ้าน้องสี่มีความสามารถที่จะปกครองใต้หล้านี้หลีกทางให้เขาจะเป็นอะไรไปขอเพียงประชาชนอยู่เย็นเป็นสุขใครจะขึ้นครองราชย์ก็เหมือนกันมิใช่หรือ?”รัชทายาทก็เอ่ยยิ้มเยาะตัวเองใครก็รู้ว่าการเป็นรัชทายาทอย่างเขานั้นไม่ง่ายเขาร่างกายอ่อนแอโรคภัยรุมเร้ามาตั้งแต่เด็กแคว้นโม่ฉีตั้งแต่ในอดีตยึดถือความสามารถท่านพ่อไม่คิดที่จะแต่งตั้งรัชทายาทเร็วนักเพียงแต่ตระกูลขอร้องก็เลยฝืนใจแต่งตั้งข้าขึ้นมาเป็นรัชทายาทที่มีเพียงแต่ยศศักดิ์เท่านั้น