ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 147

ตอนที่ 147 ความสัมพันธ์ที่แสดงออกมา

มือเรียวบางนั้นเย็นจัดจากหิมะที่ละลาย มือของนางแดงไปหมด คล้ายเกล็ดหิมะยังคงอยู่ในมือ โล่หวินหลานซุกมือลงไปในเสื้อผ้า ความหนาของปุยนุ่นในเสื้อผ้าไม่อาจทำให้นางหายจากความหนาวเย็นในระยะสั้นได้ รู้สึกเหมือนส่วนที่ถูกมือซุกเข้าไปนั้นก็เย็นไปด้วยเช่นเดียวกัน

ทันใดนั้นเอง มีมือหนาโผลเข้ากอดนางและจับมือไว้แน่น เขาใช้ไอร้อนจากปากเป่ามาที่สองมือแดงคู่นั้น

"ข้าเคยบอกกับเจ้าว่าอย่างไร? ห้ามทำร้ายตนเอง เหตุใดเจ้าถึงทำเป็นหูทวนลม?" เขาพูดขึ้นพร้อมฟันที่กระทบกันเพราะความหนาวเย็น

"เปล่า หม่อมฉันเพียงต้องการชี้ทางสว่างให้เย่หวิน เพราะเรื่องในอดีตทำให้นางเกลียดหิมะ......" โล่หวินหลานอธิบายเสียงอ่อน มือน้อยค่อยๆอุ่นขึ้น

โม่ฉีหมิงถูมือของนางเพื่อเพิ่มความอบอุ่น "อย่าใช้นี่เป็นข้ออ้าง！ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าห้ามทำร้ายตนเองอีก รับปากกับข้าสิ！"

แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้หรือ? เย่หวินเคยเป็นองครักษ์ประจำตัวเขาเลยนะ！

โล่หวินหลานเบ้ปาก "ได้ ข้ารับปาก แต่เย่หวินนางเกลียดหิมะจริงๆ！"

"ข้ารู้" สีหน้าของโม่ฉีหมิงดูอ่อนลงมา พร้อมจับสองมือซุกลงไปภายใต้เสื้อตัวหนา

"ท่านรู้ แล้วเหตุใดจึงปล่อยให้นางเป็นเช่น? การที่คนคนหนึ่งคิดมากเกินไป มันจะทำให้เขาระเบิดออกมานะ！" โล่หวินหลานบอกอย่างโทษเขา

"เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิด การที่เจ้าสามารถพูดออกมาได้อย่างง่ายได้ เป็นเพราะเจ้าไม่ได้เผชิญหน้าด้วยตนเอง เจ้าไม่มีวันเข้าใจความเจ็บปวดของเย่หวิน ดังนั้นจากนี้ไปเจ้าอย่าพยายามเปิดแผลในใจของนางอีกเลย มิเช่นนั้นคนที่จะเจ็บปวดและเสียใจอาจจะเป็นตัวเจ้าเอง หรือไม่ก็คนที่เจ้าพยายามจะช่วย" โม่ฉีหมิงให้บทเรียนกับนาง

เย่หวินกับเย่เฟิงรับใช้เขามานานแล้ว เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าสองคนนั้นรู้สึกอย่างไร? เพียงแต่การที่จะจัดการเรื่องนั้นได้นั้น ไม่ได้ใช้เวลาเพียงวันหรือสองวัน

"งั้น งั้นแสดงว่า เย่หวินเสียใจ?"

โม่ฉีหมิงพยักหน้า

"หม่อมฉันจะไปดูนางก่อน......" โล่หวินหลานรีบเดินออกไป

โม่ฉีหมิงคว้ามือของนางเอาไว้ แล้วส่ายหน้า"ให้นางอยู่คนเดียวเงียบๆเถอะ บางทีคำพูดของเจ้าอาจจะทำให้นางคิดอะไรขึ้นได้บ้าง"

เขาพูดถูก หากไม่ได้เกิดขึ้นกับตนเองนั้น เราจะไม่มีวันรู้เลยว่าความรู้สึกเจ็บปวดนั้นเป็นเช่นไร แต่หากเรื่องนั้นเกิดขึ้นกับตนเอง ถึงจะรู้ตัวว่าความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถหายไปได้ง่ายๆ

"ท่านอ๋อง พระชายา มีคนจากตำหนักเย่มาเพคะ พวกเขาบอกว่าได้จัดงานเลี้ยงขอบคุณท่านอ๋องและพระชายา จึงเชิญให้พวกท่านไปให้ได้" พ่อบ้านวิ่งเข้ามาบอก พร้อมกับการ์ดเชิญในมือ

การ์ดเชิญนี้เย่กั๋วกงได้รับสั่งให้บ่าวรับใช้ส่งมา ไม่ต้องเดาก็รู้ได้เลยว่าเขาต้องการจะทำสิ่งใด โม่ฉีหมิงยื่นมือไปรับการ์ดเชิญสีแดง เนื้อหาด้านในเขียนเอาไว้สั้นๆว่าตอนการเรียนเชิญเขาและโล่หวินหลานไปทานมื้อค่ำ"

"จะไปไหมเพคะ?" โล่หวินหลานถามขึ้น

โม่ฉีหมิงเก็บการ์ดเชิญเอาไว้ใต้แขนเสื้อ มือหนึ่งจับที่มือของโล่หวินหลาน "ต้องไปสิ เรื่องดีขนาดนี้ไม่ไปได้อย่างไร? ตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าเจ้าเป็นคนช่วยชีวิตคนที่นอนตายอยู่ในโลงศพ ทุกคนต่างขนานนามเจ้าว่าหมอเทวดาเชียวนะ"

ทั้งสองเดินไปทางห้องโถง สาวใช้เดินเข้ามาช่วยถอดผ้าคลุมตัวหนา เขาทั้งสองเดินเข้าไปยังห้องที่อบอุ่นแล้วนั่งลง จากนั้นสาวใช้ก็นำนมอุ่นๆมาให้โล่หวินหลาน และชาร้อนให้โม่ฉีหมิง

สีหน้าของโล่หวินหลานดีขึ้นบ้างแล้ว มือบางจับที่แก้วนมร้อนท่านต่างหากที่ควรจะได้รับการขนานนามว่าหมอเทวดา มีทักษะทางการแพทย์ที่ดีก็ไม่สู้มีสมองที่ดี แล้วตอนนี้อาการของท่านดีขึ้นหรือยัง? สวินโม่บอกกับหม่อมฉันว่า......."

"ข้าไม่เป็นไร สวินโม่ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าสลบไปสองวันทำให้เจ้าเป็นห่วงแย่เลยสิ" โม่ฉีหมิงพูดขึ้น

"ท่านรู้เช่นนี้ก็ดีแล้ว ท่านเคยได้รับบาดเจ็บอะไรมาก่อนหรือ?" โล่หวินหลานถาม เพราะนางได้ยินสวินโม่เอ่ยถึงว่าการที่เขาเป็นเช่นนี้เพราะใช้ลมปรานบวกกับการที่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน จึงทำให้ไม่ได้สติถึงสองวัน

"มันเป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว......นานจนข้าเองก็จำไม่ค่อยได้แล้ว" โม่ฉีหมิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป เหมือนที่เขาบอก โล่หวินหลานจะไม่ถามให้เขาเจ็บปวดอีก การที่นางบังคับให้เขาพูดความจริง ก็ไม่ต่างกับใช้มีดแทงเข้าไปอีกครั้ง

น้ำตาของโล่หวินหลานคลอเบ้า นางมองดูเขาด้วยความปวดใจ ไม่อยากจะถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หากวันใดที่เขาพร้อมจะบอก นางจะตั้งใจรับฟังเป็นอย่างดี

"เจ้าเป็นอะไร? ทำไมต้องยืนแอบอยู่ตรงนั้นด้วย?" ฉินหยิ่นเก็บก้อนหินขึ้นมาแล้วโยนไปทางเย่หวิน

สวนของตำหนักหวังในตอนนี้กลายเป็นสวนหิมะไปแล้ว หิมะร่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า ทั้งสองข้างของพื้นเต็มไปด้วยหิมะสีขาว

เย่หวินนั่งนิ่งไม่ขยับ นางนั่งเม่อลอยคิดบางอย่าง

จนกระทั่งฉินหยิ่นโยนก้อนหินมาตรงหน้า จึงจะดึงสติกลับมา

"เย่หวิน เจ้าเป็นอะไรไป?" ฉินหยิ่นถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะวันนี้นางดูไม่เหมือนเคย ไม่ว่าจะเรียกยังไงก็ไม่สนใจเขา

ค่อยๆเดินเข้าไปหาเย่หวินจากด้านหลัง

นางไม่พูดอะไร จู่ๆก็ลุกขึ้นยืนแล้วล็อกตัวเขาเอาไว้