ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 183

ตอนที่183 ที่มาของพิษ

ชาวบ้านอยู่ต่อคิวกันยาวท่ามกลางพื้นหิมะ มีทั้งคนที่มาคนเดียวและคนที่พาลูกหลานมาด้วย ซึ่งทุกคนมาที่นี่ก็เพื่อให้โล่หวินหลานทำการรักษา

พวกเขาได้นำโต๊ะสีอิฐแถบทองมาวางไว้ข้างร้านยาหรงเหอ ทั้งสองด้านของโต๊ะเต็มไปด้วยกล่องยา ด้านซ้ายของโล่หวินหลานมีกล่องยาวางไว้ ด้านในเต็มไปด้วยเกลือแร่และกลูโคส ซึ่งนางได้รับสั่งให้สวินโม่ไปจัดหามาให้

"หวังเฟย แฮ่กๆ.....หม่อมฉันไอเช่นนี้มาหลายวันแล้ว กินยาอย่างไรก็ไม่หายเสียที ท่านช่วยหม่อมฉันได้หรือไม่?" เสียงของหญิงชราพูดขึ้น พร้อมทั้งไอไม่หยุด

"รบกวนคุณยายแลบลิ้นออกมาที" โล่หวินหลานบอก

นางพูดกับหญิงชราด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน จึงทำให้หญิงชรารู้สึกซาบซึ้งนัก เพราะด้วยชาติกำเนิดที่แตกต่างกันมาก โล่หวินหลานเป็นถึงหวังเฟย นางไม่เพียงแต่มารักษาชาวบ้าน แต่ก็รักษาด้วยจิตใจที่เมตตา หญิงชรารู้สึกซาบซึ้งนัก

หญิงชราจับนั่งตัวเกร็ง แล้วแลบลิ้นออกมา

โล่หวินหลานนำแผ่นวางลิ้นนั้นลงบนลิ้นของนาง จากนั้นก็มองเข้าไปด้านใน มีสีแดงและเหลืองอ่อน ซึ่งหมายความว่าปอดของหญิงชราอักเสบจึงทำให้ไอเช่นนี้

"รู้สึกเจ็บเวลาที่กลืนน้ำลายใช่หรือไม่ รวมถึงรู้สึกร้อนๆหนาวๆ และหิวน้ำ? เสลดที่ออกมาก็มีสีเข้ม?" โล่หวินหลานถามอาการ

หญิงชราได้ฟังดังนั้น ก็ทึ่งที่นางรู้อาการทุกอย่างเป็นอย่างดี จึงรีบพยักหน้า “ใช่เพคะๆ！”

"เย่หวิน เอาสมุนไพรหยี่ชินมาให้ข้าสองแผ่น อัลมอนด์สาม และดอกควานตองกับโสมอย่างล้ะหนึ่ง" โล่หวินหลานบอกพร้อมทั้งเขียนใส่กระดาษแล้วยื่นให้เย่หวิน

หลังจากที่จัดยาแล้วนั้น เย่หวินก็ไม่ลืมที่จะนำสมุนไพรสำหรับบำรุงเหล่านั้นให้แก่หญิงชรา พร้อมอธิบาย "นี่คือสมุนไพรที่ใช้บำรุงร่างกาย หากคุณยายทานยาที่จัดให้แล้วนั้นหมด ก็ให้ต้มยาบำรุงนี้กินเสีย"

นางห่อยาทั้งสองประเภทในกระดาษน้ำมันจากนั้นก็ยื่นให้หญิงชรา เมื่อหญิงชราได้รับยานางก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปด้วยความดีใจ

คนถัดไปนางอธิบายอาการที่เป็นอยู่ให้โล่หวินหลานฟัง

ชาวบ้านมากมายต่างมารอรับการรักษาคนแล้วคนเล่า จนถึงเวลาทานอาหารเที่ยง ซึ่งก็ยังเหลือผู้ป่วยอีกจำนวนมากที่ยังไม่ถึงคิด พวกเขามองด้วยแววตาน่าสงสาร

ทางด้านโม่ฉีหมิงที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ก็มองมายังโล่หวินหลาน แววตานั้นทำให้คนรอบข้างรู้สึกหวาดกลัว

"ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว รักษาคนนี้เสร็จก็กลับตำหนักกัน" เพราะนางรักษาคนมากว่าครึ่งวันแล้ว ไม่ได้ดื่มแม้แต่น้ำเลย เขาที่มองนางอยู่นานอดเป็นห่วงไม่ได้ หากรู้ว่านางต้องเหนื่อยขนาดนี้ ก็จะไม่มีวันให้นางมาทำเช่นนี้เป็นอันขาด

"แต่ว่ายังมีชาวบ้านมาต่อแถวอีกตั้งมากมาย หากหม่อมฉันไปตอนนี้ เขาพวกนั้นก็รอเสียเปล่าสิเพคะ" โล่หวินหลานตอบ

โม่ฉีหมิงลุกขึ้นนั่งตรง แล้วมองไปยังแถวที่จ่อยาว ในใจของเขาสับสน แต่ก็พูดขึ้น "ข้าบอกให้พอก็พอเพียงเท่านั้น เดี๋ยวกินมื้อเที่ยงเสร็จเราค่อยมารักษาใหม่ แถวยาวถึงเพียงนี้ ต่อให้เจ้ารักษาจนมืดค่ำก็ไม่หมด"

ชาวบ้านล้วนมาที่นี่เพราะได้ข่าวว่าคนที่รักษาคือหวังเฟย และการรักษานี้ก็ไม่เก็บค่ารักษาด้วย จึงทำให้คิวยาวเป็นห่างเว่า

โล่หวินหลานจัดยา จากนั้นก็ครุ่นคิด แถวที่ยาวมากถึงเพียงนี้ นางเองก็ไม่สามารถรักษาได้ในข้ามวัน แต่นางก็สามารถนำยาแจกจ่ายให้แก่ชาวบ้านได้นี่"

"การรักษาในรอบเช้าวันนี้หยุดไว้เพียงเท่านี้ หากมีความต้องการก็สามารถมาได้ใหม่ เนื่องจากท่านอ๋องและหวังเฟยต้องเสวยมื้อเที่ยงหลังจากเสวยเสร็จท่านอ๋องและหวังเฟยจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง" เย่หวินบอกแล้วหันไปมองโม่ฉีหมิง นางใช้ไม้เหล็กเคาะเสียงดังเพื่อบอกกล่าวกับทุกคน

เมื่อเย่หวินพูดจบ ชาวบ้านบางส่วนก็แยกย้ายกลับบ้าน บางส่วนก็ยืนรอและนั่งรอบริเวณใกล้เคียง แม้แต่มื้อเที่ยงพวกเขาก็เลือกที่จะไม่ไปกิน

"ท่านอ๋อง หวังเฟย จะกลับตำหนักไหมเพคะ?" เย่หวินถามความเห็นของทั้งสอง

โล่หวินหลานที่กำลังจะพูดขึ้นนั้น ก็ได้ยินเสียงดัง "ปั้ง" มาจากที่ไกล เป็นเสียงของที่ตกลงมา จากนั้นก็เห็นเงาของคนที่ใส่ชุดสีดำวิ่งมา

"หมอเทวดาๆ......ช่วยแม่ข้าด้วย！" เสียงแหบพร่าทุ้มต่ำพูดขึ้น จนโล่หวินหลานเองก็หยุดก้าวเดิน นางหันไปมองด้วยความสงสัย