ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 3

ตอนที่ 3 สะกดจิต

โล่หวินหลานวางแก้วชาแล้วมองไปที่โม่ฉีหมิงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกับสายตาที่เต็มไปด้วยการหยั่งเชิง “ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านอ๋องจะปล่อยข้าไปไหม?”

สีหน้าของโม่ฉีหมิงภายใต้หน้ากากเต็มไปด้วยความตกใจสายตาของเขาเป็นประกายแล้วพูดว่า “คนไร้ประโยชน์เช่นข้าต่อให้ปล่อยเจ้าไปก็ไม่มีปัญญาปกป้องเจ้าได้”

ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมาบรรยากาศมันเต็มไปด้วยความอึมครึม

แต่โล่หวินหลานกลับไม่กลัว นางหันหน้ามาแล้วก็ถอดหน้ากากของเขาออก โม่ฉีหมิงคิดไม่ถึงเลยว่านางจะทำแบบนี้ สายตาของเขาโกรธมาก

รนหาที่ตายจริงๆเขากลัวคนอื่นเห็นใบหน้าของเขาที่สุดโดยเฉพาะเวลาคนเห็นแล้วมีสีหน้าตกใจกลัวเขากำหมัดแน่น

หลังจากที่เห็นใบหน้าของโม่ฉีหมิงแล้วโล่หวินหลานก็ตกใจแต่ก็รีบข่มสีหน้าเอาไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ ภายใต้หน้ากากใบหน้าของโม่ฉีหมิงถูกไฟคลอกเสียหาย บนหน้ามีรอยแผลฉกรรจ์เต็มไปหมด แต่ใบหน้าอีกข้างหนึ่งยังคงหล่อเหลา

“ใครให้เจ้า......”โม่ฉีหมิงจับเก้าอี้ไว้แน่นหลบสายของโล่หวินหลาน ใบหน้าของเขาโกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหลายปีมานี่ ยังไม่เคยมีใครกล้าถอดหน้ากากของเขาออกเลย

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจที่โม่ฉีหมิงโกรธเลยแต่กลับตอบกลับเขากลับไปตามหลักการแพทย์“แผลไฟไหม้นี่น่าจะประมาณสิบปีแล้วใช่ไหม?”

สิบปีในหัวของโม่ฉีหมิงมีเรื่องราวไฟไหม้เมื่อสิบปีก่อนลอยขึ้นมาเรื่องราวในวันนั้นเขาไม่มีทางลืมได้เมื่อคิดถึงอดีตสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขายังคงนึกถึงเปลวเพลิงที่ลุกโชนในวันนั้นอยู่

โล่หวินหลานเห็นสีหน้าอาการของโม่ฉีหมิง นางตั้งใจมองไปที่โม่ฉีหมิงแล้วพูดด้วยความอ่อนโยนว่า“หายใจลึกๆ ผ่อนคลายเถอะอย่าไปคิดอะไรมาก”

โม่ฉีหมิงทำตามที่โล่หวินหลานบอกโดยไม่ได้ตั้งใจเขาปิดตาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ปล่อยให้ความทรงจำเหล่านั้นสลายไป

หลังจากที่โม่ฉีหมิงดีขึ้นแล้วเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา โล่หวินหลานก็ถอนหายใจแล้วพูดอย่างเสียใจว่า“ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องนึกถึงเรื่องที่ไม่สบายใจ แต่ว่าท่านวางใจได้ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลบนใบหน้าของท่านหรือบาดแผลในใจของท่าน ข้าจะรักษามันเอง”โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวในใจของเขา

โม่ฉีหมิงค่อยๆ หันหน้าไปสายตาของเขามองไปที่มีดที่แทงอยู่ที่ไอ้นั่นของโม่ฉีมู่“เจ้าคิดก่อนดีไหมว่า จะรักษาชีวิตน้อยๆของเจ้ายังไง”

เหมือนนางนึกขึ้นมาได้โล่หวินหลานแลบลิ้นออกมา “ข้าเกือบลืมไปเลย”นางกลับมานั่งที่เดิมโม่ฉีหมิงสวมหน้ากากปีศาจของเขาอีกครั้ง

“ถ้าให้หลินอ๋องบอกว่าเขาทำของเขาเองเช่นนี้ก็ไม่เกี่ยวกับข้าแล้วใช่ไหม?” โล่หวินหลานกระพริบตาแล้วมองเขา