ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 220

ตอนที่ 220 คำสัตย์สาบานว่าจะจงรักภักดี

“เจ้าไม่ใช่อาลั่วหลัน เจ้าเป็นใคร?” จื๋อเอ่อสีหน้าตกใจมาก เขาถอยหลังไปสองก้าว

นางฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังตกใจ หยิบเข็มพิษออกมาจากเอว จากนั้นก็ทิ่มไปที่หลังคอของเขา

“เจ้าทำอะไรกับข้า?” จื๋อเอ่อรู้สึกเจ็บ มันเป็นความเจ็บที่อธิบายไม่ถูก เขารู้ว่ามันเป็นยาพิษ เขาประมาทเกินไป

“มันเป็นพิษที่ทำให้ตายได้ หากภายในหนึ่งชั่วยามไม่ได้ยาถอนพิษ เจ้าก็จะไม่ต่างอะไรกับรูปปั้น ขยับไม่ได้ ตัวแข็งทั้งตัว” โล่หวินหลานกลับไปนั่งที่เตียง สีหน้าของนางเหมือนถูกปลดปล่อยแล้ว

ไม่ต้องสวมผ้าคลุมแล้ว มองอะไรได้เต็มตาสักที ไม่ต้องแกล้งเป็นอาลั่วหลันด้วย

“เจ้า เจ้าหญิงแพศยา เจ้าพูดมา ต้องทำยังไง ถึงจะเอายาถอนพิษให้ข้า?” จื๋อเอ่อพูดอย่างลำบาก มือหนึ่งค้ำโต๊ะเอาไว้ ร่างกายของเขารู้สึกหนัก รู้สึกว่าเคลื่อนไหวไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้หลอกเขา

โล่หวินหลานยิ้ม นั่งดื่มชาที่โต๊ะ แล้วมองไปที่จื๋อเอ่อ “ขอบใจเจ้ามากนะที่เล่าเรื่ององค์หญิงเหอซื่อให้ข้าฟัง ข้าพอจะเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ที่ข้าสวมรอยเป็นนาง ข้ามีเหตุผลของข้า หากเจ้ายอมช่วยข้าปกปิดฐานะของข้า ข้าก็จะให้ยาถอนพิษกับเจ้า”

คิดไม่ถึงเลยว่าชายชาตรีอย่างจื๋อเอ่อ จะพ่ายให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่สังเกตเลยว่าอาลั่วหลันผิดปกติ

“องค์หญิงตัวจริงอยู่ที่ไหน? เจ้าเอาอาลั่วหลันไปไว้ที่ไหน? เจ้าสวมรอยเป็นองค์หญิงเจ้าต้องการอะไร?” จื๋อเอ่อพบว่าเสียงของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ดูท่าฤทธิ์ยานั้นแรงมาก

“เจ้าไม่มีเวลาพูดเรื่องอื่นอีก ข้าบอกเจ้าได้แค่ว่าอาลั่วหลันปลอดภัยดี เจ้าจะช่วยข้าไหม ข้าให้เวลาเจ้าคิดสามวินาที” โล่หวินหลานพูดเสียงนิ่ง แล้วนับ “หนึ่ง ....... สอง .......”

“ข้ารับปากเจ้า” จื๋อเอ่อรับชะตากรรม เจอผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นเรื่องน่าอายที่สุดในชีวิตของเขา มันเสียเกียรติทหารแคว้นเจิ้งโจวอย่างเขามาก เขาไม่สมควรจะเป็นแม่ทัพเลย

เพื่อยาถอนพิษ เขาเลือกที่จะยอมอยู่กำมือของผู้หญิงคนนี้ ในชาตินี้ เขาไม่เคยต้องร้องขอใครแบบนี้มาก่อน

เมื่อได้ยินเขารับปาก โล่หวินหลานพอใจมาก นางยิ้มแล้วหยักหน้า “ดี”

ขอแค่มีแม่ทัพคนนี้ทำตามตัวเองก็พอ แค่เขาออกคำสั่ง ไม่มีใครไม่ฟัง

“ยาถอนพิษให้เจ้า” โล่หวินหลานหยิบถุงผ้าออกมา เปิดออก แล้วหยิบยาสีดำให้กับจื๋อเอ่อ

ถึงแม้หน้าตาและกลิ่นจะไม่ค่อยดีนัก แต่ว่าได้ผลก็พอ ตอนนี้ครึ่งตัวบนของจื๋อเอ่อขยับไม่ได้แล้ว เขารีบหยิบยามากิน

เมื่อกินยาเข้าไปแล้ว จื๋อเอ่อรู้สึกดีขึ้นมา แขนของเขาไม่ได้แข็งเหมือนเมื่อกี้แล้ว กลืนน้ำลายก็ไม่ได้ลำบากแบบเมื่อกี้ ยานี้แปลกมาก

“ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เจ้าเป็นคนของข้า ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือ ทำให้ข้ากลายเป็นองค์หญิงเหอซื่อ ส่งข้าเข้าเมืองหลวงไปแต่งงานอย่างปลอดภัย” โล่หวินหลานกอดอก แล้วมองไปที่จื๋อเอ่อ

จื๋อเอ่อควบคุมร่างกายของตัวเอง จากนั้นก็ลากสังขารของเขาแล้วเดินออกไป ไม่แม้แต่หันหน้ากลับมามอง

โล่หวินหลานคิดว่าเขาแค่รู้สึกเสียหน้า เลยออกไปสูดอากาศ ก็เลยดื่มชาอย่างสบายใจ ในหัวของนางตอนนี้มีภาพตัวเองกลับไปเจอหน้าโม่ฉีหมิง นางอดยิ้มไม่ได้