ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 188

ตอนที่188 เพลิงไฟลุกไหม้

ในบ้านทรุดโทรมนั้นมีเพียงสองห้อง มีหนึ่งห้องนอนและอีกห้องที่ใช้สำหรับทำอาหาร กินอาหาร รวมถึงเก็บสิ่งของต่างๆ โชคดีที่สวนด้านหน้าใหญ่พอ ทางเดินไม้ไผ่สานถอดยาวไปจนถึงหน้าประตู สองฟากของทางเดินนั้นก็เต็มไปด้วยผักหลากหลายชนิด ด้านข้างมีโต๊ะน้ำชาขนาดเล็ก ที่มีถ้วยชาและกาน้ำชาวางอยู่

หญิงชรารีบวิ่งเข้าในห้องครัวเพื่อดับไฟ โล่หวินหลานมองไปรอบๆสวนหน้าบ้าน นางได้ยินเสียงไอดังออกมาจากในตัวบ้าน จากนั้นก็เป็นเสียงอ่อนล้าของชายคนหนึ่ง “ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้วหรือ?"

คงเป็นเพราะหญิงชรากำลังรีบไปดับไฟ จึงไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกของชายหนุ่ม ชายหนุ่มร้องเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีคนตอบ โล่หวินหลานเดินตามเสียงนั้นไปแล้วเข้าไปในห้องที่อยู่ด้านซ้าย จนเสียงนั้นค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

มีเด็กหนุ่มนอนซมอยู่บนเตียง บนตัวของเขามีผ้าห่มหนาหลายชั้น เห็นเพียงหน้าของเขาเท่านั้น เขามีผมดำสนิทดูแล้วน่าจะอายุประมาณสิบกว่าขวบเท่านั้น

เสียงของเขาแหบพร่า ฟังดูแล้วคอคงอักเสบไม่ใช่น้อย“ท่านเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่? แม่ของข้าล่ะ?"

หน้าของเด็กน้อยแดงระเรื่อด้วยพิษไข้ ผิดกับอากาศตอนนี้ที่หนาวเย็น แค่มองก็เดาได้เลยว่าเขาไปไข้สูง โล่หวินหลานยิ้มหวานให้เขา จากนั้นก็เดินเข้าไปหา

"ไม่ต้องกลัว ข้าคือหมอที่แม่ของเจ้าเชิญมา ข้ามาที่นี่เพื่อรักษาเจ้า" โล่หวินหลานยิ้มเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ มองดูแล้วช่างอบอุ่นเหลือเกิน

เด็กน้อยส่ายหน้าไปมา “ไม่จริง แม่ของข้าไปเชิญหมอมาหลายคนแล้ว พวกเขาต่างก็บอกว่าไม่สามารถรักษาได้ บอกว่าตอนนี้ขาข้างหนึ่งของข้าก็อยู่ในโลงศพแล้ว แล้วท่านมีวิชาการแพทย์ที่สูงหรือ? ถึงสามารถช่วยข้าได้?"

เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้โล่หวินหลานอดคิดไม่ได้ น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นออกมา

"ข้าเป็นถึงหมอเทวดาเชียวนะ ขอเพียงมีข้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็ไม่ตายหรอก หมอท่านอื่นไม่มีความสามารถ ข้าได้รับคำสั่งจากเจ้าแม่กวนอิม ให้มาช่วยชีวิตเจ้าโดยเฉพาะ เจ้าเชื่อหรือไม่?" โล่หวินหลานพูดให้เขาผ่อนคลาย และให้เขามีความสุขมากยิ่งขึ้น

แต่เขากลับส่ายหน้า “ไม่เชื่อ"

โล่หวินหลานขมวดคิ้ว “เจ้าไม่เชื่องั้นหรือ? งั้นถ้าข้าสามารถรักษาจนเจ้าหายไข้ จะเชื่อในสิ่งที่ข้าพูดใช่หรือไม่"

คำพูดของทั้งสองดังก้องในหูของเย่หวิน นางส่ายหน้าอย่างเสียไม่ได้ จากนั้นก็ไปยืนตรงหน้าประตู

นางหยิบกระเป๋ายาออกมา ด้านในยังมียาและสมุนไพรอยู่ครบ โล่หวินหลานหยิบแผ่นกดลิ้นออกมาแล้วพูดขึ้น “อ้าปาก"

เด็กน้อยมองดูวิธีการรักษาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน จากนั้นก็อ้าปากอย่างว่านอนสอนง่าย

เมื่อมองดูด้านในช่องปากของเด็กหนุ่มแล้วนั้น ไม่มีที่ว่างของความสุขภาพดีหลงเหลืออยู่เลย ลิ้นของเขามีแผลผุพอง และแดงมาก แค่มองก็รู้ได้เลยว่าเขาคงเจ็บปวดและชาไปแล้ว

เมื่อดูลิ้นของเด็กหนุ่มเสร็จ โล่หวินหลานก็จับที่หน้าผากของเขา เขามีไข้สูงจนน่าตกใจ คล้ายกับไข่ที่ถูกต้มจนสุก นางรีบวางมือลง ตอนนี้ไข้เขาน่าจะสูงประมาณสี่สิบองศา ในใจของนางเต้นตึกตัก ไม่ได้แล้ว คงเป็นเพราะที่ไหนอักเสบสักแห่งจนทำให้ไข้ขึ้นไม่ยอมลง และไม่ได้มีการรักษาที่ถูกต้อง ทำให้ไข้ของเด็กหนุ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

"แค่ดูลิ้นของข้าก็รักษาให้หายได้เลยหรือ? ท่านหมอ ท่านเก่งมาก！” เด็กน้อยชูนิ้วโป้งให้นาง เขาไม่มีความกลัวต่อโรคที่เป็นอยู่เลย

"ดูแค่ลิ้นไม่สามารถรักษาให้หายได้หรอก แต่การดูลิ้นจะทำให้ข้ารู้ได้ว่าเจ้าป่วยเป็นอย่างไร ช่วงนี้เจ้ากินยาอะไรอยู่หรือ?" โล่หวินหลานถามขึ้น

เมื่อพูดถึงยา เด็กหนุ่มก็มีสีหน้าเศร้าทันที เขาส่ายหน้า “ไม่ได้กิน หมอบอกว่าแม่ของข้าไม่มีเงิน จึงไม่ได้ให้ยาพวกข้ามา ข้าเองก็ไม่อยากกิน เพราะยามันขมมาก ข้ายอมให้แม่ไปซื้อลูกอมในเมืองมาให้กินเสียยังดีกว่า"

เด็กน้อยช่างไร้เดียงสานัก โล่หวินหลานรู้สึกอุ่นด้านในใจอย่างบอกไม่ถูก ความสุขของเด็กน้อยนั้นช่างเรียบง่ายเหลือเกิน นางคลายยิ้ม “ตอนนี้เจ้ายังกินลูกอมไม่ได้ ไว้รอเจ้าหายไป พี่สาวคนนี้จะซื้อลูกอมให้เจ้ามากเท่าที่เจ้าต้องการเลย ดังนั้นเจ้าต้องเชื่อฟังที่พี่พูดแล้วรักษาสุขภาพจะได้หายไวๆนะ"

"งั้นข้าจะกินลูกอมเยอะๆเลย ท่านต้องให้ข้ากินนะ มิเช่นนั้นข้าจะไม่ให้ท่านรักษาโดยเด็ดขาด！” เด็กหนุ่มยิ้มตาหยีแววตาของเขาเปล่งประกาย แต่ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูอิดโรยเหลือเกิน

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสานั้น โล่หวินหลานก็รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก นางรู้สึกสงสารเขาเหลือเกิน “แน่นอน ข้ารับปาก！”

นางเปิดกล่องยา จากนั้นโล่หวินหลานก็สวมชุดป้องกันเชื้อโรค เย่หวินเองก็ยืนเฝ้ามองอยู่ตลอด นางไม่ได้เห็นความไร้เดียงสาเช่นนี้มานานหลายปี ครั้งนี้เพียงรอยยิ้มของเด็กหนุ่มและแววตานั้น นางก็ใจอ่อนไปหมด

"เย่หวิน หยิบเข็มฉีดยาและเพนิซิลลินมาให้ข้าที ข้าจะฉีดยาให้เขา" ตอนนี้นางต้องควบคุมแบคทีเรียในร่างกายของเด็กหนุ่มนี้ให้ได้ก่อน

เมื่อได้ฟังน้ำเสียงจริงจังของโล่หวินหลาน เย่หวินก็ไม่นิ่งนอนใจ นางรีบหยิบเข็มฉีดยาและเพนิซิลลินออกมา ของทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่นางพบเจอหลายครั้งมากแล้ว นางใช้เวลาไม่นานก็ยื่นให้โล่หวินหลาน

"นี่คืออะไรหรือ?" เด็กหนุ่มถามแล้วอ้าปากกว้างด้วยความตื่นเต้น