ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 164

ตอนที่ 164 ปล่อยวาง

“ท่านก็รู้ว่าวันๆข้ายุ่งแค่ไหน คุณชายแบบไหนกันที่จะให้ข้าไป? หยู้ชิง ตังหงพวกนางไปแทนไม่ได้หรอ?” จิ่นซื่อรู้สึกหงุดหงิด สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังก้มหน้าไม่พูดอะไรเลย

ในหอนางโลมแห่งนี้คนที่สามารถชักสีหน้าแบบนี้กับแม่เล้าได้เหมือนกับจิ่นซื่อนั้นมีไม่มาก ตอนนี้จิ่นซื่อเป็นคนของรัชทายาทแล้ว แม่เล้าเองก็ไม่กล้าจะทำอะไรนางมาก แต่ว่ารัชทายาทก็ยังไม่ได้มาไถ่ตัวนางออกไป แขกคนไหนต้องไปปรนนิบัติก็ยังต้องไปอยู่ แค่จำนวนน้อยลงเท่านั้น

“ลูกค้าเจาะจงชื่อของเจ้า จิ่นซื่อของข้า เจ้าไปหน่อยเถอะนะ เขาก็ใจป้ำไม่เบา เอาเงินมา หลอกเขากินเหล้า เมาแล้วก็ออกมา ไม่ต้องปรนนิบัติเขาหรอก ได้ไหม?” แม่เล้าเครียดมาก

จิ่นซื่อขมวดคิ้ว แม่เล้าดึงมือของนางเอาไว้ แล้วกล่อมว่า “จิ่นซื่อ ข้าขอร้องล่ะ เจ้าไปหน่อยเถอะนะ”

ในหอนางโลมนี่คนที่แม่เล้าต้องมาขอร้องแบบนี้มีไม่มาก หากไม่ใช่เพราะรัชทายาทชอบนางมาก นางจะมีหน้ามาแบบนี้หรอ?

จิ่นซื่อยังคงสีหน้าไม่เปลี่ยน คิ้วของนางขมวดหนักมาก นางสอดมืออันเรียวยาวไว้ในเสื้อเพื่อสร้างความอบอุ่น

“คุณชายคนนั้นเป็นใครกัน? ทำไมถึงทำให้ท่านต้องมาขอร้องข้าแบบนี้ด้วย?” คำพูดของจิ่นซื่อไม่ค่อยพอใจ

แม่เล้ามีหน้าที่ในการจัดการปัญหาเรื่องรับแขก หากสาวๆไม่เต็มใจรับแขก หรือว่าถูกขายแล้วจะหนี แม่เล้าก็จะต้องมาจัดการ วิธีการมีมากมายหลายอย่าง ไม่ทุบตีก็ด่าทอ มีเพียงฐานะของจิ่นซื่อแบบนี้เท่านั้น ที่จะไม่ถูกทุบตีหรือด่าทอ

มีเพียงจิ่นซื่อเท่านั้น ที่แม่เล้ายอมลดตัวลงมาขอร้องอ้อนวอน

“คุณชายท่านนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ก็คนที่เดินผ่านร้านเราไปก่อนหน้านี้ เขากระเป๋าหนักมาก เขาแค่เห็นหน้าเจ้า ก็เอาเงินทั้งหมดมาให้ข้าแล้ว ถึงเวลาเดี๋ยวข้าแบ่งให้เจ้า” แม่เล้ายักคิ้วให้นาง

จิ่นซื่อหลุดหัวเราะออกมา นางคิดว่านางฟังผิดไป นางไขว้มือไว้ด้านหลัง แล้วยื่นหน้ายิ้มให้กับแม่เล้า “ท่านเนี้ยนะคิดถึงแต่เงินจนบ้าไปแล้ว”

พูดจบ นางก็หันหลังแล้วเดินจากไป

แม่เล้าที่อยู่ด้านหลังยืนอึ้งไป แล้วก็เดินบิดตัวตามนางไป

นางเดินตามพร้อมตะโกนถามว่า “จิ่นซื่อ เจ้ารับปากแล้วใช่ไหม?”

ด่องห้วนต้องเปลี่ยนยาวันต่อวัน บาดแผลของเขาไม่ได้มีอาการของการติดเชื้อ บาดแผลซึมซับยาได้เร็วมาก ทำให้โล่หวินหลานไม่ต้องเปลืองแรงมาก

เมื่อเปลี่ยนยาแล้ว ด่องหย่าก็มารับช่วงต่อจากโล่หวินหลาน นางพันแผลให้ด่องห้วน

“พระชายา ต้องเปลี่ยนห้องไหม? ห้องนี้เหมือนจะไม่ค่อยสะอาด” ด่องหย่าถาม

นางจำได้ว่าโล่หวินหลานเคยบอกว่า เพื่อไม่ให้บาดแผลติดเชื้อ นางจะต้องระวังเรื่องความสะอาดในห้องให้มาก แต่ว่าอยู่มาหลายวันแล้ว นางก็เลยไม่ค่อยจะวางใจ

โล่หวินหลานมองไปรอบๆห้อง จริงๆมันก็ไม่ได้สกปรกขนาดนั้น แต่เพราะในสายตาของนางห่วงมากเกินไปแม้แต่ทรายเม็ดเดียวก็ทนไม่ได้ นางจนใจก็เลยตกลงให้นางเปลี่ยนห้อง

“เย่หวิน ให้คนไปทำความสะอาดห้องใหม่มา .......” โล่หวินหลานพูดจบ ก็ถูกด่องหย่าขัดขึ้นมา

“พระชายา ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้าไปทำเอง” ด่องหย่ายิ้มแล้วถกแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นมา แล้วก็เดินออกจากห้องไป

“ด่องหย่าห่วงเจ้ามากนะ ตั้งแต่เจ้าล้มป่วยหลายวันมานี่นางดูแลตั้งแต่อาหารที่อยู่ การใช้ชีวิตของเจ้าทุกอย่าง แม้แต่เจ้าจะเปลี่ยนห้องนางยังไปทำความสะอาดเองเลย เพราะกลัวคนอื่นจะทำไม่สะอาด” โล่หวินหลานมองไปที่ด่องห้วนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

ด่องห้วนพยักหน้า “พระชายา ข้ารู้ดี”

โล่หวินหลานพยักหน้า แล้วก็หยิบกล่องยาเดินออกจากห้องไป ลมหิมะภายนอกพัดมาอย่างแรง มีหิมะกองโตกองอยู่เต็มพื้น พอเหยียบขึ้นไปก็จะได้ยินเสียงชัดเจน

เมื่อนางเดินไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือ ก็ได้ยินเสียงของคนสองคนดังขึ้นมา

หลังจากที่นางผลักประตูเข้าไป สีหน้าของทั้งคู่ไม่ค่อยดีหนัก โดยเฉพาะโม่ฉีหมิง สีหน้าของเขาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลย?” โล่หวินหลานตกใจแล้วค่อยๆนั่ง นางมองไปที่ทั้งคู่ด้วยสายตาที่สงสัย

สีหน้าของสวินโม่มีแต่ความกังวล

“พระชายา เมื่อวานนี้ข้าได้นำศพกลับไปตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว พบว่ามันไม่ใช่กาฬโรค” เขาหยุดไป สีหน้าเคร่งเครียด “แต่มันเป็นพิษที่หาได้ยาก แต่ว่ามันเป็นพิษอะไรนั้น ตอนนี้ข้าเองยังไม่รู้”

โล่หวินหลานเพิ่งจะผ่อนคลายลงตอนนี้ก็เครียดขึ้นมาอีกครั้ง นางขมวดคิ้วหนักมาก “แสดงว่าพิษนี้ก็สามารถแพร่กระจายได้ใช่ไหม?”