ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 165

ตอนที่ 165 ล่าทรชน

เมื่อถามคนในร้านถึงรู้ว่าเจ้าของร้านนั้นไปยังเมืองตงหลิง ที่นั่นเป็นเมืองแห่งสมุนไพร สมุนไพรหลายอย่างต้องนำเข้ามาจากเมืองตงหลิงเท่านั้น หลังจากที่ทำการตากสมุนไพรจนแห้งและเก็บเอาไว้เป็นเวลานานแล้ว เวลาขนส่งมาก็จะไม่เสียหายมาก

สถานที่ที่ห่างออกไปจากตงหลิงไม่มีใครยอมไปเอายาจากที่นั่นเลย

“เถ้าแก่ของเรา จะเดินทางไปยังเมืองตงหลิงทุกๆต้นเดือน แต่ว่าไม่ได้ไปหายาหรอกนะ แต่ไปประลองวิชาแพทย์กับท่านหมอจากต่างแดน” เด็กในร้านพูด

โล่หวินหลานตาโต ประลองวิชาแพทย์หรอ?

“แล้วเถ่าแก่ของเจ้าชนะบ้างไหม?” โล่หวินหลานยิ้มถาม

เด็กในร้านยิ้มหน้าบาน “เถ้าแก่ของเราไปทุกปี แต่ว่า ..... ไม่เคยชนะสักปี” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน

มีที่ไหนว่าเถ้าแก่ตัวเองแบบนี้ เขากับเจ้าของร้านความสัมพันธ์ก็ดีนี่นา ทำไมถึงได้เยาะเย้ยเขาแบบนี้ล่ะ แสดงว่าเถ้าแก่ไม่ว่าอะไรเขาแน่นอน

“ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านมาที่นี่ทำไมกัน?” เด็กในร้านถามเข้าประเด็น

เจ้าของร้านไม่อยู่เรื่องก็ยุ่งยากขึ้นเยอะเลย โล่หวินหลานไม่รู้ว่านางจะขอคำชี้แนะจากเขาได้ไหม เป้าหมายที่นางมาที่นี่ ก็เพื่อศึกษาเรื่องยาพิษที่สวินโม่พูดถึง

โล่หวินหลานมองไปที่เย่หวิน สีหน้าของนางลำบากใจแล้วพูดว่า “ในเมื่อเถ้าแก่ไม่อยู่ งั้นเราค่อยมาใหม่วันหลังแล้วกัน”

ดูท่าวันนี้จะมาเสียเที่ยว ครั้งที่แล้วสวินโม่พานางมาก็เพื่อให้นางมาเรียนวิชาแพทย์กับเถ้าแก่ หากเขาไม่อยู่ นางทำได้แค่ค่อยมาวันหลัง

เด็กในร้านเดินออกมาส่งพวกนางที่หน้าประตู

ตอนที่มาครั้งที่แล้วก็ไม่ได้ถามให้แน่ชัดว่าเจ้าของร้านอยู่ตลอดหรือเปล่า ตอนนี้พ่อบ้านก็กลับไปแล้ว รถม้าก็ไม่มีหิมะตกหนักขนาดนี้จะให้เดินกลับบ้านหรอ?

“พระชายา ในเมื่อเจ้าของร้านไม่อยู่ เราไปหาประมุขสวินที่จวนดีไหม ยังไงเขาก็กำลังศึกษาอยู่เหมือนกัน” เย่หวินเสนอ

เมื่อมองเห็นหิมะที่ตกหนัก ทั้งสองคนก็อึ้งไป หากรอพ่อบ้านมาก็น่าจะอีกครึ่งชั่วยาม ทั้งคู่ต้องรออยู่ที่นี่อีกนาน ไม่สู้หาที่นั่งรอดีกว่า

“จวนของสวินโม่ไกลไหม?” โล่หวินหลานมองไป เห็นหลังคาต่างๆขาวโพลนไปหมด มองไม่เห็นทิศทางเลย

“ไม่ไกล เดินเลี้ยวไปทางนั้นก็ถึงแล้ว” เย่หวินชี้ไป

โล่หวินหลานไม่เคยไปมาก่อน แต่นางไปบ่อย

“ก่อนยามเซิน เราค่อยออกมาจากจวนสวินโม่ แล้วเดินกลับมาที่ร้านยาหยงเห๋อ ก็ได้แล้ว?” เย่หวินพูดอย่างดีใจ

เหมือนนางได้จัดการทุกอย่างไว้แล้ว

ทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน โล่หวินหลานพยักหน้าแล้วเดินตามเย่หวินไป

ตลอดทางถือว่าเดินได้ไม่ยากนัก

เย่หวินเป็นคนฝึกยุทธ เดินเหมือนสายลมเลย โล่หวินหลานใช้ชีวิตอยู่ทางใต้มาตลอด ไม่เคยได้เห็นหิมะมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเดินบนหิมะ

“พระชายา ข้าพยุงท่านเอง” เย่หวินยื่นมือไปคล้องแขนของโล่หวินหลาน ใช้แรงของตัวนางพยุงไว้ แล้วพานางค่อยๆเดินไป

ทั้งสองคนเดินผ่านซอยไป ก็เห็นจวนที่เขียนว่า “จวนสวิน”

มีบ่าวไพร่เฝ้าอยู่ที่นอกประตูสองคน แต่ว่าเมื่อเห็นพวกนางเดินมา ก็ลุกขึ้นมา

“แม่นางเย่หวินท่านมาได้ยังไง?” บ่าวคนหนึ่งถาม

ปกติคนที่มาหาสวินโม่มีมากมาย เย่หวิน ฉินหยิ่นกับเย่เฟิงต่างไม่ต้องแจ้ง สวินโม่อนุญาตให้เข้าไปได้เลย

“เปิดประตู เราจะเข้าไป” เย่หวินพยุงโล่หวินหลาน สีหน้าของนางเริ่มหนาว ขนตาเต็มไปด้วยหิมะ

“ได้ได้ ข้าจะเปิดให้ท่านเดี๋ยวนี้” ก่อนหน้านี้ที่นางมาบ่าวไพร่จำนางไม่ได้ ถูกเฆี่ยนจนลุกไม่ได้มาสิบวัน หลังจากนั้น เขาก็จำเย่หวินได้ไม่ลืมเลย

เมื่อเข้าไปในจวนสวินแล้ว ภายในจวนไม่มีสมุนไพรที่ตากไว้แล้ว แต่มีแต่ต้นดอกเหมยที่บานสะพรั่ง บรรยากาศช่างสวยงามมาก

ถามสาวใช้คนหนึ่งถึงได้รู้ว่าสวินโม่อยู่ที่ห้องหนังสือ ทั้งสองเลยเดินไปทางนั้น ภายในสว่าง เหมือนมีคนกำลังคุยกันอยู่

เย่หวินเคาะประตู หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงมาจากด้านใน