ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 187

ตอนที่187 การให้ความช่วยเหลือ

รับสั่งของฮ่องเต้มาได้เร็วมาก จ้าวกงกงฝ่าพายุหิมะด้านนอกมายังตำหนักหมิงอ๋อง ระหว่างที่เขายืนหนาวสั่นที่หน้าประตูนั้น ฉินหยิ่นก็ได้เชิญเขาเข้ามาในตำหนัก แต่เขากลับพบว่าพื้นในตำหนักก็มีหิมะหนาชั้น คล้ายไม่มีคนคอยกวาด

เขาจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย “เอ๊ะ” ฉินหยิ่นกันกลับมาตามเสียง

“จ้าวกงกง เป็นอะไรหรือขอรับ?” ฉินหยิ่นถามขึ้น

จ้าวกงกงคลายยิ้ม “ไม่มีอันใดหรอก อันที่จริงข้าก็ไม่ควรถามมาก เพียงแต่อดใจที่จะถามไม่ได้จริงๆ เหตุใดพื้นในตำหนักหมิงอ๋องเต็มไปด้วยหิมะขาวโพรนหนา แต่กลับไม่กวาดหรือ?”

เพราะขาที่เหยียบลงไปบนพื้นนั้น รู้สึกไม่สบายนัก แต่ฉินหยิ่นกลับเดินคล้ายเป็นปกติ

“แต่เดิมมีการกวาดอยู่ขอรับ เพียงแต่หวังเฟยรับสั่งว่าการที่ปล่อยหิมะให้หนาชั้นนั้น จะ......งดงามมากขึ้นขอรับ ท่านอ๋องจึงมีรับสั่งไม่ให้กวาด” ฉินหยิ่นมองดูหิมะบนพื้น เขาไม่ได้รู้สึกแปลก เพียงแต่ในสายตาคนนอกนั้นดูแปลกเหลือเกิน

ที่แท้ก็เป็นความต้องการของหวังเฟยนี่เอง จ้าวกงกงยืนครุ่นคิด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาพบเจอสองคนนี้ ก็รับรู้ได้เลยว่าพวกเขารักกันมาก และการแสดงออกด้านความรักของพวกเขาก็แตกต่างจากคนอื่นมากนัก

คงมีเพียงหญิงงามและมากความสามารถอย่างโล่หวินหลานเท่านั้น ที่จะเหมาะสมกับชายอย่างหมิงอ๋อง!

“หิมะ......หนาเช่นนี้ก็สวยไม่เลวเหมือนกัน หากไม่กลัวว่าถนนในวังหลวงจะลื่น ข้าก็คงแนะนำฮ่องเต้ให้ทำแล้วเช่นกัน” จ้าวกงกงคลายยิ้มออกมา

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันต่อ จนเดินถึงห้องโถงรับแขกในตำหนัก

ด้านในห้องโถงช่างอบอวลไปด้วยความอบอุ่น โล่หวินหลานกำลังทานอาหารเช้าโดยนางกินโจ๊กกับผักผัด และยังมีซัปถั่วเหลืองของโปรดนางอีกด้วย นางกินด้วยเอร็ดอร่อยจนคนที่มองนั้นรู้สึกหิวไปด้วย โล่หวินหลานตบที่ท้องน้อยของตนเองเบาๆ แล้วยิ้มให้โม่ฉีหมิง

“ประเดี๋ยวข้าต้องเข้าวังหลวง วันนี้เจ้าก็ไม่ต้องออกไปรักษาชาวบ้านแล้ว ไว้รอข้ากลับมาก่อนค่อยไป” โม่ฉีหมิงเอาผ้าเช็ดที่ริมฝีปากของเขา ความปลอดภัยของโล่หวินหลานนั้นสำคัญที่สุด

เขาลุกขึ้นยืน เย่หวินก็รีบนำผ้าคลุมมาสวมให้เขา

“หม่อมฉันได้รับปากกับชาวบ้านเอาไว้แล้วนะเพคะ หม่อมฉันเป็นหมอ ต้องรับผิดชอบกับคนป่วยของตนเองสิเพคะถึงจะถูก ท่านวางใจเถอะ มีเย่หวินอยู่ หม่อมฉันไม่เป็นอะไรหรอก” โล่หวินหลานพูดขึ้น

“ตอนที่ข้าไม่อยู่ เจ้าห้ามออกไปลำพังเด็ดขาด ทำได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะย้ำเตือนเย่หวินอีกคราหนึ่ง” โม่ฉีหมิงพูดแล้วเดินไปที่ประตู เขาเปิดประตูออกแล้วเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามอง

ความหมายของเขาโดยสรุปก็คือ ห้ามไม่ให้นางออกไปจากตำหนัก

โล่หวินหลายนั่งลงที่เดิม นางพอจะเดาได้ว่าเขากังวลสิ่งใด เขาไม่เพียงแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของนาง แต่รวมถึงไม่อยากให้ใครมาพบเจอนางด้วย

เรื่องง่ายแค่นี้นางเดาได้ไม่ยาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนเย็นชาอย่างเขา ลึกๆในใจนั้นจะเป็นเช่นนี้

เย่หวินที่เดินไปส่งนายท่านแล้วนั้นก็รีบกลับเข้ามา แต่เมื่อนางมาถึงนั้นก็เหลือเพียงสาวใช้ที่กำลังมาเก็บถ้วยชาม นางตกใจ หรือจะเกิดเรื่องแล้วงั้นหรือ?

“หวังเฟยไปไหน?” เย่หวินถามสาวใช้ด้วยความกังวล

สาวใช้ส่ายหน้า “ไม่ทราบเจ้าค่ะ ทานอาหารเสร็จก็ลุกออกไปเลย” พวกเขาไม่กล้าที่จะถามหรอกว่าหวังเฟยจะไปไหน เพราะยิ่งพูดน้อยก็ยิ่งปลอดภัย

นึกถึงคำพูดที่ท่านอ๋องได้รับสั่งไว้ก่อนไป จากนิสัยของหวังเหยแล้วนั้น นางไม่มีวันทำตามอย่างว่าง่ายแน่นอน คงแอบหนีออกไปรักษาชาวบ้านเป็นแน่

นางจึงรีบวิ่งออกไปตามหา ตั้งแต่ทางเดินไปจนถึงห้องโถง ยิ่งตามหาก็ยิ่งเป็นกังวลใจ ขนสุดท้ายก็ตามหาไปจนถึงสวนฝั่งซ้ายของตำหนัก นางรีบมุ่งตรงไปที่ประตู แต่ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น

“เย่หวิน เจ้าจะรีบไปไหนกัน?”

นางหยุดวิ่งโดยทันที เท้าข้างหนึ่งยังค้างอยู่ตรงไม้กั้นอยู่เลย

สวนฝั่งซ้ายมีใบหน้างดงามสวมชุดสีขาวกำลังหัวเราะให้เย่หวิน แววตาของนางช่างเปล่งประกายเหลือเกิน

“หวังเฟย ท่านอยู่นี่เอง หม่อมฉันหาท่านแทบแย่เลยเพคะ!” เย่หวินหายใจหอบหืดด้วยความเหนื่อย แล้วเดินไปหาโล่หวินหลาน

“ตามหาข้าทำไมรึ? มีเรื่องอันใด?” โล่หวินหลานถามด้วยความอ้อยอิ่ง แล้วหันหลังเดินไปในสวน

ด้านในสวนมีชิงช้า ที่ทำไว้ตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งสาวใช้ในตำหนักได้มากวาดทุกวัน เพื่อที่วันใดที่นางมานั่งนั้น จะได้สะอาดสะอ้าน

“เอ่อ......” เย่หวินนิ่งไปอยู่นานก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี นางตบที่สมองของตนเองเบาๆ ทำไมช่างพูดอะไรสิ้นคิดเยี่ยงนี้?

“หวังเฟย หม่อมฉันแกว่งให้เองเพคะ!” เย่หวินเดินไปด้านหลังของโล่หวินหลาน จากนั้นก็ค่อยๆแกว่งชิงช้า