ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 146

ตอนที่ 146ความร้อนแรง

"เปล่าลูก หลัวเอ่อ ไม่มีใครจะแต่งงานกับเจ้าทั้งนั้น ฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการแล้ว ให้เจ้าอภิเษกกับเวินอ๋อง เจ้ารู้หรือยังว่าฮ่องเต้ทรงรักเจ้ามากแค่ไหน" เย่กั๋วกงบอกกับลูกสาวที่พึ่งฟื้นขึ้นมาจากความตายด้วยความรัก เหตุการณ์นี้ทำให้เขาได้เรียนรู้ว่าคนในตระกูลสำคัญมากแค่ไหน

"ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ให้ลูกอภิเษกกับเวินอ๋อง? จริงหรอเพคะ? แล้วองค์ชายรัชทายาทจะทำเช่นไร?" เย่เซียวหลัวไม่อยากเชื่อในสิ่งที่นางได้ยิน

นางไม่รู้ว่าตนเองนอนไปนานแค่ไหน รู้สึกเพียงว่าตนเองนั้นติดอยู่ในฝันมานาน ร่างกายอ่อนแรงไปหมด ที่เห็นนั้นช่างพร่ามัว ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่มีที่สิ้นสุด นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่บ้าง และไม่รู้ว่าหลังจากที่นางแกล้งตายแล้วนั้น เย่กั๋วกงจะเปลี่ยนความคิดและไม่รู้เลยว่าตนเองเกือบจะเข้าไปนอนในโลงศพแล้ว

สุดท้าย นางเองก็ไม่รู้ว่าตนเองฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร รู้สึกเพียงเนื้อตัวเบาหวิน เหมือนปุยนุ่น

"องค์ชายรัชทายาทยอมตกลง เมื่อรู้ว่าเจ้าฟื้นขึ้นมาฮ่องเต้ทรงดีพระทัยมาก ไม่นานท่านจะทรงประกาศเรื่องงานแต่งของเจ้ากับเวินอ๋อง ดังนั้นหลัวเอ่อ เจ้าอย่าทำเรื่องอันตรายแบบนี้อีกเลย รู้ไหมว่าตอนที่พ่อทราบว่าเจ้ากินยาพิษ หัวใจของพ่อนั้นแทบสลาย" เย่กั๋วกงพูดเสียงอ่อน

เพียงแต่เรื่องที่ทำให้เขาปวดใจนั้นไม่ได้มีเพียงเท่านี้

ดวงตากลมโตของเย่เซียวหลัวเบิกกว้าง นัยน์ตาดำของนางเปล่งประกาย เหมือนคนที่เจอแหล่งน้ำท่ามกลางทะเลทราย

"ท่านพ่อ ท่านพูดจริงหรือ? ฮ่องเต้ยอมให้หม่อมฉันอภิเษกกับเวินอ๋อง?" เย่เซียวหลัวจับที่มือของเย่กั๋วกงแน่น

เย่กั๋วกงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ท้ายที่สุดคนที่นางอยากจะแต่งงานด้วยที่สุดก็ยังคงเป็นเวินอ๋อง นางยอมตายเพื่อที่ไม่ต้องอภิเษกกับองค์รัชทายาท แต่ก็ชั่งเถอะ นี่มันคงเป็นลิขิตจากฟ้า หลังจากที่ผ่านความเป็นความตายมานั้น เขารู้แล้วว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนในครอบครัว

"ใช่ลูก ฮ่องเต้ทรงรับสั่งแล้ว แต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่ลูกทำนั้นทำให้พ่อกับท่านแม่เป็นห่วงมากรู้ไหม เจ้าลองบอกพ่อมาสิ ก่อนจะถึงวันอภิเษกสมรสเกิดเรื่องอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าจึงเลือกที่จะฆ่าตัวตายโดยการกินยาพิษ และเหตุใดเจ้าถึงไม่ตาย? ใครเป็นคนหายาพิษมาให้เจ้า?" เย่กั๋วกงยิงคำถามร่ายยาว เขานั่งหลังตรงถามนางด้วยความจริงจัง

คำถามมากมายนั้นกระทบจิตใจของนาง นางไม่มีวันที่จะบอกความจริงเด็ดขาด แต่สิ่งที่ท่านพ่อถามมานั้นนางก็ไม่สามารถที่จะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินได้ ภาพเหตุการณ์ต่างๆแล่นพล่านในสมองของนาง

"โอ๊ย หม่อมฉันปวดหัวเหลือเกิน ท่านพ่อ ท่านอย่าถามอะไรอีกเลย หม่อมฉันจำไม่ได้ หากหม่อมฉันนึกขึ้นได้แล้วค่อยบอกท่านดีไหม?" เย่เซียวหลัวขมวดคิ้วเป็นปมแล้วร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเห็นว่านางเจ็บปวด เย่กั๋วกงเองก็มิอาจทำใจถามต่อไปได้ จึงจับที่มือของนางเบาๆ "พ่อไม่ถามแล้วนะลูก ไว้ลูกนึกขึ้นได้ลูกค่อยมาบอกพ่อ！พ่อจะให้แม่ของเจ้ามาเฝ้าเจ้านะ

ฮูหยินสองเป็นแม่ของเย่เซียวหลัว นางยืนดีใจอยู่ด้านหลังไม่กล้าเดินเข้าไป บวกกับที่ฮูหยินสี่นั่งอยู่ข้างเย่กั๋วกงนั้น นางก็รู้ดีว่าไม่ควรเข้าไป นางหวังเพียงให้เย่เซียวหลัวกลับมาแข็งแรงโดยเร็วก็เท่านั้น

เมื่อได้รับอนุญาติจากเย่กั๋วกง นางก็รีบเดินเข้าไปหาเย่เซียวหลัวทันที

ข่าวการฟื้นคืนชีพของเย่เซียวหลัวนั้นแพร่ไปทั้งวังหลวง แม้ว่าเย่กั๋วกงจะพยายามปิดแล้วก็ตาม แต่เขาก็มิอาจปิดบังฮ่องเต้เจียเฉิงได้ และเมื่อได้ทราบว่าหมอที่รักษาเย่เซียวหลัวเป็นโล่หวินหลานนั้น ตำแหน่ง"หมอเทวดา"ที่นางได้รับนั้นช่างคู่ควรนัก

อีกด้านหนึ่งคนที่ถูกชื่นชมอย่างโล่หวินหลานนั้นยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง

มือใหญ่กำลังจับที่ผมของนาง

สำหรับเขาแล้ว ไม่มีอะไรจะมีความสุขไปกว่าการที่ได้ตื่นนอนพร้อมกับคนที่เขารัก

โล่หวินหลานขมวดคิ้ว มองคนตรงหน้าที่มีใบหน้าซีดเซียวเผยยิ้มอ่อนเล็กน้อย

"ท่าน ท่านตื่นแล้ว！ท่านรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่?" โล่หวินหลานรีบถามด้วยความเป็นห่วง

โม่ฉีหมิงส่งยิ้มให้นาง

"อยากดื่มน้ำไหม? สวินโม่บอกว่าท่านสูญเสียพลังภายในไป ไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นเมื่อไหร่ ข้าตกใจหมดเลย......" โล่หวินหลานเริ่มอุ่นใจขึ้น

โม่ฉีหมิงยังคงไม่ขยับ เขาเอาแต่ยิ้ม

"มองหน้าหม่อมฉันทำไม? มีอะไรติดหรือ?" โล่หวินหลานถามพร้อมเช็ดหน้าของตนเอง

"เปล่า" โม่ฉีหมิงตอบเสียงอ่อน แล้วส่งยิ้มให้นาง จากนั้นก็พูดขึ้น "หวินหลาน เจ้าเป็นห่วงข้า！"

เขาพูดติดตลกเล็กน้อย โล่หวินหลานเองก็นิ่งไป นางก็ไม่รู้ว่าตนเองเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นางรีบลุกขึ้นไปรินน้ำให้เขา แต่กลับถูกมือหนาคว้าเอาไว้

เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่ง แววตาเปล่งประกายเล็กน้อย

"นั่งกับข้าก่อน ข้าปวดหัวเหลือเกิน ปวดจนคล้ายจะระเบิดออกมา！"