ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 พิษที่ลึกลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น ตาของโล่หวินหลานนั้นบวมเล็กน้อย ใต้ตาของนางมีรอยคล้ำ

นางกำนัลที่คอยดูแลเมื่อเห็นเช่นนั้น ก็รีบนำไข่มาให้นางนวดที่ตา จากนั้นก็แต่งหน้าให้นางหนาขึ้น เพื่อกลบรอยดำใต้ตา

“ช่างเถอะ ไม่จำเป็น ควรเป็นอย่างไรก็ปล่อยให้เป็นไปตามนั้น” โล่หวินหลานบอกกับนางกำนัล

นางกำนัลเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่กล้าที่จะแต่งหน้าให้นางเพิ่ม นางวางผงทาแก้มลง

“องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันได้สั่งให้โรงครัวต้มไข่ไก่มาแล้วเพคะ หม่อมฉันเอามาประคบให้องค์หญิงดีไหมเพคะ?” นางกำนัลพูดเสียงค่อย

ยิ่งนางรับใช้โล่หวินหลานนานเท่าไหร่ นางก็ยิ่งไม่เข้าใจในตัวของโล่หวินหลาน

ทุกครั้งที่นางรู้สึกว่าเรื่องนี้ถูก แต่ในสายตาของโล่หวินหลานกลับผิด สิ่งที่นางคิดว่าดี โล่หวินหลานก็ไม่คิดเช่นนั้น

ดังนั้น ทุกครั้งไม่ว่าจะทำสิ่งใด นางจึงต้องถามโล่หวินหลานก่อนเสมอ ถึงจะกล้าทำ

“ไปเถอะ” โล่หวินหลานพยักหน้า

แม้ในกระจกทองเหลืองที่ไม่ชัดนี้ ยังสามารถสะท้อนให้เห็นดวงตาที่บวมได้ แล้วนางจะออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไร

นางกำนัลคานรับแล้วรีบออกไป ขณะที่นางเปิดประตูออกมานั้น อาลั่วหลันก็เดินเข้ามาพอดี เมื่อเห็นดวงตาทั้งคู่ของโล่หวินหลาน ก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตา

“เสี่ยวฮัว เจ้าเป็นอะไรไป? เมื่อคืนโดนแมลงกัดหรือ? ” อาลั่วหลันที่สวมชุดสีเขียวหยกถามขึ้น นางไม่สวมผ้าคลุมใดๆ เดินมาด้วยชุดกระโปรงสีเขียวหยก ท่ามกลางหิมะ

“เปล่า เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนเต็มอิ่มก็เท่านั้น” โล่หวินหลานส่ายหน้า

อาลั่วหลันพยักหน้า จากนั้นนางก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวนุ่ม แล้วพูดขึ้น“หมิงซีเมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืน เสี่ยวฮัวเจ้าช่วยจ่ายยาให้เขาหน่อยได้หรือไม่ เขาจะได้อาการดีขึ้น มิเช่นนั้น ถ้าเขานอนไม่หลับทุกคืนเช่นนี้ ข้าก็ไม่ได้นอนเช่นเดียวกัน"

สองวันที่ผ่านมานี้นางเป็นคนที่คอยดูแลหมิงซี โล่หวินหลานเองก็ไม่ได้ห้ามอะไร แต่นางกลับสบายใจอีกด้วย

อีกคนหนึ่งยอมที่จะคอยดูแล ส่วนที่อีกคนเป็นคนที่ไม่เคยถูกดูแล ชีวิตของพวกเขาทั้งสองนั้นราวกับเส้นขนาน ที่ไม่มีวันบรรจบกัน แต่ตอนนี้พวกเขาสนิทสนมและเริ่มมีใจให้กันและกันแล้ว

โล่หวินหลานจะไม่เชื่อในเรื่องของพรหมลิขิตเห็นทีจะไม่ได้

"หมิงซีเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส คงต้องพักฟื้นอย่างน้อยสิบวันถึงครึ่งเดือน เมื่อคืนเหตุใดเขาจึงนอนไม่หลับ? หรือเป็นเพราะแผลกำเริบ?" โล่หวินคิดไปมา แล้วพูดพึมพำ

"นางรีบลุกขึ้นยืน จากนั้นก็หยิบพัดที่ใช้ประจำ แล้วเดินออกไป"

ขณะที่นางออกไปนั้นก็พบกับนางกำนัลที่นำไข่ต้มมาพอดี พวกเขาเกือบจะเดินชนกันเสียแล้ว นางกำนัลเรียกตามหลังพวกนางทั้งสองแต่ก็ไม่มีใครตอบ ในใจจึงคิดว่าคงมีเรื่องด่วน จึงแอบเดินตามไป

หิมะร่วงหล่นบนพื้น วันนี้หิมะตกไม่หนักมาก

เวลานี้เป็นเวลารุ่งเช้า ทำให้นางกำนัลที่ไปตำหนักนั้นไม่เยอะมาก โล่หวินหลานจึงสามารถหลีกเลี่ยงจากการถูกนินทา ฐานอยู่กับชายหนุ่มสองต่อสอง นางจึงรีบเดินเข้าไปในห้องของหมิงซีจากนั้นก็รีบปิดประตู

"อาลั่วหลัน เจ้าช่วยไปจุดเทียนไว้บนหัวเตียงทั้งสองข้างที"

อาหลั่วหลันจึงรีบไปหยิบเทียนสองเล่ม แล้วจึงบนหัวเตียงของหมิงซี ตอนนี้นางไม่รู้ว่าเหตุใดโล่หวินหลานจึงให้ทำเช่นนี้

"ช่วงนี้หมิงซีดูเพียรเหลือเกิน เขามักจะนอนจนถึงเที่ยง และเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เพียงแต่รู้สึกอ่อนเพียรอย่างบอกไม่ถูก และมักจะสะลึมสะลืออยู่บ่อยๆ" อาหลั่วหลันอธิบายอาการของหมิงซีให้โล่หวินหลาน ตอนที่นั่งพูดนั้นสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงของนางที่มีต่อเขา

ภาวะง่วงเกิน? นอกจากคนท้องและคนที่เป็นภาวะนี้แต่กำเนิด คนปกติทั่วไปไม่น่าเป็นได้หนิ ยิ่งกว่านั้นหมิงซีเองก็เป็นถึงจอมยุทร์ ร่างกายของเขาแข็งแรงกว่าคนทั่วไปอีก

"หมิงซีเคยจับชีพจรของตนเองหรือยัง?" โล่หวินหลานถาม

เขาเป็นหมอ และเดินสายนี้มานานกว่าโล่หวินหลานหลายปี หากมีคนวางยาพิษให้เขา เขาต้องรู้ตัวแน่นอน

แต่นี่หมิงซีกลับไม่รู้ตัว หรือเป็นเพราะเขาลืม หรือเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น จึงทำให้เป็นเช่นนี้

"วันแรกที่เริ่มเป็นนั้นก็คิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่วันที่สองนั้นหมิงซีก็เริ่มง่วงนอนอยู่ตลอดเวลามากขึ้น จากนั้นเขาจึงจับชีพจรให้ตัวเอง แต่ก็ไม่ตรวจพบสิ่งใดผิดปกติ" อาลั่วหลันรีบพูดขึ้น

นางอยู่กับเขาทุกวัน จึงเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาอย่างชัดเจน ผิดที่นางดูแลเขาไม่ได้เอง ตอนนี้ถึงแม้จะอยู่กับเขาทั้งวันแต่ก็ไร้ประโยชน์ยิ่งนัก?

"คงเป็นพิษที่ถูกซ่อนเอาไว้ ไม่มีสีไม่มีกลิ่น สามารถเข้าสู่ร่างกายผ่านทางผิวหนัง" โล่หวินหลานพูดพลางมองไปที่หมิงซี คิดว่าเขาคงถูกพิษบางอย่างเข้าแล้ว

อาลั่วหลันตกใจ

"เสี่ยว เสี่ยวฮัว เจ้ารีบจับชีพจรเขาเถอะ！” อาลั่วหลันเอ๋ยขึ้นอย่างใจคอไม่ดี

เมื่อได้ยินเสียงเร่งของอาลั่วหลัน โล่หวินหลานก็ได้สติขึ้นมา นางพยักหน้าให้อาลั่วหลัน

นี่มันเป็นพิษอะไรกัน ถึงทำให้คนมีสภาวะง่วง?

โล่หวินหลานยื่นมือไปจับชีพจรของหมิงซี เป็นจริงดังที่นางคิด ชีพจรของเขาเต้นเร็วมาก แตกต่างจากคนทั่วไปนัก