ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 219

ตอนที่ 219 ไม่เหมือนเมื่อก่อน

ค่ำคืนที่สวยงามเหมือนเมื่อก่อน แต่หิมะไม่ได้น่าดูเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ที่ศาลาหลังหนึ่งในจวนหมิงอ๋องมีชายสวมชุดดำยืนอยู่ เขายืนไขว้มือไว้ด้านหลัง ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขมวดคิ้วนานเกินไปหรือเปล่า ทำให้ริ้วรอยเห็นเด่นชัดมาก ดูไปแล้วเหมือนเขากำลังเศร้าใจ

หนึ่งปีที่ไม่มีโล่หวินหลาน หิมะยังคงตกลงมาเหมือนเดิม ดอกเหมยยังคงบานเหมือนเดิม แค่อารมณ์ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ที่นี่มีความทรงจำของพวกเขามากมาย ทุกค่ำ โม่ฉีหมิงจะมายืนมองท้องฟ้าอยู่ที่นี่ นึกถึงวันเวลาที่เขากับโล่หวินหลานอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกนั้นมันยังเหมือนอยู่กับเขาตลอดเวลา

“ท่านอ๋อง มีข่าวมาจากราชสำนัก” ฉินหยิ่นเดินข้ามสะพานมา ในมือมีจดหมายจากนกพิราบ

“เอามา” โม่ฉีหมิงขยับตัว รอให้ฉินหยิ่นยื่นจดหมายมาให้เขา

แผ่นกระดาษสีเหลืองตัวอักษรสีดำ มันดูเหมาะดี โม่ฉีหมิงเอามันมาอ่าน จากนั้นเขาก็ขยี้มันจนขาดละเอียด

สายตาของเขาดูนิ่งขึ้นมา แล้วยิ้มร้ายๆ เหมือนจะมีละครฉากใหญ่ให้เขาได้ดูแล้ว

“ไปบอกรัชทายาท ขบวนขององค์หญิงเหอซื่อของแคว้นเจิ้งโจวติดฝนอยู่ในป่า ตอนนี้ตั้งค่ายพักอยู่ในป่าชั่วคราว พรุ่งนี้ถึงจะลงจากเขาเข้าเมืองหลวง” น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงมีแต่ความเย็นชา ถึงแม้ฉินหยิ่นเหมือนจะชินแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง

“ทราบแล้ว” ฉินหยิ่นพยักหน้า แล้วก็ออกไปจากจวนอ๋อง

รอบๆเงียบสงงบ บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวกับหิมะที่ตกลงมา

หวินหลาน เจ้ารู้หรือเปล่า? นอกจากเจ้าแล้ว ชาตินี้ข้าจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนไหนอีก ไม่ว่านางจะเป็นใครก็ตาม

ฟ้ามืดเร็วมาก โล่หวินหลานคลุมผ้าเอาไว้ทำให้รู้สึกไม่สบาย คิดว่าน่าจะไม่มีใครแล้ว ก็เลยเอาออก

จากนั้นนางก็เอาน้ำในอ่างมาล้างหน้าล้างมือ ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้น แล้วก็ไม่ได้คิดจะสวมผ้าคลุมอีก

หลังทำอะไรเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนรีบร้อนเดินมา มันมาหยุดอยู่หน้ากระโจม

เสียงแบบนี้คุ้นมาก นอกจากแม่ทัพจื๋อเอ่อคนเมื่อกี้แล้ว คงไม่มีใครที่เดินได้หนักแน่นแบบนี้ได้ โล่หวินหลานคิดว่าเขาน่าจะเข้ามา เลยรีบหยิบผ้าคลุมมาสวมไว้ เมื่อคิดดูแล้ว เขาก็หยิบเข็มพิษมาถือเอาไว้ในมือ จากนั้นก็นั่งลงไปเตียง

แม่ทัพจื๋อเอ่อยืนอยู่นอกกระโจมอยู่พักหนึ่ง เหมือนเขาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เปิดม่านกระโจม แล้วเดินเข้ามา

“ท่านแม่ทัพจะเข้ามาในกระโจมของข้าทำไมถึงไม่ให้คนมาแจ้งก่อน เหมือนท่านจะมีอำนาจมากเกินไปแล้วนะ” โล่หวินหลานไม่พอใจ แต่ว่าผ้าคลุมปิดหน้าอยู่ทำให้ดูลึกลับ คุ้ยเคย แต่ก็แปลกหน้า

“ข้าแค่อยากมาดูว่าองค์หญิงทรงนอนแล้วหรือยัง แค่อยากจะมาถามไถ่ปกติ ไม่ต้องพิธีรีตองแบบนั้นก็ได้มั้ง?” แม่ทัพจื๋อเอ่อหน้าเสีย แต่ก็ไม่รู้ทำไม เมื่อก่อนอาลั่วหลันก็ทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เห็นเขาจะรู้สึกอะไร

“ข้ากำลังจะนอนแล้ว ท่านแม่ทัพมาได้จังหวะพอดี ช่วยข้าดับเทียนด้วยล่ะกัน” โล่หวินหลานพูดจบ ก็หันตัวเอนนอน หันหลังให้กับแม่ทัพจื๋อเอ่อ

แผ่นหลังนั่น เขาคิดถึงมันมานานมากแล้ว แต่เสียดายหลังจากพรุ่งนี้ไป ก็จะไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีก เขากลืนน้ำลาย รู้สึกว่าเสียดาย อยากจะสัมผัสแต่เหมือนจะไม่อาจสัมผัสได้

“องค์หญิงจะนอนแล้วหรอ? กินยาหรือยัง? ทำไมนอนแล้วยังต้องสวมผ้าคลุมอีกล่ะ? ให้ข้าช่วยถอดให้ไหม” คำถามต่อเนื่องมาแบบนี้ทำให้โล่หวินหลานใจสั่น มือของแม่ทัพจื๋อเอ่อมันไม่ฟังคำสั่ง เขาควบคุมตัวเองไม่ให้เดินไปหาโล่หวินหลานไม่ได้ มือของเขาจับไปที่ไหล่ของโล่หวินหลาน

ไหล่อันเรียบเนียนถูกเขาสัมผัส ความอุ่นมันลอยอยู่ในมือของเขา ทำให้เขารู้สึกดีใจมาก

การสัมผัสตัวของโล่หวินหลาน ก็เหมือนเขาสัมผัสจุดที่อ่อนไหวที่สุดในใจของนาง

แต่ว่า โล่หวินหลานโกรธมาก นางขนลุกไปทั่วทั้งตัว

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” โล่หวินหลานดิ้น แล้วตะคอกกลับไปว่า “ท่านแม่ทัพท่านทำอะไร? ข้าเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นเจิ้งโจว ท่านทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง? มันเหมาสมแล้วหรอ?”

มือหนึ่งผลักมือของแม่ทัพจื๋อเอ่อออก อีกมือหนึ่งกำลังจะตบไปที่หน้าของเขา นางอยากจะตบหน้าเขาสักสิบครั้ง ร่างกายของนาง นอกจากโม่ฉีหมิงแล้ว จะไม่มีใครแตะต้องมันได้อีก