ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 217

ตอนที่ 217 แลกเปลี่ยนฐานะ

พวกทหารเห็นคนสวมชุดสีแดงวิ่งผ่านไป ก็รีบตาม

“เสี่ยวฮัว วิ่งเร็ว ระวังหลัง” หมิงซีได้หยิบเข็มพิษเอามาเตรียมไว้ แล้วหนีบมันไว้ในมือ

เมื่อเขาพูดจบ ก็ซัดเข็มพิษออกไป

เมื่อซัดเข็มพิษออกไปแล้ว ทหารด้านหลังหลายคนก็ถูกเข็มทิ่มจนล้มลงไป แต่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยอะไร ใช้เวลาไม่กี่นาที พวกเขาก็ล้มลงไปแล้ว

“หมิงซี เจ้าระวังด้วย” โล่หวินหลานตามอยู่หลังเขา สายตาจ้องไปที่ทหารเหล่านั้น มือหนึ่งวางไว้ที่เอว หากเกิดอะไรขึ้น นางก็จะซัดเข็มพิษออกไปทันที

“วางใจได้ เรามีเวลาไม่มาก จะต้องหาโอกาสออกไปจากที่นี่” หมิงซีขวางอยู่หน้านาง เขาหันกลับไปมองอาลั่วหลัน แล้วพูดกับนางว่า “ข้าจะขวางพวกเขาไว้ให้ เจ้า รีบหนีไป ไปยิ่งไกลยิ่งดี”

อาลั่วหลันพยักหน้า “ได้ ถ้างั้นข้าไปก่อนนะ หากมีโอกาส ข้าจะต้องตอบแทนพวกเจ้าสองคนแน่นอน”

ด้านข้างมีเสียงฝีเท้าคนอีกมาก กำลังตรงมาทางนี้ ซึ่งมีจำนวนไม่น้อยเลย นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของเข็มพิษแล้ว เพราะพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับกองกำลังขนาดใหญ่

เมื่อเห็นอาลั่วหลันวิ่งไปไกลแล้ว ทั้งสองก็ไม่ได้กังวลอะไรอีก พวกเขาปรึกษากันแล้ว โล่หวินหลานมองไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ นางพูดว่า “หมิงซี เดี๋ยวข้าจะออกไปล่อพวกเขา ส่วนเจ้าก็ซัดเข็มพิษไปที่ขาของพวกเขานะ วิธีนี้จะเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาได้ เข้าใจไหม?”

หมิงซีตั้งใจฟังที่นางพูด แต่พอพูดจบ เขากลับจับมือของนางเอาไว้

เขาพูดว่า “ไม่ เจ้ารออยู่ตรงนี้ ข้าจะล่อพวกเขาไปเอง ขอเวลาข้าครึ่งชั่วยาม หลังจากครึ่งชั่วยามแล้ว ข้าจะกลับมาช่วยเจ้า”

สายตาของเขาหนักแน่นมาก ทำให้โล่หวินหลานทำอะไรไม่ถูก นางเป็นคนอยากจะช่วยคน ไม่เกี่ยวกับหมิงซี นางจะให้เขาไปเสี่ยงได้ยังไง?

ก่อนที่เขาจะลุกออกไป โล่หวินหลานรั้งเขาเอาไว้ แล้วพูดว่า “หากว่าข้าถูกจับข้ายังพอจะสวมรอยเป็นอาลั่วหลันได้ แต่ว่าหากว่าเจ้าถูกเจ้า เจ้าตายแน่นอน ไม่ว่ามองจากมุมไหน เจ้าก็ไปไม่ได้”

สายตาของนางจ้องไปที่หมิงซี ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้

โล่หวินหลานดึงมือออก แล้วรีบลุกขึ้น จากนั้นก็หยิบหมวกของอาลั่วหลันมา

“อยู่ตรงนี้ ท่านแม่ทัพ ข้าเจอตัวแล้ว” ทหารคนหนึ่งพูดอย่างตื่นเต้น เขาตะโกนทำให้ทหารวิ่งกันเข้ามา พริบตาเดียวเหมือนโล่หวินหลานจะถูกทหารกว่าพันคนล้อมเอาไว้

“จับเป็น ห้ามทำร้ายนางเด็ดขาด ใครฝ่าฝืน ประหาร” เสียงที่หนักแน่นเสียงหนึ่งดังมา เสียงของเขาดูมีพลัง

ทหารพวกนั้นยกหอกขึ้นมาอีกครั้ง ขอแค่จับตัวอาลั่วหลันได้ ก็จะได้รางวัลหนึ่งร้อยตำลึง เป็นใครก็อยากจะทำ

เงาที่วิ่งออกมาจากก้อนหินเมื่อกี้ น่าจะเป็นอาลั่วหลัน

ด้านหน้าเป็นต้นไม้ใหญ่ โล่หวินหลานพิงต้นไม้เอาไว้ นางรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ แต่ว่าไม่มีทางเลือก นางทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนี้ นางสูดหายใจเข้า ทหารกลุ่มใหญ่กำลังวิ่งมาหานาง

“ต้องพึงเจ้าแล้ว” โล่หวินหลานควักเข็มพิษออกมาจากเอว แล้วซัดออกไป

ถึงแม้นางจะมีแรงไม่เท่าหมิงซี แต่พิษในเข็มนั้นเหมือนกัน ขอแค่สัมผัสถูกตัว มันก็จะซึมซับเข้าไปในร่างกาย

เข็มทิ่มเข้าร่างกายของทหาร พวกเขาล้มลงกับพื้น

“นางลอบทำร้ายเราจากหลังต้นไม้ รีบไปเร็ว” เห็นทหารหลายคนตายลงต่อหน้าเหล่าทหารเริ่มร้องตะโกน

กองทัพมนุษย์บุกเข้ามา คนสวมชุดแดงวิ่งผ่านหน้าเขาไปอีก นางหลบไปยังหลังต้นไม้อีกต้น

“พวกเจ้ามานี่” แม่ทัพคนเมื่อกี้เห็นสถานการณ์ไม่ดี ขมวดคิ้วแล้วกวักเรียกทหารมา แล้วกระซิบพูดอะไรบางอย่างกับพวกเขา เหล่าทหารรีบออกไป แล้วเดินกลับมา

“พวกเจ้าเดินหน้าต่อไป ใช้โล่กันเอาไว้” แม่ทัพคนนั้นออกคำสั่งต่อ “ไม่สถานการณ์เป็นยังไง ขอแค่ให้ได้คนมาก็พอ”

คนแบบนี้ยังเป็นแม่ทัพได้อีกหรอ? โล่หวินหลานหัวเราะ นางถือเข็มพิษเอาไว้ในมือ สายตาของนางจ้องไปยังทหาร

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามา นางก็ซัดเข็มพิษออกไปอีก ทหารตายไปอีกหลายคน

เมื่อมองไปที่ทหารที่ถูกเข็มพิษตาย โล่หวินหลานสูดหายใจ ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม นางฆ่าคนถือว่าไม่ถูกต้อง แต่นางก็ไม่มีทางเลือก

“ว้าย” โล่หวิหนหลานกรีดร้อง มีคนจับข้อมือของนางเอาไว้

“อย่าขยับ รอท่านแม่ทัพมาก่อน” ทหารคนนั้นล็อกคอของนางเอาไว้แล้วพานางไปหาแม่ทัพ เขาคือแม่ทัพที่จะจับอาลั่วหลันไปแคว้นโม่ฉี

ด้านหลังทางขวามือของพวกเขามีก้อนหินใหญ่อยู่ก้อนหนึ่ง หิมะปกคลุมจนไม่เห็นรอยเท้าอะไร หากตั้งใจมองดีดี ก็จะเห็นชายเสื้อสีดำโผล่ไปมา

หมิงซีกำหมัดแน่น เหมือนกำลังอดกลั้นอะไรอยู่ รอเวลาที่จะระเบิดออกมา

เขาทุบไปที่ก้อนหิน หิมะแตกตัว เหมือนกับระบายความอัดอั้นข้างในใจเขา

เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาต้องไปช่วยโล่หวินหลาน หากโล่หวินหลานเป็นอะไรไปจะทำยังไง? ตอนนี้นางกำลังจะถูกจับ เขาไม่มีทางนั่งอยู่เฉยๆ ไม่งั้น เขาจะไปบอกอาจารย์ของเขายังไง?

“เจ้าจะไปไหน? เจ้าออกไปตอนนี้ไม่ได้นะ” มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากด้านหลังเขา เสียงของนางคุ้นมาก

เขารู้สึกตกใจ “เจ้ากลับมาทำไม? บอกให้เจ้าหนีไปแล้วไม่ใช่หรอ? หากเจ้าถูกจับ ที่เราทำไปไม่เสียเปล่าหรอกหรอ?”

อาลั่วหลันอ้าปากค้าง นางน้ำตาไหล นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกดุแบบนี้ นางไม่พอใจ น้อยใจ ท่าทางของนางน่าสงสารมาก แต่ว่านางก็เก็บมันเอาไว้ในใจ

“ข้าเป็นห่วงพวกเจ้า ก็เลยกลับมาดู เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ หากเสี่ยวฮัวสวมรอยเป็นข้าจริง พวกเขาจะไม่ทำอะไรนาง” อาลั่วหลันชี้ไปที่ที่เกิดเหตุ ตามที่นางรู้จักพวกเขา พวกเขาจะต้องทำตามที่นางสั่ง

แต่ว่าหมิงซีไม่เชื่อนาง “เจ้าบอกว่าไม่ก็ไม่งั้นหรอ?”

อาลั่วหลันคิดไม่ถึงเลยว่าความหวังดีของนางจะทำให้หมิงซีไม่พอใจ แต่ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะนาง พวกเขาต้องมาเสี่ยงอันตรายเพราะช่วยนาง นอกจากรู้สึกผิดแล้ว นางทำอะไรได้อีกงั้นหรอ?

“ขอโทษ ข้าคิดว่าข้ารู้จักพวกเขาดี ไม่งั้น เดี๋ยวเราแอบตามพวกเขาไปก็ได้ แอบปะปนไปกับทหาร เดี๋ยวก็รู้ดีไหม?” อาลั่วหลันเพิ่งจะพูดเอาใจคนเป็นครั้งแรก นางเหมือนกำลังถามความเห็นของหมิงซี

เหมือนว่าจะไม่มีวิธีไหนดีไปกว่านี้แล้ว หมิงซีชักสีหน้าต่ออาลั่วหลัน เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เขาตั้งใจเลือกให้โล่หวินหลาน เขาก็ยิ่งไม่พอใจใหญ่

“ที่นี่ในป่า ต่อให้ไม่เจองูพิษก ก็ต้องเจอเสือสิงโต หนีไปแล้วจะเป็นยังไง? ไม่รู้จักทาง ต้องหลงทางแน่ สุดท้ายก็ตาย จริงไหม?” แม่ทัพหนุ่มลงมาจากหลังม้า แล้วเดินมาหาโล่หวินหลาน

สีหน้าของเขาไร้อารมณ์ ดูไปแล้วก็น่ากลัว

โล่หวินหลานคลุมผ้าสีแดงไว้เห็นหน้าของเขาไม่ชัด แต่ว่าจากน้ำเสียงของเขา ก็พอจะเดาได้ว่าสีหน้าของเขาเป็นยังไง

นางไม่พูดอะไร นางกลัวว่าถ้าพูดไปจะทำให้พวกเขารู้ว่านางไม่ใช่อาลั่วหลัน

“ทำไมไม่พูด? ปกติเจ้าพูดจาฉะฉานไม่ใช่หรือไง?” แม่ทัพหัวเราะแห้ง มองโล่หวินหลานอย่างเย็นชา

ดูท่าแม่ทัพคนนี้จะสนิทสนมกับอาลั่วหลันไม่น้อย เหมือนทั้งคู่ชอบเถียงกัน

โล่หวินหลานยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เสียงลมพัดเข้าหูของนาง ทำให้ผ้าคลุมปลิวไปมา

“ไม่อยากพูดก็ช่างเถอะ พวกเจ้าพาองค์หญิงกลับไปที่รถม้า ดูแลนางให้ดี อย่าให้หนีไปไหนได้อีก ไม่งั้น หัวพวกเจ้าหลุดแน่” เสียงของเขาดังเข้าหูของโล่หวินหลาน

ที่แท้ อาลั่วหลันก็เป็นองค์หญิง แต่ว่าไม่รู้ว่าเป็นองค์หญิงของแคว้นอะไร ถ้าอย่างนั้น ที่นางพูดก็โกหกทั้งหมดน่ะสิ นางโง่จริง เชื่ออาลั่วหลันได้

แต่ว่า โล่หวินหลานเหมือนจะมีความหวังอะไรบางอย่างขึ้นมา หากว่า หากว่านางเป็นองค์หญิงของแคว้นเจิ้งโจว ถ้าอย่างนั้นคนที่นางจะแต่งงานด้วยก็คือโม่ฉีหมิงน่ะสิ?

นางเริ่มรู้สึกว่าการได้ฐานะของอาลั่วหลันมานั้นน่าสนุกแล้ว เพราะคนที่ได้แต่งงานกับโม่ฉีหมิงคือนาง ไม่ใช่คนอื่น