ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 185

ตอนที่185 ใจสามัคคี

หิมะขาวโพรนด้านนอกยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย เกล็ดหิมะลอยพริ้วมายังขนตายาว ที่คล้ายกับปีกของผีเสื้อ

โล่หวินหลานนั่งลง จากนั้นก็หยิบถ้วยเซรามิกสีฟ้าครามเอาไว้ในมือ นางเปิดฝาของถ้วยออก กลิ่นหอมลอยฟรุ้ง จากนั้นก็หยิบช้อนแล้วตักรังนกกิน ทำให้โม่ฉีหมิงถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก

ตอนนี้เขารับรู้บางอย่าง ทุกครั้งที่สามารถให้โล่หวินหลานทำในสิ่งที่นางไม่ชอบใจ เขาจะรู้สึกคล้ายว่าตนเองประสบความสำเร็จ เพราะการที่เฝ้ามองนางทำตามสิ่งที่เขาต้องการนั้น เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย

“หากวันนี้ไม่ได้ออกมาเดินตลาด หม่อมฉันคงมิอาจรู้ได้ว่าหมิงอ๋องและหมิงอ๋องหวังเฟยรักกันมากเพียงใด ช่างเป็นความรักที่น่าอิจฉา จริงไหมเพคะองค์รัชทายาท?’ จิ่นชื่อพูดเสียงอ่อนคล้ายกำลังถอนหายใจ ทางด้านองค์รัชทายาทที่ได้ยินดังนั้น ก็เจ็บปวดราวกับมีมีดมากรีดที่หัวใจ

เหตุใดสิ่งที่ไม่อยากเห็นที่สุด ไม่ต้องการที่จะพบเจอที่สุด กลับฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มือของเขาค่อยๆกำเป็นหมัดแน่น เส้นเลือดตรงหน้าผากค่อยๆเห็นชัดขึ้น สองมือกำแน่นโดยไม่ทันรู้ตัว แม้ว่าตอนนี้เล็บยาวของเขาจะจิกเข้าในฝ่ามือ แต่กลับไม่ได้สนใจ

“วันนี้น้องสี่และน้องสะใภ้มารักษาชาวบ้านด้านนอกตำหนัก แต่พี่ชายอย่างข้ากลับไม่รู้ จิ่นชื่อ หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าเองก็คงไม่มาถึงที่นี่” องค์รัชทายาทพูดขึ้น

มุมกำแพงอีกด้าน มีเงาของร่างสูงและร่างเล็กยืนเอาไว้ ชุดโทนมืดทำให้พวกเขาดูกลืนเข้ากับสีของกำแพง ทำให้มองไม่เห็นพวกเขา

จิ่นชื่อขมวดคิ้วเป็นปม สองมือจับกำแพงเอาไว้อย่างเสียไม่ได้ ตอนนี้ความรู้สึกของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจและอิจฉา

หากไตร่ตรองในสิ่งที่เขาพูด คำพูดที่ว่าหากไม่ใช่เพราะนาง เขาคงไม่มาที่นี่?

หรือว่าเขามองออกแต่แรกแล้ว?

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม ” ได้ข่าวว่าหวังเฟยเป็นหมอเทวดา หม่อมฉันเองก็อยากให้นางจับดูชีพจรให้เสียหน่อย เนื่องด้วยช่วงนี้หม่อมฉันกินอะไรก็ไม่อร่อย อีกทั้งยังชอบเวียนหัวอีกด้วย”

เมื่อพูดจบนางก็จับที่ขมับของตนเอง ราวกับว่าตนเองรู้สึกเวียนหัว ใบหน้างดงามนั้น ทำให้คนที่มองดูรู้สึกน่าทะนุถนอมยิ่งนัก

เพียงแต่ คนข้างกายของนางนั้นยืนนิ่งไม่ขยับ

“เจ้าพาข้ามาที่นี่ คงไม่ได้ต้องการให้ข้ามาหาหมอเป็นเพื่อนเจ้าใช่หรือไม่?” องค์รัชทายาทถามอย่างเหลืออด

จิ่นชื่อส่ายหน้า”ไม่ใช่มาเป็นเพื่อนหม่อมฉัน แต่เราสองคนไปพบนางด้วยกันต่างหาก”

แววตาของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความลนลาน อีกทั้งน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าแล้วเช่นกัน ใช่ นางตั้งใจที่ถามเช่นนั้น นางตั้งใจพาเขามาที่นี่ นางตั้งใจบอกว่าตนเองรู้สึกไม่สบาย แต่นั่นก็เพราะว่านางอยากรู้ว่าองค์รัชทายาทจะแสดงอาการเช่นไรก็เท่านั้น

และทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นไปตามที่นางคิด องค์รัชทายาทมีสีหน้าเรียบเฉย จากนั้นก็หันหลังกลับ”ข้าไม่อยากไป”

จิ่นชื่อหลบตาลงต่ำ นางกัดริมฝีปากแน่น แล้วเดินไปตรงหน้าเขา”องค์รัชทายาท ไม่ไปที่นี่ก็ได้เพคะ เช่นนั้นท่านพาหม่อมฉันไปโรงหมออื่นได้หรือไม่?”

แต่คำตอบที่นางได้รับ มีเพียงชุดสีม่วงดำเข้มของเขาที่โบกสะบัดไปตามแรงลม ในทุกย่างก้าวของเขา ที่กำลังห่างออกไปเรื่อยๆ นางทำได้เพียงพยายามที่จะวิ่งตามไป แต่แผ่นหลังนั้นก็ไกลออกไป

ชายหนุ่มทุกคนในเมืองนี้ต่างทะนุถนอมนางดั่งไข่ในหิน เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของยองเชียงโหลว รูปร่างหน้าต่างของนางก็งดงามหาที่ติไม่ได้ ไม่ว่านางต้องการชายใด ขอเพียงกระดิกนิ้วชายที่ต้องการก็จะมาหานางแต่โดยดี

แต่ว่า องค์รัชทายาทกลับเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของนาง เขาเอาความเย่อหยิ่งทระนงตนของนางไปจนหมดสิ้น

หลังจากที่นางตามเขาไปไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดลง แล้วหันกลับมา

“ข้าจะกลับตำหนักแล้ว เจ้าไม่ต้องตามข้ามา หากต้องการจะไปโรงหมอข้าจะสั่งบ่าวรับใช้ไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง" องค์รัชทายาทพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแล้วเดินจากไป โดยไม่รอฟังคำตอบจากนาง

ครั้งนี้ จิ่นชื่อไม่ได้วิ่งตามต่อ นางยื่นมือจับใบหน้าของตนเอง ตอนนี้นางไม่อาจห้ามน้ำตาที่ไหลรินลงมาได้

"ท่านแม่ ท่านแม่ตื่นแล้วหรือ? ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?" เสียงดีใจของหนุ่มน้อยดังขึ้น

ทุกคนในตลาดต่างก็ลุกขึ้นยืน แล้วมองมาที่ซุ้มด้วยความตกใจ คล้ายกับมีปฏิหาริย์เกิดขึ้น

โล่หวินหลานเมื่อได้เห็นเช่นนั้น ก็มองสบตากับโม่ฉีหมิง นางวางช้อนในมือลง แล้วเดินไปที่ซุ้ม

ตอนนี้แม่ของเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังลุกนั่งอยู่บนเตียงแล้ว ถึงแม้ว่าใบหน้าของนางจะไม่ได้สดใสเลือดฝาดเหมือนคนปกติ แต่ก็ไม่ซีดจนน่ากลัวเหมือนตอนแรกแล้ว นางมองด้วยความแปลกใจแล้วจับผ้าพันแผลที่ตัว "ลูก นี่......นี่คือหมอท่านใด ช่วยชีวิตแม่เอาไว้หรือ?"

เด็กหนุ่มร้องไห้และเช็ดน้ำตาของตนเองจากนั้นก็โผเข้ากอดผู้เป็นแม่ ความรู้สึกมากมายพรั่งพรูออกมา ทั้งกลัวที่จะเสียแม่ไปและดีใจที่แม่หายป่วย ตอนนี้เขาไม่อาจพูดสิ่งใดได้