ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 170

ตอนที่ 170 ปรมาจารย์ไร้พ่าย

เวินอ๋องยิ้ม แล้วมองจ้องไปที่สองคน

ปฏิกิริยาของโม่ฉีหมิงทำให้เขาพอใจมาก ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาพบว่าโล่หวินหลานกลายเป็นจุดอ่อนของโม่ฉีหมิง มีเพียงความรู้สึกของนางเท่านั้นที่ทำให้อารมณ์ของโม่ฉีหมิงเปลี่ยนได้

“ไม่ใช่ ข้าแค่เป็นห่วงว่าเจ้า ......” โล่หวินหลานพูดแต่แล้วก็ไม่อยากพูดต่ออีก นางคิดว่าไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว พวกเขาทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันทำให้พวกเขาทั้งสองคนต่างเจ็บปวด ไม่สู้คิดจะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เราไปดูเย่หวินกับฉินหยิ่นดีกว่า ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเจอเรื่องแบบนี้ด้วยหรือเปล่า” โล่หวินหลานเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่อยากอยู่กับเรื่องนั้นนานนัก

พูดจบนางก็หันหลังเดินไป ก็ไม่รู้ว่าเย่หวินกับฉินหยิ่นอยู่ไหน แค่เดินไปสักทางหนึ่ง ขอแค่นางเดินจากตรงนี้ไป ไม่ทะเลาะกับโม่ฉีหมิงเท่านั้น

เพราะนางรู้ว่าโม่ฉีหมิงยังไงก็ต้องตามมา ไม่ว่านางจะไปที่ไหนก็ตาม เขาก็จะตามหานางจนพบ

หรือว่าเพราะในใจของนางมั่นใจและเชื่อมั่นแบบนี้ นางเลยเดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่หยุด

ไม่นานนัก นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมา คนคนนั้นเดินมาข้างๆนาง แล้วใช้มือโอบไหล่ของนางหมุนหนึ่งรอบ

“เดินผิดทางแล้ว พวกเขาน่าจะอยู่ทางนี้” น้ำเสียงของเขาเข้มมาก แล้วเดินไปอีกทางที่กลับกัน

ทั้งสองเดินเร็วมาก ไม่นานก็ออกมาจากตรอกด้านนอกหิมะตกหนักมาก มีคนสองสามคนเดินผ่านหน้าพวกเขาเป็นระยะ แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

“พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เราเดินผิดทางหรือเปล่า?” โล่หวินหลานรู้สึกสงสัย ถนนใหญ่ด้านหน้าไม่มีอะไรเลย

“ไม่ เมื่อกี้ข้าเห็นกับตา พวกเขามาทางนี้ คนในตรอกนั่นถูกฆ่าตายหมดแล้ว ไม่รู้คนที่จับเย่หวินไปจะเป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า” โม่ฉีหมิงสูดหายใจเข้าลึกๆ

“เราจะลองไปถามคนแถมนี้ดีไหม?” โล่หวินหลานมองไปรอบ เหมือนจะมีคนเดินไปเดินมาอยู่บ้าง

ด้านนอกเป็นถนนกว้าง เพราะว่าตอนค่ำจะมีหิมะบนพื้นมาก หลายคนไม่อยากออกจากบ้าน อีกทั้งตอนนี้ค่ำจนต้องจุดตะเกียงแล้ว ทุกบ้านเริ่มกินข้าวกันแล้ว ไม่มีใครอยากจะออกมาตอนนี้ ต่อให้ออกมา ก็จะรีบทำอะไรให้เสร็จแล้วกลับไป

พวกเขาถามไปสองสามคนไม่ได้คำตอบอะไรเลย โล่หวินหลานเห็นพวกเขาเอาแต่ส่ายหน้า “ไม่มีใครรู้เลย เราไปหากันเองดีกว่า”

โม่ฉีหมิงได้ยินดังนั้น ก็ยื่นมือไปจับหัวของนาง แล้วมองไปที่รอยเท้าที่อยู่บนพื้น “หวินหลานเจ้าดูนี่ รอยเท้าพวกนี้แยกออกจากกัน แต่ว่ารอยเท้าชัดเจนมาก รอยเท้าสี่รอยนี่เป็นของเจ้ากับข้าที่เดินออกมาเมื่อกี้ ส่วนที่เหลือที่ดูรีบร้อน เหมือนกำลังตามใครสักคน ก็น่าจะเป็นของฉินหยิ่น ด้านหน้านั่นก็น่าจะเป็นของเย่หวินกับคนที่จับตัวนางไป แค่เราตามรอยเท้าพวกนี้ไป ก็น่าจะเจอพวกเขา”

นางมองไปตามที่เขาบอก เป็นจริงอยากจะเขาบอก โล่หวินหลานถอนหายใจ มีหิมะแบบนี้ก็ดีเหมือนได้อาวุธดีเลย

“งั้นเราก็ไปกันเร็ว” โล่หวินหลานมีความหวังขึ้นมา แล้วก็ลากโม่ฉีหมิงให้รีบเดินไป

พวกเขาเดินไป แล้วก็ดูรอยเท้าบนหิมะไป เดินไปตามทางแยก เมื่อเลี้ยวไปตามหากสะพานหินรอยเท้าก็หายไป

“มาถึงตรงนี้มันก็หายไปแล้ว” โล่หวินหลานหยุดเดิน รู้สึกกองหิมะที่สะพานหินมันเรียบ ด้านบนมันเรียบเหมือนไม่มีคนเคยเหยียบเลย

กองหิมะมันดูผิดปกติ โม่ฉีหมิงซึมซับลมหนาวที่พัดโชยมา เขายิ้ม แล้วมองไปที่ด้านล่างสะพาน ยื่นมือไปกอดด้านหลังโล่หวินหลาน

“ระวัง ข้ารู้แล้วว่าเขาอยู่ไหน” โม่ฉีหมิงพูดอย่างจริงจัง

สายตาของเขาดูดุ แล้วมองไปที่ใต้สะพานหิน แล้วยกกระบี่ขึ้นมา ลมหนาวกลุ่มหนึ่งไม่รู้ว่ามาจากไหนมันวนอยู่รอบตัวของทั้งคู่ กระบี่ของเขาตวัดขึ้นฟ้า ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาใช้เพลงกระบี่อะไร กระบี่นั่นลอยไปใต้สะพาน แล้วก็แทงลงไปในถ้ำใต้สะพาน

แต่ว่าไม่นานนัก ใต้สะพานก็เหมือนมีอะไรตกลงมา มีเงาของคนคนหนึ่งลอยออกมา

โล่หวินหลานคิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่นางเคยเห็นในละคร จะได้เห็นด้วยตาตัวเอง

คนคนนั้นกระอักเลือดออกมา เขาเอามือปิดไปที่หน้าอก แล้วพูดว่า “เจ้า เจ้ารู้ได้ยังไง ว่าข้าอยู่ข้างล่างนั่น?”

โม่ฉีหมิงเก็บกระบี่ แล้วก็ปรับกำลังภายในของตัวเอง แล้วมองไปที่คนนั้น มองด้วยความไม่พอใจ “เจ้า ไม่คู่ควรให้ข้าต้องตอบอะไร”

คนคนนั้นมองไปที่โม่ฉีหมิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนฝึกวิชาฟ้าลงทัณฑ์เก้ากระบวนจนสำเร็จได้ สถานการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้เขาหวาดกลัว ตั้งแต่เคล็ดวิชานี้หลุดออกมา ก็ไม่มีใครสามารถฝึกได้เก้ากระบวน เขาเจอสูงสุด ก็แค่เจ็ดกระบวนเท่านั้น

ช่างเถอะ ไม่เสียแรงที่เขาวางแผนเพื่อมาที่โม่ฉี สามารถตายในกำมือของคนที่มีวรยุทธ์สูงกว่า ก็ถือว่าดีแล้ว

“เรากลับกันเถอะ” โม่ฉีหมิงเก็บกระบี่ แล้วโอบไปที่ไหล่กำลังจะเดินไป

“ยังไม่เจอเย่หวินกับฉินหยิ่นเลย ......” โล่หวินหลานมองไปที่เขาอย่างสงสัย หรือว่าเขาคิดจะกลับไปแบบนี้จริงๆ?

“พวกเขาน่าจะกลับไปที่จวนแล้ว เรารีบกลับไปดีกว่า ฟ้ามืดแล้ว ทางจะเดินลำบาก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” โม่ฉีหมิงลูบมือของนาง มันเย็นมาก

พอพูดถึงตรงนี้ โล่หวินหลานก็จาม นางแทบจะลืมไปแล้วว่านางเป็นหวัดอยู่