ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 184

ตอนที่184 ร่างกายที่ได้รับพิษ

โล่หวินหลานยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย นางไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ ยังคงตรวจดูอาการของคนตรงหน้าต่อไป คล้ายกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้านนอกไม่ได้เกี่ยวข้องกับนาง

"ตามใจพวกเขาเถอะ รักษาหรือไม่รักษานั้น ขึ้นอยู่กับจิตใจ" โล่หวินหลานพูดเสียงเรียบ

เย่หวินจึงไม่คิดเรื่องด้านนอกอีก นางตั้งใจมองดูโล่หวินหลานทำความสะอาดแผล มองดูอยู่นาน นางก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่านางใช้มีดตัดส่วนไหน และเริ่มอย่างไร

"หวังเฟย ท่านดูแผลตรงที่เป็นหนองสิ คล้ายจะแตกออกมาแล้ว" เย่หวินหลานมองดูผิวด้านนอก ที่ตอนนี้แตกต่างจากส่วนอื่นเป็นอย่างมาก

"แผลที่เป็นหนองนั้นต้องรีบทำความสะอาดให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นหลังจากที่หนองแตกออกมาจะทำให้พิษลามได้เร็วนั้น ซึ่งจะแพร่เชื้อไปยังส่วนอื่นของร่างกาย" โล่หวินหลานมองลึกลงไปในแววตาของเย่หวิน แล้วพูดกับนาง

ผิวของคนตรงหน้านั้นมีทั้งลึกและนูน ซึ่งเกิดจากการที่ไม่ได้ทำความสะอาดอย่างดีทำให้เป็นหนอง หมอทั่วไปที่มีประสบการณ์ต่างก็รู้ดีว่าแผลที่เป็นหนองนั้นต้องพันแผลอย่างดี เพื่อไม่ให้แพร่เชื้อ หากไม่ทำแผลอย่างดีแล้วนั้น เมื่อหนองแตกออกมา ก็จะรักษาได้ยากมาก

"เย่หวิน เจ้าไปหยิบผ้ากับกระดาษมาให้ข้าที ข้าจะเย็บแผลของนางก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้แผลติดเชื้อ แล้วเจ้าค่อยนำยาถอนพิษมาให้นาง" โล่หวินหลานพูดพร้อมมองไปที่แผลของนาง

"เจ้าค่ะ หวังเฟย หม่อมฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้" เย่หวินพยักหน้า จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป

ชาวบ้านที่อยู่ด้านนอกรวมตัวกันอีกครั้ง พวกเขามองดูเด็กหนุ่มคนนั้นที่รีบวิ่งเข้ามา ต่างก็คาดเดาเป็นการใหญ่ว่ารักษาอย่างไรบ้าง

"ไม่ว่าอย่างไร หวังเฟยต้องรักษาแม่นางคนนี้ให้หายแน่นอน แม่นางคนนั้นเป็นเพื่อนบ้านของข้าเอง ก่อนหน้านี้นางแข็งแรงมาก แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาเกิดป่วย ตามเนื้อตัวของนางเต็มไปด้วยเนื้อเน่า ช่างน่ากลัวเหลือเกินไม่กล้าแม้แต่จะมองดู！"

หนึ่งในชาวบ้านพูดขึ้น จนคนอื่นๆต่างก็ขนลุกไปตามๆกัน

"น่ากลัวเช่นนั้นเลยหรือ? แล้วหวังเฟยจะสามารถรักษานางให้หายได้หรือไม่?" ชาวบ้านอีกคนถามขึ้น

ชาวบ้านคนเดิมจึงพูดขึ้น "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าหวังเฟยเป็นหมอเทวดา ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องรักษาได้แน่นอน พวกเรารอดูกันเถอะ！"

ระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกันนั้น โม่ฉีหมิงก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก นี่คือผลลัพธ์ที่เขาต้องการ เขาต้องการให้ทุกคนพูดถึงความสามารถของโล่หวินหลาน ซึ่งนั่นจะทำให้ความสามารถทางการแพทย์ของนางน่าเชื่อถือมากยิ่งขึ้น

"ฉินหยิ่น เจ้ากลับไปบอกโรงครัวให้ทำอาหารที่โล่หวินหลานชอบ และเพิ่มซุปถั่วเหลืองด้วย อย่างลืมเอารังนกมาด้วยล่ะ" โม่ฉีหมิงคิดไปคิดมา ก็ได้สั่งให้ฉินหยิ่นไปทำ

ฉินหยิ่นที่คอยสังเกตการณ์บริเวณโดยรอบอยู่นั้น เมื่อได้ยินคำสั่งของโม่ฉีหมิง ก็วางดาบในมือลง แล้วมองไปที่เขาด้วยความแปลกใจ “ท่านอ๋อง.......ท่านยังต้องการสิ่งอื่นอีกหรือไม่?"

"ตอนนี้ยังไม่ต้องการอะไร เจ้าไปเถอะ"

นี่คือท่านอ๋องที่เขารู้จักจริงหรือ?

ฉินหยิ่นจึงรีบควบม้าไปที่ตำหนัก ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง แต่เขาต้องรีบทำตามคำสั่งของโม่ฉีหมิงจากนั้นค่อยไปอารักขาเขา

ด้านในห้องนั้นไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ทุกอย่างยังดูผ่านไปด้วยความนิ่งเงียบ จะได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาบ้างเป็นครั้งคราว ไม่นานเย่หวินก็เดินออกมา จากนั้นก็รีบไปเอายาจากสวินโม่ แล้วรายงานแก่โม่ฉีหมิง

"ท่านอ๋อง หวังเฟยแน่ใจแล้วเพคะ ว่าแม่นางคนนั้นได้รับพิษนั่น ตอนนี้หม่อมฉันกำลังต้มยาให้นางอย่ เพื่อดูว่าอาการของนางจะเป็นเช่นไรบ้าง"

"ไปเถอะ เจ้าดูแลหวินหลานให้ดี อย่าให้นางเป็นอะไรเด็ดขาด" โม่ฉีหมิงพูดขึน้

หิมะยังคงตกลงมาไม่หยุด เย่หวินนำยาถอนพิษให้แม่นางคนนั้นดื่ม จากนั้นก็แสร้งทำเป็นออกมาต้มยา แล้วนำยาใสเข้าไปในหม้อจากนั้นก็จุดไฟ

"แม่นาง แม่นาง อาการของแม่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง? ยานี้ท่านต้มให้แน่ข้าหรือ?" เด็กหนุ่มเมื่อเห็นเย่หวินที่เดินออกมาต้มยา ก็รีบลุกขึ้นไปถาม สีหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความหวังและความดีใจ

"หวังเฟยได้จับดูชีพจรของแม่เจ้าแล้ว ตอนนี้ข้ากำลังไปต้มยาให้นาง ไม่นานแม่ของเจ้าก็จะฟื้นขึ้น" เย่หวินตอบ

เด็กหนุ่มคนนั้นรู้สึกดีใจมาก จนแก้มของเขาแดงระเรื่อขึ้น แตกต่างจากเมื่อครู่ที่ขาวซีด ตอนนี้ผิวของเขากลับมาเหมือนดั่งคนปกติแล้ว