ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 162

ตอนที่ 162 บุกจวนกลางดึก

ในความเป็นจริงแล้ว แม่เล้าก็แค่เดาไปตามความรู้สึกเท่านั้น กลางดึกโผล่อยู่บนถนน อีกทั้งสวมชุดสีดำมักจะเป็นผู้ชาย ไม่มีผู้หญิงคนไหนโผล่ออกมากลางดึกหรอก? อีกทั้งสีหน้าของนางโหดเหี้ยม เดินมาเหมือนผู้ชาย

เย่เซียวหลัวดึงหมวกกับเสื้อคลุม นางอยากจะดึงออกมาให้นางดูจริงๆว่านางเป็นผู้ชายหรือเปล่า

เย่เซียวหลัวที่โกรธก็ไม่อยากจะอธิบายมากมาย เขาโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ล่ะ คืนนี้ข้าไม่ว่าง ไว้รอว่างก่อนล่ะกัน”

แม่เล้ายิ้มกว้าง นางโบกมือแล้วพูดว่า “ได้ แล้วข้าจะรอท่านมานะ”

เสื้อคลุมเป็นเนื้อผ้าจากแคว้นสู่ แม้แต่ขนก็เป็นขนของจิ้งจอก ดูก็รู้ว่าเป็นคุณชายตระกูลผู้ดี หากสามารถดึงมาเป็นลูกค้าของยองเชียงโหลวได้ จะต้องได้กำไรแน่นอน

เย่เซียวหลัวมองไปที่นาง แล้วก็เดินไป

เมื่อนางไปแล้ว ด้านหลังของแม่เล้าก็มีคนๆหนึ่งเดินออกมานางสวมชุดสีเขียว นางเดินมาตรงหน้าของแม่เล้า แล้วมองไปที่ร่างเล็กๆที่เดินไปอย่างสงสัย

“แม่เล้านั่นใครกัน? ท่านพูดอะไรกับเขา?” แม่เล้าพูดว่า “เห็นเขาแต่งตัวไม่เลว ก็เลยเดินเข้าไปคุยด้วย อากาศหนาวขนาดนี้ เดินมาอยู่ข้างนอกตอนกลางคืนก็ไม่มีดีสักคนแหละน่า”

แม่เล้ามีประสบการณ์เจอคนมามากมาย มองทีเดียวก็รู้ว่าคนแบบไหนต้องใช้วิธีไหนในการพูด นางขมวดคิ้วให้กับจิ่นชื่อ แล้วเดินเข้ายองเชียงโหลวไป

เดินบนหิมะ เย่เซียวหลัวเดินค่อนข้างช้า แต่ว่าบนใบหน้าของนางยังคงโหดเหี้ยมไม่ลดลง ในมือของนางกำมีดไว้แน่นจนมือร้อน เหงื่อไหลลงมาไม่หยุด

นางเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าปากประตูจวนหมิงอ๋อง บ่าวไพร่หน้าประตูสองคนหลับสะลึมสะลืออยู่ ตัวอักษรสีทองที่เขียนว่าจวนหมิงอ๋องมันสะท้อนแสงไฟแยงตา

จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของเย่เซียวหลัว พวกเขาถึงได้ตื่นขึ้นมา แล้วรีบหันหน้าไปแล้วชี้ไปที่เย่เซียวหลัว “เฮ้ เจ้าน่ะ? หยุดเดี๋ยวนี้นะ มีคำสั่งจากท่านอ๋องไหม? หรือว่ามีป้ายผ่านทางหรือเปล่า? หันหน้ามาสิ หยุดห้ามขยับนะ”

เย่เซียวหลัวยิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้น เพื่อหลุดจากพวกเขา แต่ว่าองครักษ์กลับจับมือของนางเอาไว้ไม่ให้นางสมหวัง

“คิดจะบุกรุกจวนหมิงอ๋อง? ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากจะอยู่แล้วมั้ง วันนี้มาเจอข้าถือว่าเจ้าโชคร้าย มีแต่คนบอกว่าข้าได้รับวิชามาจากชั้นฟ้าเลยนะ วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าต้องหลั่งน้ำตาแน่นอน” องครักษ์คนนั้นพูดไม่หยุด แล้วจับตัวของเย่เซียวหลัวเอาไว้ แต่ว่าจู่ๆมือของเขาก็เจ็บ เขาถึงได้รู้ตัวว่าถูกมีดฟันเข้าให้แล้ว

“โอ้โห ลงมือใช้มีดด้วย? ดูถูกข้าใช่ไหม? มีปัญญาก็มาสู้กันตัวต่อตัว” องครักษ์ได้สติขึ้นมา

เย่เซียวหลัวตวัดมีดเข้าใส่ตัวเขา แต่มือของนางกลับถูกถีบอย่างแรง ตัวคนลอยไปชนกับประตูอย่างแรง

ถูกถีบครานี้ทำให้นางเจ็บปวดไปหมด ขาของนางสั่น ในปากกระอักเลือดออกมา

เย่เซียวหลัวเช็ดรอยเลือดที่ปาก แล้วฝืนลุกขึ้นมา

“เป็นผู้หญิงหรอเนี้ย” องครักษ์ถอนหายใจ แล้วเขาก็มองไปที่องครักษ์ที่กำลังเตรียมบุก เขาส่ายหน้า “ข้ารับมือคนเดียวพอ เฮ้ เจ้ามาจากไหน? มาทำอะไรที่จวนหมิงอ๋องของเรา? พูดมาให้ชัดเราอาจจะให้เจ้ารอดไปเจอท่านอ๋องก็ได้”