ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 149

ตอนที่ 149 นักฆ่าในคราบนักแสดง

โม่ฉีหมิงตั้งใจฟังสักครู่หนึ่ง มีความอาฆาตอยู่จริงด้วย！

เขาขมวดคิ้ว สองมือจับที่มือของโล่หวินหลาน จากนั้นหันไปสบตานางแล้วหันหลังไปมองบางอย่าง แล้วพยักหน้า

ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานาน โล่หวินหลานแค่มองตาก็รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สองมือมีเหงื่อไหลออกมา

อย่าบอกนะว่าสิ่งที่นางคิดเป็นเรื่องจริง ว่าเย่กั๋วกงคงไม่ได้เชิญพวกนางมากินมื้อค่ำธรรมดาแน่ๆ การที่จัดงานเลี้ยงขึ้นมานั้นก็เป็นเพียงข้ออ้าง เป้าหมายของพวกเขาคือการกำจัดนางและท่านอ๋อง

"ท่านอ๋อง ท่านดูสิ การแสดงของเมืองถงช่างแตกต่างจากการแสดงในเมืองหลวง" เย่กั๋วกงหัวเราะอย่างชอบใจ

"ขอครับ ในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่มีการแสดงที่น่าตื่นตาเช่นนี้เลย" โม่ฉีหมิงตอบเสียงเรียบ

เขาปรายตามองสีหน้าของเย่กั๋วกง หากนี่เป็นเพียงการเสแสร้ง เขาก็แสดงได้ดีมาก แต่หากไม่ใช่ก็คงเป็นคนอื่นที่แสดงได้เนียนเหลือเกิน ที่สามารถหลอกทุกคนได้

ตอนนี้ การแสดงกำลังไปถึงฉากที่น่าสนใจที่สุด

เสียงของเครื่องดนตรีดังขึ้น เดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำ เดี๋ยวไกลเดี๋ยวใกล้

นักแสดงที่ถือหอบออกมานั้นมากขึ้นเรื่อยๆ เย่กั๋วกงตบมือด้วยความพอใจ แล้วบอกกับสาวรับใช้ "ตบรางวัล！"

สาวใช้คนนั้นที่กำลังจดจ่อกับการแสดง เมื่อได้ยินเย่กั๋วกงออกคำสั่งก็รีบไปทำตาม

โม่ฉีหมิงเหลือบมองไปยังเย่กั๋วกงที่ยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและยังบอกให้ตบรางวัลอีก！

สีแดง สีน้ำเงิน สีดำ พวกเขาสวมชุดทั้งสามสีเดินไปมา จนคนที่มองการแสดงเริ่มจะตาลาย ทันใดนั้นเองคนที่สวมชุดสีแดง ก็ลอยตัวขึ้นมายังบนซิ้วแซ่ไถ

เป็นแค่นักแสดงแต่กลับมีวรยุทธ์ที่สูงขั้นนี้ ดูท่าแล้วฝีมือคงไม่ธรรมดาแน่นอน

"ทำความเคารพเย่กั๋วกง นี่คือของกำนัลที่พวกเรานำมามอบแด่ท่าน ขอให้ท่านเปิดของกำนัล ณ ที่แห่งนี้" เสียงนั้นคล้ายทั้งน้ำเสียงของชายและหญิง แต่หากตั้งใจฟังแล้ว มีความเป็นผู้หญิงเสียมากกว่า

ใบหน้าของเขามีทาบลัสออนไว้หนามาก สีที่ทาบนหน้ามีประมาณห้าถึงหกสีเขาทาตั้งแต่แก้มจรดคาง ใต้ตายังทาสีดำสนิท คล้ายกับตั้งใจให้ดูตลกแต่ก็ไม่น่าตลก

ฮูหยินสี่รับกล่องของกำนัลนั้นมา จากนั้นวางไว้บนมือของเย่กั๋วกง "ท่านพี่ ท่านรีบเปิดดูเถอะเพคะ！"

เดิมทีเย่กั๋วกงก็ไม่ได้อยากปฏิเสธ แต่เมื่อได้ยินฮูหยินสี่พูดเสริม ก็ยิ่งไม่อยากปฏิเสธกว่าเดิม เขาพยักหน้าแล้วรับกล่องของกำนัลนั้นมา ขณะที่กำลังจะเปิดกล่องนั้น สายตาของโม่ฉีหมิงก็มองเฉียบ แล้วรีบแตะกล่องนั้นออกไป

กล่องนั่นถูกโยนลอยขึ้นฟ้าจนหมุนหลายตลบ จากนั้นก็ตกลงมาบนพื้นตรงบริเวณเวทีจัดการแสดง

ทันใดนั้นเอง "ปั้ง" ดังขึ้น เสียงระเบิดดังมาจากเซียงจังซิ้วแซ่ไถ เย่กั๋วกงตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า จากนั้นก็ได้สติกลับมา

เขาร้องตะโกนเสียงดัง "มาเร็ว！มีคนร้าย！"

โม่ฉีหมิงโอบกอดโล่หวินหลานเอาไว้ เขาส่ายหน้าอย่างเหลืออด คนพวกนี้ไม่ใช่คนที่เย่กั๋วกงสั่งการมา คงมีใครอยู่เบื้องหลังเป็นแน่แท้

เขานิ่งสงบ เพื่อรอดูเหตุการณ์

ในเมื่อคนพวกนั้นเอาระเบิดให้เย่กั๋วกง นั่นแสดงว่าพวกเขาต้องการที่จะฆ่าเย่กั๋วกง ซึ่งหมายถึงเขาและโล่หวินหลานนั้นปลอดภัย

"ท่านพ่อ ท่านหนีไปก่อน พวกเขาไม่ใช่นักแสดงจากเมืองถง แต่เป็นคนที่ถูกสั่งให้มาฆ่าท่าน" เย่อวิ๋นกว่างถือดาบเล่มยาว ยืนอยู่ด้านหน้าแล้วให้เย่กั๋วกงยืนอยู่ด้านหลัง เขาชี้ดาบไปทางพวกคนร้าย

เวทีเซียงจังซิ้วแซ่ไถวุ่นวายขึ้นในทันที บ่าวรับใช้ในตำหนักวิ่งหนีกันอลม่าน ชายหนุ่มต่างยืนอยู่ด้านหน้าคอยปกป้องหญิงสาวของตนเอง อยากจะหนีถอยไปก้ไม่ได้ ทำได้เพียงอยู่บนเวที

"ท่านพี่ ท่านรีบหนีไปก่อนเถอะเพคะ ความปลอดภัยสำคัญที่สุด" ฮูหยินสี่ที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้น แล้วมองไปที่บันไดไม้ด้านล่าง

เย่กั๋วกงจะลงบันไดไปก่อนได้อย่างไร ถ้าจะไปเขาก็จะไม่มีวันเป็นคนที่หนีไปก่อน ในเมื่อฮูหยินสี่ที่เขารักนั้นยังอยู่ด้านหลัง เขาจึงบอกให้ฮูหยินสี่ลงไป "เจ้าลงไปก่อนเถอะ" จากนั้นก็หยิบดาบขึ้นมา แล้วหันไปทางกลุ่มคนร้าย

ฮูหยินสี่นิ่งไป ตอนนี้เย่กั๋วกงได้ไปยืนข้างเย่อวิ๋นกว่าง ทั้งสองหันหน้าเข้าหากลุ่มคนร้าย ทางด้านเย่อวิ๋นเหิงนั้นเมื่อเห็นก็ตกใจ รีบวิ่งเข้ามาปกป้องเย่กั๋วกง

หนึ่งในกลุ่มนักแสดงร้องตะโกนขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีกลุ่มคนร้ายเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคนอยู่ล่างเวที ทุกคนต่างก็ถือหอบแล้ววิ่งตรงมายังเซียงจังซิ้วแซ่ไถ

"วันนี้ ข้าจะเอาชีวิตของพวกเจ้า！" หนึ่งในกลุ่มคนร้ายร้องตะโกนขึ้น จากนั้นก็ลอยตัวหมุนบนอากาศ เขาพุ่งเป้าไปที่เย่กั๋วกง เร็วจนแทบจะมองไม่เห็นแม้แต่เงา เห็นเพียงชุดสีแดงบินโฉบผ่าน

"ท่านพี่ ท่านพี่ระวัง！" ไม่รู้ว่าเป็นเสียงใคร ร้องตะโกนขึ้นด้วยความกังวล

คนร้ายเก่งกาจมาก ใช้ดาบได้อย่างชำนาญ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นนักฆ่าทั่วไป แต่เป็นคนที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี เหมือนตั้งใจสั่งให้มาทำร้ายคนที่นี่