ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 243

ตอนที่ 233ไม่อาจต้านทานได้

โล่หวินหลานกระชับขาเข้ากับท้องของม้า หิมะโปรยลงมาไม่หยุดยัง ในขณะที่ถึงทางโค้งนั้น นางใช้แส้ม้าตีที่สะโพกของมัน ช่วงขณะที่นางกำลังจะนำหน้านั้น เย่เซียวหลัวเองก็รีบเอาม้าของตนมาตัดหน้าของนาง

ทั้งสองวิ่งสูสีกันไม่หยุด เย่เซียวหลัวเองก็ไม่ยอมที่จะลามือ

อยากจะนำหน้าข้างั้นหรือ อย่าแม้แต่จะฝัน

เย่เซียวหลัวกระตุกยิ้ม

ขอเพียงผ่านทางโค้งนี้ไปได้ นางก็จะเป็นผู้ชนะ ซึ่งตอนนี้มันไม่ง่ายเลยที่องค์หญิงเหอซื่อจะนำหน้านางได้

นางรู้สึกภูมิใจในความสามารถของตนเองยิ่งนัก

แต่ในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เย่เซียวหลัวก็ได้นำหน้านางไปหนึ่งหัวม้า ไปยังตรงหน้าของเย่เซียวหลัว

ความเร็วของนางนั้นช่างน่าตกใจยิ่งนัก

เมื่อเห็นสถานการณ์ด้านหน้าที่เปลี่ยน เย่เซียวหลัวที่เป็นกังวล จึงรีบตามโล่หวินหลานด้วยความโกรธเคือง

นางใช้ความพยายามในการประชิดตัวโล่หวินหลาน แต่ก็ไร้ประโยชน์ พระนางนั้นก็วิ่งไล่ตามได้เพียงหางม้าของโล่หวินหลานก็เท่านั้น

ดวงตาของเย่เซียวหลัวแดงก่ำทันที

ไม่นานทั้งสองก็พ้นจากทางโค้งแล้วเผยตัวต่อทุกคน ซึ่งเหตุการณ์ตรงหน้าที่เปลี่ยนไปนั้นทำให้ทุกคนตกตะลึง

"น้องเก้า ข้าบอกแล้วใช่ไหม ว่าม้าขององค์หญิงเหอซื่อมีโอกาสชนะมากกว่า ถึงแม้ว่าม้าที่นางใช้แข่งนั้นจะไม่ใช่ม้าที่วิเศษใดๆ แต่ขอเพียงมีทักษะ ก็ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้" องค์ชายแปดเผยยิ้มอย่างผู้ชนะออกมา เขามองดูองค์หญิงเหอซื่ออย่างไม่เชื่อสายตา

"จริงด้วย นี่มันเรื่องอันใดกัน? เหตุใดในระยะเวลาสั้นๆ ผลลัพธ์กลับแปลเปลี่ยนไปเช่นนี้" องค์ชายเก้าบ่นพึมพำ

สายตาของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง ราวกับนี่เป็นปาฏิหาริย์

ฮ่องเต้เจียเฉินเองนั้นก็ยิ้มด้วยความไม่เต็มใจนัก ถึงแม้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ผลแพ้ชนะที่ไม่คาดฝันนี้ ทำให้เขาตกตะลึงยิ่งนัก แต่ก็ไม่อาจที่จะไม่กล่าวชมได้ว่าองค์หญิงเหอซื่อนั้นช่างเก่งกาจ

มองดูโล่หวินหลานที่เอาชนะมาได้อย่างปลอดภัยนั้น โม่ฉีหมิงเองก็รู้สึกสบายใจยิ่งนัก สมแล้วที่เป็นหญิงของตน ไม่ว่าจะตอนนี้หรืออดีต นางก็ช่างมากความสามารถ

สีหน้าของเย่เซียวหลัวนั้นทั้งอึ้งและโมโห นางจับแส้แน่นมือ จากนั้นก็ตีไปที่ตูดม้าไม่หยุด จนลืมไปเสียหมดว่านี่คือม้าที่ตนเองรักมา

ทั้งๆที่เส้นชัยก็อยู่แค่เอื้อม แต่กลับไม่สามารถนำหน้าโล่หวินหลานได้ การที่นางแพ้นั้นไม่เพียงแต่ขายหน้า แต่นางจำเป็นต้องรับปากโล่หวินหลานในสิ่งที่นางเสนอ ซึ่งนางไม่สามารถทำได้

ชั่วขณะนั้นเองนางก็คิดแผนการบางอย่างได้ มือข้างหนึ่งจับที่แส้ม้าไว้แน่น อีกข้างก็เอื้อมมือไปจับเครื่องประดับของตนเอง ปิ่นหยกของนางถูกนางจับเอาไว้อย่างแน่นมือ

แววตาพุ่งเป้าไปที่แผ่นหลังของโล่หวินหลาน ปิ่นหยกที่นางจับเอาไว้ในมือนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ

"ท่านอ๋อง ท่านดูสิ พระชายาเวินอ๋องจะทำสิ่งใด?" ฉินหยิ่นเมื่อเห็นเย่เซียวหลัวมีท่าทีแปลกๆ ในใจของเขาไม่อาจคาดเดานางได้เลยว่าจะกระทำสิ่งใด

"ถ้าคิดที่จะกล้าทำสิ่งนี้ ต่อหน้าทุกคน นางคงไม่อยากมีชีวิตแล้ว" โม่ฉีหมิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เสียงของเขาดุดันราวกับมาจากขุมนรก

ความสงสัยของฉินหยิ่นยังคงไม่หมดไป เหตุใดท่านอ๋องของเขาจึงดูเป็นห่วงเป็นใยองค์หญิงเหอซื่อนัก เหตุใดจึงลืมหวังเฟยที่จากไปแล้ว เหตุใดความรู้สึกของเขาจึงเปลี่ยนไป?

"ท่านอ๋อง ในมือของพระชายาเวินอ๋องคือปิ่นหยก หรือนางคิดจะทำสิ่งชั่วร้ย?" ในที่สุดฉินหยิ่นก็มองเห็นเสียทีว่าในมือของเย่เซียวหลัวนั้นกำสิ่งใดไว้

ปิ่นเรียวยาวขนาดเล็ก ที่ส่องประกายกับแสงแดด หากไม่มองดูอย่างละเอียด ก็คงไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นปิ่นหยก

อีกเพียงก้าวเดียวก็จะถึงเป้าหมาย

เย่เซียวหลัวกำปิ่นหยกในมือไว้แน่น นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนางแล้ว

สองมือกระชับแน่น ปิ่นหยกในมือของนางพุ่งเป้าไปยังโล่หวินหลาน

ชั่วพริบตาเดียวนั้น ปิ่นหยกก็หักเป็นสองท่อนกลางอากาศ

"สิ่งใดหักหรือ?" ถึงแม้ว่าฮ่องเต้จะไม่ได้เป็นหนุ่มแล้ว แต่เขาก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ของที่หักออกจากกันนั้นดึงดูดสายตาเขายิ่งนัก

มีคนเห็นสิ่งที่นางกำลังทำแล้ว สู้เขาไม่ได้แล้วคิดที่จะโกงงั้นหรือ

โม่ฉีหมิงกระตุกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็เก็บมือของตนกลับ

สิ่งที่เขาทำทุกอย่างนั้นองค์รัชทายาทเห็นทุกย่างก้าว ตั้งแต่เห็นเขานำเหรียญออกมาแล้ว องค์รัชทายาทก็พอจะคาดเดาได้ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใด เพียงแต่ไม่คิดว่าคนที่เขาจะช่วยนั้นคือองค์หญิงแห่งแคว้นเซิ่งโจว

"ฮ่องเต้ สักครู่หนึ่งเมื่อองค์หญิงเหอซื่อและพระชายาเวินอ๋องลงมาจากม้า ก็เป็นอันกระจ่างแล้ว" จ้าวกงกงที่อยู่ด้านขึ้นพูดขึ้น

"จ้าวเจิ้ง เจ้าเห็นหรือไม่?" ฮ่องเต้เจียเฉิงหันหน้าไปถามจ้าวกงกง