ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 420

ตอนที่ 420 ตั้งใจได้รับบาดเจ็บ

โล่หวินหลานมองดูทั้งสองคนเดินเข้าไป จากใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มของเขาหลี่ปู้ นางก็รู้ได้เลยว่าทั้งสองร่วมมือกัน

เพียงแต่สิ่งนี้อยู่เหนือความคาดหมายของนางก็เท่านั้น หากฮ่องเต้เจียเฉิงเป็นอะไรไปในตอนนี้ คนที่จะได้รับประโยชน์ที่สุดก็เป็นโม่ฉีหมิง

แต่หากถาม ในตอนนี้ใครที่หวังให้ฮ่องเต้เจียเฉิงล้มป่วย? ไม่ต้องคิดก็รู้ได้เลยว่าเป็นองค์รัชทายาท

นางมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกจากบ่อน้ำนั้น

ที่นางมาที่นี่ก็เพื่อจะมาดูว่าท่านหรงเจี้ยนเป็นเช่นไรบ้าง หรงอันถูกหลินอ๋องฆ่าตายจริงๆใช่ไหม แต่นางไม่คิดเลยว่าตนเองจะพบกับภาพนี้เข้า

ก็จริง คนขี้กลัวอย่างหลินอ๋องจะฆ่าใครได้อย่างไร นางเดินพลางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่คิดเลยว่าจะพบกับเทียนซีที่กำลังตามหานางอยู่

"พระชายา ท่านไปไหนมาเพคะ? หม่อมฉันเป็นกังวลมาก กลัวว่าจะพบกับคนร้าย? เรารีบกลับตำหนักกันเถอะเพคะ！” เทียนซีเมื่อเจอตัวโล่หวินหลาน นางก็คลายกังวล

"ข้าก็แค่เดินเล่นก็เท่านั้น ไม่เป็นอะไรหรอก" โล่หวินหลานกล่าว ไม่ง่ายเลยที่จะได้ออกจากตำหนัก แล้วนางจะกลับไปเช่นนี้ได้อย่างไร?

นางมองไปทางร้านชา อยากไปกินซุปถั่วเหลืองที่นั่น ไม่รู้ว่าซุปถั่วเหลืองในตำหนักและด้านนอกจะเหมือนกันหรือไม่ และนางก็อยากกินของเปรี้ยวๆเผ็ดๆด้วย แต่น่าเสียดายที่ไม่มี

"พระชายา....." เทียนซีอยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากอีกทาง

"ออกไป！ออกไปให้หมด！”

เทียนซีหันกลับไปมอง แล้วกอดโล่หวินหลานเอาไว้ นางกลัวว่าคนร้ายจะเข้ามาทำร้ายนายหญิงของตน

โล่หวินหลานมองดูคนทางไกล ช่างคุ้นตายิ่งนัก

ในมือของหลินอ๋องถือดาบเอาไว้ เขาวิ่งมาที่ตำหนักของหลี่ปู้ แสงสะท้อนของดาบออกมา เห็นใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ราวกับโกรธแค้นมาทั้งชีวิต

ทุกคนหลีกทางให้เขา โ,หวินหลานเองก็จับมือของเทียนซีเอาไว้ แล้วมุ่งหน้าไปทางตำหนักของหลี่ปู้เช่นเดียวกัน

หลินอ๋องคิดที่จะฆ่าหรงเจี้ยนจริงหรือ? เขาตั้งใจให้เรื่องมันเลวร้ายกว่าเดิม?

"หรงเจี้ยนเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้！แก่ใกล้ตายอย่างเจ้า กลับกล้าที่จะมาใส่ร้ายข้า วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย！” ดวงตาของหลินอ๋องแดงก่ำ เขาร้องตะโกนขึ้น

เขาหยิบดาบขึ้นมาแล้วตีไปที่ประตู บ่าวรับใช้ที่เฝ้าประตูอยู่นั้นก็รีบหนีกันจ้าระหวั่น และมีบางคนก็รีบวิ่งเข้าไปรายงานหรงเจี้ยน ตอนนี้ด้านนอกไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงหลินอ๋องที่ยืนทุบประตูอยู่ด้านนอก

ไม่นาน ประตูก็ถูกเปิดออก หรงเจี้ยนเดินออกมา และมีโม่ฉีหมิงเดินตามมา เมื่อเห็นทั้งสอง หลินอ๋องก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

"หรงเจี้ยน พวกเจ้าร่วมมือกัน? ร่วมมือกันมาทำร้ายข้า? พวกเจ้าไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตนมา เจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาทแล้ว ต้องกำจัดข้าให้ได้เลยหรือ?" หลินอ๋องพูดอย่างสิ้นหวัง

โม่ฉีหมิงมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลี่เจี้ยนรับสั่งบ่าวไพร่ “พวกเจ้ายังไม่ไล่เจ้าบ้านี่ออกไปอีกรึ?"

ประชาชนมากมายมายืนมอง หรงเจี้ยนเป็นถึงขุนนาง เขาไม่อาจขายหน้าได้ จึงรับสั่งให้ประชาชนที่ยืนอยู่นั้นออกไป

โล่หวินหลานยืนมองเหตุการณ์อยู่ตรงมุมหนึ่ง คงเพราะโม่ฉีหมิงสนใจแต่เรื่องตรงหน้า จึงไม่เห็นนาง

"หลินอ๋อง ข้ามาที่นี่เพียงเพราะต้องการมาคุยเรื่องของเจ้ากับท่านหรงก็เท่านั้น เจ้ามาทำอะไรที่นี่ มันเหมาะสมแล้วหรือ?" โม่ฉีหมิงถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง

หลินอ๋องหัวเราะในลำคอ แล้วชี้ไปที่โม่ฉีหมิง “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่องั้นหรือ? เจ้าร่วมมือกับหรงเจี้ยนจัดการข้า อยากให้เรื่องนี้ทำให้ท่านพ่อฆ่าข้าใช่ไหม? หากเป็นเช่นนั้น เหตุใดเจ้าไม่ฆ่าข้าด้วยมือของเจ้าล้ะ สำหรับเจ้าการฆ่าข้าก็ง่ายราวกับบี้มดไม่ใช่หรือ?"

อารมร์ของหลินอ๋องไม่สู้ดีนัก เขามองนิ่งไปที่โม่ฉีหมิง เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาต้องทรมานตนด้วย?

เหตุใดต้องให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องฆ่าคน เขาตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่ หรืออยู่ในนรก วันวันต้องอยู่กับความหวาดกลัว หวาดระแวง

โฒ่ฉีหมิงกระตุกยิ้ม “ให้ข้าลงมือข้าเจ้า เจ้าคงมองตนเองสูงไป"

คำพูดเดียวของเขา ทำให้หลินอ๋องปวดใจนัก ที่แท้แม้แต่ฆ่าเขา โม่ฉีหมิงยังรู้สึกรังเกียจ แล้วเหตุใดจึงต้องทรมานเขาเช่นนี้เล่า?

"หากเป็นเช่นนี้ ไม่ข้าอยู่ก็เจ้าตาย ในเมื่อเจ้าทำร้ายข้า เจ้าก็ไปตายเสียเถอะ！”

ดาบในมือของหลินอ๋องพุ่งตรงไปที่โม่ฉีหมิง แต่เขากลับไม่หลบ แล้วให้ดาบโดนใส่ตนเอง

โล่หวินหลานนิ่งไปครู่หนึ่ง เสียงของนางติดอยู่ในคอ

โชคดีที่หรงเจี้ยนผลักตัวเขาหลบ ทำให้ดาบเชี่ยวที่แขนของเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เลือดไหลออกมาซิบๆ

เลือดไหลยาวลงมาเป็นทางจากแขนของเขา แต่เขากลับไม่แสดงทีท่าใดๆ เขามีสีหน้าที่ยากจะคาดเดา

เขาไม่เห็นโล่หวินหลานอยู่ที่นี่ ทำให้นางเห็นภาพนี้ และเขาก็เดินไปทางนาง พร้อมคว้าข้อมือของนางเอาไว้

"เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

"ท่านพี่....." โล่หวินหลานที่กำลังจะพูด กลิ่นเลือดแตะเข้าที่จมูกของนาง ทำให้นางเวียนหัวคล้ายจะเป็นลม