ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 47

ตอนที่ 47 ปะทะ

“หมอหลวงสู ยังไม่รีบเข้าไปอีก” เย่ฮองเฮาพูดอย่างเด็ดขาด

เมื่อได้ยินคำสั่ง หมอหลวงสูก็จะบุกเข้าไปในห้องของหลินอ๋อง ต้วนชิวเยนรีบเรียกสาวใช้ “หมิงเยว่ ฉ่ายเสีย พวกเจ้ารีบไปขวางเขาเอาไว้เร็ว”

หมิงเยว่ ฉ่ายเสียเป็นนางกำนัลคนสนิทของต้วนกุ้ยเฟย ทำอะไรที่นางสั่งทุกอย่าง พวกนางรีบเดินไปขวางหมอหลวงสูเอาไว้

หมอหลวงสูก็ไม่รู้ต้องทำยังไง เขาก็ไม่อยากจะต้องปะทะกับนางกำนัลของต้วนกุ้ยเฟย เขาก็เลยมองไปที่เย่ฮองเฮา

คิดไม่ถึงเลยว่าต้วนกุ้ยเฟยจะกล้าเป็นศัตรูซึ่งหน้ากับนาง เย่ฟังเสว่ตะโกนกับว่าดีออกมาถึงสามคำ จากนั้นก็สั่งให้ขันทีและนางกำนัลที่ยืนเรียงอยู่สองข้างด้านนอกออกมา

แล้วชี้ไปที่หมิงเยว่ ฉ่ายเสียที่ยืนขวางอยู่หน้าหมอหลวงสูว่า “ต้วนกุ้ยเฟยสาวใช้ของเจ้าไม่รู้จักฐานะทำผิดกฎ ลากออกไป ตีให้ตาย”

พริบตาเดียวบรรยากาศก็ดูวุ่นวายขึ้นมา หมิงเยว่ ฉ่ายเสียได้ยินคำว่าตีให้ตาย ไม่ตายก็แทบจะเป็นลม อายไม่เท่าไหร่เข้าวังมาก็ต้องมาถูกตีตาย

พวกนางยื่นมือออกไปผลักขันทีกับนางกำนัลพวกนั้น นางกำนัลพวกนั้นเป็นของคนของเย่ฮองเฮา พวกเขาก็ไม่ต่างจากนางเลย พวกนางตบไปที่ใบหน้า แล้วก็ด่าว่า “นังชั้นต่ำ รับสั่งของฮองเฮาพวกเจ้าไม่ฟังกันแล้วใช่ไหม หรือว่าพวกเจ้าไม่เห็นฮองเฮาอยู่ในสายตาแล้ว?”

ต้วนกุ้ยเฟยแทบจะหัวใจวายตาย นางยืนมองนางกำนัลของตัวเองถูกตบหน้า ก็โมโหแล้วพูดว่า “พวกเจ้าจะมากไปแล้วนะ พวกเจ้าเห็นข้าเป็นคนตายหรือไง? คิดอยากจะให้ตายก็ต้องตายหรอ คิดอยากจะตบก็ตบหรือไง?”

เย่ฮองเฮาสนใจนางซะที่่ไหน? นางนั่งอยู่ข้างๆ ดื่มชาสบายใจ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกเจ้ารีบไปขวางพวกเขาไว้เร็ว จวนหลินอ๋องจะให้พวกคนชั้นต่ำแบบนี้มาบังอาจได้หรอ ไม่ได้ยินที่ข้าพูดกันหรือไง?” ต้วนกุ้ยเฟยโกรธจนนั่งไม่ติดแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปลากพวกเขาออกมา

เห็นทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมลดราวาศอกเลย ฝ่ายหนึ่งก็คนที่สวมชุดต้านเชื้อสีน้ำเงิน อีกฝ่ายคือคนที่สวมชุดในวัง ทั้งสองฝ่ายปะทะกัน โดยมีหมอหลวงยืนลำบากใจอยู่ตรงกลาง

โล่หวินหลานเห็นฮองเฮาหย่นั่งดื่มชาสบายใจไม่มีท่าทีจะพูดอะไร ก็อดไม่ได้ลุกขึ้นมา

นางเดินไปที่หน้าประตูห้อง แล้วหยุดไม้พองขึ้นมา จากนั้นก็ลองตบไปที่มือของตัวเองเพื่อวัดระดับความแข็งของไม้ จากนั้นก็ถือมันเดินเข้าไปในห้องโถง

ภายในเสียงเอะอะแบบไม่มีใครยอมใคร ท่ามกลางสถานการณ์ที่ชุลมุน โล่หวินหลานฟาดไม้พองลงไปอย่างแรงโดยไม่สนใจว่าใครเป็นใคร นางตีไปที่พวกนางกำนัลที่สวมชุดในวัง

“ที่นี่คือจวนหลินอ๋อง หลินอ๋องยังป่วยอยู่ คนป่วยต้องการการพักผ่อนพวกเจ้าไม่รู้หรือไง เอะอะเสียงดังอย่างกับหมาเห่ากันทำไม?”

โล่หวินหลานใช้วิธีที่ง่ายที่สุด “ตีหมาไม่ดูเจ้าของ” แล้วก็ด่าพวกเขาไปชุดใหญ่

พวกขันทีนางกำนัลอึ้งไปที่ถูกตี แต่ว่าด้วยฐานะของโล่หวินหลานพวกเขาก็ไม่กล้าจะทำอะไร ไม่เสียแรงที่เป็นคนที่ถูกฝุกมาแล้ว จากนั้นไม่นานพวกเขาก็คุกเข่าลง

ฟาดไปรอบนี้ก็เหมือนฟาดให้เย่ฮองเฮาได้ตื่นขึ้นมา นางคิดไม่ถึงเลยว่าพระชายาหมิงอ๋องจะเด็ดขาดได้ขนาดนี้

“ตอนนี้รู้จักคุกเข่าแล้วหรอ? ออกไปให้หมดเดี๋ยวนี้” โล่หวินหลานสีหน้าแดงเพราะเมื่อกี้ออกแรงฟาดไป

นางใช้ไม้พองชี้ไปที่เหล่านางกำนัลขันทีที่คุกเข่า สายตาของนางดูดุดัน พวกเขาต่างวิ่งกันออกไปอย่างรวดเร็ว

เย่ฮองเฮาค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ นางมองไปรอบๆ สายตาไปหยุดอยู่ที่โล่หวินหลาน สายตาของนางดูตกใจแล้วก็โกรธมาก

“ข้าดูไม่ออกเลยว่าพระชายาหมิงอ๋องเองจะกล้าขนาดนี้ได้ เจ้ากล้าสั่งคนของข้าหรอ? หากข้าเอาเรื่องนี้ไปทูลฝ่าบาทแล้วล่ะก็ เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีความผิดอะไรบ้าง?” น้ำเสียงของนางเรียบง่ายราวกับว่ายังไงวันนี้นางก็ชนะแน่นอน

โล่หวินหลานกลัวนางที่ไหน นางโยนไม้พองทิ้งไป แล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความไม่พอใจ จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดนิ้วมือ “ฮองเฮาเพคะ ท่านพาเหล่าขันทีนางกำนัลมาก่อเรื่องที่จวนหลินอ๋อง ไม่ได้คิดถึงอาการป่วยของหลินอ๋องเลยแม้แต่นิดเดียว ท่านเป็นถึงแม่ของแผ่นดินแต่ไม่มีความเมตตาเอาซะเลย หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาททรงปรีชา ทรงรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแน่นอนเพคะ”

“เจ้า ได้ พระชายาหมิงอ๋อง ......” เย่ฮองเฮาพูดยังไม่ทันจบ ก็โกรธจนพูดอะไรไม่ออก

ต้วนกุ้ยเฟยที่อยู่ข้างๆเริ่มสงบลง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง เหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จวนน้องเจ็ดคึกคักดีจังเลยนะ เสด็จแม่ พระสนมอยู่ที่นี่กันครบเลย ดูท่าหม่อมฉันจะมาช้าไปหน่อย” เสียงใสๆเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

เสียงที่คุ้นเคย ยังไม่ทันได้เดาว่าเป็นใคร เขาก็เดินเข้ามาแล้ว

โม่ฉีซิวสวมชุดสีขาว แขวนหยกขาว ปักปิ่นหยกเขียว สีหน้าท่าทางไม่ได้ซีดเซียวแล้ว

วันนี้จวนหลินอ๋องนี่ครึกครื้นจริงๆ ฮองเฮาเสด็จมาด้วยตัวเอง จากนั้นก็รัชทายาทอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์พี่น้องหรือเพราะเหตุผลอื่น

“ซิวเอ๋อ เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง? มานั่งเร็ว น้องเจ็ดเจ้าติดโรคฝีดาษ หากไม่มีอะไร ก็อย่ามาที่นี่เลย ความหวังดีของเจ้าทุกคนรู้ดี” เย่ฮองเฮาสีหน้าเริ่มตื่นกลัว กว่าจะรักษาอาการป่วยของเขาที่เป็นมาตั้งแต่เด็กหายได้ ถ้าติดโรคฝีดาษไปจะทำยังไง?