ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 193

ตอนที่193 เห็นความลับอะไรบางอย่าง

คนสองคนสวมใส่เสื้อผ้าสีดำเก่าๆและหายใจหอบๆวิ่งอยู่ในซอยกลางค่ำกลางคืน สายตาเหมือนกำลังอยากออกจากเมือง เหลือแค่ก้าวเดียว พวกเขาก็จะมีโอกาสมีชีวิตรอด แต่ว่าข้างหูของพวกเขามีเสียงลมแรงพัดมาผ่าน ชายทั้งสองที่ใช้ผ้าดำปิดหน้าปิดตาบินลงมาจากฟ้า ดาบที่พวกเขาถือไว้เปล่งประกายออกมา

“พวกเจ้าเป็นใคร?” หญิงชราหยุดเดินทันที และโอบกอดเด็กผู้ชายไว้ในอก พอมองไป เด็กคนนี้เป็นเด็กที่โล่หวินหลานรักษาตรงกระท่อมตอนช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

“พวกข้าทำตามคำสั่งให้มาเอาชีวิตเจ้า เจ้าก็ไปถามยมทูตตรงนรกเถอะ！” ชายคนหนึ่งพูดออกมาแบบโหดเหี้ยม ดาบที่อยู่บนมือแกว่งขึ้นแกว่งลง ดาบเปล่งประกายออกจากผ่านนัยน์ตาของพวกเขา

เลือดพุ่งขึ้นสูงตามทิศทางที่ดาบฟันและตกลงมาบนพื้นโดยเร็ว หญิงชราลืมตาโตและตายแบบไม่สู่สุคติอยู่บนพื้น

“ท่านแม่！” หน้าของเด็กชายผู้นั้นเต็มไปด้วยเลือดสด ตาของเขาปริโตเหมือนกริ่งลูกโต และโอบหญิงชราผู้นั้นไว้แน่นๆ ร้องไห้หนักจนน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่หยุด

สำหรับเขาแล้วไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรเลว แค่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ถึงแม้มารดาของตนเองจะทำผิดอะไรไปแต่ก็ไม่ควรใช้การตายมาไถ่บาป

“พวกเจ้า ทำไมต้องฆ่าท่านแม่ของข้าด้วย? พวกเขามันคนเลว！” เด็กผู้ชายยืนขึ้นมาอย่างกล้าหาญ ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสดที่ดูน่ากลัวมาก ท่าทีไม่เหมือนเด็กอายุประมาณนี้ควรมี

สายตาของเขาดูโหดเหี้ยมมาก แต่ว่าสำหรับฆาตกรแล้ว เขาเป็นแค่อายุสิบปีที่ไม่มีอะไรน่ากลัว พวกเขาหัวเราะเยาะออกมาแล้วพูดขึ้น “ดูดาบในมือของข้าให้ดีๆ”

ดาบเปล่งประกายออกมา มือยกขึ้นและฟันลงตรงแผงอกของเด็กชายผู้นั้น ทำให้เขาล้มลงกับพื้นและเลือดพุ่งออกมาจากปาก

เขาไม่เคยทำผิดอะไรเลย ทำไมต้องตาย?

นี่เป็นความคิดครั้งสุดท้ายที่เขาคิด

“ภารกิจเสร็จสิ้น กลับไปเถอะ！” ฆาตกรพวกร้ายโหดร้ายไม่มีจิตใจ มองศพที่อยู่บนพื้นอย่างไร้ความรู้สึก ยกฝีเท้าขึ้นแล้วเดินออกจากประตูเข้าออกเมือง

ค่ำคืนที่เหน็บหนาวเหมือนน้ำค้างกำลังตกลงมา ยังผ่านไปไม่นาน กลุ่มคนใส่เสื้อดำรีบเดินพุ่งเข้ามาข้างหน้า มีหนึ่งในนั้นใช้นิ้วสองนิ้วสัมผัสลมหายใจของพวกเขา และรู้สึกเสียดายมาก

“มีคนมาฆ่าพวกเขาก่อนเรา”

กลุ่มคนพวกนั้นมองหน้าซึ่งกันและกัน “รีบกลับมาบอกเจ้าสำนักเร็วๆ”

พูดจบ กลุ่มคนพวกนั้นทยอยกันเดินจากไป

หยองเซียงโหลวที่ผู้คนเข้าๆออกๆมากมาย มีผู้คนคอยดื่มเหล้า ผู้คนต่างมาดื่มเหล้าไม่หยุด คนที่มีใจอยากจะได้เจอหญิงงามต่างก็มาที่นี่ แต่เสียดายยังไม่ทันได้แตะต้องหญิงสาวสะสวยก็กลับถูกมอมเหล้าจนนอนอยู่กับโต๊ะ

เย่เซียวหลัวเดินขึ้นบนตึกอย่างดีใจ ข่าวที่ส่งมาจากข้างนอกทำให้นางรู้สึกมีชัยชนะ ครั้งนี้ นางทำสำเร็จสักที สามารถกำจัดศัตรูหัวใจของตนเอง นางได้เห็นท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ปรากฏต่อหน้านางอีกครั้ง

ตอนเดินผ่านระเบียงของหยองเซียงโหลว มีบ่าวที่แต่งกายสวยงามกำลังซุบซิบกันข้างหูนาง “พวกเจ้าได้ข่าวกันบ้างหรือยัง? พระชายาในตำหนักหมิงอ๋องถูกคนฆ่า！

พอพูดออกมา บ่าวคนอื่นก็พูดเสียงดังขึ้นมา “ใช่ๆๆ ได้ข่าวว่าไม่กี่วันที่ผ่านมาได้ไปรักษาโรคให้คนอื่นเปล่าๆในเมือง ไม่รู้ว่าผู้คนที่ได้รับบุญคุณของนางเยอะขนาดไหน ตอนนี้บอกว่าโดนฆ่าก็โดนฆ่าไปเลย ชีวิตของคนก็จบแค่นี้แหละ”

ยังมีคนผลักตัวของพวกนางที่กำลังซุบซิบกัน แล้วเบียดเข้าไป “ตามที่ข้าบอก ต้องเป็นเพราะหมิงอ๋องมีศัตรูข้างนอกมากเกินไป เลยใช้พระชายาเป็นการแก้แค้น！พระชายาหมิงอ๋องที่ช่างน่าสงสัย！ขนาดฆาตกรยังไม่รู้ว่าคือผู้ใด กลับตายจากไปแบบไม่รู้อะไรเลย！”

เย่เซียวหลัวที่ตั้งใจหยุดเดินแล้วฟังคำซุบซิบพวกบ่าวกระตุกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มแห้งๆ และรีบเดินหน้าต่อไป

คนที่ทำบาปก็กระทำต่อไป ผู้คนที่ตายไปแล้ว กำลังเดินไปสู่เส้นทางสวรรค์ ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีอะไรมาขัดขืน

ผลักประตูบานนั้นของจิ่นซื่อออก นางเหมือนมานั่งดื่มชาบนโต๊ะตั้งนาน มีพระรัชทายาทที่คอยคุ้มครองนาง ไม่ใช่แค่แม่เล้าในนี้จะเกรงใจนาง ขนาดนี้แขกที่มาในนี้ยังไม่กล้าจะลงไม้ลงมือ ชีวิตนี้อยู่อย่างสบายอกสบายใจมาก แค่รู้สึกเวลาผ่านไปไว และคนเราก็แก่ง่าย จิ่นซื่อใช้หน้าตาในการทำมาหากินก็ไม่ใช่อาชีพที่คงอยู่ได้ตลอดกาล

“เจ้ามาแล้วหรือ เรื่องจัดการไปถึงไหนแล้ว? ไม่มีใครเห็นใช่หรือไม่?” จิ่นซื่อกำลังเทน้ำชาให้แล้วยื่นให้นาง

ทั้งสองก็เป็นคนฉลาดมาก ไม่ชอบทำหน้าสื่อ เย่เซียวหลัวจับแก้วไว้ น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะพูดอะไรออกมายาก “จัดการเสร็จหมดแล้ว ไม่มีการทิ้งร่องรอยไว้อย่างแน่นอน ครั้งนี้แผนของเจ้าดีจริงๆนะ โล่หวินหลานตายไปจริงๆ”

คำพูดคำสุดท้ายนั่นทำให้นางทั้งสองรู้สึกสบายใจมากยิ่งขึ้น จิ่นซื่อยิ้มกว้างๆขึ้นอย่างทนไม่ได้ จากนี้เป็นต้นไปก็มิอาจมีใครกล้าแย่งรัชทายาทกับนางอีก！

เย่เซียวหลัวมีอารมณ์ที่เหมือนนาง แค่กำจัดโล่หวินหลานทิ้ง ไม่เพียงแต่เป็นการจู่โจมอันใหญ่หลวงกับโม่ฉีหมิง อีกไม่นานเวินอ๋องก็คงจะลืมนางไป ในใจของเขา คนที่สามารถอยู่ในใจของเขาได้มีเพียงนางผู้เดียว