ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 214

ตอนที่ 214 ก่อเกิดความรัก

ทุกคนในห้องหนังสือต่างมีความในใจซ่อนอยู่ เวินอ๋องยืนดูละครฉากใหญ่อย่างสนุกอยู่ข้างๆ

โม่ฉีหมิงส่ายหัว

“รัชทายาท ท่านสามารถไม่ห่วงชื่อเสียงตัวเอง แต่ว่าท่านไม่อาจจะทำลายความหวังของเยว่ฮ่องเฮาหรอก นางอยากให้ท่านเป็นรัชทายาทไปนานๆ เบื้องหลังนางต้องทุ่มเทให้ท่านมากเท่าไหร่ เสียเงินเสียทองเท่าไหร่กว่าจะได้เส้นสายให้ท่าน ท่านบอกให้ข้าเอากระดาษพวกนี้ไปให้เสด็จพ่อ ไม่ทำให้เยว่ฮ่องเฮาต้องลำบากใจหรอกหรอ?” โม่ฉีหมิงพูดจาดักคอรัชทายาทไว้อยู่หมัด

ปีหนึ่งแล้ว เขาไม่ได้พูดมากขนาดนี้มาปีหนึ่งแล้ว

“โม่ฉีหมิง เจ้ามันเลว” รัชทายาทพูดออกมาจนได้

ในใจของเขายอมรับ โม่ฉีหมิงพูดถูก เขาจะทำลายความหวังของเยว่ฮ่องเฮาไม่ได้ ตำแหน่งรัชทายาทของเขาต้องเป็นให้ได้นานเท่าที่สุดเท่าที่ทำได้ ความหวังในชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของเยว่ฮ่องเฮามีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

แต่ว่า เขาเองก็ไม่อยากให้โม่ฉีหมิงมาชักนำเขาแบบนี้

“มันไม่ต่ำช้า แต่มันเป็นวิธีการอย่างหนึ่ง ข้าแค่อยากให้ตัวเองบรรลุเป้าหมายเท่านั้น ผิดด้วยหรอ?” โม่ฉีหมิงขมวดคิ้วแล้วมองไปที่รัชทายาท จากนั้นก็แค่ยิ้ม

เขาไม่มีทางเลือก รัชทายาทรู้สึกอึดอัดใจ มันเหมือนมีกลิ่นคาวในปาก แต่เขาก็กลั้นมันเอาไว้

“ได้ ตกลงตามนี้ เจ้าเอาบันทึกพวกนี้เผาทิ้งซะ หากต่อไปเจ้ายังใช้มันมาขู่ข้าอีก ข้าจะให้ทุกคนตายไปพร้อมกัน” รัชทายาทโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“แน่นอน” โม่ฉีหมิงสมใจอยากแล้ว

ไม่มีโล่หวินหลาน ชาตินี้ทั้งชาติ เขาจะไม่แต่งงานกับใครอีก เขายอมอยู่คนเดียวจนตาย

บนหุบเขาเงียบจนน่ากลัว ทั้งสามคนไม่พูดจากันเลย แม้แต่หมิงซีกับชิวโม่ไป๋ที่ปกติชอบเถียงกันก็ไม่คุยกันเลยในช่วงนี้

“เสี่ยวฮัว ก่อนที่เจ้าจะไป ข้าจะสอนวิชาพิษให้ ไม่งั้นพอไปถึงเมืองหลวง คนอื่นให้เจ้าคนยาอะไร เจ้าก็ไม่รู้” ชิวโม่ไป๋ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ถึงแม้เขารู้ว่าโล่หวินหลานจะรู้จักยาสมุนไพรดี แต่ว่าก็อดไม่ได้อยากจะสอนอะไรนางบ้าง

“ได้” โล่หวินหลานว่างไม่มีอะไรทำ นอกจากเก็บของ ก็ยุ่งอยู่ในครัวเท่านั้น

ทั้งคู่เดินไปยังห้องยาด้านหลัง ภายในมีตำรากับสมุนไพรมากมาย นอกห้องก็มีชั้นวางของที่โล่หวินหลานคุ้นเคยดี

หากไม่ใช่เพราะนางปลงไม่ได้ ชาตินี้ นางก็น่าจะมีชีวิตราวกับเทวดาไปแล้ว

แต่ว่าน่าเสียดาย มันไม่ใช่แบบนั้น

“เสี่ยวฮัว จะลงเขาเมื่อไหร่คิดเอาไว้แล้วยังไ?” ชิวโม่ไป๋หาตำราไปด้วยแล้วก็ถามไปด้วย

โล่หวินกลานยิ้มแล้วพูดว่า “จริงๆก็ไม่ได้รีบ ข้าอยากอยู่กับท่านตาอีกหลายวันหน่อย”

มือที่เหี่ยวแห้งชะงักไป จากนั้นก็พูดว่า “เรื่องนี้ไม่รีบได้ยังไง? หากหลานเขยของข้าหนีไปกับหญิงคนอื่นแล้วจะทำยังไง? เสี่ยวฮัว สองสามวันนี้ก็ลงเขาไปดีกว่า”

เขารู้ความคิดของโล่หวินหลานดี นางไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว ดังนั้นก็เลยอยากจะอยู่อีกหลายวันหน่อย แต่ว่าเขาไม่อยากให้นางต้องทนทรมานอยู่อย่างนี้

“ท่านตา ข้าเรียนวิชาพิษกับท่านมาตั้งนานแล้ว คนอื่นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ให้หมิงซีอยู่กับท่านที่นี่ดีกว่า” โล่หวินหลานไม่อยากลาหมิงซีไปด้วย ชิวโม่ไป๋อยู่ที่หุบเขาคนเดียวต้องเหงามากแน่

ส่วนนางกลับไปคราวนี้ ก็ไม่รู้ว่า อีกนานแค่ไหนถึงจะได้กลับมาอีก

ชิวโม่ไป๋หยิบตำราพิษมา เป็นตำราที่เขาบันทึกพิษที่ตัวเขาไม่เคยเจอมาก่อนในรอบสิบปี ซึ่งเขียนเอาไว้อย่างละเอียด มันเป็นสมบัติล้ำค่า แม้แต่กับหมิงซีเขาก็ไม่เคยให้เห็น ตอนนี้ เขากลับนำมาให้โล่หวินหลาน

“เสี่ยวฮัว ก่อนที่หมิงซีจะมาติดตามข้าเขามีวรยุทธติดตัว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมกำลังภายในของเขาถึงได้ลึกซึ้งมาก มีเขาคุ้มครองเจ้าลงเขาไป ข้าถึงได้ไม่เป็นห่วง” ชิวโม่ไป๋ไม่ได้พูดจาอ่อนโยนแบบนี้มานานมากแล้ว อายุขนาดนี้แล้วแต่ยังมีโอกาสได้สัมผัสความรู้สึกของคนที่เป็นตา เขาตายตาหลับแล้ว

“ถึงแม้บนเขานี่จะมีคนน้อย แต่ก็ ก็บอกไม่ได้ว่าจะมีใครลอบโจมตีเข้ามาที่นี่เหมือนกับที่คนของแคว้นเซิ่งโจวทำครั้งที่แล้วหรือเปล่า หากมีหมิงซีอยู่ที่นี่ ข้าก็เบาใจ” โล่หวินหลานนึกถึงเรื่องที่นางถูกมีดจี้คอ หากปาดเบาๆแค่ทีเดียวนางก็อาจตายได้ นางรู้สึกกลัวขึ้นมา

ชิวโม่ไป๋อายุมากแล้ว นอกจากวิชาแพทย์กับวิชาพิษแล้วเขาไม่เป็นวรยุทธ อยู่ในป่าในเขาคนเดียว ไม่ว่าจะมีโจรหรือไม่ มันก็ไม่ปลอดภัย

“เสี่ยวฮัว เจ้าฟังตาสักครั้งเถอะนะ หมิงซีเรียกข้าว่าอาจารย์มาสิบกว่าปี ข้ายังไม่รู้เลยว่าในใจของเขาคิดอะไร? เขาเป็นคนแปลก เพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงมาก่อน บางทีเขาเย็นชากับเจ้าไปบ้างเพราะเขาควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เจ้าก็อย่าใส่ใจเลย หากเป็นไปได้ ก็ให้เขาตายใจไปเลยดีกว่า” ชิวโม่ไป๋พูดความในใจของเขาออกมาจนได้

คนหนึ่งเป็นศิษย์ของเขา อีกคนเป็นหลานของเขา เขาไม่อยากให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องเจ็บปวด หากเป็นไปได้ เขาอยากให้หมิงซีตัดใจซะ ไม่ว่าจะใคร แต่จะให้เป็นเสี่ยวฮัวไม่ได้