ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 220

ตอนที่ 220 คำสัตย์สาบานว่าจะจงรักภักดี

“เจ้าไม่ใช่อาลั่วหลัน เจ้าเป็นใคร?” จื๋อเอ่อสีหน้าตกใจมาก เขาถอยหลังไปสองก้าว

นางฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังตกใจ หยิบเข็มพิษออกมาจากเอว จากนั้นก็ทิ่มไปที่หลังคอของเขา

“เจ้าทำอะไรกับข้า?” จื๋อเอ่อรู้สึกเจ็บ มันเป็นความเจ็บที่อธิบายไม่ถูก เขารู้ว่ามันเป็นยาพิษ เขาประมาทเกินไป

“มันเป็นพิษที่ทำให้ตายได้ หากภายในหนึ่งชั่วยามไม่ได้ยาถอนพิษ เจ้าก็จะไม่ต่างอะไรกับรูปปั้น ขยับไม่ได้ ตัวแข็งทั้งตัว” โล่หวินหลานกลับไปนั่งที่เตียง สีหน้าของนางเหมือนถูกปลดปล่อยแล้ว

ไม่ต้องสวมผ้าคลุมแล้ว มองอะไรได้เต็มตาสักที ไม่ต้องแกล้งเป็นอาลั่วหลันด้วย

“เจ้า เจ้าหญิงแพศยา เจ้าพูดมา ต้องทำยังไง ถึงจะเอายาถอนพิษให้ข้า?” จื๋อเอ่อพูดอย่างลำบาก มือหนึ่งค้ำโต๊ะเอาไว้ ร่างกายของเขารู้สึกหนัก รู้สึกว่าเคลื่อนไหวไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้หลอกเขา

โล่หวินหลานยิ้ม นั่งดื่มชาที่โต๊ะ แล้วมองไปที่จื๋อเอ่อ “ขอบใจเจ้ามากนะที่เล่าเรื่ององค์หญิงเหอซื่อให้ข้าฟัง ข้าพอจะเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ที่ข้าสวมรอยเป็นนาง ข้ามีเหตุผลของข้า หากเจ้ายอมช่วยข้าปกปิดฐานะของข้า ข้าก็จะให้ยาถอนพิษกับเจ้า”

คิดไม่ถึงเลยว่าชายชาตรีอย่างจื๋อเอ่อ จะพ่ายให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่สังเกตเลยว่าอาลั่วหลันผิดปกติ

“องค์หญิงตัวจริงอยู่ที่ไหน? เจ้าเอาอาลั่วหลันไปไว้ที่ไหน? เจ้าสวมรอยเป็นองค์หญิงเจ้าต้องการอะไร?” จื๋อเอ่อพบว่าเสียงของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ดูท่าฤทธิ์ยานั้นแรงมาก

“เจ้าไม่มีเวลาพูดเรื่องอื่นอีก ข้าบอกเจ้าได้แค่ว่าอาลั่วหลันปลอดภัยดี เจ้าจะช่วยข้าไหม ข้าให้เวลาเจ้าคิดสามวินาที” โล่หวินหลานพูดเสียงนิ่ง แล้วนับ “หนึ่ง ....... สอง .......”

“ข้ารับปากเจ้า” จื๋อเอ่อรับชะตากรรม เจอผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นเรื่องน่าอายที่สุดในชีวิตของเขา มันเสียเกียรติทหารแคว้นเจิ้งโจวอย่างเขามาก เขาไม่สมควรจะเป็นแม่ทัพเลย

เพื่อยาถอนพิษ เขาเลือกที่จะยอมอยู่กำมือของผู้หญิงคนนี้ ในชาตินี้ เขาไม่เคยต้องร้องขอใครแบบนี้มาก่อน

เมื่อได้ยินเขารับปาก โล่หวินหลานพอใจมาก นางยิ้มแล้วหยักหน้า “ดี”

ขอแค่มีแม่ทัพคนนี้ทำตามตัวเองก็พอ แค่เขาออกคำสั่ง ไม่มีใครไม่ฟัง

“ยาถอนพิษให้เจ้า” โล่หวินหลานหยิบถุงผ้าออกมา เปิดออก แล้วหยิบยาสีดำให้กับจื๋อเอ่อ

ถึงแม้หน้าตาและกลิ่นจะไม่ค่อยดีนัก แต่ว่าได้ผลก็พอ ตอนนี้ครึ่งตัวบนของจื๋อเอ่อขยับไม่ได้แล้ว เขารีบหยิบยามากิน

เมื่อกินยาเข้าไปแล้ว จื๋อเอ่อรู้สึกดีขึ้นมา แขนของเขาไม่ได้แข็งเหมือนเมื่อกี้แล้ว กลืนน้ำลายก็ไม่ได้ลำบากแบบเมื่อกี้ ยานี้แปลกมาก

“ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เจ้าเป็นคนของข้า ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือ ทำให้ข้ากลายเป็นองค์หญิงเหอซื่อ ส่งข้าเข้าเมืองหลวงไปแต่งงานอย่างปลอดภัย” โล่หวินหลานกอดอก แล้วมองไปที่จื๋อเอ่อ

จื๋อเอ่อควบคุมร่างกายของตัวเอง จากนั้นก็ลากสังขารของเขาแล้วเดินออกไป ไม่แม้แต่หันหน้ากลับมามอง

โล่หวินหลานคิดว่าเขาแค่รู้สึกเสียหน้า เลยออกไปสูดอากาศ ก็เลยดื่มชาอย่างสบายใจ ในหัวของนางตอนนี้มีภาพตัวเองกลับไปเจอหน้าโม่ฉีหมิง นางอดยิ้มไม่ได้

ม่านกระโจมถูกเปิดออก จื๋อเอ่อเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร ในมือของเขาถือถ้วยน้ำเข้ามา แล้วเดินมาที่โต๊ะ แล้ววางมันลง

“เจ้า .....” โล่หวินหลานขมวดคิ้วแปลกใจในการกระทำของเขา นางลุกขึ้นมา เพิ่งจะพูดไปได้แค่คำเดียว นิ้วของนางก็รู้สึกเจ็บ ไม่รู้ว่าจื๋อเอ่อกรีดนิ้วของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาบีบเลือดให้หยดลงไปในถ้วย

เลือดหยดลงไปในถ้วย ผสมกับน้ำ แล้วค่อยๆจาง

จื๋อเอ่อไม่หยุดแค่นั้น เขากรีดเลือดของตัวเองลงไปด้วย มันกระจายตัวออกไปคนละทาง ไม่ผสมรวมกัน

ขณะที่โล่หวินหลานกำลังตกใจ จื๋อเอ่อก็ยกถ้วยน้ำผสมเลือดนั้นดื่มเข้าไป

หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จื๋อเอ่อก็ยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วแล้วให้คำสัตย์สาบานว่า “ข้า แม่ทัพจื๋อเอ่อแห่งแคว้นเจิ้งโจวข้าให้เทพยดาฟ้าดินเป็นพยาน ตั้งแต่นี้ต่อไป จะขอภักดีต่อโล่หวินหลาน ไปจนตาย หากผิดคำสาบาน ขอให้ฟ้าผ่าตาย”

น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่เต็มใจ แต่ก็หนักแน่น

“เจ้าทำอะไร?” โล่หวินหลานแปลกใจในการกระทำของเขามาก เลยถามเขา

“แคว้นเจิ้งโจวของเรา หากว่าเราเจอผู้หญิงที่เก่งกว่าเรา แล้วถูกนางสยบ ชาตินี้ทั้งชาติก็ต้องภักดีต่อผู้หญิงคนนั้น นี่เป็นการให้คำสัตย์สาบานของเรา ใช้เลือดของเราสองคนผสมกัน แล้วข้าดื่มมัน ถือว่าให้คำสัตย์สมบูรณ์”

คิดไม่ถึงเลยว่าในแคว้นของพวกเขา จะมีกฎแบบนี้ ถือว่านางมาไม่เสียเที่ยว ได้คนผู้ภักดีมาหนึ่งคน มีคำสาบานของจื๋อเอ่อ นางก็ไม่กังวลว่าเขาจะทรยศนางอีก

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ต่อไปเจ้าก็ต้องภักดีกับข้า แต่ว่าข้าไม่อยากให้เราสองคนเป็นแบบนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นข้าเป็นเพื่อน ไม่ใช่บ่าวไพร่” โล่หวินหลานเก็บเข็มพิษ ดูจากสถานการณ์แล้ว เหมือนนางจะไม่ต้องใช้มันอีก

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็พักผ่อนเถอะ มีอะไรก็เรียกข้า” ถึงแม้จื๋อเอ่อจะไม่เต็มใจแพ้ให้กับโล่หวินหลาน แต่ว่าคำสัตย์สาบานนี่ก็เป็นสิ่งที่ชายชาติทหารแคว้นเจิ้งโจวควรทำ

หากเขาไม่ทำแบบนี้ เขาก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไม่มีความรับผิดชอบ อ่อนแอ ขี้ขลาด

จื๋อเอ่อเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ภายในห้องก็เงียบ เหมือนว่าเขาไม่เคยมาที่นี่เลย

โล่หวินหลานหยิบผ้ามาเช็ดหน้า แน่ใจแล้วว่าข้างนอกไม่มีอะไรแล้วถึงขึ้นไปนอนบนเตียง

รอพรุ่งนี้เช้า นางตามหาหมิงซีแล้ว ค่อยเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกัน

ในคณะเดินทางไม่ได้สงบเลย สาวใช้สองคนถูกเปลี่ยนคน พวกนางเหมือนคนเป็นใบ้ไม่พูดอะไรเลย แต่ก็ดูแลปรนนิบัติอย่างดี ไม่เสียงแรงที่มาจากในวัง

มีสาวใช้อีกคนยกอาหารเข้ามา อาหารหน้าตาดี ทำให้คนอยากอาหารมากขึ้น

“องค์หญิง ท่านแม่ทัพสั่งให้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้ แล้วกำชับว่าหลังจากที่ท่านทานอาหารเช้าแล้ว เราจะออกเดินทางเข้าเมืองหลวงทันที” สาวใช้ที่ไม่พูดไม่จาในที่สุดก็พูดสักที

“ตกลง” โล่หวินหลานพูด

เพราะว่าพวกนางเป็นคนของจื๋อเอ่อ น่าจะรู้เรื่องหมดแล้ว พวกนางเลยไม่ตกใจกับใบหน้าอันไม่คุ้นเคยของโล่หวินหลาน