ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 313

ตอนที่313 สำรวจความจริง

ช่วงนี้เป็นช่วงที่พิเศษที่สุด เขากลับเเต่งงานกับเย่เสียวหลัว อย่างนั้นก็คงจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลเย่ ตอนนี้ฮองเฮาเย่โดนขังในราชวังต้องห้าม ก็คงจะมีผลกระทบกับเขา

“ตอนเช้าที่ข้าเห็นเสด็จพ่อ ท่านยังคงโมโหอยู่ ไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ของฮองเฮาไป ในราชสำนักก็มีคนช่วยพูด เเต่ก็โดนเสด็จพ่อปฎิเสธหมด” เวินอ๋องผายมือออก ก็ถอนหายใจ

เย่เสียวหลัวค่อยๆเช็ดน้ำตาออก นั่งลงที่ข้างๆ สาวใช้ประจำรีบเทน้ำชาให้นาง

“อย่างนั้นฮองเฮาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เสด็จพ่อใจร้ายมาก บอกจะให้เข้าราชวังต้องห้าม ก็ให้เข้าเลย นี่ต้องทำยังไง?” สีหน้าของเย่เสียวหลัวเคร่งเครียด ถ้าไม่มีฮองเฮาเป็นคนช่วย ต่อไปนางก็คงจะลำบากกว่านี้

เวินอ๋องพูด “วางใจได้ ถึงเเม้จะถูกสั่งให้อยู่ในราชวังต้องห้าม เเต่ว่าตำเเหน่งของฮองเฮายังอยู่ ไม่เป็นอะไรหรอก เเค่ไม่รู้ว่า ใครกันเเน่ที่อยากจะทำลายนาง ทำยังไง ถึงทำให้เสด็จพ่อทนไม่ได้”

พอได้ยินคำนี้ เย่เสียวหลัวเงยหน้าไปมองเวินอ๋องอย่างเร็ว มองเขาด้วยความสงสัย “ยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร? เสด็จพ่อก็ขังฮองเฮาไว้ในวัง ก็ไม่ควรบอกกับคนอื่นหน่อยหรอ? เเม้เเต่เหตุผลก็ไม่ให้หรอ?”

ได้ฟังนางพูดเช่นนี้ คิ้วของเวินอ๋องก็ค่อยๆชนกัน “เสด็จพ่อเป็นคนเด็ดขาด เเต่กลับไม่บอกกล่าวอะไรกับเรื่องใหญ่เเบบนี้ ต้องเป็นเพราะเรื่องนี้คงจะหนักเเน่”

เย่เสียวหลัวรู้เเค่ว่าใจนางไม่นิ่ง ก็เหมือนกับเรือเล็กๆที่ล่องอยู่ในมหาสมุทร เเค่โดนคลื่นซัดเข้าใส่ ก็อาจจะคว่ำได้

“ท่านอ๋อง ตอนนี้เราพวกเราควรหาวิธีไปช่วยฮองเฮา? ท่านว่า ถ้ามีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้ ข้าก็จะทำ” เย่เสียวหลัวอยากรู้วิธีเเก้ไขปัญหามาก

พูดอย่างใจร้อน “หรือว่าข้าไปหาพ่อข้า เขาต้องมีวิธีเเน่ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เเหละ”

เย่เสียวหลัวพูดเสร็จ ก็รีบลุกขึ้นเดินออกไป เเต่ใครจะรู้ว่าเวินอ๋องจะเรียกไว้ก่อน “หยุด อย่าวู่วาม เช้านี้ราชครูเย่ก็เข้ามาในวัง เสด็จพ่อไม่ให้โอกาสเขาพูดเลย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้าไปก็คงเท่านั้น อยู่ในตำหนักเเหละ”

“งั้น งั้นตอนนี้ทำยังไงดี?” เย่เสียวหลัวได้ยินเวินอ๋องพูดเช่นนี้ ในใจก็ไม่มีวิธีอะไร นั่งลงบนเก้าอี้อย่างรุนเเรง

ตอนนี้นางก็เหมือนกับเเมลงวันที่บินวนไปวนมา มีเเค่เวินอ๋องเท่านั้นที่เป็นเข็มทิศของนาง เเค่มีเขาอยู่ ไม่ว่าจะอันตรายเเค่ไหน นางก็สามารถสงบลงได้

หรืออาจจะเป็นเพราะความไว้ใจ สายตาของเย่เสียวหลัวมองดูเวินอ๋องอย่างลึกซึ้ง

“ดูอย่างเงียบๆ” เวินอ๋องพูดออย่างไร้อารมณ์

เย่เสียวหลัวนั่งบนเก้าอี้ไม่มีเสียงอะไรเลย

ออกจากสวนเจ่อเอ๋อ โล่หวินหลานจับจดหมายไว้ ไซ่เย่วตามอยู่ข้างหลังนาง ตั้งสองคน คนนึงหน้าคนนึงหลังเดินไปทางดงหัวเยี้ยน

พึ่งเดินขึ้นระเบียงยาว โล่หวินหลานก็เอาจดหมายในมือออกมา เข้าไปในห้องสมุดกับไซ่เย่วอย่างลับๆ

“ไซ่เย่ว ข้ามีเรื่องนึงให้เจ้าช่วย นี่คือป้ายของข้า เจ้าเอานี่ออกไปวัง ช่วยข้าเอาจดหมายนี่ไปส่งให้พระชายาของหมิงอ๋องที่ตำหนัก” โล่หวินหลานเเอบเอาจดหมายใส่ในมือของไซ่เย่ว

สัมผัสจดหมายที่หยาบๆ สีหน้าของไซ่เย่วดูเป็นห่วง “องค์หญิง ให้ข้าไปส่งจดหมายให้พระชายาหมิงอ๋อง คงไม่ดี?”

โล่หวินหลานถอนหายใจ มองดูหิมะที่ตกอยู่ด้านนอก “อยู่ในวังนี้ คนที่ข้าสามารถเชื่อใจได้มีเเค่เจ้า เจ้าไปข้าไว้ใจที่สุด จำไว้ ว่าเรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด”

ห้ามให้คนอื่นรู้? ไซ่เย่วดูจะลำบากใจ เรื่องนี้คงต้องบอกกับหมิงอ๋อง

เเต่เมื่อนางรับปากโล่หวินหลานเเล้ว นางก็ต้องทำตามสัญญา

ถ้าเข้าไปในตำหนักของหมิงอ๋อง โม่ฉีหมิงก็ต้องรู้เเน่ อย่าพูดให้ปิดเลย

ไซ่เย่วคิดเเล้วก็คิดอีก การกระทำของนางห้ามปิดเป็นความลับ เเต่เนื้อหาในจดหมายปกปิดได้ เเค่นางไม่บอกหมิงอ๋องก็ได้เเล้ว?

“องค์หญิง ข้าน้อยรู้เเล้ว เเต่ว่าทหารที่เฝ้าตำหนักหมิงอ๋องเเน่นหนา พวกเขาคงไม่ปล่อยข้าเข้าไป” ไซ่เย่วขมิบปาก เงยหน้าขึ้นมองโล่หมินหลาน พูดอย่างเกรงใจ

“เรื่องนี้ก็ง่าย ก่อนหน้านี้ก็เคยส่งจดหมายให้อาหลัน เจ้าก็บอกว่ามาส่งจดหมายให้พระชายาหมิงอ๋อง พวกเขาคงไม่ทำอะไรเจ้า” โล่หวินหลันพูด

ไซ่เย่วรู้ว่าพวกเขาไม่มีทางทำอะไรนาง อยู่ต่อหน้าโล่หวินหลานทนางก็ต้องทำให้สมจริง

ไซ่เย่วเก็บจดหมายไว้ที่เเขนเสื้อ ถาม “องค์หญิง ข้าน้อยออกจากวังตอนไหนดี?”

เวลากลางคืนของฤดูหนาวมาไวมาก โล่หวินหลานมองดูท้องฟ้าด้านนอก มืดเเล้ว ประตูวังตอนนี้คงล็อคเเล้ว ถึงอยากจะออก ก็คงออกไม่ได้

“มืดเเล้ว ตอนนี้คงออกไปไม่ได้ ยังไงก็คงต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยไป จดหมายฉบับนี้เจ้าเอากลับไปรักษาดีๆ” โล่หวินหลานพูด

ไซ่เย่วเเค่ยื่นมือเข้าไปก็เจอจดหมายในเเขนเสื้อตัวเอง พยักหน้า

คิดไปคิดมา ไม่มีดีไปกว่าการที่จะให้ไซ่เย่วไปส่งจดหมายอีกเเล้ว

ไซ่เย่วเป็นคนของโม่ฉีหมิงตั้งเเต่เเรกเข้าตำหนักของหมิงอ๋องก็สะดวก ยิ่งไปกว่านั้นหมิงอ๋องก็คงจะไม่สงสัยนาง

ครั้งเเรกยังเป็นห่วง ว่าไซ่เย่วจะเอาจดหมายฉบับนั้นให้หมิงอ๋องอ่านมั้ย

ตอนนี้ ก็ไม่ต้องห่วงเเล้ว ในเมื่อเขารับปากนางเเล้ว เช่นนั้นคงไม่ผิดสัญญา

เเค่คิดถึงท่าทางที่ไม่ปกติของโม่ฉีหมิง ในใจของโล่หวินหลานก็ลนลานขึ้นมา

ตั้งเเต่อาลั่วหลานได้รับจดหมายจากโล่หวินหลานมา ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ ก็ยิ้ม

เเต่ว่า ในจดหมายอีกใบยังมีการเตือนถึง อาลั่วหลานเเอบปิดตรงมุม ค่อยๆยิ้มตรงมุมปาก