ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 163

ตอนที่ 163 นี่แหละความรัก

“คงอะไร? คงจะแต่งงานกับเจ้าไปแล้วถูกไหม? คุณหนูสาม เจ้าใสซื่อเกินไปหรือเปล่า ท่านคิดว่าเวินอ๋องจะชอบเจ้าแล้วแต่งงานกับเจ้างั้นหรอ? เจ้าใช้วิธีหลอกว่าตัวเองตายปกปิดคนอื่น เพื่อให้ได้มาซึ่งราชโองการ ก็คิดว่าเรื่องจะจบงั้นหรอ เจ้าเคยคิดไหมว่าเวินอ๋องชอบเจ้าหรือเปล่า” โล่หวินหลานค่อยๆเดินมา

หลายคนมองหน้ากัน โม่ฉีหมิงนิ่งเหมือนไม่ใช่สิ่งมีชีวิต หิมะรอบๆตัวเขายังเย็นไม่เท่าสีหน้าเขาตอนนี้เลย โล่หวินหลานรู้ว่าเขาโกรธมากแน่แล้ว

“ต่อให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ ข้ากับเวินอ๋องก็คือคนที่มีหมายแต่งงานกัน ทำไมเจ้าถึงยังหน้าด้านไปพัวพันกับเขาไม่หยุด? ทำไมเขาถึงทิ้งข้าไปเพราะเจ้าด้วย?” เย่เซียวหลัวพูดถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลลงมา

แค่นึกถึงตอนที่เวินอ๋องสะบัดมือของนางทิ้ง แล้วเดินจากไป ทิ้งนางเอาไว้คนเดียว นางก็แทบอยากจะพุ่งตัวเข้าไปฉีกอกโล่หวินหลานเป็นชิ้นๆ

ต่อให้นางจะให้ยาแกล้งตายมา ให้นางไม่ต้องได้แต่งงานกับรัชทายาท แต่ว่านางคิดจะแย่งเวินอ๋องไป ฝันมากเกินไปแล้ว

“เขามีอะไรให้ข้าต้องไปพัวพันกับเขาด้วย? คุณหนูสาม เจ้าคิดให้ดีนะ ข้าเป็นชายาของหมิงอ๋อง คนที่ข้ารักคือหมิงอ๋อง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเวินอ๋อง? ข้าขอร้องอย่ามารบกวนเราพักผ่อนกันกลางดึกแบบนี้” โล่หวินหลานพูดจบ ก็ลากมือโม่ฉีหมิงแล้วเดินไป

แต่ว่าขณะที่นางจับไปที่มือของเขา ก็พบว่าตัวของเขาแข็งเป็นหินรูปปั้นเลย โล่หวินหลานตกใจ นางกำลังคิดจะเขย่ามือเขา เขารีบจับมือของนางเอาไว้

“หวินหลาน เมื่อกี้เจ้าพูดว่าไงนะ? เจ้าพูดอีกครั้งได้ไหม”

โล่หวินหลานหน้าแดงมาก นางเหมือนคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้นางพูดอะไรไป ทำไมถึงพูดคำนั้นออกไปง่ายๆแบบนั้นได้

“อะไร? เมื่อกี้ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เรากลับกันเถอะ ข้าง่วงแล้ว” โล่หวินหลานปิดปากหาว แล้วเดินไป เหมือนไม่ได้สนใจเย่เซียวหลัวที่อยู่บนพื้นหิมะเลย

คิดจะหนีงั้นหรอ? โม่ฉีหมิงไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว รีบเดินตามนางไป สิ่งที่นางพูดเมื่อกี้มันทิ่มแทงใจเขา ที่แท้แล้วนางรักเขา

ถึงแม้นางจะไม่เคยพูดออกมา แต่ว่าคำพูดที่ไม่ได้พูดออกมาง่ายๆ มันแสดงว่านางรักเขามากจริงๆ

“หวินหลานอย่าขยับ” โม่ฉีหมิงกอดนางจากด้านหลัง ท่ามกลางค่ำคืนที่มีแต่หิมะ ร่างกายของทั้งคู่ร้อนผ่าว

เขาดูร้อนรนที่จะให้นางหันหน้ากลับมา มือใหญ่ๆของเขาจับไปที่หน้าของนาง แล้วมองไปอย่างร้อนใจ

เขารับรู้ว่าโล่หวินหลานไม่ได้คิดจะพูดอีก เขาร้อนใจมาก เขาค่อยๆจูบนาง “พูดอีกครั้งได้ไหม พูดอีกครั้งนะ”

เขาเอาแต่รุกใส่ริมฝีปากของนาง โล่หวินหลานรู้สึกร้อนริมฝีปากไปหมด นางรับไม่ไหวกับความใกล้ชิดแบบนี้ของเขา มันเหมือนจะจูบจนตัวนางแตกออกเป็นชิ้นๆ

“ได้ได้ ข้าพูดแล้ว ......” โล่หวินหลานจ้องไปที่เขา แล้วพูดอย่างจนใจว่า “ข้า รัก เจ้า”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของเขาทั้งดีใจทั้งตกใจ ที่แท้คำพูดสั้นๆของนางแค่คำเดียวมันสำคัญกับเขามากขนาดนี้เลยหรอ? โล่หวินหลานย้อนถามตัวเองไม่หยุด นางทำผิดอะไรไปหรือเปล่า? นางควรบอกเขาให้เร็วกว่านี้ไหม?

“หวินหลาน ข้าก็รักเจ้า จริงๆนะ” โม่ฉีหมิงกอดนางเอาไว้ รัดจนนางตัวแทบแตก

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดีใจ คำพูดนี้มันมีค่ามากกว่าเขาออกรบพันครั้งซะอีก

ใบหน้าของโล่หวินหลานเองก็มีรอยยิ้มเหมือนกัน ที่แท้การรับความรักมันเป็นแบบนี้นี่เอง มันหวานเข้าไปถึงใจนางเลย

ส่วนเย่เซียวหลัวที่กองอยู่ที่หิมะ น้ำตาของนางมันเผาไหม้ผิวของนาง น้ำตาของนางมันนองหน้าจนเปื้อนใบหน้าไปหมด

เย่เซียวหลัวเจ็บปวดมาก นางตัดสินใจแล้วว่าหลังจากน้ำตาในคืนนี้หมดลง จากนี้นางจะไม่ร้องไห้อีกแม้แต่หยดเดียว

นางสาบานไว้ว่า นางจะไม่ร้องไห้ให้ใครอีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง เย่เซียวหลัวลุกขึ้นมาจากหิมะอย่างยากลำบาก เดินเซไปเซมาอยู่ท่ามกลางหิมะ เสื้อคลุมของนางเปื้อนหิมะไปหมด

“บอกท่านอ๋องกับพระชายาด้วย ข้าจะไม่เลิกราแน่นอน” เย่เซียวหลัวทิ้งข้อความเอาไว้แล้วเดินจากไป

ขอแค่เวินอ๋องยังชอบโล่หวินหลานอยู่ นางก็ไม่มีวันเลิกราแน่นอน