ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 213

ตอนที่ 213 เรื่องที่ซ่อนในใจ

หน้าหนาวไม่ค่อยสงบนัก นอกจากจะมีหิมะตกหนักแล้ว ยังมีคนสร้างข่าวลืออีกด้วย ตอนนี้ ทั่วทั้งเมืองหลวงกำลังพูดกันถึงเรื่องการแต่งงานของโม่ฉีหมิงกับองค์หญิงเหอซื่อแห่งแคว้นเซิ่งโจว

มีเพียงที่แห่งเดียวที่สงบและเงียบเหงา

“เวินอ๋อง ไม่ทราบว่าท่านมาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?” จิ่นซื่อถือถ้วยน้ำชา เป่าลมร้อนแล้วถาม

หนึ่งปีที่ผ่านมายองเชียงโหลวดูแลนางราวกับดอกบัวที่สวยงาม รอยยิ้มอ่อนๆนั่นงดงามมาก

“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” เวินอ๋องพูด เขาขมวดคิ้ว

“ข้ารายงานผลให้ท่านทุกเดือน จริงสิ ยาใช้ใกล้หมดแล้วนะ อีกสักสองสามวันให้คนส่งมาให้ใหม่” จิ่นซื่อพูดอย่างขอไปที แล้วก็ดื่มชา

เวินอ๋องจ้องไปที่นาง แล้วถามว่า “กินมาปีหนึ่งแล้ว ทำไมร่างกายของเขาถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย?”

สายตาที่บีบคั้นที่มองมาที่บนตัวจิ่นซื่อ นางสะดุ้ง ถึงแม้จะมีเหมือนปกติ แต่ว่าในใจกลับตื่นตระหนกราวกับพายุลมแรง เวินอ๋องกำลังหยั่งเชิงนางอยู่ นางจะต้องไม่ลนลานในตอนนี้

นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาของนางมองไปที่เขา แล้วยิ้ม “ใครจะรู้? ขอแค่เขามาที่ยองเชียงโหลว ยานั่นเขาก็ต้องกิน หากยาของท่านอ๋องไม่ได้มีปัญหา ข้าน้อยไม่รู้จริงๆว่าปัญหาเกิดขึ้นจากตรงไหน”

ที่นางพูดมาไม่ผิดเลย อีกทั้งสายตาของนางก็จ้องไปที่เวินอ๋องโดยที่ไม่ได้หลบหลีก มันทำให้เวินอ๋องเหมือนจะเชื่อ ถูกเขาควบคุมมาตั้งนาน เขาแทบจะหาเหตุผลที่จิ่นซื่อจะทรยศเขาไม่ได้เลย

“ช่วงนี้ไม่ต้องเอายาให้เขากิน เว้นสักระยะก่อน” เวินอ๋องสั่ง นิ้วของเขาเคาะโต๊ะเบาๆ

จิ่นซื่อพยักหน้า “ท่านอ๋องมีอะไรจะสั่งอีกไหม?”

เขาจ้องไปที่ใบหน้าที่งดงามของนาง เขาไม่ได้มีความอ่อนโยนเลย เขาเดินไปตรงหน้านางแล้วพูดว่า “อย่าให้รู้ว่าเจ้าเล่นลูกไม้อะไรกับข้า ไม่งั้น ข้าจะให้เจ้าตายอย่างทรมานที่สุด”

เหงื่อไหลออกมาจากหลังของจิ่นซื่อ นางติดตามเวินอ๋องมานานหลายปี วิธีการทำงานของเขานางรู้ดี หากให้เขารู้ว่านางหลอกเขาแล้วล่ะก็ ไม่รู้จะมีจุดจบยังไง

ห้องที่มีแต่ความอบอุ่นตอนนี้มีแต่ความหนาวเหน็บ

ด้านนอกยองเชียงโหลว หิมะปกคลุมไปทั่ว ตามถนนมีแผงขายของเป็นระยะ แต่ว่าหน้าหนาวแบบนี้ช่วงเวลามันยาวนานเหลือเกิน

รัชทายาทเพิ่งออกมาจากจวนของเขา หิมะเต็มตัวเขาไปหมด ยังไม่ทันได้ปัดหิมะออก ก็มีคนเดินมาขวางหน้าเขา ยังไม่ทันได้ตั้งตัว หลังคอก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา จากนั้นก็สลบไป

เวินอ๋องเก็บมือ แล้วมองไปที่รัชทายาที่นอนกองอยู่ที่พื้น จากนั้นก็บากเขาไว้บนบ่า แล้วเดินไป

ยังดีที่บนถนนไม่ค่อยมีคน ไม่นานนัก เขาก็เดินเข้าซอยที่มีจวนขนาดใหญ่อยู่ ประตูสีแดง ด้านในมีหิมะปกคลุม เขาเดินเร็วมาก แบกรัชทายาทเข้าไปในห้องหนังสือของจวน

“คนข้าเอาตัวมาให้แล้ว จะทำยังไงก็แล้วแต่เจ้า” เวินอ๋องโยนรัชทายาทลงบนเก้าอี้

โม่ฉีหมิงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้มองดูรัชทายาท สายตาของเขาเคร่งเครียด เขาสวมชุดสีดำราวกับยมทูตที่มาจากนรก แม้แต่ฉินหยิ่นที่ติดตามเขามานานบางทียังคิดว่าเวลาท่านอ๋องของไม่ขยับตัวไม่เหมือนคนปกติ

“ฉินหยิ่น” โม่ฉีหมิงมองไปที่ฉินหยิ่นที่อยู่ข้างๆ เหมือนบอกให้เขาปลุกรัชทายาทให้ตื่นขึ้นมา

“ข้ากลับก่อน” ก่อนที่ฉินหยิ่นจะปลุกรัชทายาทตื่นขึ้นมา เวินอ๋องต้องออกไปก่อน ไม่งั้นหากรัชทายาทเห็นเขากับโม่ฉีหมิงอยู่ด้วยกัน เรื่องหลังจากนี้จะทำอะไรไม่สะดวก

แต่ว่า ตอนที่เขากำลังจะหันหลังกลับไป โม่ฉีหมิงก็พูดขึ้นมาว่า “ช้าก่อน จะไปแบบนี้น่ะหรอ?”

เหมือนเขาจะไม่ตั้งใจจะปล่อยคนออกไป เขารับปากร่วมมือกับโม่ฉีหมิงในวันนั้น ก็คิดอยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้

“เจ้าคิดจะเอายังไง? ข้ารับปากจับตัวรัชทายาทมาให้แล้ว ไม่ได้รับปากจะให้รัชทายาทเห็นข้านะ?” เวินอ๋องพูด สายตาจ้องไปที่โม่ฉีหมิงด้วยสายตาแหลมคม

“ไม่มี แต่ว่า เจ้าคิดว่าเจ้าไปแบบนี้แล้วรัชทายาทจะไม่รู้หรอว่าเจ้าเป็นคนทำ?” โม่ฉีหมิงยืนขึ้นมา แล้วค่อยเดินมา

บรรยากาศในห้องหนาวเย็น เวินอ๋องรู้สึกว่าเขาหวาดกลัว ซึ่งเขาไม่เคยมีต่อหน้าโม่ฉีหมิงมาก่อน หากไม่ใช่เพราะโล่หวินหลานถูกคนฆ่าตาย โม่ฉีหมิงก็ไม่กลายเป็นบบนี้

เวินอ๋องยืนนิ่งอยู่กับที่ เวินอ๋องอยากเดินหน้า ในใจของเขาเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ว่าเขาห้ามตัวเองไม่ได้ เขาหยุดเดิน

ฉินหยิ่นได้ปลุกรัชทายาทขึ้นมาแล้ว เขาจับไปที่หลังคอของตัวเอง แล้วขมวดคิ้ว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อกี้เขาเพิ่งออกมาจากจวนรัชทายาท ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเจอเวินอ๋องแล้วก็สลบไปเลย ที่นี่ที่ไหน?