ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 150

ตอนที่150 ไม่รักษาคนตาย

เลือดยังคงไหลไม่หยุด

ในค่ำคืนที่ลมพัดอย่างหนาวเย็นช่างเป็นภาพที่เจ็บปวดเหลือเกิน เย่กั๋วกงโอบกอดฮูหยินสี่เอาไว

มืออันสั่นเทาของเขาจับที่มือฮูหยินสี่ ซึ่งเป็นมือคู่ที่เขาไม่ได้เจ็บมานานแสนนาน มือบางอุณหภูมิค่อยๆลดลง

"ท่าน ท่านพี่ อย่าร้องไห้......การที่ การที่หม่อมฉัน......มีชีวิตอยู่กับท่านได้สองวันนั้น หม่อมฉันมีความสุขมาก......ดังนั้น ดังนั้นอย่าเสียใจเพราะหม่อมฉัน มันไม่คู่ควร" ฮูหยินสี่รวบรวมแรงที่มีอยู่บอกกับเขา พูดจบเลือดก็ทะลักออกมาจากปาก

ใบหน้าของเย่กั๋วกงเต็มไปด้วยคราบเลือด มองดูแล้วช่างน่าเศร้ายิ่งนัก บวกกับน้ำตาที่ไหลชะล้างเลือดบนใบหน้านั้น คล้ายกับฝนที่เป็นสีเลือด

"พวกเจ้า รีบไปเรียกฮูหยินใหญ่มาให้ข้า เร็วเข้า！" เย่กั๋วกงร้องตะโกนขึ้น น้ำเสียงของเขาช่างสิ้นหวัง

ผู้คนบริเวณนั้นต่างก็ยืนนิ่งไม่ขยับ จนกระทั่งเย่กั๋วกงร้องตะโกนให้ตามตัวฮูหยินใหญ่มา

ทุกคนลืมไปกันหมดว่าโล่หวินหลานคือหมอเทวดา นางดึงสติกลับมา แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาเย่กั๋วกง จากนั้นก็ย่อตัวลง

"ท่านเย่ ท่านหลบไปก่อน อย่าได้ขยับเขยื้อนตัวฮูหยินสี่ หม่อมฉันจะช่วยดูบาดแผลของนาง"

"ได้ๆ รบกวนพระชายาด้วย ท่านต้องรักษาโหรวเอ๋อให้ได้นะ！" เย่กั๋วกงค่อยๆหลีกทางให้

โล่หวินหลานตรวจดูบาดแผลด้านหลังของฮูหยินสี่ บาดแผลนี้เป็นแผลที่คนร้ายพุ่งหอบเข้ามา ซึ่งทะลุหัวใจ จากนั้นคนร้ายก็ดึงหอบออกอีกจึงทำให้เลือดไหลไม่หยุด บาดแผลนี้ถึงกับชีวิต

นางขมวดคิ้ว

"หามฮูหยินเข้าไปในห้องก่อน" โล่หวินหลานมองเย่กั๋วกง ชี้มือชี้ไม้" "มีแคร่ที่ทำจากไม้ไผ่ครอบผ้าฝ้ายแบบกระทัดรัดน่ะมีหรือไม่"

เย่กั๋วกงพยักหน้า แล้วมองไปที่บ่าวรับใช้ "ยังไม่รีบไปจัดการอีก！"

"พวกท่านห้ามแตะต้องตัวนางเด็ดขาด ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุด กลัวว่าจะทำให้อันตรายได้ พวกท่านมีความรู้ด้านการรักษาหรือไม่? ไปเอายาจากด้านนอกมาให้ข้าที" โล่หินหลานมองไปที่กลุ่มคน หรือที่นี่ไม่มีใครมีความรู้ด้านการรักษาเลย?

ใบหน้าของเย่กั๋วกงเต็มไปด้วยเหงื่อ สุดท้ายเย่หวินเหิงก็ลุกขึ้นยืน “ข้าพอรู้เรื่องอยู่บ้าน ให้ข้าไปเอาเถอะ"

ร่างสูงหยุดอยู่ตรงหน้าของโล่หวินหลาน รอจนนางพยักหน้า เขาก็รีบเดินไป

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่ออยู่ตรงหน้าโล่หวินหลานเขาทำได้เพียงเชื่อฟังสิ่งที่นางพูดเป็นอย่างดี

ทั้งๆที่เป็นเพียงหญิงสาวอายุน้อยที่แต่งงานแล้ว เหตุใดจึงมีเสน่ห์เช่นนี้

ไม่นาน บ่าวรับใช้ก็ยกเกี๊ยวมา พวกเขาวางมันลงบนพื้น จากนั้นบ่าวสองคนก็ยกฮูหยินสี่ขึ้นไปบนแคร่ เย่กั๋วกงคอยอยู่เคียงข้างฮูหยินสี่ตลอดเวลา

เหตุเพราะบนพื้นเต็มไปด้วยหิมะจึงทำให้ถนนลื่น บ่าวรับใช้เดินอย่างเชื่องช้า ทุกย่างก้าวของพวกเขา ต่างก็มีเลือดไหลลงบนหิมะสีขาว

"ท่านเย่ ท่านต้องทำใจไว้ก่อน ฮูหยินสี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเพคะ" โล่หวินหลานบอกกับเย่กั๋วกงเอาไว้ก่อน

เย่กั๋วกงจับที่มือของฮูหยินสี่แน่น ในเวลานั้นเอง ก็มีของเหลวเหนีวบางอย่างเปื้อนที่มาของเขา ของเหลวนั้นค่อยๆไหลมาที่มือของเขา

เลือดนั่นไหลไม่หยุด ฮุหยินสี่อ้วกออกมาเป็นเลือดสองถึงสามครั้ง โล่หวินหลานรู้ดีว่าเหตุใดนางจึงอ้วกเป็นเลือด

"วางลง วางลงเร็วเข้า ! อย่าเคลื่อนตัวนางแล้ว" นางพูดอย่างร้อนใจ "ท่านเย่ ท่านมีอะไรอยากจะบอกกับฮูหยินสี่ก็รีบพูดเถอะ หากช้ากว่านี้ก็จะไม่มีโอกาสแล้ว"

เย่กั๋วกงนิ่งไป แล้วหันมาถามโล่หวินหลาน "หมาย หมายความว่าอย่างไร?"

"ฮูหยินอาเจียนเป็นเลือดแล้ว......อาการของฮูหยินนี่ตอนนี้แย่มาก บาดแผลนั้นทะลุหัวใจ ไม่สามารถรักษาได้แล้ว" นางถอนหายใจแล้วพูดขึ้น

"จะเป็นไปได้อย่างไร? พระชายาคือหมอเทวดาไม่ใช่หรือ? แม้แต่หลัวเอ๋อที่เกือบตายท่านยังช่วยให้กลับมามีชีวิตได้ เหตุใดไม่สามารถช่วยโหรวเอ๋อได้? พระชายา ท่านอยากได้สิ่งใด ข้าสามารถมอบให้ท่านได้ทุกอย่าง ขอเพียงท่านช่วยชีวิตโหรวเอ๋อ" เย่กั๋วกงล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความหน้าเกรงขามของกั๋วกงในหมดไป