ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 148

ตอนที่ 148บทเพลงแห่งเมืองถง

โม่ฉีหมิงพยุงโล่หวินหลานลงจากรถม้า ดวงจันทร์ส่องสว่างมายังหิมะบนพื้น ทั้งสองเดินจับมือกันเข้าไป

ด้านในสวนเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน พ่อบ้านตระกูลเย่นำทางพวกเขาทั้งสองมายังเซียงจังซิ้วแซ่ไถ ซึ่งด้านล่างเป็นอ่างน้ำขนาดใหญ่ที่มีการตกแต่งด้วยน้ำตกทำขึ้นเอง แต่เพราะอากาศที่หนาวเย็น น้ำนั้นได้กลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว

"คาดไม่ถึงเลยว่าที่ตำหนักเย่จะมีพื้นที่แบบนี้ด้วย ช่างน่าอัศจรรย์นัก！" โล่หวินหฃานเดินจับมือไปกับโม่ฉีหมิงพลันมองดูสวนตรงหน้า นางกระชับที่แขนของเขา ให้เขาร่วมแสดงตาม

พ่อบ้านที่ได้ยินโล่หวินหลานพูดดังนี้ ก็รู้สึกภูมิใจ แม้แต่หมอเทวดายังเอ่ยปากชม แสดงว่าตำหนักแห่งนี้ต้องเป็นตำหนักที่ดีแน่

"นี่คือสวนที่คุณชายรองมีรับสั่งให้สร้างขึ้นในยามที่ท่านว่าง ท่านบอกว่าหากมีงานเลี้ยงรับรองแขกให้จัดขึ้นที่นี่ และพวกท่านก็คือแขกคนแรกที่มาเยือนเซียงจังซิ้วแซ่ไถ！" พ่อบ้านกล่าว

โล่หวินหลานยิ้มมุมปาก พ่อบ้านคนนี้ช่าง.....

"คุณชายรองเป็นคนรับสั่งให้สร้างนี่เอง คงใช้แรงไปไม่หน่อย" นางตอบกลับ

โม่ฉีหมิงไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขายิ้มเยาะที่มุมปากเล็กน้อย

พ่อบ้านนำทางพวกเขามายังหน้าประตูเซียงจังซิ้วแซ่ไถ พอเปิดประตูออก ก็เต็มไปด้วยสมาชิกตระกูลเย่ ตรงกลางมีเย่เซียวหลัวที่พึ่งหายไปนั่งเอาวไ

นางสวมใส่ผ้ากคลุมสีม่วงอ่อน ใบหน้าซีดขาว เมื่อเห็นทั้งสองก็มีสีหน้าประหม่า แต่ไม่นานก็กลับมามีสีหน้าปกติอีกครั้ง นางยืนขึ้นด้วยใบหน้านิ่งเฉยพร้อมกับเย่กั๋วกงเพื่อต้อนรับพวกเขาทั้งสอง

"หมิงอ๋อง พระชายา พวกท่านมากันแล้วหรือ มานั่งที่นี่เถอะ！เดินทางมาคงเหนื่อยน่าดู！" เย่กั๋วกงลุกขึ้นยืน แล้วนำพวกเขาไปนั่งข้างกาย

ที่นั่งตัวที่สองจัดเตรียมไว้ให้โม่ฉีหมิง แม้แต่ฮูหยินใหญ่ยังต้องนั่งไกลออกไปอีกสองที่นั่ง โล่หวินหลานนั่งอยู่ข้างๆของโม่ฉีหมิง จากนั้นก็เป็นฮูหยินใหญ่และฮูหยินสี่

ถึงแม้ว่าการจัดวางที่นั่งนั้นจะไม่ถูกทำนอง แต่ว่าฮูหยินใหญ่เองก็กล้าเอ่ยปากบ่น ทำได้เพียงนั่งที่ของตนเองอย่างเชื่อฟัง

"ท่านเย่จัดงานเลี้ยงให้เช่นนี้ แม้ว่าหม่อมฉันอยู่ไกลแค่ไหนก็ต้องมา" โม่ฉีหมิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่เกี่ยวกับตนเอง

"ท่านหมิงอ๋องอย่าได้เกรงใจไป หากไม่ใช่เพราะพระชายา ตอนนี้หลัวเอ่อของข้าคงตายไปแล้ว หลัวเอ่อเหตุใดยังไม่ขอบคุณพระชายาอีก?" เย่กั๋วกงกระตุกแขนเสื้อของนาง แล้วมองไปที่เย่เซียวหลัว

เย่เซียวหลัวที่กำลังป่วยอยู่นั้น ยังไม่แข็งแรงดี ฮูหยินสองเองก็ช่วยพยุงนางขึ้น เย่อวิ๋นกว่างที่นั่งอยู่ด้านข้างมองด้วยความกังวล

"ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิตหม่อมฉัน หลัวเอ่อซาบซึ้งอย่างสุดใจ" เย่เซียวหลัวขอบคุณนางจากใจ ไม่ว่าโล่หวินหลานจะให้ยาแกล้งตายกับนางด้วยเหตุผลอันใดก็ตาม ขอเพียงนางไม่ได้อภิเษกกับองค์รัชทายาทก็เพียงพอแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฮ่องเต้เองทรงมีรับสั่งให้นางอภิเษกกับเวินอ๋อง นางรู้สึกซึ้งใจยิ่งนัก

โล่หวินหลานแววตาเปร่งประกายมองไปทางเย่เซียวหลัว "คุณหนูสามอย่าได้เกรงใจไป การช่วยชีวิตคนนั้นเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว ไม่ว่าใครหม่อมฉันก็ต้องช่วยอย่างสุดความสามารถ"

ยาแกล้งตายนั้นจะเป็นความลับในใจของพวกเขาทั้งห้าคน จะไม่มีวันที่คนอื่นรับรู้

"ท่านพ่อ พระชายาช่างถ่อมตนนัก！จนลูกเองรู้สึกผิดไปแล้วเพคะ" เย่เซียวหลัวก้มหน้ายิ้มๆ

ฮูหยินใหญ่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ฮูหยินสี่ที่นั่งข้างเย่กั๋วกงก็พูดขึ้นก่อน"ท่านพี่ หลัวเอ่อขี้อายกว่าเดิมมากเลยนะเพคะ น้องยังจำได้เมื่อสองปีก่อนนางซนมาก ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถหยุดนางได้ ทุกเดือนนางจะต้องขว้างปาแจกันอย่างน้อยหลายใบ จนท่านพี่ต้องไล่ตี สุดท้ายก็ได้อวิ๋นกว่างมาคอยช่วยเอาไว้ พูดไปแล้วอวิ๋นกว่างรักหลัวเอ่อมากเลยนะเพคะ"

ฮูหยินสี่พูดสิ่งที่ฮูหยินรองที่เป็นแม่อยากจะพูดจนหมด จนทำให้ฮูหยินรองที่นั่งฟังอยู่นั้นถึงกับนิ่งไป

ในที่สุดก็รับรู้ได้ถึงความร้ายกาจของฮูหยินสี่ นางไม่เพียงมีรูปร่างหน้าตาสวยงาม แม้แต่คำพูดของนางก็ไตร่ตรองมาก่อน ช่างฉลาดนัก ครั้งนี้เย่อวิ๋นกว่างไม่ได้เลือกคนผิดเลยจริงๆ

"จริงหรือ? คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะจำได้แม่นถึงเพียงนี้ โหรวเอ๋อลำบากเจ้าแล้ว" เย่กั๋วกงจับที่มือของฮูหยินสี่ด้วยความเอ็นดู

"ตระกูลของเย่กั๋วกงรักใคร่กลมเกลียวกันเหลือเกิน ช่างน่ายินดีด้วยนัก！" โล่หวินหลานยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่เริ่มหมดความอดทนแล้ว

นางมาที่นี่ทำไมกัน? มาดูว่าคนตระกูลนี้รักกันมากแค่ไหนงั้นหรือ?

"ไม่กล้า ไม่กล้า" เย่กั๋วกงพูดเสียงต่ำ แล้วร้องเรียกสาวใช้ "วันนี้ไม่ได้จ้างการแสดงมาหรือ? เอารายชื่อการแสดงมาให้หมิงอ๋องและพระชายาเลือก