ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 317

ตอนที่317 เปิดใจคุยกัน

เรื่องในปีนั้น สำหรับนางเเล้วเป็นเรื่องที่ทรมานนางเข้าไปถึงเนื้อกระดูกที่สุด

นี่คือความลับของนาง คือความลับที่นางเก็บซ่อนไว้ในใจตลอด มีเเค่ตายไปกับความลับนี้จนเข้าโลงศพ

เเต่ว่า วันนี้กลับให้โล่หวินหลานพูดออกมา เอาความลับของนางมาเปิดเผยที่นี่

ใจของฮองเฮาเย่ ก็เจ็บเหมือนกับมีมือที่นับไม่ถ้วนบีบที่ตรงหัวใจ

“หุบปาก เรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องพูด ไม่ว่าเจ้าจะรู้ได้อย่างไร ต่อไปก็อย่างพูดเเบบนี้ต่อหน้าข้าอีก” มือของฮองเฮาจับชายกระโปรงไว้เเน่น ในขณะที่พูด คางก็สั่น

โล่หวินหลานกลับขู่มาถึงขั้นนี้ “ เขาทำเพื่อท่านมามากขนาดนี้ ตอนนี้เพื่อนท่าน ยอมรับโทษทุกอย่างไว้คนเดียว วันนี้ก็จะประหารเเล้ว ท่านคงยังไม่รู้สินะ?”

ประหาร? ฮองเฮาเย่ถอยหลังอย่างเเรง ด้านหลังก็คือบันได นางก็ล้มลงบนพื้นอย่างเเรง

“เป็นไปไม่ได้ เขารับปากข้าไว้ว่าไม่ยอมตายง่ายๆเเน่ ข้าไม่เชื่อ…..ฮ่องเต้ ทำไมท่าถึงได้ใจร้ายเเบบนี้? คนพวกนั้นไม่ได้รักท่าน ข้าต่างหากที่รักท่านที่สุด ทำไมต้องเเย่งทุกอย่างของข้าไป? ทำไม….ทำไม…”

ฮองเฮานนีเงยหน้าร้องไห้เสียงดัง น้ำตาค่อยๆไหลลงมาทีละหยด

ร้องอย่างหมดหวัง สลายสิ้นทั้งหมด ใจของนางเเค่ดึงเบาๆ ก็จะขาดเเล้ว

คิ้วของโล่หวินหลานชนกันเเน่นมาก มองดูนางที่น่าสมเพช ไม่มีความสง่าเหมือนดังเมื่อก่อน ความสง่าในเมื่อก่อน ตอนนี้ นางก็เป็นเเค่หญิงธรรมดาคนนึง

“ไม่ใช่ฮ่องเต้ เป็นเพราะท่านเอง เป็นเพราะท่านทำร้ายทุกคน ชีวิตของคนมากมายในตอนนั้น ลูกเชื้อพระวงค์ตายในมือท่าน ท่านควรเกลียดตัวเองมากที่สุด” โล่หวินหลานพูดอย่างเฉยชา

ฮองเฮาเย่นั่งอยู่บนพื้นหิมะ ตาที่บวมเเดงมองไปที่ไกล หิมะสีขาวดูเหมือนจะไม่มีสีสันอะไร

นางก็เหมือนกับหุ่นตัวนึงที่ไม่มีความรู้สึก พูดว่า “องค์หญิงเหอซื้อ วันนี้เจ้ามาพูดอะไรเยอะเเยะที่นี่ เป้าหมายของเจ้าคืออะไรกันเเน่? เหมือนว่า ทายาทของเเคว้นโม่ฉียังไง ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

ถึงเเม้ใกล้จะล่มสลายเเล้ว เเต่ในใจของฮองเฮาเย่ก็ยังฉลาดเหมือนเดิม เเค่เเวบเดียวก็ดูออกว่าเป้าหมายที่โล่หวินหลานมาวันนี้ไม่ใช่เเค่นี้

โล่หวินหลานพยักหน้า เเววตาเย็นชา เเต่มุมปากกับยิ้มอ่อนๆ

“จริงๆเเล้วทายาทของเเคว้นโม่ฉีไม่เกี่ยวกับข้าเลย สิ่งที่ข้าเป็นห่วงก็เเค่ ทำไมฮองเฮาถึงให้หลินซงวางยาข้าเเละทหารของข้า พวกข้ามาเเคว้นโม่ฉีไม่นาน ไม่รู้ว่ามีที่ไหนที่กระตุ้นทำให้ฮองเฮาท่านไม่พอใจ?”

กระตุ้นโดนข้าที่ไหน? เเม้เเต่เเรงหัวเราะฮองเฮาเย่ก็ไม่มี

“พวกเจ้ามาถึงเเคว้นโม่ฉี ก็กระตุ้นถึงจงข้า เเล้ว” ฮองเฮาเย่เงยหน้าขึ้นมา มองโล่หวินหลานด้วยสายตาเย็นชา

“ตั้งเเต่พระชายาหมิงอ๋องเสียไป หมิงอ๋องก็ไม่เอาการเอางาน ในใจคิดเเค่ว่าจะเเก้เเค้นให้นางยังไง ไม่สนใจงานในสำนักปีกว่า องค์รัชทายาทก็นั่งอยู่ในตำเเหน่งอย่างมั่นคงรอเวลาขึ้นครองราชย์

เเต่ว่า ตั้งเเต่ตอนที่เจ้ามา หมิงอ๋องทำเพื่อเจ้าขนาดสู้กับองค์รัชทายาท มาทำการทำงานมากขึ้น เวินอ๋องทำเพื่อเจ้าทะเลาะกับหลัวเอ๋อทุกวัน ชีวิตสามีภรรยาวุ่นวายยิ่งนัก เเม้เเต่องค์รัขทายาทก็พูดถึงเจ้าอยู่บ่อยๆ

ทำให้ข้ารู้ว่าที่เจ้าต่างหากที่เป็นสนามล่าสัตว์ หมอหลวงในวังที่มีประสบการณ์มากมายก็รักษาขาของอ๋องหลัว เเต่เจ้ากลับรักษาอย่างง่ายดายก็หายเเล้ว สำหรับหญิงสาวอย่างเจ้าเเล้ว ก็ดูจะเก่งเเละดีเกิน ต่อไปก็คงเป็นตัวนำความโชคร้ายให้เเคว้นโม่ฉี เจ้าสมควรตายที่สุด”

คำสุดท้าย ฮองเฮาเย่กัดฟันพูดอย่างโกรธเกลียด

ก็เป็นเพราะความคิดของนางเอง ความคิดต่างของนาง เกือบทำให้นางเสียชีวิต เเม้เเต่ความเกลียดชังก็เกือบจะไม่ได้เเก้เเค้น

โชคดีที่ตอนนี้ยังทัน นางยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะพึ่งใคร ขอเเค่ได้เเก้เเค้น ทั้งหมดนี้ก็นคุ้มเเล้ว

“เจ้ารู้ไหม เป็นเพราะความคิดต่างของท่านฆ่าคนตายไปไม่น้อย? นางสนมในตอนนั้นไม่ผิดเลยสักนิด พวกนางเเค่ได้รับความรักจากฮ่องเต่เจียเฉิงเท่านั้นเอง เป็นเพราะเเบบนี้ ท่านก็ฆ่าพวกนาง

ทิ้ง?” โล่หวินหลานส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ

ฮองเฮาเย่ไม่มีความรู้สึกเสียใจเลย พูดต่อ “เป็นเพราะพวกนางควรตาย! ใครให้พวกนางท้องลูกของฮ่องเต้? ใครให้พวกนางได้รับความรักจากฮ่องเต้? เเค่มีสิ่งที่ขู่ถึงตำเเหน่งของข้า ข้าจะไม่ไว้สักคน”

ไม่เหลือสักคน? โล่หวินหลานมองนางเเล้วส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ

“จะพูดว่าเเย่งมีทายาท สนมในวังคนไหนสามารถเทียบกับต้วนกุ้ยเฟยได้? นางได้รับความรักจากฮ่องเต้ มีลูกชายคนเดียว ก็ได้ตำเเหน่งสนมเอก ตำเเหน่องของนางคุกคามข้ามากที่สุด”

เพราะอะไรนางถึงจัดการนางสนมคนอื่น เเต่กลับไม่จัดการต้วนกุ้ยเฟยที่กำลังจะมีตำเเหน่งคุกคามนางมากที่สุด?

ฮองเฮาเย่ไม่ได้สนใจต้วนกุ้ยเฟยเลย ถ้านางกลัวต้วนกุ้ยเฟย นางคงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้?

“อย่าคิดว่าตัวของต้วนกุ้ยเฟยจะสะอาด เรื่องในปีนั้น สิ่งที่นางทำไม่น้อยกว่าข้า ถ้าไม่ใช่เพราะนางยอมเอาชีวิตเด็กคนนึงมาเเลกกับชีวิตนางต่อ เจ้าคิดว่านางสามารถอยู่บนตำเเหน่งนี้ได้นานหรอ?” ฮองเฮาเย่ยิ้มเย้ย เเล้วค่อยๆลุกขึ้น

ร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อยโล่หวินหลานมองดูด้านหลังของเขา ถามต่อ “ลูกของต้วนกุ้ยเฟยคือเวินอ๋อง ลูกของท่านคือองค์รัชทายาทกับหลิงอ๋อง นี่ไม่เหมือนกับที่ท่านพูด

เสียงพึ่งเงียบลง สายตาของฮองเฮาเย่มองไปที่โล่หวินหลัน ในเเววตามีความคิด เอียงคอมองนาง

โล่หวินหลานถึงรู้ว่าคำถามของนางเยอะเกินไป พูดออกไปเเล้ว

“ดูเเล้วคงสืบหาเเคว้นโม่ฉีอย่างละเอียดเเล้ว เเม้เเต่ว่าลูกของสนมคนไหนคือคนไหนเจ้าก็รู้อย่างชัดเจน ดูเเล้ว เจ้าทำเพื่อที่จะมาเเคว้นโม่ฉีให้ได้ คงลงทุนเยอะ” ฮองเฮาเย่มองดูนาง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

โล่หวินหลานรีบปกปิดคำที่ตัวเองพูด “ข้าคือองค์หญิงที่จะมาเเต่งงานที่เเคว้นโม่ฉี ก็ต้องรู้ว่าใครเป็นใคร ข้าถึงจะเเต่งงานอย่างสบายใจ”

“เป้าหมายที่เจ้ามาในวันนี้ก็สำเร็จเเล้ว เจ้าอยากจะทำอะไรกันเเน่ ข้าก็ไม่อยากรู้ ที่นี่สงบดี สงบจนทำให้ข้าลืมเรื่องเมื่อก่อน ต่อไปอย่ามารบกวนข้า” ฮองเฮาเย่พนมมือขึ้น ก้มหัวลง

เรื่องครั้งนี้ทำให้นางตกไปเเล้วครึ่งนึง เเค่ใจอีกครึ่งนึงเท่านั้นที่ยังไม่เเน่นอนไม่นาน

โล่หวินหลานมองดูด้านหลังของนางยิ่งอยู่ยิ่งห่างออกไป ถึงเเม้ในใจจะรู้สึกเเปลๆ

สิ่งที่ทำให้นางคิดไม่ถึง ฮองเฮาเย่รู้ว่าหลิงซงถูกประหารวันนี้ เเต่กลับไม่อยากไปส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ไซ่เย่วพยุงตัวนางค่อยๆออกจากตำหนักหลิ่งกง

ทั้งสองเดินไปที่ทางออกประตูตำหนักหลิ่งกงด้วยกัน

เเค่เลี้ยวไปเเค่ที่เดียว ก็เห็นร่างของคนที่ใส่ชุดสีม่วงกำลังพิงอยู่ที่กำเเพง

เพราะเวลานานเเล้ว บนตัวของเขาก็มีหิมะอยู่เต็ม เเต่ในเวลาที่เห็นโล่หวินหลานเดินมา ก็รีบเดินเข้าไปหา

“พูดเสร็จเร็วจัง?” เวินอ๋องถาม พึ่งพูดจบ ก็จามออกมา

โล่หวินหลานมองทหารคนประจำนาง พูดอย่างเกรงใจ “อากาศหนาวเเบบนี้ ทำไมไม่เพิ่มเสื้อให้เวินอ๋องสักตัว? ให้เขายืนอยู่ตรงนี้? ไม่สงสารใส่ใจนายตัวเองเลย”

ทหารคนนั้นก้มหน้าอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่ใช่เเค่เตือนครั้งเดียว พูดเเล้วหลายรอบ จนเวินอ๋องขู่ว่าจะไล่เขออกจากตำหนัก เขาถึงไม่กล้าเตือนต่อ

เวินอ๋องรออยู่ที่ข้างกำเเพง ก็เพราะอยากจะทำให้องค์หญิงเหอซื่อเห็นใจ?

“ข้าหนังหนา ไม่เป็นไร เเต่เจ้า ฮองเฮาเย่ถูกขังในตำหนักหลิ่งกงนิสัยคงจะอารมณ์ร้อน ไม่รู้ว่าทำอะไรเจ้าหรือเปล่า?” เวินอ๋องยื่นมือไปพยุงนาง ให้นางลุกขึ้น มือใหญ่กลับไม่ยอมออกจากมือเล็กๆของนาง

โล่หวินหลานหนีออกจากเขา ห่างจากเขาสักสองก้าว ก็สามารถคุยกับเขาดีๆ

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณเวินอ๋องจริงๆที่พาข้าเข้ามาในตำหนักหลิ่งกง ข้ากับฮองเฮาก็พูดกันชัดเจนเเล้ว ก็จบสิ้นเรื่องที่อยู่ในใจข้าเเล้ว” โล่หวินหลานขอบคุณเขาอีกครั้ง

“ระหว่างเจ้ากับข้าจะเกรงใจอะไร?นี่คงดูห่างกันเกินไป? รีบลุกเถอะ ที่นี่ลมเเรงข้าส่งเจ้ากลังดงหัวเยี้ยน” สายตาของเวินอ๋องปิดรอยยิ้มไม่ได้

ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ สามารถทำให้โล่หวินหลานรู้สึกดีกับเขา เช่นนั้นก็คงจะเป็นเรื่องดี?

ถึงจะให้เขาทำเรื่องที่อันตรายกว่านี้อีกสิบเท่าเขาก็ยอม

“ท่านอ๋อง ตอนนี้ก็มืดเเล้ว ข้าว่าท่านกลับก่อนเถอะ” โล่หวินหลานปฏิเสธเขาอีกครั้ง

ไซ่เย่วที่อยู่ด้านหลังของนางฉลาดมาก ถึงเเม้โล่หวินหลานไม่พูด นางก็ไม่ให้เวินอ๋องไปส่งองค์หญิงกลับไป

องค์หญิงเป็นอะไร ในอนาคตเป็นพระชายาของหมิงอ๋อง คงไม่ให้เวินอ๋องคิดเกินไปนี้

ไซ่เย่วมองเวินอ๋องอย่างโมโห เบียดไปที่ข้างๆของโล่หวินหลาน พยุงเเขนนางไว้เเล้วพูด “องค์หญิง ให้ข้าน้อยพยุงท่านไปพักผ่อนดีกว่า พื้นหิมะเดินยาก ระวังไว้ด้วย”

โล่หวินหลานพอใจกับการกระทำของไซ่เย่วมาก พยักหน้า ลาเวินอ๋อง ทั้งสองก็ค่อยๆเดินไปทางดงหัวเยี้ยน

เหลือเเค่เวินอ๋องเเละทหารประจำกายยืนมองกันอยู่กลางหิมะ

“ท่านอ๋อง ตอนนี้พวกเรา…..ควรตามไป?” ตั้งเเต่เห็นเวินอ๋องเงียบ ไม่พูดอะไร สายตามองตามไปที่ไกล ก็เลยพูดเตือน

เวินอ๋องยิ้มมุมปาก เขาเสียเเรงเยอะขนาดนี้ถึงทำให้โล่หวินหลานได้เข้าไปพบฮองเฮาเย่ที่ตำหนักหลิ่งกง เรื่องนี้ไม่ใช่เเค่คำขอบคุณก็พอ?

“ไป ตามไป” เวินอ๋องเดินตามด้านหลัง เดินตามโล่หวินหลานไปถึงดงหัวเยี้ยน

ไซ่เย่วเป็นคนฉลาด รู้ตั้งเเต่เขาสองคนตามมา ถ้าไม่ใช่เพราะโล่หวินหลานบอกว่าไม่ต้องสนใจ นางก็คงหันไปเชิญพวกเขาออกไป

โล่หวินหลานรู้ ว่าเรื่องของฮองเฮาเย่ผ่านไป ก็คือเรื่องใหญ่ของนาง

ถ้ายังยื้อต่อไปอีก อย่างนั้นคงไม่ใช่เรื่องเเต่งงาน ก็คงเป็นเรื่องต่อสู้ระหว่างเเคว้นเจิ้นโจวเเละเเว้นโม่ฉี

ความนี้เวินอ๋องมา ก็เพราะเรื่องการเเต่งงาน เขาคงรอไม่ไหวที่จะเเต่งงานกับนาง

เข้าในดงหัวเยี้ยน โล่หวินหลานก็เข้าไปในห้องโถง ข้างในอบอุ่นมาก นั่งบนเก้าอี้ก็รู้สึกสบายใจ

เวินอ๋องตนที่อยู่ข้างหลังก็ตามเข้ามา ในห้องมีเเค่พวกเขาสองคน อยู่กันสองต่อสองโล่หวินหลานก็ไม่ค่อยสะดวก

“องค์หญิง ห่างจากเรื่องที่เราพูดวันนั้นหลายวันเเล้ว ก็ควรจะมีคำตอบเเล้วใช่ไหม?” เวินอ๋องถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม