ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 218

ตอนที่ 218 มีอารมณ์ความรู้สึก

เมื่อแม่ทัพคนนั้นพูดจบ ทหารสองคนก็มารวบตัวนางเอาไว้ มือของนางถูกมัด มันไม่เหมือนการปฏิบัติต่อองค์หญิงเลย

“ปล่อยข้านะ ข้าเดินเองได้” โล่หวินหลานพยายามดิ้น นางพยายามทำเสียงให้คล้ายอาลั่วหลันมากที่สุด

ทหารสองคนนั่นเหมือนจะไม่ได้กลัวนางเลย อีกทั้งยังหัวเราะด้วย “องค์หญิง ท่านจะเดินเองจะเดินไปไหนหรอ? เรารับไม่ไหวแน่หากท่านหนีไปอีก”

โล่หวินหลานเถียงพวกเขาไม่ได้เลย ตอนนี้เส้นทางข้างหน้าดูเหมือนแสงสว่าง นางเองก็หาทางของนางเจอแล้ว หากเป็นไปได้ นางจะฉวยโอกาสนี้ ทำความเข้าใจที่มาที่ไปของพวกเขา ใช้แผนซ้อนแผน หลอกใช้ฐานะของพวกเขาเข้าเมืองหลวง เข้าใกล้โม่ฉีหมิง

แต่ว่า จากการท่าทีของพวกเขา มันทำให้โล่หวินหลานไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

ถึงแม้จะเป็นองค์หญิงที่ต้องแต่งงาน แต่ว่านางควรจะได้รับเกียรติมากกว่านี้

“พวกเจ้าปฏิบัติกับองค์หญิงแบบนี้หรอ? หากข้าทูลเสด็จพ่อ พวกเจ้าตายไม่มีที่ฝังแน่” โล่หวินหลานพูดด้วยความโมโห

ด้านหนึ่งนางอยากให้พวกเขาปล่อยนาง อีกด้านหนึ่งอยากจะลองหยั่งเชิงท่าทีของพวกเขาที่มีต่อ “อาลั่วหลัน”

เสียงหัวเราะดังมาจากทหารคนนั้น เหมือนกับว่าสิ่งที่นางพูดคือเรื่องที่น่าขำที่สุดที่เคยฟังมา

ชุดเกราะของพวกเขาสั่นแรงมาก มองจากด้านหลังก็มองออก ว่าเขาหัวเราะอย่างหนัก

“ขำอะไร? ถ้ายังหัวเราอีกข้าจะตัดลิ้นเจ้าซะ” โล่หวินหลานพูดด้วยความโกรธ

เชือกที่มัดมือของนางเอาไว้เหมือนจะตึงขึ้น พวกเขาหยุดหัวเราะ ควันจากความอุ่นลอยอยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น

“องค์หญิง ข้าว่าท่านดูแลลิ้นตัวเองให้ดีก่อนไหม หากฝ่าบาทรักท่านจริง เขาจะส่งท่านแต่งไปแคว้นโม่ฉีหรอ?” ทหารอีกคนส่ายหน้า เหมือนกำลังบอกว่าเรื่องง่ายๆแค่นี้เขายังมองออกเลย ทำไมองค์หญิงถึงมองไม่ออก?

ดูเหมือนว่าอาลั่วหลันจะไม่ใช่องค์หญิงที่ได้รับการโปรดปรานมากนัก หากว่านางเป็นที่โปรดปรานอาจจะไม่ถูกส่งมาแต่งงานไกลถึงแคว้นโม่ฉี เพื่อความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น ให้นางเสียสละ ต่อให้จะเป็นการทำลายความสุขทั้งชีวิตของนางก็ตาม

นางถอนหายใจ ข้างหน้าเป็นขบวนยาว ขบวนที่มีแต่คนสวมชุดเกราะสีดำไม่รู้ว่าหยุดเดินเมื่อไหร่ พวกเขาเดินกลับไปยังที่ของพวกเขา คนที่พวกเขาเรียกว่าแม่ทัพ เขาลงจากม้า แล้วถือหมวกเดินเข้าไปในกระโจม

เพราะเมื่อครู่ฝนตกหนัก เหล่าทหารเลยตั้งค่าย เตรียมนอนพักที่นี่หนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางเข้าเมืองหลวง

แม่ทัพคนนั้นเข้าไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินออกมา

“ฟ้าใกล้มืดแล้ว วันนี้เราจะค้างที่นี่กันหนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยเข้าเมืองหลวง” แม่ทัพคนนั้นออกคำสั่ง แค่คำพูดคำเดียว ไม่มีใครไม่ฟังคำสั่งของเขา

พูดจบ เขาก็มองแล้วเดินมาหาโล่หวินหลาน คนสวมชุดเกราะดำยืนตัวยืดตรง เขาเดินมายืนห่างจากโล่หวินหลานไม่กี่ก้าว

“ขอให้องค์หญิงทรงรีบพักผ่อนด้วย พรุ่งนี้เราจะเข้าเมืองหลวงกันแต่เช้า เราจะทำการเขียนฎีกาถวายให้ฮ่องเต้โม่ฉี เล่าสถานการณ์ของเรา” คิดไม่ถึงว่าเขาจะใส่ใจองค์หญิงแบบนี้ ไม่เหมือนกับทหารเมื่อกี้ที่ไม่เคารพนาง แต่จะทำอะไรก็มาแจ้งในนางรับรู้ก่อน

“ท่านแม่ทัพจะทำอะไร ก็ทำเถอะ” โล่หวินหลานพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุด เพื่อปกปิดเสียงแกล้งทำเป็นไอ เหมือนจะเป็นหวัด

ไม่ผิดจากที่คิด แม่ทัพคนนี้เห็นโล่หวินหลานไอ เขาก็ขมวดคิ้ว สายตาของเขาเหมือนจะเป็นห่วงองค์หญิงมาก เขาทั้งปวดใจ เขาทั้งตำหนิ สายตาที่สับสนทำให้โล่หวินหลานสะดุ้ง เขามองผ่านผ้าคลุมเห็นไม่ชัด แต่ก็ไม่น่าจะผิดพลาด

“องค์หญิงเป็นหวัดหรอ? ทำไมเสียงถึงได้แหบแบบนี้?” แม่ทัพคนนั้นอดไม่ได้ที่จะโมโห เขาหันไปมองทหาร แล้วพูดด้วยความโมโหว่า “หมอหลวงที่ตามมาด้วยอยู่ไหน? ไปตามมาเดี๋ยวนี้”

คำพูดแล้วก็ท่าทางแบบนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่แม่ทัพคนหนึ่งควรมีกับองค์หญิง อีกทั้งยังเป็นองค์หญิงที่กำลังจะแต่งงาน

“ท่านแม่ทัพ แค่เป็นหวัด ไม่เป็นไร ไม่ต้องตามหมอให้วุ่นวายหรอก ข้ากลับไปพักเดี๋ยวก็หาย” โล่หวินหลานพยายามจะหยั่งเชิงแม่ทัพคนนี้ ถึงจะไม่รู้ว่าปกติแล้วอาลั่วหลันพูดจายังไงกับเขา แต่ว่าในเวลานี้ไม่มีเวลามานั่งคิดแบบนั้น

พูดจบ โล่หวินหลานก็แกล้งปิดปากแล้วไออีกสองที เสียงไอมันดังเข้าหูของแม่ทัพแต่มันดังมากกว่าที่ได้ยินอีกสิบเท่า

“ห้ามพูดเหลวไหล จะไม่รักษาได้ยังไง? ต่อให้ไม่หนัก ข้าจะรักษาเจ้าให้หาย” แม่ทัพคนนั้นพูดจบ ก็หยุดไปเหมือนนึกขึ้นมาได้ว่าเขาร้อนใจเกินไปทำให้พูดอะไรออกมาไป แล้วรีบอธิบายว่า “องค์หญิง ความหมายของข้าคือ พรุ่งนี้ท่านจะต้องเข้าเมืองหลวงไปแต่งงาน หากเป็นหวัด เกรงว่าฮ่องเต้โม่ฉีอาจจะกล่าวโทษได้ว่าเราดูแลท่านไม่ดี ทำให้แคว้นเจิ้งโจวของเราเสียหน้า”

ในตอนนี้เองหมอหลวงก็รีบวิ่งมาพร้อมกล่องยาน้อยๆของเขา

เมื่อหมอหลวงสองคนคำนับเรียบร้อยแล้ว โล่หวินหลานก็พยักหน้าให้กับแม่ทัพ “ในเมื่อท่านแม่ทัพคิดแบบนี้ ให้หมอหลวงตรวจดูหน่อยก็ได้”