ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 134

ตอนที่134 ลูกไก่ในกำมือ

สำหรับพวกเขาแล้ว เวินอ๋องก็เหมือนเนื้อที่อยู่บนเขียง ถูกผู้คนทำร้าย รอเพียงคำสั่งจากเบื้องบน เขาก็จะได้สิ่งที่ไม่ต้องการ และจำเป็นต้องรับมันมา

เขาไม่มีทางเลือก

โม่ฉีหมิงมาเจ้าเดินมาถึงห้องโถงกลาง เดินผ่านแสงไฟหลากสี วางมือไว้บนไหล่เจ้าไม่ปล่อยไปไหน ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮ่องเต้ได้รับไปที่เรือนเย่แล้ว คาดว่าเย่กั๋วกงคงจะได้รับคำบัญชาการแล้ว” นี่เป็นสิ่งที่เขาวางแผนไว้ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?

โล่หวินหลานขัดขืนออกมาจากอ้อมแขนเขา เดินถึงห้องโถงกลาง มีลมอุ่นพัดเข้ามา ในห้องโถงมีฮองเฮาเย่ที่รูปร่างสง่างามนั่งอยู่ ลวดลายบนชุดนั้นงดงามเทียบเท่ากับเจ้าสาว

“ท่านรู้ไปเสียทุกอย่าง คนเป็นหูเป็นตาให้ท่านมากมาย ไม่มีใครลอดพ้นสายตาท่านไปได้” โล่หวินหลานกล่าวเสียงเรียบ ทำเป็นไม่ตั้งใจหยิบแก้วชาบนโต๊ะขึ้นมาดู แล้ววางกลับที่เดิม

โม่ฉีหมิงตามอยู่ด้านหลังเจ้าติดๆ มองดูแผ่นหลังเจ้าแล้วยิ้มขึ้น “ดังนั้นเจ้าควรจะเชื่อฟัง เจ้าไม่สามารถหนีพ้นเงื้อมมือข้าได้หรอก”

โล่หวินหลานอึ้งไป นัยน์ตานั้นว่างเปล่า ได้ยินคำพูดของเขา เจ้าก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย ในชีวิตนี้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเขา เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จากไปงั้นเหรอ?

“ในเมื่อเจ้ามีความสามารถในการควบคุมคนเช่นนี้ แล้วเจ้ายังกังวลอะไร? ข้าจะใกล้ชิดใคร พูดคุยกับใครก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ?” โล่หวินหลานพูดด้วยเสียงเรียบ ราวกับกำลังพูดกับตัวเอง เจ้าเป็นเหมือนนกน้อยที่ถูกหักปีก

“ใช่ แต่ตอนที่ข้าเห็นเจ้าอยู่กับคนอื่นก็รู้สึกไม่พอใจและโกรธมาก นี่มันไม่เกี่ยวกับการควบคุม เจ้าเป็นของข้า ของข้าคนเดียวเท่านั้น”

เขาก้มมองเจ้าด้วยสีหน้านิ่งเฉย คิ้วขมวดแน่นเช่นเดิม ราวกับกำลังตรวจสอบอารมณ์ทั้งหมดบนใบหน้าของเจ้า ตรวจมันออกมาอย่างละเอียดให้หมด

“เจ้าอยากทำอะไรก็ทำ ที่ข้าอยากทำข้ายังคงทำแน่นอน” โล่หวินหลานอธิบาย แล้วหลุบตาต่ำลง มองตัวหนังสือมงคลที่แปะอยู่บนโต๊ะสีน้ำตาลนั้น รู้สึกรกหูรกตาเสียจริง

สายตาของโม่ฉีหมิงมองอยู่ที่เจ้าไม่เปลี่ยนแปลง ริมฝีปากบางๆที่สวยงามนั้นเม้มแน่น นัยน์ตาเย็นเยือกนั้นแต่งเติมให้ทั้งใบหน้าดูเย็นชา

เสียงเพลงจากด้านนอกดังขึ้น ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้นมา องค์ชายในชุดผ้าแพรสีแดง คาดด้วยเข็มขัดหยกสีทอง ทั้งตัวนั้นดูดีและมีความอ่อนโยนมาก ยืดตัวอยู่ด้านหน้าประตูไม้ เตรียมจะเข้ามาสู่ขอว่าที่ชายาในเรือน

“รายงาน! องค์ชายเสด็จ จ้าวกงกงเป็นผู้ถ่ายทอดพระบัญชา!” คนรับใช้ขององค์ชายรีบวิ่งมาตรงหน้าองค์ชาย ราวกับหายตัวมา

บนใบหน้าองค์ชายเผยรอยยิ้มที่ยากจะสัมผัสได้ออกมา แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

“องค์ชายรับบัญชา” จ้าวกงกงเปิดหนังสือคำสั่งออกมา แล้วอ่านคำที่ฮ่องเต้เจียเฉิงเขียนเองกับมือทีละคำอย่างชัดเจน เนื้อหาบนบัญชานั้นเป็นไปอย่างที่องค์ชายคิด

คนรอบข้างยังคงตกตะลึงเพราะเรื่องนี้ช่างรวดเร็วเหลือเกิน และโม่ฉีหมิงก็ค่อยเอาบัญชาการฮ่องเต้เก็บเข้าสู่อ้อมอกตัวเอง

“องค์ชาย พระบัญชานี้ท่านต้องเก็บไว้ในดีนะพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยขอพูดมากอีกเรื่องหนึ่ง คุณหนูสามของตระกูลเย่ถูกพบว่ากินยาฆ่าตัวตายนานแล้ว! อายุยังน้อยอยู่เลย โถ่!” จ้าวกงกงพูดด้วยความเสียดาย

เมื่อพูดออกมาแล้ว ทำให้คนรอบข้างหายใจเข้าลึก เสียงตกตะลึงของผู้คนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฮองเฮาเย่ยืนค่อยๆยืนขึ้นบนพื้นหิมะ ดวงตากลมโตนั้นจ้องที่จ้าวกงกง ริมฝีปากสีแดงนั้นสั่นไหว แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“จ้าวกงกง ของกินนั้นกินมั่วได้ แต่คำพูดนั้นพูดมั่วไม่ได้นะ คุณหนูที่สามยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงกินยาฆ่าตัวตายเสียหล่ะ?” สีหน้าองค์ชายนั้นโมโหมาก ขมวดคิ้วแน่น แต่ในใจก็รู้สึกสงสัย

ทั้งทั้งที่เสด็จพ่อตกลงเรื่องงานอภิเษกของเจ้ากับเวินอ๋องแล้ว ทำไมถึงคิดฆ่าตัวตายอีก? แต่เมื่อคิดอีกแง่หนึ่ง พระบัญชาการของเสด็จพ่อเพิ่งจะมาถึงวันนี้ หรือว่านี่จะเป็นแผนการที่เย่เซียวหลัวคิดไว้แล้ว เจ้าคงยอมตายเสียดีกว่าแต่งงานกับเขา?

“ข้าน้อยจะกล้าพูดเท็จได้อย่างไร? ข้าน้อยยังต้องรีบไปรายงานฮ่องเต้ในวังอีก ว่าจะส่งหมอมารักษาคุณหนูสามได้หรือไม่ ข้าน้อยขอตัวก่อน”

จ้าวกงกงพูดจบ ก็รีบเดินออกจากสถานที่แสงสีนี้ไป เรือนองค์ชายที่ประดับประดาเต็มไปด้วยของมงคล ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องเศร้าได้เร็วขนาดนี้

“ซิว ซิว พวกเราจะทำยังไงกันดี? รีบไปดูหลัวกันดีกว่า ยังดีๆอยู่เลย ทำไมจากไปเสียแล้ว...”

“ท่านแม่ ท่านอย่าเพิ่งรีบไป พวกเราไปดูกันก่อนดีกว่า ถ้าหากทันเวลา ก็น่าจะช่วยเจ้าทัน” องค์ชายประคองฮองเฮาเอาไว้ สายตานิ่งเฉยนั้นมองกวาดลงไป แล้วพูดเสียงเย็นเยือก “พวกเราได้ยินกันแล้ว ฮ่องเต้มีบัญชาแล้ว ขอเชิญพวกท่านกลับกันไปก่อน”

ผู้ที่ถูกเชิญกลับนั้นมีแต่บรรดาขุนนางยศใหญ่ในวัง การได้ถูกเชิญมานั้นถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ต่อให้วันนี้ไม่ได้เห็นพิธีอภิเษกกับตา แต่ก็ได้รับรู้ว่าตนเองนั้นได้รับความสำคัญจากองค์ชาย