ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 176

ตอนที่176 ตัวตนอื่น

ด้านนอกของข้างกำแพงพื้นหิมะมีรถม้าขนาดใหญ่เย่หวินยืนอยู่ด้านข้างของรถม้า ใช้เท้าเตะกองหิมะบนพื้นไม่หยุด ไม่รู้ว่าในใจนางคิดอะไรอยู่ สายตามองตรงไปยังร้านขายยา เห็นโล่หวินหลานเดินถือห่อยาออกมา จึงรีบวิ่งกุลีกุจอเข้าไปช่วยถือ

“หวังเฟย เอายาให้ข้า แล้วขึ้นรถม้าเถอะ!”เย่หวินรีบรับห่อยามาถือ กางร่มกระดาษน้ำมันขึ้นแล้วส่งโล่หวินหลานขึ้นรถม้าไป

นางหยุดก้าวเท้าไปพักหนึ่ง ในใจเหมือนคิดอะไรออกกะทันหัน หันหลังกลับไปมองแวบหนึ่ง ประตูด้านนอกร้านขายยาเงียบสงัด มีร่องรอยของหิมะที่ปลิวเข้าไปด้านใน น่าเสียดายที่ถูกประตูกั้นไว้ และจึงร่วงโปรยตกลงบนพื้น

“เย่หวิน เมื่อครู่ตอนที่เจ้าอยู่ด้านนอกสังเกตเห็นใครไหม?” โล่หวินหลานคิดแล้วจึงถามขึ้น

เย่หวินส่ายหน้าไปมา “ไม่มี หวังเฟย เกิดอะไรขึ้นหรอ?”

“ให้พ่อบ้านเอาม้าไปรอที่ปากทางด้านนั้นสิ เจ้าตามข้ามา” โล่หวินหลานคิดอยู่สักครู่ รู้สึกว่าจิ่นชื่อคนนี้มีอะไรแปลกๆ เหมือนกำลังหลบอะไรสักอย่าง สีหน้าแย่มาก

เย่หวินพยักหน้า แล้วจึงไปคุยกับพ่อบ้านสักครู่ รถม้าจึงวิ่งหายไป

ทั้งสองเลี้ยวเข้ามุมหนึ่ง สายตาเพ่งมองไปทางร้านขายยา ไม่ปล่อยให้ทุกสิ่งรอดพ้นสายตา ความเงียบสงบของด้านนอกเหมือนดั่งภาพวาดภาพหนึ่ง หิมะที่อยู่ภายใต้พู่กันน้ำหมึกราวกับมีชีวิต

เย่หวินไม่เคลื่อนไหวตัวมองตามสายโล่หวินหลานไปทางร้านขายยา

ทั้งสองไม่พูดไม่จามองตรงไปยังร้านขายยาเป็นสายตาเดียว ผ่านไปไม่นาน ประตูถูกเปิดออก ร้านของจิ่นชื่อปรากฏขึ้นในสายตาของทั้งสอง ในมือของนางถือห่อยาออกมาจากร้าน พอออกมาก็หันมองซ้ายมองขวา แล้วพอเห็นว่าบริเวณโดยรอบไม่มีผู้คน จึงรีบวิ่งออกมา

“แม่นางจิ่นชื่อ? หวังเฟส พวกเราต้องนางใช่ไหม?”เย่หวินหันไปถามโล่หวินหลานที่อยู่ด้านข้าง

ชัดเจนมาก ว่าโล่หวินหลานเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ปัดมือเป็นสัณญาณว่าให้เย่หวินตามไป

ถึงแม้เย่หวินจะไม่รู้ว่าทำไมต้องสะกดรอยตามจิ่นชื่อ แต่ว่าขอให้เป็นเรื่องที่นางอยากทำ ตนเองต้องตามนางไป นี่เป็นคำมั่นสัญญาต่อตัวเอง

“เย่หวิน เจ้าอ้อมจากข้างล่างใต้สะพานไปนะ ไปดูว่าคนข้างกายนางเป็นใคร” โล่หวินหลานสั่งเสร็จ ตนเองก็เดินไปด้านข้างที่มีสะพานหินศิลาด้านล่าง

“หวังเฟย....”เย่หวินเรียกนางไว้ น่าเสียดายที่โล่หวินหลานเดินตามหลังของจิ่นชื่อไปนานแล้ว

พอคิดได้ว่าเรื่องนี้มันต้องไม่ง่ายอย่างที่คิดเย่หวินก็เดินไปด้านหน้าของใต้สะพานด้านล่าง ผ่านใต้สะพานไปดูลาดเลาด้านบน หิมะถูกกองอยู่บนหลังคาช่างงามตานัก เงาของผู้คนมีบ้างที่เดินไปๆมาๆ เดินผ่านพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ เดินจนตามพื้นมีแต่รอยเท้า แล้งก็มีหิมะร่วงโรยโปรยทับ

ร่างของจิ่นชื่อยังคงแนอย่างรวดเร็วไปด้านหน้า โล่หวินหลานตามไปติดๆ ร่างของทั้งคู่คนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่หลัง เงียบสะงัด ทำไมหวังเฟยให้นางมาที่นี่ลอบสังเกตการณ์สองคนนี้ด้วยล่ะ?

ทันใดนั้น จิ่นชื่อเดินผ่านปากทางก็มีชายชุดดำมุดออกมา พวกเขาสวมชุดคลุมหนา มีผ้าสีดำปิดบังใบหน้า ท่ามกลางหิมะโปรยปลาย

เป้าหมายของคนกลุ่มนี้ชัดเจนมาก ก็คือตามจิ่นชื่อไป พวกเขาก็ไม่ได้สังเกตว่าด้านหลังยังมีโล่หวินหลานตามหลังอยู่ เดินตามจิ่นชื่ออย่างลับๆล่อๆ

การก้าวเท้าของกลุ่มคนพวกนี้แปลกมาก หากว่าสังเกตให้ละเอียดจะเห็นถึงความแตกต่างเย่หวินยิ่งคิดยิ่งสงสัยหนัก คนกลุ่มนั้นคือใครกันแน่?

ไปไกลออกไปก็คือโยงเซียงโหล ท่านกลางหิมะโปรยปลายก็ยังคงมีมาม่ายืนต้อนรับแขกอยู่ด้านนอก พอเห็นจิ่นชื่อเดินด้วยท่าทางเร่งรีบมาจากด้านนอก นางก็รีบหยุดท่าทางเชิญชวน รีบพาจิ่นชื่อกลับเข้าไปด้านในของยองเชียงโหลว

“หวังเฟย ด้านนอกยังมีคนอยู่คนกลุ่มหนึ่งตามหลังแม่นางจิ่นชื่อ แต่พอเห็นแม่นางจิ่นชื่อเดินเข้าไปในโยงเซียงโหลพวกเขาก็หายไป แล้วก็ไม่มีท่าทางความเคลื่อนไหวตรงไหนที่แปลก เหมือนกับว่าเป็นการสะกดรอยตามธรรมดาเท่านั้น”เย่หวินรายงานสิ่งที่พบเห็นด้วยใบหน้าสงสัย

พอเห็นจิ่นชื่อเดินเข้าไปในโยงเซียงโหล นางก็รีบวิ่งออกมาจากใต้สะพานทันที นางแค่กลัวว่าชายชุดดำจะทำอะไรโล่หวินหลาน เป็นอันตรายต่อชีวิตนาง โชคดีว่าคนพวกนั้นไม่ได้คิดปองร้าย

“ถ้าอย่างนั้นพวกนั้นดูเหมือนคนกลุ่มใคร?” โล่หวินหลานสงสัยหนักเข้าไปอีก คนพวกนั้นต้องไม่ใช่แขกธรรมดาของโยงเซียงโหลแน่

“ดูจากภายนอกดูไม่ออก แต่ว่าสามารถตรวจสอบได้” โล่หวินหลานพูดพลาง พาโล่หวินหลานเดินไปที่ประตูทางเข้าโยงเซียงโหลไปทางตลาด พ่อบ้านกำลังรออยู่

“ดี งั้นเจ้าไปตรวจสอบ ยิ่งเร็วยิ่งดี ไม่กี่วันนี้มาบอกข้า” โล่หวินหลานสั่งการ

เมื่อครู่ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นถูกใช้มาสังเกตการณ์คนของจิ่นชื่อ ถ้าอย่างนั้นตัวตนของจิ่นชื่อก็น่าสงสัย นี่ก็แสดงว่านางไม่ใช่หญิงโคมเขียวในโยงเซียงโหลธรรมดา ยังมีอีกตัวตนหนึ่ง

หากว่าการคาดเดาของนางไม่ผิด ขอให้แค่รู้ว่าใครกำลังสะกดรอยตามนางอยู่ ถ้าอย่างนั้นตัวตนนางก็จะปรากฏออกมา

โล่หวินหลานยังคงคิดแผนในใจไม่หยุด อีกด้านก็ตกใจว่าเรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่นางคิดไว้ มีหลายเรื่องที่ภายนอกที่ตาเห็นไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องจริงเสมอไป

ทั้งสองเดินมาถึงอีกปากทางหนึ่ง รถม้าของพ่อบ้านยังคงจอดรออยู่ที่เดิม พอเห็นว่าทั้งคู่ปลอดภัย เขาถึงโล่งอกคลายกังวล