ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 212

ตอนที่ 212 น้ำลดตอผุด

“ไม่มีข่าวอะไรเลย” โล่หวินหลานรู้สึกขำตัวเอง จากนั้นก็เดินเข้าห้องไป นางต้องทำให้ตัวเองมีสติมากที่สุด นางต้องทำให้ตัวเองแข็งแรงขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ ต่อให้ได้ยินเรื่องที่ไม่เป็นอย่างที่คิด ก็จะต้องควบคุมสถานการณ์เอาไว้ให้ได้

“เสี่ยวฮัว เวลาแค่สองวัน มันก็สืบอะไรไม่ได้มากหรอก ช่วงนี้เจ้าก็อยู่ในหุบเขารักษาตัวให้ดี รอมีโอกาส ข้าจะลงเขาไปด้วยตัวเอง” แต่ชิวโม่ไป๋พอใจกับผลแบบนี้มาก ด้านนอกหุบเขาไม่มีใคร โล่หวินหลานก็จะได้อยู่ในหุบเขากับเขาที่นี่ เขาจะได้ถ่ายทอดวิชาแพทย์ของเขาให้นางทั้งหมด

“อืม” โล่หวินหลานพยักหน้า ในใจแอบคิดว่างแผนอะไรเอาไว้แล้ว

ในเมื่อลงเขาไปแล้วไม่มีข่าวของพระชายาหมิงอ๋องเลย นางก็สามารถลงเขาไปโดยใช้ฐานะในตอนนี้ได้ ไม่ว่าโม่ฉีหมิงจะลืมนางไปแล้วหรือเปล่า นางก็อยากจะรู้จากปากของเขาเอง หากลืมนางไปแล้วจริง ก็จะได้จบกันไป

แค่คำพูดไม่กี่คำ โล่หวินหลานก็ไม่อยากจะกินอะไร นางวางตะเกียบลง แล้วเดินไปที่สวนด้านหลัง จากนั้นก็ปีนลงบันไดมา นางมองบรรยากาศของหุบเขามันสยงามชวนหลงใหล พยายามบอกตัวเองห้ามลนลานเด็ดขาด

หลังจากที่นางไปแล้ว ชิวโม่ไป๋ก็ถอนหายใจ วางชามลง แล้วใช้ตะเกียบตีไปที่ชามของหมิงซี “เลิกกินได้แล้ว ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าลงเขาไปสองวัน ไม่มีข่าวของหมิงอ๋องจริงหรอ?”

หมิงซีกินข้าวของเขาต่อไปไม่พูดอะไร เพราะเขารู้ว่า เขาอาจจะหลอกคนอื่นได้ มีเพียงอาจารย์คนนี้ของเขาเท่านั้น ขอแค่สบตากับชิวโม่ไป๋ คำโกหกของเขาก็จะถูกจับได้ทันที

ดังนั้น ปฏิกิริยาของเขาแบบนี้ ชิวโม่ไป๋ถึงกลับต้องถอนหายใจ

“ต่อให้ข่าวที่เจ้าได้มามันจะเป็นข่าวร้าย แต่ว่า ไม่ว่าจะมีข่าวอะไร เจ้าจะควรจะบอกเสี่ยวฮัว นางมีสิทธิ์ที่จะรู้” ชิวโม่ไป๋ขมวดคิ้วขาวๆของเขา แล้วมองไปที่หิมะบนหุบเขา

“ศิษย์ทราบ” หมิงซีพยักหน้า เขาเริ่มกินไม่ลงจนต้องวางตะเกียบลง แล้วก็เดินกลับห้องไปอย่างเงียบๆ

ชิวโม่ไป๋ที่ยังนั่งถอนหายใจอยู่ที่โต๊ะถึงได้รู้สึกตัว เขามองไปที่โต๊ะ แล้วขมวดคิ้วขึ้นมา พร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธว่า “หมิงซี เจ้าเด็กบ้า กลับมาเดี๋ยวนี้นะ กลับมาเก็บโต๊ะให้สะอาดก่อน”

ค่ำคืนที่เงียบสงบ โล่หวินหลานมองไปบนพระจันทร์ที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกหนา ไม่นานนัก นางก็ลงมาจากบันได นาทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป นางก็ชะงัก จากนั้นก็เดินเข้าไป

บนเตียงมีชุดหน้าหนาวสีเขียวอ่อนกับสีชมพูขาวตัดกัน มันถูกพับแล้ววางไว้อย่างเป็นระเบียบ เมื่อตัดกับสีผ้าคลุมเตียงที่คล้ำทำให้มันดูเด่น มันทำให้นางนึกถึงชุดหน้าหนาวของจวนหมิงอ๋อง มันต่างกันมาก แต่ก็ให้ความรู้สึกที่อบอุ่นเช่นกัน

นางค่อยๆเดินเข้าไป แล้วจับไปที่ชุด ความอุ่นมันลอยอยู่ในมือของนาง เหมือนกับว่าความทุกข์ทั้งหลายมันหายไป อาจเป็นไปได้ว่า นางรับรู้ได้ถึงความใส่ใจของหมิงซี

อากาศด้านนอกหนาวเย็น นางอาศัยแสงจันทร์เดินไปทางห้องที่อยู่ข้างห้องครัว ภายในมีไฟจุดอยู่

โล่หวินหลานเคาะประตู รอสักพัก ก็ไม่ได้มีเสียงตอบกลับมา นางรอสักพัก แล้วก็ยกมือขึ้นเคาะอีก แต่ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับ

คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม? โล่หวินหลานแนบหูฟัง อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน แล้วเปิดประตูเข้าไป

ภายในตกแต่งเรียบง่าย มีโต๊ะกับเก้าอี้ที่ทำจากเถาวัลย์ ซึ่งมีไว้รับแขก ด้านข้างหน้าต่างมีโต๊ะตัวหนึ่ง ข้างโต๊ะมีฉางบังลม หลังฉากบังลมน่าจะเป็นที่นอน หมิงซีหลับแล้วหรอ?

นางค่อยเดินไปที่หลังฉากบังลม คิดไม่ผิด มีเตียงอยู่จริงๆด้วย

แต่ว่า ด้านข้างกลับมีถังไม้ขนาดใหญ่วางอยู่ มีควันร้อนๆลอยขึ้นมา นางเห็นหัวของหมิงซีคอพับหลับอยู่ตรงนั้น ไหล่และทรวงอกของเขาขาวมาก คิดไม่ถึงว่า หมิงซีอาบน้ำได้มีเสน่ห์ขนาดนี้

“กรี๊ด” โล่หวินหลานกรีดร้อง จากนั้นก็กัดโดนลิ้นขึ้นมา ทำให้นางรู้สึกเจ็บปากไปหมด มือของนางก็ไม่รู้ไปโดนอะไร ทันใดนั้นเอง ก็ทำให้ของหล่นตกแตกทำให้หมิงซีตื่น

“ใคร?” หมิงซีลืมตาขึ้นมา

โล่หวินหลานที่ทำฉางบังลมหล่นกำลังเอามือปิดตาอยู่ นางข่มความเจ็บจนหน้าแดง แต่ว่าเมื่อหมิงซีมองมาที่นาง นางรู้สึกว่าใบหน้าของนางร้อนเหมือนน้ำเดือด

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” หมิงซีเสียงสั่น รีบหยิบเสื้อผ้ามาปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้

“ข้า ข้า ...... ข้าก็แค่ ......” โล่หวินหลานหันหลังให้เขา มือของนางจับเสื้อของตัวเองไว้แน่น พูดจาติดอ่าง แล้วปิดตา “เจ้าใส่เสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

“อ่อ ใช่ ข้าต้องใส่เสื้อผ้าก่อน เสื้อของข้า ......” หมิงซีหน้าแดงมาก เขาหลับตาแล้วค่อยๆคลำหา ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นมาได้ว่าเสื้อผ้าของเขาพาดเอาไว้ที่ฉางบังลม แต่ว่าฉากบังลมโล่หวินหลานทำล้มไปแล้ว เขาพูดด้วยความร้อนใจว่า “เสื้อผ้าของข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้ อยู่บนพื้น เจ้าช่วยเก็บแล้วยื่นมาให้ข้าหน่อย”

ยังต้องเก็บให้เขาอีกหรอ? โล่หวินหลานส่ายหน้า “เจ้ามาหยิบเอง”

หมิงซีไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ ก่อนหน้านี้มีแค่เขากับชิวโม่ไป๋เท่านั้นที่อยู่บนเขา ไม่เคยเจอผู้หญิงมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องใกล้ชิดกับผู้หญิง ตอนนี้เขาไม่ได้ใส่อะไรเลยอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองในห้อง ในหัวรู้สึกทำอะไรไม่ถูกคิดอะไรไม่ออก

“ถ้างั้นข้าเดินไปแล้วนะ” หมิงซีค่อยๆยกเท้าก้าวออกมาจากถัง อากาศด้านนอกหนาวมาก เขาค่อยวางเท้าลงกับพื้น แต่ว่าตอนนี้เขารู้สึกหนาว ขนลุกไปทั้งตัว