ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 2

ตอนที่ 2 ไร้ทายาทสืบสกุล

“คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวของหมอหลวงโล่จะหน้าตาสวยขนาดนี้พี่สี่ท่านว่าจริงไหม?”

ชายชั่วบ้าตัณหาหันกลับมามองไปที่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

โล่หวินหลานเองก็มองไปเช่นกัน

เก้าอี้ตรงกลางห้องมีชายสวมชุดเจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงนั้น

เขาสวมหน้ากากรูปปีศาจอัปลักษณ์ภายใต้หน้ากากนั้นมีสายตาลึกลับที่คาดเดาไม่ได้คู่หนึ่ง

เขาน่าจะเป็นหมิงอ๋อง โม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงกับโล่หวินหลานสบตากันเสี้ยววินาทีนั้นตาของเขาก็เป็นประกาย

สายตาของผู้หญิงคนนั้นไม่มีความกลัวเลยแถมยังจ้องมองมาที่เขาอีกด้วย

คิดไม่ถึงเลยว่าบรรดาผู้หญิงมากมายเมื่อรู้เรื่องของตัวเขาจะมีคนที่ไม่กลัวด้วย

แต่ก็น่าเสียดายความงามของนาง

สายตาชายชั่วบ้าตัณหาจ้องไปที่ตัวของโล่หวินหลาน

“พี่สี่แต่งชายาเข้าจวนตั้งหลายคนก็มีคนนี้นี่แหละที่หน้าตาดี ไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่บนตัวข้าแล้วจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นไหมนะ?”

สีหน้าของโม่ฉีมู่มีรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วค่อยๆเดินเบียดเข้ามา

โล่หวินหลานรู้สึกโกรธมาก

อ๋องคนนี้ไม่เพียงแค่บ้าตัณหาแต่ยังโรคจิตอีกด้วย

เจ้าสาวหลายคนก่อนหน้านี้หรือว่าจะถูกหยามเกียรติจนต้องตาย?

ขณะที่มือของโม่ฉีมู่สัมผัสไปถูกเสื้อผ้าของโล่หวินหลาน

โม่ฉีมู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองไปที่โล่หวินหลานที่ไม่ตกใจและไม่ตื่นกลัวจู่ๆเขาก็ยิ้มขึ้นมา

“ท่านเป็นใคร” โล่หวินหลานจ้องมองและถามขึ้น

“ข้าแตะต้องผู้หญิงมานับไม่ถ้วน เจ้าเป็นคนแรกที่ถามว่าข้าเป็นใคร ข้าก็จะบอกเจ้าให้เพราะยังไงเจ้าก็จะมีชีวิตอยู่อีกไม่นานแล้วข้าคือหลินอ๋องเจ้าจำได้แล้วใช่ไหม?”

หลินอ๋อง โม่ฉีมู่

โล่หวินหลานไม่ได้มีความประทับใจอะไรกับคนๆนี้ รู้แค่ว่าเขาคือน้องชายแท้ๆของเวินอ๋องโม่ฉีหานที่ฮ่องเฮาทรงเป็นผู้เลี้ยงดู

“จำได้แล้ว”

โล่หวินหลานยิ้มนิ้วมือค่อยๆจับไปที่มีดสั้น

“ค่ำคืนนี้ข้าจะถนุถนอมเจ้าอย่างดี”

โม่ฉีมู่พูดแล้วก็กลายร่างราวกับสัตว์ร้ายพุ่งเข้าใส่ตัวโล่หวินหลาน

โล่หวินหลานจู่ๆก็ยื่นมือออกมาแล้วโอบไปที่คอของเขา

เจ้าสาวจู่โจมใส่เขาเองโม่ฉีมู่ต้องดีใจอยู่แล้ว

ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามากเกินไปแล้ว

“ทำไมถึงทำเช่นนี้?”โม่ฉีหมิงจ้องไปที่โล่หวินหลาน

ตอนมีราชโองการพระราชทานการแต่งงานโม่ฉีหมิงคิดแค่ว่าก็คงไม่ต่างจากเมื่อก่อน

ดังนั้นก็เลยไม่ได้ให้คนไปสืบประวัติของโล่หวินหลานแต่ตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดก็ได้

“ไม่ทำเช่นนี้ข้าก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ของข้าไปสิจริงไหม?หากข้าถูกย่ำยี่ข้าจะมีชีวิตถึงพรุ่งนี้ได้ยังไง?ท่านอ๋องท่านช่วยข้าไม่ได้ข้าก็ต้องช่วยตัวเองสิ”

โล่หวินหลานเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆโม่ฉีหมิง

จากนั้นก็ยกกาน้ำชาแล้วรินน้ำให้ตัวเอง

โม่ฉีหมิงมองนางทำตัวสบายๆ ไม่คิดว่านี่คือความกล้าของนาง สายตานั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

นางคิดว่ากำลังช่วยตัวเองอยู่หรอ? เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ!

“เจ้าทำแบบนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้นเจ้าไม่รู้หรือไง?เจ้าคิดว่าหลินอ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรือเจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะปล่อยเจ้าไปหรือ เจ้าคิดว่าเวินอ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรือ? ฮ่องเฮากับพระสนมต้วนจะปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ? เจ้าเคยคิดบ้างไหมเจ้าลงมือแบบนี้เจ้าจะต้องตายอย่างน่าอนาถกว่าเดิม?” โม่ฉีหมิงถามนาง

สายตาของโม่หวินหลานเหมือนจะมีความตกใจ นางลืมไปว่าที่นี่ไม่ใช่โลกปัจจุบัน

ในยุคปัจจุบันการทำแบบนี้ถือว่าเป็นการป้องกันตัว

แต่ว่านี่คือยุคสมัยที่ไม่ได้ถูกบันทึกในประวัติศาสตร์นางเพิ่งตัดไอ้นั่นของท่านอ๋องคนหนึ่งไป

เบื้องหลังที่ลึกลับซับซ้อนของเขามันทำให้นางตายได้เป็นหมื่นครั้ง