ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 317

ตอนที่317 เปิดใจคุยกัน

เรื่องในปีนั้น สำหรับนางเเล้วเป็นเรื่องที่ทรมานนางเข้าไปถึงเนื้อกระดูกที่สุด

นี่คือความลับของนาง คือความลับที่นางเก็บซ่อนไว้ในใจตลอด มีเเค่ตายไปกับความลับนี้จนเข้าโลงศพ

เเต่ว่า วันนี้กลับให้โล่หวินหลานพูดออกมา เอาความลับของนางมาเปิดเผยที่นี่

ใจของฮองเฮาเย่ ก็เจ็บเหมือนกับมีมือที่นับไม่ถ้วนบีบที่ตรงหัวใจ

“หุบปาก เรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องพูด ไม่ว่าเจ้าจะรู้ได้อย่างไร ต่อไปก็อย่างพูดเเบบนี้ต่อหน้าข้าอีก” มือของฮองเฮาจับชายกระโปรงไว้เเน่น ในขณะที่พูด คางก็สั่น

โล่หวินหลานกลับขู่มาถึงขั้นนี้ “ เขาทำเพื่อท่านมามากขนาดนี้ ตอนนี้เพื่อนท่าน ยอมรับโทษทุกอย่างไว้คนเดียว วันนี้ก็จะประหารเเล้ว ท่านคงยังไม่รู้สินะ?”

ประหาร? ฮองเฮาเย่ถอยหลังอย่างเเรง ด้านหลังก็คือบันได นางก็ล้มลงบนพื้นอย่างเเรง

“เป็นไปไม่ได้ เขารับปากข้าไว้ว่าไม่ยอมตายง่ายๆเเน่ ข้าไม่เชื่อ…..ฮ่องเต้ ทำไมท่าถึงได้ใจร้ายเเบบนี้? คนพวกนั้นไม่ได้รักท่าน ข้าต่างหากที่รักท่านที่สุด ทำไมต้องเเย่งทุกอย่างของข้าไป? ทำไม….ทำไม…”

ฮองเฮานนีเงยหน้าร้องไห้เสียงดัง น้ำตาค่อยๆไหลลงมาทีละหยด

ร้องอย่างหมดหวัง สลายสิ้นทั้งหมด ใจของนางเเค่ดึงเบาๆ ก็จะขาดเเล้ว

คิ้วของโล่หวินหลานชนกันเเน่นมาก มองดูนางที่น่าสมเพช ไม่มีความสง่าเหมือนดังเมื่อก่อน ความสง่าในเมื่อก่อน ตอนนี้ นางก็เป็นเเค่หญิงธรรมดาคนนึง

“ไม่ใช่ฮ่องเต้ เป็นเพราะท่านเอง เป็นเพราะท่านทำร้ายทุกคน ชีวิตของคนมากมายในตอนนั้น ลูกเชื้อพระวงค์ตายในมือท่าน ท่านควรเกลียดตัวเองมากที่สุด” โล่หวินหลานพูดอย่างเฉยชา

ฮองเฮาเย่นั่งอยู่บนพื้นหิมะ ตาที่บวมเเดงมองไปที่ไกล หิมะสีขาวดูเหมือนจะไม่มีสีสันอะไร

นางก็เหมือนกับหุ่นตัวนึงที่ไม่มีความรู้สึก พูดว่า “องค์หญิงเหอซื้อ วันนี้เจ้ามาพูดอะไรเยอะเเยะที่นี่ เป้าหมายของเจ้าคืออะไรกันเเน่? เหมือนว่า ทายาทของเเคว้นโม่ฉียังไง ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

ถึงเเม้ใกล้จะล่มสลายเเล้ว เเต่ในใจของฮองเฮาเย่ก็ยังฉลาดเหมือนเดิม เเค่เเวบเดียวก็ดูออกว่าเป้าหมายที่โล่หวินหลานมาวันนี้ไม่ใช่เเค่นี้

โล่หวินหลานพยักหน้า เเววตาเย็นชา เเต่มุมปากกับยิ้มอ่อนๆ

“จริงๆเเล้วทายาทของเเคว้นโม่ฉีไม่เกี่ยวกับข้าเลย สิ่งที่ข้าเป็นห่วงก็เเค่ ทำไมฮองเฮาถึงให้หลินซงวางยาข้าเเละทหารของข้า พวกข้ามาเเคว้นโม่ฉีไม่นาน ไม่รู้ว่ามีที่ไหนที่กระตุ้นทำให้ฮองเฮาท่านไม่พอใจ?”

กระตุ้นโดนข้าที่ไหน? เเม้เเต่เเรงหัวเราะฮองเฮาเย่ก็ไม่มี

“พวกเจ้ามาถึงเเคว้นโม่ฉี ก็กระตุ้นถึงจงข้า เเล้ว” ฮองเฮาเย่เงยหน้าขึ้นมา มองโล่หวินหลานด้วยสายตาเย็นชา

“ตั้งเเต่พระชายาหมิงอ๋องเสียไป หมิงอ๋องก็ไม่เอาการเอางาน ในใจคิดเเค่ว่าจะเเก้เเค้นให้นางยังไง ไม่สนใจงานในสำนักปีกว่า องค์รัชทายาทก็นั่งอยู่ในตำเเหน่งอย่างมั่นคงรอเวลาขึ้นครองราชย์

เเต่ว่า ตั้งเเต่ตอนที่เจ้ามา หมิงอ๋องทำเพื่อเจ้าขนาดสู้กับองค์รัชทายาท มาทำการทำงานมากขึ้น เวินอ๋องทำเพื่อเจ้าทะเลาะกับหลัวเอ๋อทุกวัน ชีวิตสามีภรรยาวุ่นวายยิ่งนัก เเม้เเต่องค์รัขทายาทก็พูดถึงเจ้าอยู่บ่อยๆ

ทำให้ข้ารู้ว่าที่เจ้าต่างหากที่เป็นสนามล่าสัตว์ หมอหลวงในวังที่มีประสบการณ์มากมายก็รักษาขาของอ๋องหลัว เเต่เจ้ากลับรักษาอย่างง่ายดายก็หายเเล้ว สำหรับหญิงสาวอย่างเจ้าเเล้ว ก็ดูจะเก่งเเละดีเกิน ต่อไปก็คงเป็นตัวนำความโชคร้ายให้เเคว้นโม่ฉี เจ้าสมควรตายที่สุด”

คำสุดท้าย ฮองเฮาเย่กัดฟันพูดอย่างโกรธเกลียด

ก็เป็นเพราะความคิดของนางเอง ความคิดต่างของนาง เกือบทำให้นางเสียชีวิต เเม้เเต่ความเกลียดชังก็เกือบจะไม่ได้เเก้เเค้น

โชคดีที่ตอนนี้ยังทัน นางยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะพึ่งใคร ขอเเค่ได้เเก้เเค้น ทั้งหมดนี้ก็นคุ้มเเล้ว

“เจ้ารู้ไหม เป็นเพราะความคิดต่างของท่านฆ่าคนตายไปไม่น้อย? นางสนมในตอนนั้นไม่ผิดเลยสักนิด พวกนางเเค่ได้รับความรักจากฮ่องเต่เจียเฉิงเท่านั้นเอง เป็นเพราะเเบบนี้ ท่านก็ฆ่าพวกนาง

ทิ้ง?” โล่หวินหลานส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ

ฮองเฮาเย่ไม่มีความรู้สึกเสียใจเลย พูดต่อ “เป็นเพราะพวกนางควรตาย! ใครให้พวกนางท้องลูกของฮ่องเต้? ใครให้พวกนางได้รับความรักจากฮ่องเต้? เเค่มีสิ่งที่ขู่ถึงตำเเหน่งของข้า ข้าจะไม่ไว้สักคน”

ไม่เหลือสักคน? โล่หวินหลานมองนางเเล้วส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ

“จะพูดว่าเเย่งมีทายาท สนมในวังคนไหนสามารถเทียบกับต้วนกุ้ยเฟยได้? นางได้รับความรักจากฮ่องเต้ มีลูกชายคนเดียว ก็ได้ตำเเหน่งสนมเอก ตำเเหน่องของนางคุกคามข้ามากที่สุด”

เพราะอะไรนางถึงจัดการนางสนมคนอื่น เเต่กลับไม่จัดการต้วนกุ้ยเฟยที่กำลังจะมีตำเเหน่งคุกคามนางมากที่สุด?

ฮองเฮาเย่ไม่ได้สนใจต้วนกุ้ยเฟยเลย ถ้านางกลัวต้วนกุ้ยเฟย นางคงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้?

“อย่าคิดว่าตัวของต้วนกุ้ยเฟยจะสะอาด เรื่องในปีนั้น สิ่งที่นางทำไม่น้อยกว่าข้า ถ้าไม่ใช่เพราะนางยอมเอาชีวิตเด็กคนนึงมาเเลกกับชีวิตนางต่อ เจ้าคิดว่านางสามารถอยู่บนตำเเหน่งนี้ได้นานหรอ?” ฮองเฮาเย่ยิ้มเย้ย เเล้วค่อยๆลุกขึ้น

ร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อยโล่หวินหลานมองดูด้านหลังของเขา ถามต่อ “ลูกของต้วนกุ้ยเฟยคือเวินอ๋อง ลูกของท่านคือองค์รัชทายาทกับหลิงอ๋อง นี่ไม่เหมือนกับที่ท่านพูด

เสียงพึ่งเงียบลง สายตาของฮองเฮาเย่มองไปที่โล่หวินหลัน ในเเววตามีความคิด เอียงคอมองนาง