ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 151

ตอนที่ 151 องค์รัชทายาทถูกเรียกใช้

เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่นอนไม่หลับ

ฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น บรรยากาศข้างนอกเต็มไปด้วยหมอก บนหลังคาสีดำ ปลูกเหมยแดงที่ปลูกในสวน และเสาต่างๆตามระเบียง ไม่มีอันใดที่ไม่ถูกหิมะปกคลุม

หิมะปกคลุมไปทั่วผืนดิน ลำธารที่ไหลผ่านแข็งตัวไปตามสภาพอากาศ ทำให้สุขภาพร่างกายของแต่ละคนมีอุณหภูมิต่ำ แต่ละวันที่ผ่านไปของฤดูหนาวยิ่งรู้สึกหนาวเย็นขึ้นทุกวัน จนกระทบต่อการพักผ่อนในแต่ละคืน

โล่หวินหลานแต่งหน้าเบาบางและสวมใส่ชุดหนาออกไปข้างนอก ลมหนาวที่ปนไปด้วยเกล็ดหิมะพัดผ่านมา ทำให้นางไม่ไหวจนต้องหดตัวไปสักพัก

“พระชายาเจ้าค่ะ สวมเสื้อคลุมเถอะเจ้าค่ะ！”ฝีเท้าของเย่หวินเดินตามนางมาอย่างใกล้ชิด มือของนางถือเสื้อคลุมขนขาวหนามาด้วย และรีบเดินตามฝีเท้าของโล่หวินหลาน เมื่อเอาเสื้อคลุมมาคลุมนางไว้

สองตาที่เต็มไปด้วยขอบตาดำของโล่หวินหลานหันมามองเย่หวิน หลังของนางหนักขึ้นทันที เมื่อเย่หวินเอาเสื้อคลุมพาดไว้บนไหล่ของนาง และทำให้นางอบอุ่นยิ่งขึ้น

“หิมะตกหนักมากยิ่งขึ้นอีกแล้ว เมื่อไหร่ถึงจะเลิกตก?” โล่หวินหลานยืนคิดไปสักพัก ยื่นมือออกไปสัมผัสกับเกล็ดหิมะ

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่หนักที่สุด คิดว่าอีกสองสามวันคงตกหนักกว่านี้” เย่หวินตอบกลับ

โล่หวินหลานพยักหน้าเบาๆ กำลังจะเตรียมตัวเดินหน้าต่อไป ก็เจอโม่ฉีหมิงที่สวมใส่ชุดพระราชสำนักสีม่วงและเสื้อคลุมสีม่วงเดินมาอยู่ข้างหน้า เรือนร่างที่ดูแข็งแกร่งของเขาทำให้ดูมาสง่าที่มิอาจบุกรุกและก้าวก่าย รอบตัวเขาล้อมรอบไปด้วยเกล็ดหิมะ จึงทำให้เขาถูกหิมะขาวปกคลุมไว้

“หวินหลาน ข้าจะเข้าไปในวังสักพัก เสด็จพ่อเรียกให้เข้าเฝ้าโดยด่วน น่าจะคุยเรื่องพระตำหนักเย่ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน คิดว่าน่าจะกลับมาดึก มื้อเที่ยงกับมื้อดึกทานดีๆล่ะ ข้าได้สั่งทางครัวทำอาหารที่เจ้าชอบไว้หลายอย่าง ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปชมนกชมไม้ในสวน อย่าไปเดินที่อื่นเข้าใจไหม?” โม่ฉีหมิงพูดขึ้นอย่างทรงอำนาจ พอเห็นนางพยักหน้าแล้วก็หันไปมองเย่หวินที่ยืนอยู่ข้าง ส่งสายตาให้นางว่าให้ดูแลพระชายาของเขาดีๆ

“เป็นเด็กดีเชื่อฟังหน่อยนะ” โม่ฉีหมิงพูดขึ้นด้วยเสียงที่เบาและอ่อนโยน อยากจะหอมหน้าผากของนางมาก แต่ด้วยความที่ว่าเย่หวินอยู่ด้วยเลยไม่ได้ทำอะไรแล้วเดินไปยังประตูใหญ่ของตำหนัก

“พระชายาเจ้าค่ะ พวกเราไปทานอาหารเช้าด้วยกันเถอะเจ้าค่ะ มื้อเช้าได้จัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ” เย่หวินพยุงโล่หวินหลานเดินไปยังห้องโถงหลัก ที่นั่นจัดเตรียมอาหารมื้อเช้าไว้สำหรับ 1 ท่าน

“เช้าวันนี้พระตำหนักเย่มีอะไรคืบหน้าไหม?” โล่หวินหลานนั่งลงแล้วถามขึ้น

และยกโจ๊กลำไยเม็ดบัวพุทราจีนมา และทูลกลับ “ทูลพระชายาเจ้าค่ะ ทางโน้นอันเชิญพระเข้าไปในตำหนักก็ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวอีกเลยเจ้าค่ะ”

ตั้งแต่รุ่งเช้านางได้ข่าวมาว่ามีคนบุกรุกเข้าไปฆ่าฮูหยินสี่ในตำหนักเย่ ในใจรู้สึกกลัวมาก โชคดีนะที่คนร้ายพวกนั้นไม่ได้ทำร้ายโล่หวินหลาน

พระตำหนักเย่เชิญพระเข้าไปสวดเรียบร้อย นึกไม่ถึงว่าตำหนักเย่จะเกิดเรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้ พอช่วยชีวิตเย่เซียวหลัวเสร็จ กลับทำให้ฮูหยินสี่ต้องจากไป

ในใจโล่หวินหลานรู้สึกไม่สบายใจ และป้อนโจ๊กเข้าปากตัวเองคำแล้วคำเล่า

โม่ฉีหมิงเข้าไปในห้องทรงพระอักษร ข้างในนั้นเป็นไปตามที่เขาคิดไว้ ครอบครัวของตำหนักเย่ เวินอ๋องและองค์รัชทายาทมากันครบหมดแล้ว ก็เหลือแต่ตนเองที่พึ่งมาถึง

พวกเขาทั้งสามรู้จักกันดีมาก โม่ฉีหมิงรู้สึกว่าตนเองกับพวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แค่เมื่อคืนเขาทานอาหารที่ตำหนักเย่ แล้วเจอคนร้ายเข้ามาบุกรุกเท่านั้น

“ลูกขอคารวะเสด็จพ่อขอรับ” โม่ฉีหมิงค่อยๆก้าวไปต่อหน้าผู้เป็นบิดาของเขาและน้อมคำนับ

ฮ่องเต้เจียเฉิงโบกมือขึ้นมา แสดงให้เขาลุกขึ้น

เวินอ๋องน้อมคำนับและเรียกเขาว่าพี่สี่ เขาก็คำนับองค์รัชทายาทและเย่กั๋วกงด้วย

“พวกเจ้าน่าจะรู้กันหมดว่าเมื่อวานตำหนักเย่ถูกคนร้ายบุกรุก และยังฆ่าฮูหยินสี่ ทำให้ราชวงศ์ของพวกเราต้องเสื่อมเสีย ดังนั้นวันนี้จึงอยากจะฟังความคิดเห็นของพวกเจ้า” ฮ่องเต้เจียเฉิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เย่กั๋วกงยืนอยู่ข้างไม่บอกไม่กล่าวอะไร เรือนร่างของเขาปกคลุมไปด้วยเสื้อคลุมหนาสีขาวอย่างแน่น รัดออกมาซึ่งโครงกระดูกที่ผอมแห้งและดูออกว่ากำลังฝ่าฟันหิมะท่ามกลางฝนพรำมา การโจมตีครั้งนี้หนักหนาสาหัสกว่าเรื่องของเย่เซียวหลัวเสียอีก

“องค์รัชทายาท เจ้าว่ามา” ฮ่องเต้เจียเฉิงเห็นว่าไม่มีใครเอ่ยปากพูด เลยชี้ไปยังรัชทายาทของตนเอง