ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 197

ตอนที่197 หมออัศจรรย์

อากาศเหน็บหนาวมากๆ ไม่มีไฟที่สว่าง สถานที่ที่เล็กแคบและมืดมัวมากๆ และยังมีช่องว่างที่เหมือนกำลังฝัน ช่องว่างที่ไร้ซึ่งอากาศ ไร้ซึ่งเสียงน้ำไหล มีแต่เสียงที่ดังขึ้นรอบๆซึ่งมิอาจรู้ได้ว่ามันคือเสียงอะไร

สถานที่ที่มืดมัว แม้ยื่นมือออกมายังทำให้ไม่เห็นนิ้วทั้งห้านิ้ว โล่หวินหลานกำลังหลงอยู่สถานที่แบบนี้ ข้างหูของนางมักจะได้ยินเสียงคนดังเข้ามา นางปิดหูไว้ไม่อยากฟัง แต่ว่า กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“ข้าฆ่านางไปแล้ว จากนี้ไปแคว้นโม่ฉีจะไม่ได้เป็นแค่ของนางคนเดียว ข้าจะได้รับสิ่งที่สมควรได้รับ และจะไม่มีใครจะมาคอยแย่งข้าอีกต่อไป！”

เจ้ามันไม่มีจิตใจจริงๆ เจ้ายอมมองคนที่เจ้ารักกลายเป็นผงกระดูก และยังไม่อยากจะหยุด?

“นอกจากเจ้าตัดลิ้นเจ้าทิ้ง ข้าถึงจะเชื่อเจ้า ไม่เยี่ยงนี้เจ้าก็จบชีวิตของเจ้าไปเลย！บนโลกใบนี้สิ่งที่ข่มขู่ข้าให้กลัวไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดหรือคนไหน ข้ารู้ละเอียดทุกอย่าง ดังนั้น เจ้าจัดการเองว่าต้องทำอะไร?

“พระยาชา ข้าขอโทษที่เจ้าทำร้ายเจ้า”

……

มีเสียงมากมายลอยไปลอยมาข้างหูของนาง นางพยายามตามหาที่มาของเสียง แต่พอนางยื่นมือออกไปจะสัมผัสกับอะไรก็มักจะไม่เจออะไรสักอย่าง แต่กลับเจอแต่ความมืดมัวที่ไม่มีขีดสุด……เสียงเหล่านั้นมันคุ้นหูมากๆ เดี๋ยวๆก็ลอยเข้ามาข้างหูของนาง！”

เป็นใครกันแน่ ที่จับนางมาอยู่ที่นี่?

ไม่ได้ ข้าต้องผ่านความมืดมนพวกนี้ไปให้ได้ นางอยากไปหาโม่ฉีหมิง นางจะบอกกับเขาว่าตนยังไม่ตาย！

จู่ๆก็มีแสงสว่างสอดส่องเข้ามาทุกทิศทุกทาง และแสงนั้นส่องเข้าตาของโล่หวินหลาน ทำให้นางยากที่จะปรับตัวเข้าหาแสงสว่างพวกนี้

นางฟื้นขึ้นมาอีกรอบหรือ? นางไม่ได้ตายหรือ?

นางค่อยๆยกมือขึ้น ข้างบนไม่มีอะไรสักอย่าง มีแค่นิ้วชี้ของนางมีรอยแผลเป็นเป็นเส้น แผลเป็นนี่เป็นแผลเป็นที่นางได้รับตอนครั้งแรกที่ทำการผ่าตัด ไม่ระวังแล้วไปกีดโดนนิ้วของตนเอง ตอนนั้นการผ่าตัดทำเสร็จไปเกือบครึ่งๆแล้ว แต่นางก็ได้แต่รีบวิ่งออกมาแล้วสลับหมออื่นมาทำการผ่าตัดต่อ

หรือว่า...... นางได้กลับมาอยู่ในร่างของตนเองแล้ว? ！

หลังจากที่นางตายจากแคว้นโม่ฉี นางเลยกลับมาสู่โลกปัจจุบันนั่นหรือ? ถ้าพูดถึงแบบนี้ พูดถึงแบบนี้ นางก็จะสามารถถือมีดทำการผ่าตัด ไม่ต้องใช้ห้องน้ำที่ต้องราดน้ำเองในสมัยก่อน สามารถเล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ได้ และกินไอติมได้งั้นหรือ?

นางลุกขึ้นทีเดียว หรือว่าช่วงนี้หลับลึกเกินไปจนทำให้ร่างกายรู้สึกปรับตัวกับน้ำหนักของร่างกาย ฝีเท้าที่เหมือนจะเบา ทั้งตัวของนางพิงอยู่ตรงเสาอย่างไร้เรี่ยวแรง สิ่งก่อสร้างพวกนี้ไม่ใช่ของยุคสมัยปัจจุบัน ทุกอย่างเหมือนทำจากหวายที่ดูโบราณมากๆ โดยเฉพาะเก้าอี้ที่ถักด้วยหวายและมีดอกกล้วยไม้ประดับไว้อย่างสวยงาม

ที่นี่ยังคงเป็นยุคสมัยเก่า แค่เปลี่ยนสถานที่ หรือว่าวันนั้นที่นางตายไป ก็ถูกใครสักคนช่วยชีวิตอีก?

ตอนที่ในใจกำลังตั้งคำถามมากมาย นางเลยรีบวิ่งไปส่องกระจกและสำรวจดูใบหน้าของตนเอง ขนตาที่ดูเรียวยาวและงอน สายตาที่เปล่งประกายและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และยังมีไฝเล็กอยู่ตรงหางตา หางคิ้วที่ตกลงนิดหน่อยทำให้ทรงคิ้วดูสวยงามน่าหลงใหล จมูกสูงโด่งได้ทรง มองต่อไปข้างล่างก็มีริมฝีปากที่แดงฉ่ำ รวมไปถึงใบหน้าที่ขาวสว่างใสของนาง ก็คือหญิงสาวงามในยุคสมัยปัจจุบัน！

แล้วทำไมร่างที่อยู่ในโลกปัจจุบันของนางถึงได้มาอยู่ที่นี่?

ดูจากตอนนี้ เหมือนนางยังไม่ได้กลับโลกปัจจุบัน ก็ดี งั้นนางก็จะสามารถเจอโม่ฉีหมิงได้อีก ไม่รู้ว่าเขาจะลืมตนเองหรือยัง ได้ไปสู่ขอพระชายาคนอื่นหรือไม่！

ตอนที่นางกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย เสียงประตูถูกผลักออกมา มีชายผู้หนึ่งสวมใส่ชุดสีเขียวอ่อนกำลังยกยาสมุนไพรเดินเข้ามา หน้าของเขาดูอ่อนโยน เหมือนเจ้าชายที่อ่อนหวาน

“กล่าวทักทายกันหน่อย เจ้าเป็นใคร?” โล่หวินหลานยกมือของตนเองขึ้นแล้วโบกมาโบกมา ทักทายเขา

ชายผู้นี้ได้ยินเสียงนั่นก็ส่ายหัวขึ้นมา และทำถาดที่อยู่บนมือของตนตกไว้บนพื้น

“หมิงซีนี่มันเกิดอะไรขึ้น? คนที่เหมือนกำลังจะตายที่อยู่ในห้องทำให้เจ้าตกใจจนทำถาดหล่นลงบนพื้น รีบเก็บกวาดไปสักพัก ทำให้ข้ารู้สึกขายขี้หน้าจริงๆ！”เสียงคนแก่ที่ทรงพลังดังขึ้นจากข้างหลังไม่ไกล