ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 4

ตอนที่ 4 ผู้หญิงใจกล้า

โล่หวินหลานพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้ารับประกันว่าพรุ่งนี้พอเขาตื่นมาเรื่องของหลินอ๋องจะไม่เกี่ยวกับเรา”

โม่ฉีหมิงถอนหายใจแล้วตะโกนออกไปนอกประตูว่า “ฉินหยิ่น”ชายสวมชุดองครักษ์ของจวนอ๋องคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

ฉินหยิ่นทำความเคารพโม่ฉีหมิง โม่ฉีหมิงพูดว่า “ส่งหลินอ๋องกลับจวนอ๋องที แล้วให้หมอหลวงไปตรวจด้วยจากนั้นก็ไปส่งข่าวที่วังว่าหลินอ๋องตอนของตัวเอง”

ฉินหยิ่นรู้สึกแปลกใจสายตามองไปที่โม่ฉีมู่ที่นอนอยู่ที่เตียงเขาสวมชุดเจ้าบ่าวสีแดงแต่ช่วงล่างกลับอาบไปด้วยเลือด

“ทราบ”ฉินหยิ่นเดินเข้ามาเห็นมีดสั้นกับไอ้นั่นของหลินอ๋องบนเตียงเขาก็ตกใจเล็กน้อยเขาใช้ผ้าห่อของสองสิ่งนี้เอาไว้จากนั้นก็อุ้มโม่ฉีมู่ออกไป

หลังจากฉินหยิ่นไปแล้วโล่หวินหลานก็บิดขี้เกียจมองไปที่เลือดที่เต็มเตียงนางก็ดึงผ้าปูนั้นออก จากนั้นก็มองไปที่โม่ฉีหมิงแล้วพูดว่า “ดึกแล้วท่านไม่นอนหรอ?”

โม่ฉีหมิงมองไปที่นาง สายตาไม่มีความอ่อนโยนเลย “หวังว่าวันนี้จะไม่ใช่วันสุดท้ายของเจ้านะ”

โล่หวินหลานยักไหล่แล้วเดินไปหาโม่ฉีหมิงแล้วนั่งยองลงไปแล้วลูบไปที่ขาของเขา

“เจ้าจะทำอะไร?”โม่ฉีหมิงมองไปที่โล่หวินหลานสายตายิ่งกว่าไฟแผดเผาผู้หญิงคนนี้แตะไปที่เส้นตายของเขาหลายต่อหลายครั้ง

โล่หวินหลานตรวจดูขาของโม่ฉีหมิงนางพบว่าเขาถูกตัดเส้นเอ็นขาดหมดน่าจะเป็นมานานกว่าสิบปีแล้วก็น่าจะเกิดพร้อมกับแผลที่หน้าของเขาด้วย

ใครกันนะถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ตัดเส้นเอ็นขาแล้วก็เผาเขาจนเป็นแบบนี้?

โล่หวินหลานลุกขึ้นมาแล้วมองไปที่โม่ฉีหมิงแล้วถามว่า “ผู้หญิงที่แต่งงานกับเจ้าพวกนั้นหลังจากถูกหลินอ๋องย่ำยีแล้วฆ่าตัวตายเองหรือว่าเจ้าเป็นคนฆ่า?”

โม่ฉีหมิงเงยหน้าไปมองนางแล้วตอบสั้นๆว่า “มีหมด”

โล่หวินหลานเข้าใจความรู้สึกของโม่ฉีหมิงเขาต้องมาเห็นน้องชายตัวเองย่ำยี่ของตัวเองโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยคนพิการที่ต้องแบกลมหายใจไว้เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป คนที่ทำได้แบบนี้ไม่ใช่คนอ่อนแอแต่เขามีจิตใจที่เข้มแข็งหรืออาจจะเป็นเพราะความแค้นที่ทำให้เขาอดทนได้ขนาดนี้!

“โม่ฉีหมิงเจ้าลองเชื่อใจข้าได้นะ!”โล่หวินหลานเรียกชื่อเขาตรงๆ ตัวนางมาถึงที่นี่ครั้งแรกก็เจอเรื่องแบบนี้นางจำเป็นต้องมีพันธมิตรคนที่อยู่ตรงหน้านางตอนนี้เป็นคนที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

โม่ฉีหมิงตะลึงไปตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสิบปีก่อนก็ไม่มีใครเรียกชื่อเขาอีกเลย ตั้งแต่เขารอดมาจากประตูนรกทุกคนก็เรียกเขาว่าหมิงอ๋องแม้แต่เสด็จพ่อของเขาก็ไม่เว้น

เห็นโม่ฉีหมิงไม่พูดอะไรโล่หวินหลานก็พูดอีกว่า “ข้าไม่ได้มีเป้าหมายอะไร ในฐานะหมอคนหนึ่งข้าคิดแค่อยากจะรักษาโรครักษาใจและแผลที่ขากับใบหน้าของเจ้า ข้าช่วยรักษาให้หายได้หากเจ้าเชื่อใจข้า”