ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 ไล่ล่าสังหาร

เสียงเกี้ยวที่สวยงามมากหลังหนึ่งหล่นลงมา เกี้ยวหลังนั้นเละจนใช้งานไม่ได้แล้ว มันกลิ้งตกลงมาจากบนเขา

“รีบตามลงไปดูเร็ว มีคนอยู่ในนั้นหรือเปล่า?” สายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนหลังม้าออกคำสั่งใส่ทหาร

ในมุมมองของหมิงซี เขาเห็นคนที่สวมหมวก สวมชุดเกราะและพกอาวุธ แต่พวกเขาไม่ใช่ทหารของแคว้นโม่ฉี คนพวกนี้คงไม่ใช่ทหารของแคว้นเซิ่งโจว ที่คิดจะมาลอบโจมตีแคว้นโม่ฉีหรอกนะ?

เขาหยิบมีดสั้นออกมาจากรองเท้าของเขาซ่อนเอาไว้ในชายแขนเสื้อ อีกทั้งยังหยิบมีดสั้นอีกเล่มออกมากำไว้ในมือ ขณะที่กำลังจะบุกจู่จม ก็มีมือเรียวๆมาจับมือของเขาเอาไว้

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งไป ดูไปก่อน” โล่หวินหลานยืนอยู่ข้างๆหมิงซี ก้อนหินก้อนใหญ่ตรงหน้าช่วยพลางตัวให้กับพวกเขา

หมิงซีตกใจที่เห็นโล่หวินหลานมา เขาบอกให้นางอยู่กับที่ห้ามไปไหนไม่ใช่หรอ? หากนางเป็นอะไรไป เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกเลยตลอดชีวิต

“เจ้ามาทำไม? รีบกลับไป” หมิงซีขมวดคิ้วแล้วบอกให้นางปล่อยมือ แต่ว่าไม่ว่าเขาจะทำยังไงมันก็ไม่เป็นผล

“ที่มันทหารกองหนึ่ง จากการแต่งตัวไม่น่าใช่ทหารของแคว้นโม่ฉี ทหารที่มาจากทางเล็กๆแบบนี้จะต้องเป็นทหารของแคว้นเซิ๋นโจวเท่านั้น ไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรหาย ถึงได้ออกตามหาบนเขาแบบนี้ ดูท่าทางแล้วเหมือนกับบ่าหากหาไม่เจอพวกเขาจะไม่ยอมเลิกราเด็ดขาด” ทักษะการสังเกตการณ์ของโล่หวินหลานเก่งมาก หลังจากที่ออกจากจวนหมิงอ๋อง กลับมาในร่างเดิมของนาง เหมือนนางจะต่างไปไม่เหมือนเดิม

“ใช่แล้ว” หมิงซีพยักหน้า

“หมิงซี ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็เดินทางกันต่อเถอะนะ” โล่หวินหลานสูดลมหายใจ แล้วเดินออกจากหลังก้อนหิน ไม่ไปมองว่าพวกเขาทำอะไร จากนั้นก็เดินเข้าไปเก็บของในถ้ำ

หมิงซีรู้สึกตะลึง สิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือ นางนิ่งได้ขนาดนี้เลยหรอ สามารถวิเคราะห์ออกมาว่าทหารพวกนั้นกำลังทำอะไรอยู่ แต่สุดท้ายกลับไม่ทำอะไรเลย แล้วก็ขอเดินทางต่อ?

แต่ว่าหมิงซีก็ไม่ได้ถามอะไร เขาเดินตามหลังโล่หวินหลานไป เขาเก็บของ สวมเสื้อผ้า แล้วออกจากถ้ำ

ทั้งสองคนเดินตามทางที่ลงเขาไป แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด ด้านหลัง มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบตามหลังมา

“เสี่ยวฮัว หลบเร็ว” หมิงซีดึงมือของโล่หวินหลานเอาไว้ แล้วลากนางเข้าหลังก้อนหิน

“มีคนมา” หมิงซีพูดต่อ เขาโผล่หัวออกไปครึ่งหนึ่ง แอบดูสถานการณ์

เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดเจ้าสาวสีแดง นางดูงดงามมาก บนหัวเต็มไปด้วยเครื่องประดับ ดูโดยรวมแล้วน่าหลงใหลเอามากๆ นางดูรีบร้อนตัวเปียกไปทั้งตัว

นางหอบหนักมาก เหมือนกำลังหนีอะไรที่ตามมาด้านหลังด้วยความหวาดกลัว สายตาของนางดูสิ้นหวัง เหมือนกำลังจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ส่วนด้านหลังของนาง มีเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ บนตัวของพวกเขามีพกอาวุธ ซึ่งพวกเขาคือกลุ่มทหารเมื่อครู่นี้

“หมิงซี” โล่หวินหลานสะกิดแขนของหมิงซี เหมือนจะให้เข้าออกไปช่วยนาง

หมิงซีหันไปมองนางแล้วส่ายหน้า

ตอนนี้ตัวพวกเขายังเอาตัวไม่รอดเลย จะไปเอาภาระมาอีกได้ยังไง?

เห็นเขาไม่ยอมลงมือ โล่หวินหลานขมวดคิ้ว ทำท่าจะบุกออกไป แต่ว่ากลับถูกมือใหญ่ๆของหมิงซีรั้งเอาไว้

“เจ้ารออยู่ตรงนี้อย่าไปไหน ข้าจะรีบไปรีบกลับ” หมิงซีพูดอย่างจนใจ

พูดจบ เขาก็บุกออกไปอย่างรวดเร็ว หิมะด้านนอกสำหรับเขาแล้วไม่ใช่อุปสรรค เขาดึงตัวผู้หญิงคนนั้นมา แล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่มาหลบหลังก้อนหิน

“พวกเจ้าเป็นใครกัน? ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” ผู้หญิงคนนั้นตะคอก นางขมวดคิ้วการแต่งหน้าของนางทำให้นางดูดุ

หมิงซีปิดปากนางเอาไว้ สีหน้าเคร่งเครียด “อย่าพูด คนที่ตามเจ้ามาใกล้ถึงแล้ว”

คำพูดนี้เหมือนกับเทวดามาโปรดนางยังไงอย่างนั้น นางรีบหุบปาก สายตาของนางเป็นประกาย แล้วมองไปที่โล่หวินหลานกับหมิงซี

“พวกเจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องช่วยข้า?” ผู้หญิงคนนั้นพูด เสียงของนางดูอ่อนเพลียมาก