ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 210

ตอนที่ 210 ปรุงยาพิษ

ขั้นตอนการปรุงยาพิษนั้นง่ายมาก เพียงแค่นำสัตว์และพืชที่มีพิษมาผสมกัน ตะตวงอย่างละเท่าๆกัน รวมกับขั้นตอนการปรุงพิเศษเฉพาะตัวก็จะออกมาเป็นน้ำยาที่มีพิษ และพิษของสัตว์ที่นำมาผสมในยานั้นยังคงความแรงของฤทธิ์ ไม่มีลดลง

ชิวโม่ไป๋มองการปรุงยาอันเชี่ยวชาญของโล่หวินหลาน เธอคงจะได้ลองปรุงยาหลังจากอ่านหนังสือพิษร้อยอย่าง มิเช่นนั้นฝีมือคงไม่คล้ายคลึงเขาได้ขนาดนี้

“หวินหลาน เจ้าทำแต่ละขั้นตอนได้เหมาะเจาะมาก แต่เจ้าห้ามให้ยาพิษนั้นโดนตัวเป็นอันขาด” ชิวโม่ไป๋กล่าวเตือนในขณะที่ยืนห่างจากโล่หวินหลานอยู่สองก้าว เพื่อเป็นการให้เธอระวัง

“พิษของสัตว์พวกนี้มันแรงมาก ท่านตา ท่านหาสัตว์พิษพวกนี้มาจากไหนกัน?” โล่หวินหลานถามขึ้นพลางปรุงยาอยู่ในมือ ในคำถามนั้นแฝงไปด้วยความสนอกสนใจ

“สัตว์พวกนี้ข้าไปขุดมันขึ้นมาเองกับมือ ไปหามันมาที่ลึกและที่หนาวที่สุด ต้องขุดลงไปสองฟุตแล้วเอาเนื้อเน่าล่อพวกมันขึ้นมา ของชอบของพวกมันคือเนื้อเน่า” ชิวโม่ไป๋พูดอย่างได้ใจ โล่หวินหลานฟังจบ เธอรู้สึกขนลุกขนพองไปทั้งตัว

ขุดพื้นลงไปสองฟุต ใช้เนื้อเน่าล่อขึ้นมา เพื่อที่จะได้สัตว์พิษพวกนี้ ต้องจับพวกมันรีดพิษทั้งเป็น แค่คิดก็รู้สึกเจ็บปวดและขยะแขยง

“ท่านตา ต่อไปจะเป็นการรีดน้ำยาพิษออกจากสัตว์พิษ และพวกสมุนไพรนี้ที่แห้งแล้ว จะยังสกัดน้ำพิษออกมาจากพวกมันได้อีก” โล่หวินหลานยกหินฝนมาจากข้างๆ แล้วทุบสมุนไพรให้ละเอียด

“อืม ข้ารอเจ้าทำพวกนี้เสร็จ แล้วตาจะสอนเจ้าเอาสองอย่างนี้มารวมกัน ออกมาเป็นยาชั้นเลิศ” ชิวโม่ไป๋ลูบเคราอย่างพึงใจ ที่ชีวิตนี้เขาได้มีลูกศิษย์และหลานสาวที่ฉลาดเพียงนี้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

สมุนไพรที่เขาบดค่อยๆกลายเป็นสีเขียวอ่อน แต่หลังจากที่เขาบดเสร็จเรียบร้อยก็กลายเป็นสีเขียวเข้ม จากสมุนไพรแห้งก็ถูกบดละเอียด แล้วน้ำพิษนั้นก็ค่อยๆกระเด็นออกมา เลอะที่หินบดสีขาวๆนั้น

แล้วน้ำพิษนั้นก็ไหลตามก้อนหินลงในชาม หลังจากที่บดเสร็จเรียบร้อย โล่หวินหลานก็หยิบสัตว์พิษขึ้นมาบด ถึงแม้ว่าตะขาบจะถูกตากจนแห้งแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงเปลือกนอกของมัน

ไม่นานนัก น้ำพิษดำๆก็ไหลออกมา ส่วนที่เหลือก็ไหลลงสู่ชาม ผสมกับน้ำพิษจากสมุนไพร

“เสร็จแล้ว” ชิวโม่ไป๋มองน้ำพิษสีเข้มๆในชาม โล่หวินหลานแสดงท่าทีกระตือรือร้นที่จะทำขึ้นตอนต่อไป

ทุกครั้งที่เขาเห็นน้ำพิษ จะเป็นช่วงเวลาที่เขาดีใจที่สุด เขาชอบการปรุงยามาก และชอบพวกสัตว์และสมุนไพรพิษเช่นกัน

หยิบชามมาวางตรงหน้าตัวเอง แล้วดมกลิ่น กลิ่นฉุนนั้นลอยเข้าจมูกจนแสบ เขาพยักหน้าอย่างพอใจ “นี่คือยาพิษบริสุทธิ์ แต่เพียงได้กลิ่นแบบนี้ ก็รู้สึกเหมือนพระอาทิตย์ขึ้น”

“ท่านตา ควรทำอย่างไรต่อไป?” โล่หวินหลานมองยาพิษพวกนั้นในชาม แล้วถาม

“ต้องทำให้พิษพวกนั้นไร้สีไร้กลิ่น ต้อง

โรยผงสีขาวลงไปในน้ำยาพิษนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าผงสีขาวนั้นมีสรรพคุณอะไร แต่ที่โล่หวินหลานรู้ก็คือ หากใครสัมผัสก็ตายอย่างไม่ต้องสงสัย

“ดูนี่” ชิวโม่ไป๋เทผงลงไป แล้วเก็บมันขึ้นมาไว้อีกทาง

แล้วรอวินาทีที่เปลี่ยนแปลง ทั้งสองรออยู่อย่างเงียบๆ รอความเปลี่ยนแปลงของยาพิษในถ้วย ในที่สุด ไม่นานนัก พิษในถ้วยก็สีเข้มขึ้น จากสีดำ กลายมาเป็นสีขาว และสุดท้ายกลายเป็นไร้สีไร้กลิ่น

“ไม่มีสีแล้ว” โล่หวินหลานได้จังหวะจึงเดินเข้าไปดม แล้วพูดขึ้นอย่างตกใจ “ไม่มีกลิ่นด้วย”

“นี่ก็ถูกแล้ว ยาพิษนี้ปรุงออกมาสำเร็จ ไม่ว่าจะใส่ขวดเอาไว้ หรือจะเอาไว้ในเข็มเงิน ก็มีพิษถึงตายเหมือนกัน” ชิวโม่ไป๋พยักหน้าอย่างภูมิใจ

เขาเลิกคิ้วขึ้น เขาขาวๆของเขานั้นทำให้รู้สึกว่าเป็นผู้คงแก่ความรู้มาก โล่หวินหลานมองใบหน้าที่เหมือนกับแม่เขา ในใจก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา

“ความจริงเคล็ดลับของยาพิษนั้นอยู่ที่ สมุนไพรพิษและสัตว์พิษ รวมถึงวิธีผสมกันตอนสุดท้าย” โล่หวินหลานสรุปวิธีการปรุงออกมา พลางหรี่ตามองยาพิษไร้สีไร้กลิ่นที่อยู่ในถ้วย

“ใช่แล้ว ผงสุดท้ายที่ทำให้พิษนั้นไร้สีไร้กลิ่น ข้าจะบอกวิธีการทำแก่เจ้า แต่ว่านั่นก็เป็นเพียงผงธรรมดาๆ เพียงแค่เมื่อผสมกับยาพิษแล้วนั้น จะออกฤทธิ์แรงมาก” ชิวโม่ไป๋ลูบเครายาวๆของเขา มองดูหลานสาวอย่างพึงใจ “เสี่ยวฮัว เธอเอาไปลอง หลังเรือนนี้กรงใส่หนูอยู่มากมาย”

ที่จริงด้านหลังเรือนเป็นพื้นที่ที่เชื่อมต่อกับห้องครัว ที่ที่เป็นห้องครัวย่อมมีหนูเป็นธรรมดา ดังนั้นชิวโม่ไป๋จึงวางกรงดักหนูไว้ตรงจุดที่หนูเห็นได้ง่ายๆ เมื่อจับหนูได้แล้วเขาก็จะเอามาทดลอง

ตอนนี้ เมื่อหนูเห็นคนเข้าใกล้นั้น ก็รู้สึกตื่นกลัว กระโดดเต้นกันเต็มกรง วุ่นวายไปหมด

ไม่รู้ว่าชิวโม่ไป๋นั้นหากรงนี้มาจากไหน แต่เมื่อมองเข้าไป พบหนูตัวหนึ่งที่หิวจนเกือบตาย นอนนิ่งอยู่ในกรง จึงหยิบหนูตัวนั้นออกไปไว้อีกกรง แล้วเอาเมล็ดข้าวให้มัน หนูตัวนั้นดีใจราวกับเจอทรัพย์สมบัติรีบกินใหญ่