ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 5

ตอนที่ 5 เหนือความคาดหมาย

สาวใช้ช่วยโล่หวินหลานแต่งตัวอย่างรวดเร็วโล่หวินหลานมองไปที่ตัวเองในกระจกนางสวมชุดสีฟ้าอ่อนมีสายคาดเอวผูกหูกระต่ายที่ผมกลัดด้วยปิ่นลายผีเสื้อ

โล่หวินหลานถอนหายใจชุดโบราณเครื่องประดับหรูหรามาก แต่ว่ามันเยอะมากหากไม่ใช่ว่ามีสาวใช้มาช่วยให้นางเปลี่ยนเองคิดว่านางคงงง

สาวใช้ที่ช่วยโล่หวินหลานแต่งตัวกลับออกไปแล้วเรียกให้คนมาตั้งโต๊ะอาหาร ตอนนี้ในห้องเหลือแค่นางคนเดียว

เย่หวินน่าจะถูกส่งมาจับตาดูนางไว้แต่ว่ายังไงก็เป็นคนของนางแล้ว

“เย่หวินเจ้าเล่าเรื่องราชวงศ์โม่ฉีให้ข้าฟังหน่อยสิ” โล่หวินหลานถามเย่หวินสายตาของนางอยู่ที่อาหารเช้าบนโต๊ะเมื่อคืนนางไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้นางหิวมาก

เย่หวินมองไปที่โล่หวินหลานที่กำลังจะกินข้าวนางเองก็ไม่ได้ลังเลที่จะตอบ

“ฝ่าบาทมีโอรสทั้งหมดสิบคน แต่ว่าที่รอดชีวิตมาได้มีเพียงสี่คนเท่านั้นรัชทายาทโม่ฉีซิวประสูติโดยฮองเฮาร่างกายอ่อนแอ แต่เด็กองค์ชายสี่หมิงอ๋องถูกคนลอบทำร้ายตั้งแต่เล็กพระมารดาพระสนมเฉินเฟยตายอย่างอนาถส่วนท่านอ๋องก็พิการ องค์ชายหกเวินอ๋องนิสัยรักสบายไม่สนใจเรื่องในราชสำนัก องค์ชายเจ็ดหลินอ๋องเป็นน้องชายร่วมมารดากับเวินอ๋องที่ประสูติโดยพระสนมเอกตวนเฟย แต่ว่าฮองเฮาเลี้ยงดูแต่เล็กนิสัยยโสโอหัง” เย่หวินอธิบายแต่ละคนอย่างละเอียด

ตะเกียบในมือของโล่หวินหลานชะงักไปเล็กน้อยในความทรงจำของนางพระสนมเอกตวนเฟยเป็นที่โปรดปรานมากหรือก็คือมารดาแท้ๆ ของเวินอ๋องกับหลินอ๋อง

ในฐานะแม่ที่มอบลูกชายของตัวเองให้ฮองเฮาเลี้ยงดูแสดงว่าจะต้องมีความลับอะไรที่บอกใครไม่ได้ ส่วนเมื่อคืนนางก็ตัดไอ้นั่นของหลินอ๋องไปแถมหลินอ๋องคนนี้ก็มีทั้งฮ่องเต้ฮองเฮากับพระสนมเอกตวนเฟยแล้วก็ยังมีพี่ชายอย่างเวินอ๋องเป็นคนหนุนหลังอีก

ดูท่านางลงมือในครั้งนี้อาจจะต้องผิดใจกับใครหลายคนไม่ทันไรนางก็ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรแล้วนางวางตะเกียบลงโล่หวินหลานลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าอิ่มแล้วเราไปกันเถอะ”

เย่หวินพยักหน้าแล้วเดินตามโล่หวินหลานออกจากจวนไป

หน้าประตูรถม้าหรูคันหนึ่งจอดอยู่ ฉินหยิ่นยืนรอเปิดผ้าม่านรถม้าอยู่ เขาคำนับโล่หวินหลานแล้วพูดว่า “พระชายาเชิญ”

โล่หวินหลานขึ้นรถม้าเห็นโม่ฉีหมิงนั่งอยู่ด้านในแล้ว เขาสวมชุดผ่าวสีดำบนเสื้อปักลายก้อนเมฆยังคงสวมหน้ากากเหมือนเดิมนอกจากปากที่เซ็กซี่ของเขาแล้วก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย

สายตาอันเยือกเย็นหยุดที่นางครู่หนึ่ง

“ดูแลตัวเจ้าเองให้ดีเถอะ ไม่ต้องมาห่วงข้า”โล่หวินหลานเปิดผ้าม่านชมทิวทัศน์

ทั้งสองไม่พูดไม่จา รถม้าเดินทางไปได้ระยะหนึ่งจากนั้นก็ไปจอดที่หน้าประตูเจิ้งหยางโล่หวินหลานลงจากม้าเห็นฉินหยิ่นพยุงโม่ฉีหมิงลงแคสี่คนหาม

โล่หวินหลานมองสี่คนนั้นแบกเขาไปตามทางก็ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เย่หวินแล้วถามว่า “ไม่มีรถเข็นหรอ?”

เย่หวินถามด้วยความสงสัยว่า “รถเข็นคืออะไร?”

โล่หวินหลานจุกไปแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรเราไปกันเถอะ”นางเดินตามหลังโม่ฉีหมิงในใจก็คิดว่าในยุคนี้ล้าหลังไปหน่อยไหมแม้แต่รถเข็นก็ไม่มี

ไม่มีรถเข็นโม่ฉีหมิงออกไปไหนก็ไม่ค่อยสะดวกโล่หวินหลานคิดว่ารอจบเรื่องหลินอ๋องก่อน หากนางโชคดีรอดไปนางจะทำรถเข็นให้โม่ฉีหมิง

โล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงถูกพามายังตำหนักตวนหยางเตี้ยนพื้นที่ที่เงาส่องเห็นเงาของพวกเขาได้ชัดเจน