ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 402

ตอนที่ 402 องค์รัชทายาทขอรับ

หยาดน้ำตาได้ไหลออกมาจากนัยน์ตาของนาง นางแพ้แล้วจริงๆ

ต้วนกุ้ยเฟยถูกกักขังในคุก แต่ตอนนี้จุดจบของนางกลับแย่กว่าอีกเยอะ

นางแย่งชิงมานานหลายปีเยี่ยงนี้ สุดท้ายก็ต้องมาแพ้ให้กับคนที่นางไม่เคยนึกถึง เป็นคนที่ทุกคนต่างนึกไม่ถึง

“หม่อมฉันก็จะปลดตนเองออกจากการเป็นฮองเฮาด้วยเช่นกัน และยอมถูกลงโทษกับองค์รัชทายาทอย่างโดยดี” ฮองเฮาน้อมก้มกราบด้วยเช่นกัน

ฮ่องเต้เจียเฉิงค่อยๆหลับตาลง ทีแรกอยากจะลงโทษพวกเขาให้สาสมแต่ตอนนี้ในใจของเขากลับอ่อนลง พอเห็นเย่ฮองเฮาและองค์รัชทายาทมาสารภาพผิดก่อน เขาจึงทนไม่ได้ที่จะทำเยี่ยงนั้น

แต่ว่าเขามิกล้าให้พวกเขาอยู่ในวังเพื่อทำร้ายคนอื่นอีกต่อไปหลังจากที่ทำความผิดมากมาย

เรื่องที่ต้วนกุ้ยเฟยถูกกักขังไว้ในคุกกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านมามากพอแล้ว ถ้าเขาสองคนเข้าไปอีก คงจะทำให้บ้านเมืองเกิดเรื่องวุ่นวายอย่างแน่นอน

อีกอย่าง ปลดองค์รัชทายาทออกจากตำแหน่ง ก็ไม่รู้ว่าควรเลือกองค์ชายใด ทำให้เขารู้สึกปวดหัวจริงๆ

“ใต้เท้าหลี่ เรื่องนี้เจ้าคิดว่าเยี่ยงไร?” ฮ่องเต้กวาดสายตาไปยังหลี่เซิง

หลี่เซิงกวาดสายตาไปมองทั้งสองที่ก้มหน้าก้มตาไว้สักพัก สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด”ปลดตำแหน่งของฮองเฮาและองค์รัชทายาทออกเป็นเรื่องสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ฮ่องเต้เชิญพวกขุนนางมาปรึกษาหารือกันก่อนจะดียิ่งกว่า อีกอย่าง ปลดตำแหน่งองค์รัชทายาท ก็ต้องมีองค์ชายท่านอื่นมาแทน”

ฮ่องเต้เจียเฉิงมองไปยังทั้งสองที่อยู่ข้างล่าง จึงคิดใคร่ครวญไปสักพัก สุดท้ายก็พูดขึ้น “นั้นก็ทำตามเยี่ยงนี้ เชิญเหล่าขุนนางเข้ามาในวัง”

ฟ้าได้ค่อยๆมืดลง ความมืดมัวของค่ำคืนมืดจนไม่เห็นนิ้วที่ยื่นออกมา มีแค่แสงจันทร์บนท้องที่สอดส่องหิมะสีขาวในสวน และเป็นค่ำคืนที่เงียบสงบมากๆ

คืนนี้เป็นคืนที่เงียบสงบที่ไร้ซึ่งการรับรู้จากเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก โม่ฉีหมิงปิดช่องทางการรับรู้ข่าวสารทั้งหมด เพื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกกับโล่หวินหลาน ปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรจากข้างนอกใดๆ

โล่หวินหลานลูบผมของตนเอง และผลักตัวของเขา “เจ้าทับผมของข้า……”

“อื้ม?” โม่ฉีหมิงขยับแขนของตนเองและผมของนางก็ได้ไหลออกจากแขนของเขา

และรีบกอดนางให้แน่นๆอีกครั้ง กลัวว่านางจะหลุดออกจากตัวของเขาโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าเจ้าง่วงก็ไปหลับบนเตียงก่อน ข้ายังต้องดูตำราศึกษายาที่ดีต่อแผลของไซ่เยว่ วันนี้ข้าต้องหายานั้นๆออกมาให้ได้” โล่หวินหลานผลักหัวของเขาออก แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ

ไซ่เยว่อีกแล้ว ตั้งแต่ที่ไซ่เยว่ได้รับบาดเจ็บ ปากของนางก็เอ่ยแต่ชื่อนี้ ไปไหนมาไหนก็ต้องรีบต้มยาให้นาง นางไม่สนใจสุขภาพของตนเองหน่อยเลยหรือ?

“แผลของไซ่เยว่มีสวินโม่คอยช่วยรักษาอยู่ เจ้าไม่ต้องเปลืองแรงไปยุ่งหรอก” โม่ฉีหมิงลืมตาขึ้นมาทันที นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยอาการที่ไม่พอใจและเย็นชา

“ข้าก็แค่อยากช่วยอีกแรงเท่านั้น ไม่ได้ใช้ยามานาน ไม่รู้ว่าความคุ้นชินจะยังอยู่หรือไม่?”

โม่ฉีหมิงเอานางไม่อยู่จริงๆ ทุกอย่างก็ไปตามนิสัยของนางแล้วกัน และเขาก็ไม่อยากทำให้นางไม่มีความสุข เรื่องที่นางอยากทำก็ให้มันไปตามทางของนาง

“เจ้ามีเรื่องที่เจ้าอยากทำ ข้าก็มีเรื่องที่ข้าอยากทำด้วยเช่นกัน” โม่ฉีหมิงกระตุกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยยิ้มเยี่ยงนี้จ้องมองนางอยู่

โล่หวินหลานลืมตาโตขึ้น ทันใดตอนที่นางหันไป เขาก็ได้กดตัวนางลงอย่างรุนแรง

เก้าอี้โยกได้โยกขึ้นอย่างรุนแรง แต่สุดท้ายก็นิ่งลง โม่ฉีหมิงกดข้อมือของนางไว้ และกดนางลงไปอยู่ข้างล่างตน

เป็นสายตาเยี่ยงนี้อีกแล้ว โล่หวินหลานเห็นนัยน์ตาของเขาก็รู้ว่าเขาอยากทำอะไร แต่ว่าเขาไม่อยากก้าวข้ามหรือทำอะไรล่วงเกินก่อนสมรสกัน ได้แค่อดทนไว้

นัยน์ตาเยี่ยงนี้เหมือยเป็นนัยน์ตาที่อยากจะกลืนกินนางไปทั้งตัว ดูเหมือนจะแสงที่เร่าร้อนที่กำลังสอดส่องตัวนางอยู่

โม่ฉีหมิงหยุดยิ้มอันเจ้าเล่ห์แล้วค่อยๆจูบลงบนหน้าผากของนาง จากนั้นก็ลุกจากเก้าอี้แล้วพยุงนางแล้วอุ้มนางขึ้น

“ฟ้ามืดแล้ว หลับเถอะ” โม่ฉีหมิงค่อยๆวางนางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน แล้วจ้องนัยน์ตาที่เปล่งประกายของนาง

โล่หวินหลานจับมือของเขาไว้ และถามขึ้นอย่างคิ้วขมวด “เจ้าจะไปไหน?”

ตำแหน่งที่ถูกนางสัมผัสเร่าร้อนขึ้นมาทันที โม่ฉีหมิงไม่ได้หันหน้ากลับไป “ยังมีเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จ ข้าจะไปห้องทรงอักษร”

กลัวตนเองอยู่นานกว่านี้ จะควบคุมสติไว้ไม่ได้ พอเห็นท่าทางของนาง เขาก็รู้สึกอยากทำเยี่ยงนี้ตลอดไป

ออกไปห้องไป ฉินหยิ่นที่ยื่นอยู่ข้างๆรอมานานมากพอสมควร แต่ไม่กล้าเข้าไปรบกวนทั้งสอง แค่ได้แต่อยู่ตรงประตูอย่างเงียบๆ รอให้โม่ฉีหมิงออกมา

“ท่านอ๋องขอรับ ใต้เท้าหลี่มาขอรับ” วันนี้ที่ฉินหยิ่นได้รับรู้เรื่องทั้งหมด ทุกอย่างก็มาจากเขา

หลี่เซิงออกจากวังแล้วรีบตรงมาที่ตำหนักหมิงอ๋อง ก็เพื่ออยากจะบอกเรื่องนี้กับเขาด้วยปากของเขาเอง มันจะชัดเจนกว่าที่เขาฝากส่งข่าวมา

“อืม” โม่ฉีหมิงกวาดสายตามองเสื้อตนเอง แล้วหันหลังเดินไปห้องทรงอักษร

ในห้องทรงอักษรแสงไสวจนเงาคนสะท้อนออกมา โม่ฉีหมิงเดินเข้าไป หลี่เซิงจึงรีบต้อนรับเขา และน้อมคำนับให้เขา

“กระหม่อมขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทขอรับ” หลี่เซิงทำน้ำเสียงใสแต่กลับฟังดูหนักแน่นในที่มืด

โม่ฉีหมิงรู้สึกอึ้งเบาๆ แต่ไม่นานก็กลับสู่ปกติ และค่อยๆนั่งลง มุมปากนั้นมีการเผยยิ้มเบาๆ

“คำๆนี้ใต้เท้าห้ามพูดออกมาเรื่อยเปื่อย ข้าเป็นแค่ท่านอ๋องเท่านั้น” โม่ฉีหมิงไม่ได้สื่ออะไรผ่านนัยน์ตาของเขา และไม่ได้รู้สึกดีใจเลย

เขารู้อยู่แล้วทำไมหลี่เซิงพูดเยี่ยงนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคำสั่งของฮ่องเต้ เขาเองก็คงไม่กล้าพูดเยี่ยงนี้ต่อหน้าตน