ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 419

ตอนที่ 419 คำหลอกลวง

เขาวุ่นอยู่ในวังหลวงทั้งวัน กว่าจะได้กลับมาที่ตำหนัก ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็เห็นนางกำนัลรีบวิ่งออกมา ราวกับพบเจองูในห้องโถงหลวง

"พวกเจ้าเป็นอะไรไป?" โม่ฉีหมิงถาม

นางกำนัลตอบกลับ “องค์รัชทายาทเพคะ เมื่อครู่พระชายารับสั่งว่าอาหารไม่ถูกปาก ให้ไปทำมาใหม่ ตอนนี้ทำใหม่เป็นรอบที่สามแล้ว แต่พระชายาก็ยังไม่ยอมเสวย กำลังไปลงโทษพ่อครัวเพคะ"

โม่ฉีหมิงนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาพยักหน้าให้พวกนาง แล้วเดินเข้าไป

"เป็นอะไรไปหรือ? อาหารไม่ถูกปากงั้นก็เปลี่ยนพ่อครัว ไม่เห็นว่าเจ้าต้องทำให้ตนเองหงุดหงิดเลย" โม่ฉีหมิงเดินเข้าไป แล้วตบที่บ่าของนางเบาๆ

โล่หวินหานเมื่อเห็นว่าเขากลับมา ก็ทำหน้าไม่อยากกินอาหารบนโต๊ะ ทั้งที่อาหารบนโต๊ะนั้นดูน่ากินมาก ไม่มีสิ่งใดที่นางไม่ชอบเลย

"ท่านพี่ดูสิเพคะ งดงามแค่เพียงภายนอก พอกินเข้าไปกลับไร้รสชาติ พ่อครัวยังไม่ยอมรับอีกว่าตนแอบอู้งาน！” โล่หวินหลานตบไปที่โต๊ะเสียงดัง

โม่ฉีหมิงมองไม่ออกว่าอาหารจานใดมีปัญหา แต่ใบหน้าที่หงุดหงิดของนางทำให้เขาเอ็นดูยิ่งนัก จึงจับไปที่ใบหน้านั่นอย่างแผ่วเบา

"หากไม่อร่อย พวกเราก็ไม่กิน ข้าจะพาเจ้าไปกินด้านนอก เจ้าอยากกินอะไรก็กินสิ่งนั้น หากไม่อร่อยก็สั่งให้พวกเขาทำใหม่" โม่ฉีหมิงพูดพลางโอบไหล่นาง จากนั้นก็กวาดสายตาเย็นชาไปให้พ่อครัว

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำสิ่งใดผิด แต่หากทำให้โล่หวินหลานต้องหงุดหงิด ก็ถือว่าทำผิดใหญ่หลวง

"พรุ่งนี้เจ้าไม่ต้องมาแล้ว เก็บของแล้วออกจากตำหนักองค์รัชทายาท"

พ่อครัวทำงานที่ตำหนักนี้มานานแรมปี ที่ผ่านมาโม่ฉีหมิงก็ทานในสิ่งที่เขาทำ วันนี้คิดจะไล่เขาไปเสียดื้อๆ แล้วเขาจะไปทำงานที่ไหน?

"องค์รัชทายาท ข้าน้อยทำอาหารตามที่พระชายารับสั่ง ไม่กล้าที่จะทำผิดพลาดแม้แต่น้อย แต่ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดพระชายาจึงกล่าวว่ารสชาติไม่ดี องค์รัชทายาทได้โปรดเห็นใจข้าน้อยด้วย！” พ่อครัวกล่าวแล้วคุกเข่าตรงหน้าโม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงพูดเสียงเรียบ “อาหารที่เจ้าทำรสชาติย่ำแย่ เจ้ายังกล้าร้องขอกลับข้า? เจ้าคงไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม?"

โล่หวินหลานเองก็ไม่อยากให้เขาออกไป นางเพียงอยากสั่งสอนเขาเท่านั้น แต่เมื่อเห็นเขาพูดเช่นนี้ นางจึงให้โม่ฉีหมิงลองชิมอาหารบนโต๊ะ

อาหารจานแรกคือซี่โครงสามรส โม่ฉีหมิงกัดไปคำหนึ่ง ก็เปรี้ยวเสียจนเข็ดฟัน

จากนั้นก็ชิมอาหารจานถัดไป ซึ่งหน้าตานั้นดูเผ็ดจัด เขากลืนเข้าไป แล้วรู้สึกว่าทานยากยิ่ง

"อาหารรสชาติแย่เยี่ยงนี้ เจ้าทำออกมาได้อย่างไร?" โม่ฉีหมิงขมวดคิ้ว

"คือ ข้าน้อยทำตามที่พระชายารับสั่ง และเติมชูรส พริก ตามที่นางบอก เหตุใดจึงรสชาติแย่?" ประโยคสุดท้ายเขาพูดพึมพำเสียงเบา

โล่หวินหลานรู้สึกอารมณ์ร้อนอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

"เจ้ายังกล้าพูดอีกหรือ? ข้ารับสั่งให้เจ้าใส่ชูรสและพริก แต่เจ้ากลับทำเช่นนี้? ไม่มีรสชาติแม้แต่น้อย ข้ากินไม่ลง！” โล่หวินหลานกล่าว

โฒ่ฉีหมิงจับมือของนาง ตอนนี้เขาคิดว่าการรับรู้รสของโล่หวินหลานคงมีปัญหา เหตุใดนางจึงไม่รู้สึกเปรี้ยวและผิด?

พ่อครัวไม่พูดสิ่งใด เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใด

ตอนที่ทำอาหารเขาเองก็ชิมแล้ว ซึ่งมีรสชาติเปรี้ยวมากและเผ็ดมาก แต่เหตุใดพระชายาจึงบอกว่าจืดชืด?

"หวินหลาน เจ้าอยากกินอะไร? เดี๋ยวข้าทำให้เจ้าด้วยตัวเอง?" โม่ฉีหมิงกล่าวแล้วยิ้มให้นาง

โล่หวินหลานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อยากกินซุปถั่วเหลืองเพคะ ท่านทำเป็นไหม?"

โม่ฉีหมิงทำหน้าไม่ถูก เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้า “ไม่เป็น เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นสิ"

โล่หวินหลานไม่พูดสิ่งใด แล้วชี้ไปที่พ่อครับ “ข้าอยากกินซุปถั่วเหลือง ให้เขาไปทำ"

พ่อครัวเงยหน้าขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระชายาจึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วเช่นนี้

"ยังไม่รีบไปอีก?" โม่ฉีหมิงกลาว

พ่อครัวรีบวิ่งออกไป

หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ อารมณ์ของโล่หวินหลานก็ดีขึ้น นางอาบน้ำแล้วขึ้นเตียง แต่กลับนึกถึงเรื่องที่เทียนซีพูดในวันนี้ จึงรีบถามโม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงไม่ปิดบังนางแต่อย่างใด เขาเล่าทุกอย่างให้นางฟัง แต่ตอนที่เล่าถึงฮ่องเต้ เสียงของเขาก็นิ่งไป

โล่หวินหลานหัวเราะอย่างไร้จิตใจ “หากท่านพ่อเป็นอะไรไปในตอนนี้ ท่านก็จะกลายเป็นที่ครหาของทุกคน ทุกคนจะคิดว่าสิ่งที่ท่านทำนั้นก็เพื่อได้เป็นฮ่องเต้ ส่วนหลินอ๋องนั้น คงจะเกลียดท่านมาก"

"ร่างกายของท่านพ่อไม่ดีเท่าไหร่มานานแล้ว หลายปีมานี้ท่านพ่อต้องคอยกินยามากมาย เพื่อประคองอาการ ไม่สามารถตกใจหรือเหนื่อยมากได้ แต่ช่วงนี้กลับมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายไม่หยุดหย่อน ตอนนี้เรื่องของต้วนก้วยเฟยก็ยังไม่ได้จัดการ หากท่านพ่อไม่หายประชวร ข้าเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี?" โม่ฉีหมิงขมวดคิ้ว

"วางใจเถอะ ฮ่องเต้ต้องไม่เป็นไรเพคะ" โล่หวินหลานพูดปลอบเขา

โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ “ฮ่องเต้ก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่อาจมีชีวิตอัมตะ การที่ฮ่องเต้ประชวรเช่นนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพระาข้า"