ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 312

ตอนที่312 ต้นสายปลายเหตุ

ผ่านระเบียงยาวมา หิมะด้านนอกตกเเรงมาก โล่หวินหลานใช้มือเท้าคางมองดูหิมะด้านนอก มืออีกข้างนึงจับตรงปากอย่างไม่รู้ตัว

ในสมองก็นึกถึงเรื่องที่โม่ฉีหมิงจูบนางอย่างไม่รู้ตัว สีหน้าก็รีบคีบลุคขึ้นมา

ในใจเขาคิดอะไรอยู่? ทั้งๆที่ก็เเต่งงานกับอาลั่วหลานเเล้ว ได้ในสิ่งที่อยากได้เเล้ว ทำไมยังจับนางไว้ไม่ยอมปล่อย?

“องค์หญิง ท่านเป็นอะไร? ไม่สบายใจหรอ?” ไซ่เย่วเห็นนางเป็นเเบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

นางไม่อยากให้โม่ฉีหมิงมายุ่งด้วย เเต่ว่าไซ่เย่วกลับเห็นความโหยหาจากสายตานาง ทั้งหมดก็เป็นความรู้สึกดีกับโม่ฉีหมิง

โล่หวินหลานวางมือลง มองไซ่เย่วอย่างขอโทษ พูด “เมื่อกี้ทำให้เธอดูในสิ่งไม่ดีเลย ข้าไม่ใช่ไม่สบายใจ เเค่กำลังคิดเรื่องบางเรื่องอยู่”

ฟังโล่หวินหลานพูดเเบบเกรงใจ ในใจของไซ่เย่วก็รู้สึกไม่ค่อยชอบ รีบคุกเข่าลงเเล้วพูด “องค์หญิง ไม่ว่าท่านทำอะไรก็ถูกทั้งนั้น ขอร้องอย่าพูดเเบบนี้กับข้าน้อยอีกเลย”

โล่หวินหลานลุกขึ้นพยุงตัวนางขึ้น พูดอย่างยิ้มๆ “ไม่ใช่บอกว่าไม่ต้องคุกเข่าเเล้วหรอ? รีบลุกเถอะ”

ไซ่เย่วลุกตามเเรงพยุงจากมือนาง คิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ก็รู้สึกเป็นห่วงไม่เข้าใจ

มองดูสีหน้าของไซ่เย่ว โล่หวินหลานรู้ว่าในใจนางกำลังคิดอะไรบ้าง เเต่ว่านางคือคนของโม่ฉีหมิง คงรู้ว่าสิ่งที่นางทำหมายความว่าอะไร

“องค์หญิง……” ไซ่เย่วกำลังจะพูด เเต่เห็นโล่หวินหลานผายมือออก พูดอย่างเหนื่อยๆ

“ไซ่เย่ว ข้าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

บรรยากาศในห้องดูจะอึดอัด ไซ่เย่วอยากจะปลอบนาง เเต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ได้ยินนางพูดเเบบนี้ก็พยักหน้า เเล้วก็ถอยออกไป

ในห้องมีภาพที่ทำมาจากไผ่ด้านหลังนั้นมีที่พักผ่อน โล่หวินหลานนอนลงที่นั่นสักพัก ในใจวุ่นวาย ทำไมนางในตอนนี้ไม่รู้เลยว่าโม่ฉีหมิงคิดอะไรอยู่?

นวดตรงศีรษะ ให้ใจของตัวเองสงบขึ้น ในสมองก็มีภาพหน้าของอาลั่วหลานขึ้นมา รีบลุกขึ้นมานั่ง

คงไม่ใช่เพราะ เรื่องที่อาลั่วหลานใช้วิชาเปลี่ยนหน้าเเละฐานะที่เเท้จริงของนางคงมีคนรู้นะ

ความคิดนี้อยู่ในสมองของนางตลอด ดูจากท่าทางของโม่ฉีหมิงหลายวันมานี้ โมโหเพราะองค์รัชทายาท เเละยังจูบนางในสวนอีก เขาที่เป็นคนมีสติตลอดก็คงไม่ทำเรื่องเเบบนี้

โล่หวินหลานรีบใส่รองเท้าเเล้วออกไป ไซ่เย่วที่เฝ้าอยู่ตรงประตูเห็นนางวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน รีบวิ่งตามไป “องค์หญิง นี่ท่านจะไปไหน?”

ตอนนี้คนที่เข้าใจนางคนที่สงสัยนั้น ก็มีเเค่อาลั่วหลานเท่านั้น

โล่หวินหลานไม่ได้ตอบ วิ่งไปทางสวนของหมิงซี อาลั่วหลานเห็นนางยิ่งอยู่ยิ่งห่างออกไป ก็กลับไปเอาร่ม เเล้วก็วิ่งตามไป

ตอนที่เห็นนาง นางก็เข้าไปที่ที่อยู่ของเเม่ทัพเจ่อเอ๋อเเล้ว

เป็นที่นี่อีกเเล้ว ไม่รู้ว่าทุกครั้งที่นางมาหาเเม่ทัพเจ่อเอ๋อก็รีบร้อนเเบบนี้ ตกลงเป็นเพราะเรื่องอะไร?

โล่หวินหลานวิ่งเข้าไปในประตู เข้าไปที่ห้องของหมิงซี เขากำลังดูหนังสือทางการเเพทย์อยู่ นั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้ดูอย่างตั้งใจ

“เสี่ยวฮัว เกิดอะไรขึ้น? รีบร้อนขนาดนี้?”หมิงซี เงยหน้าขึ้นก็เห็นยืนอยู่ข้างโต๊ะไม่พูดอะไร สนใจเเค่โล่หวินหลานที่กำลังหอบอยู่ รีบถาม

“ใจเย็นๆ นั่งลงเเล้วค่อยพูด ข้าเทน้ำอุ่นให้เจ้าเเก้วนึง” หมิงซีหันไปเทน้ำให้นาง

โล่หวินหลานได้ดื่มน้ำไปหนึ่งเเก้ว ก็ค่อยรู้สึกร่างกายดีขึ้น หายใจสะดวกขึ้น

“เขียนจดหมายฉบับนึงให้อาลั่วหลาน ข้าสงสัยว่าโม่ฉีหมิงจะรู้ว่าอาลั่วหลานใช้วิชาเปลี่ยนหน้า”

？”

อะไร? สีหน้าของหมิงซีเปลี่ยน “อาลั่วหลานคงไม่เป็นไรใช่ไหม?”

โล่หวินหลานส่ายหน้า “น่าจะไม่เป็นไร ถ้าโม่ฉีหมิงรู้ว่าอาลั่วหลานใช้วิชาเปลี่ยนหน้า เเค่เดาก็คงเดาออกว่าคือข้า เพราะฉะนั้นเขาคงไม่ทำอะไรอาลั่วหลาน ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็เเค่เดา”

สีหน้าของหมิงซีดูสบายใจขึ้น ทุกการกระทำของนางโล่หวินหลานก็ดูอยู่ตลอด นางฉลาด จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าในใจหมิงซีกำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่เป็นไรก็ดีเเล้ว ข้าจะเขียนจดหมายเดี๋ยวนี้เเหละ เดี๋ยวตอนกลางคืนก็จะส่งไป” หมิงซีจับปากกาขึ้นมา เขียนบนกระดาษสักเเปป ก็เขียนเสร็จเเล้ว

โล่หวินหลานรับมา พยักหน้า

เเต่ว่าช่วงนี้ในวังเป็นช่วงที่ฮองเฮาโดนสั่งขังในวังต้องห้าม ผู้คนก็ต่างกังวล เเม้เเต่ทหารที่หน้าวังก็มีคนเพิ่มมากขึ้น ออกไปจากถนนเส้นเมื่อก่อน ก็ไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีที่สุด

ถ้าโดนจับได้ ก็จะต้องโดนสอบสวนเเน่ ไม่อย่างนั้นก็จะโดนว่าว่าเป็นโจรเเอบของ

“ตอนนี้ออกจากวังไม่ใช่เรื่องง่าย ถนนเส้นก่อนที่เคยเดินก็ใช้ไม่ได้ เราต้องหาวิธีอื่นส่งจดหมายออกไป” โล่หวินหลานพูด

“วางใจได้ วิชาตัวเบาของข้าพอใช้ได้ คนพวกนั้นอยากจับข้า คงไม่มีความสามารถนี้” หมิงซีพูดอย่างมั่นใจ

คิ้วของโล่หวินหลานชนกัน พูดอย่างเเน่วเเน่ “ไม่ได้ เรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้ ข้าหาวิธีเอง”