ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 315

ตอนที่315 เซ็นชื่อวาดทับ

หลังจากนั้นสามวัน คนสอบสวนก็ได้ถามหลินซงจนได้คำตอบ อยู่ในที่เเบบนั้นหลายวัน ถ้าไม่ตาย ก็คงเกือบตายไม่รอด

หลิงซงก็ยังถือว่าเป็นลูกผู้ชายคนนึง อะไรก็ไม่ได้พูด สุดท้ายผู้สอบสวนบอกกับเขาว่าสมุดที่จดบันทึกไว้อยู่ในตำหนักของเขาถูกค้นพบเเล้ว ตอนนี้ฮองเฮาเย่ก็ถูกจับในราชวังต้องห้าม เขาถึงยอมเปิดปากพูด

เเต่ว่า ตอนที่เช็นชื่อ เขารับผิดเองทั้งหมด ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮองเฮาเย่เลยสักนิด

ฮ่องเต้เจียเฉิงดูคำสอบสวนที่ผู้สอบสวนส่งมา ดูถึงตอนสุดท้าย สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งดูไม่ได้ ฟาดคำสอบสวนลงบนโต๊ะอย่างรุนเเรง จับที่หน้าอกไม่รู้จะพูดอะไรบ้าง

“เขา เขาเป็นเเค่ขันที สามารถพูดอยู่ข้างหูฮองเฮาได้มากขนาดนี้ ช่วยนางทำเรื่องทั้งหมดนี้คนเดียว? เจ้าว่า เจ้าว่านี่เป็นไปได้ไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงถามขุนนางที่อยู่ด้านล่าง

คนคนนั้นก้มหน้า “ฮ่องเต้ ข้าน้อยคิดว่า คนๆนี้ใจโหดเหี้ยมอำมหิต อยู่ในวังยี่สิบกว่าปีเเต่ก็ไม่มีคนรู้ตัวตนที่เเท้จริง เช่นนี้เเล้ว เขาก็ดูมีความสามารถที่จะทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้”

“ดีจริงๆ คนเเบบนี้เข้ามาในวัง กลับไม่มีการเตรียมอะไรเลย ตายไปก็ไม่รู้สึกสงสาร” ฮ่องเต้เจียเฉิงนั่งลงที่เก้าอี้มังกรอย่างเเรง

มีเรื่องเกิดขึ้นในวังเยอะขนาดนี้ มีคนตายไปเยอะขนาดนี้ ก็ต่างเป็นเพราะฝีมือของคนคนเดียว ความคิดลี้ลับ

คนอย่างนี้เเค่ให้ชีวิตเพิ่มวันเดียว ก็รู้สึกกังวลใจไม่สงบอยู่ตลอด

“เป็นเช่นนี้จริง เเต่ไม่รู้ว่าคนนี้ยังมีพรรคพวกในวังมั้ย ถ้ามี ก็ควรหาออกมา” ขุนนางคนนี้ก็ทำมือดึงออกมา พูดเสียงต่อ

ฮ่องเต้เจียเฉิงเบิกตาโต “พรรคพวก? ยังมีพรรคพวก? ต้องหาออกมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเเลกกับอะไร”

“ข้าน้อยเเค่คิดเช่นนี้ นักโทษยังไม่ยอมรับว่ามีพรรคพวกคนสมรู้ร่วมคิด ข้าน้อยไม่รู้ว่าควรสืบต่อไปอีกหรือไม่” คนๆนั้นก็พูดอีก

ฮ่องเต้เจียเฉิงพยักหน้า คิดสักพัก ก็พูด “ไล่สาวใช้เเละขันทีที่เคยอยู่กับฮองเฮาเย่ออกจากวัง เเละสาวใช้ขันทีที่เคยมีความสัมพันธ์กับนักโทษไปปล่อยไกลเเดน นักโทษ ประหารพรุ่งนี้”

คนคนนั้นพยักหน้า ตอบ คนที่ทำความผิดคือฮองเฮาเย่ เเต่เเต่กลับถูกขังในราชวังต้องห้าม เเละชีวิตของคนที่ไม่เกี่ยวพวกนั้น ก็ไม่มีคนมารับผิดชอบพวกเขาหรอ?

เรื่องนี้ก็จบไปสักพัก หิมะก็เหมือนจะไม่หยุดตก สิ่งที่เขาสามารถทำได้ ก็คืออวยพรให้อยู่ในหิมะที่ยาวนานนี้

พอออกจากที่ที่ห้องพระราชสำนัก ผ่านตรงมุมของทางกำเเพง ใต้เท้าเว่ยกำลังจะเดินถึงปลายทาง คนคนนั้นก็รออยู่ทางข้างหน้า

“ท่านอ๋อง ทำเรื่องเสร็จเเล้ว ฮ่องเต้ทำอย่างที่ท่านคิดไว้ ใต้เท้าเว่ยพูด

ตั้งใจรอโม่ฉีหมิงที่นี่ ไม่ผิดหวังจริงๆ

“ข้ารู้เเล้ว ใต้เท้าเว่ย เรื่องนี้รบกวนท่านมาก” โม่ฉีหมิงหันไปยิ้มมุมปากให้เขา เเต่สีหน้ายังเย็นชาไร้ความรู้สึก

“ท่านอ๋องพูดอะไรเนี่ย สามารถช่วยงานท่านอ๋องได้ คือการมีเกียรติสำหรับข้าน้อยมาก อีกอย่าง ฮองเฮาทำเรื่องไม่ดีไว้เยอะ พวกนี้ก็คือกรรมของนาง”

สีหน้าของใต้เท้าเว่ยเต็มไปด้วยความเกลียด คิดไม่ถึงว่าขุนนางขั้นหกที่เป็นคนฉลาดตลอด จะมีเวลาที่โง่เขลาเเบบนี้ด้วย ไม่น่าให้อภัยยิ่งนัก

โม่ฉีหมิงได้ฟังเขาพูด ก็พยักหน้าเห็นด้วย “ใต้เท้าเว่ยเป็นขุนนางมานานขนาดนี้ ไม่เข้าร่วมการเเย่งชิงตำเเหน่งต่างๆ ใจก็สะอาดบริสุทธิ์ รู้จักผิดชอบชั่วดี ไม่กลัวอำนาจ ไม่กลัวเเผนการ เป็นคนยุติธรรม ก็ไม่เเปลกที่เสด็จพ่อเลยเชื่อใจท่านขนาดนี้”

ใต้เท้าเว่ยถูกชมในใจก็ดีใจมาก เเต่ก็ไม่ได้เป็นเพราะเช่นนี้จนไม่มีสติ

เรื่องนี้เป็นเพราะฮ่องเต้เจียเฉินเชื่อใจเขา ถึงทำให้เขาเป็นคนสอบสวนคดีของหลินซง เเต่รู้ถึงจุดอ่อนของหลินซง ให้เขายอมเซ็นชื่อยอมรับความผิด เป็นเพราะโม่ฉีหมิงจริงๆ

“ท่านอ๋อง เรื่องในครั้งนี้เป็นเพราะท่านส่งข่าวมาบอกเรื่องของเนื้อหาสมุดเล่มนั้น ข้าน้อยก็คงหาวิธีจบคดีนี้ได้เร็วขนาดนี้ ได้ความไว้ใจจากฮ่องเต้ จริงๆเเล้วความดีความชอบเรื่องนี้ก็คือท่าน” ใต้เท้าเว่ยบอก

ใต้เท้าเว่ยไม่ใช่คนเเค่คนที่รู้ผิดชอบชั่วดี ยังเป็นคนที่รอบคอบ เป็นคนที่ฉลากรอบรู้

ถ้าใครที่สามารถหาเขามาร่วมทีมด้วย ก็คงจะได้ผู้ช่วยที่ดีคนนึงเลย

โม่ฉีหมิงมองดูก้อนเมฆบนท้องฟ้าเเล้วถอนหายใจ “ไม่ว่าใครบนโลกใบนี้ ในใจก็มีด้านที่ดีเเละไม่ดี มีบางคนใจดำมีความคิดที่ไม่ดี มีบางคนที่มีใจเพื่อคนทั้งโลก เเละข้า ก็เเค่หวังว่าโลกนี้จะสงบ ประชาชนมีความสุขสงบ นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่ประเทศควรมี”