ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 48

ตอนที่ 48 สงครามเย็น

นี่เป็นครั้งแรกที่โล่หวินหลานเห็นโม่ฉีหมิงโกรธขนาดนี้ นางตามเขาจนถึงจวนหมิงอ๋อง เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว

เขาเหมือนน้ำในช่วงหน้าหนาว ที่มีไอเย็นกระจายตัวออกมาตลอดเวลา

โล่หวินหลานร้อนใจมาก นางกับโม่ฉีซิวไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย แต่พอเขาเห็นแบบนั้นก็อธิบายไม่ถูก ทำไมเขาถึงได้มาได้จังหวะขนาดนั้น

เย่วหวินกับฉินหยิ่นมองหน้ากัน ปกติพระชายากับท่านอ๋องรักกันจะตายไป ทำไมวันนี้ถึงได้ทะเลาะกันแบบนี้ล่ะ?

“หมิง ข้ากับรัชทายาทไม่ได้มีอะไรกัน ที่เจ้าเห็นเมื่อกี้มันไม่ใช่เรื่องจริง” โล่หวินหลานตามเขาเข้าไปถึงห้องหนังสือ นางรีบอธิบายให้เขาเข้าใจ

“ไม่มีอะไร? ไม่ใช่เรื่องจริง?” โม่ฉีหมิงหยุดแล้วมองไปที่นาง นางเล่นละครเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาจับไปที่ข้อมือของนางอย่างแรง แล้วถามว่า “ที่ข้าเห็นเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องจริงงั้นหรอ? ถ้างั้นเจ้าบอกข้ามาสิว่า กำไลนี่มันมาจากไหน?”

เรื่องที่เขากลัวที่สุดมันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ นางสวยจนใครๆก็จับจ้อง แล้วคนๆนั้นก็ไม่ใช่คนอื่นที่ไหน เป็นพี่ชายของเขาเอง

กำไลหยกมีความหมายยังไงคนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่ว่าเขานั้นรู้ดี ไม่งั้น เขาคงไม่มีทางโกรธมากขนาดนี้ ไม่เพียงโกรธโล่หวินหลาน เขายังโกรธตัวเองด้วย

“ข้าจะเอาไปคืนเขา ข้าไม่เคยคิดจะอยากได้ของๆเขาเลย” โล่หวินหลานพูด แล้วยื่นมือจะไปถอดกำไลออก แต่ว่ากำไลนี่มันดันไม่ยอมออก สายตาของนางดูเจ็บปวด

ทำไมนางจะต้องเอาใจเขาด้วยล่ะ? ทำไมนางถึงทำตามที่นางคิดไม่ได้ล่ะ?

ที่ข้อมือของโล่หวินหลานเริ่มมีรอยแดงเกิดขึ้น นางค่อยๆปล่อยมือ กำไลชิ้นนี้ยังไงนางก็ต้องถอด แต่ว่าจะไม่ถอดต่อหน้าเขาเด็ดขาด

นางกับโม่ฉีซิวบริสุทธิ์ใจกัน ทำไมต้องอธิบายมากมายด้วย?

นางนั่งงตัวตรง เรื่องที่ไม่มีอะไรนางก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากมาย ในเมื่อสองคนรักกัน ก็ต้องเชื่อใจอีกฝ่ายสิ

“ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ข้ากับรัชทายาทไม่ได้มีอะไรกัน เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า” นางจับไปที่หน้าของตัวเอง ยังดี น้ำตาไม่ไหล

พูดจบ นางก็หันหลังแล้วเดินออกจากห้องหนังสือไป ยังเดินไม่พ้นประตู ก็ได้ยินเสียงดัง “เพล้ง” ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โล่หวินหลานตะลึงไป แต่ก็จะอดทนที่จะไม่หันกลับไปมอง จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

ยังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงล้อเลื่อนก็ดังมาจากด้านหลัง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียง “เจ้าจะไปไหน? กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

โล่หวินหลานเลียนแบบความเย็นชาแบบเขา “ข้าจะไปไหนสำคัญด้วยหรอ? พูดไปเจ้าก็ไม่เชื่ออยู่ดีจริงไหม?”

“เจ้าจะรีบไปหาคนรักของเจ้าใช่ไหม?” คำพูดประชดประชันออกมาจากปากโม่ฉีหมิง

ไม่ว่าเมื่อกี้โม่ฉีหมิงจะสงสัยนางยังไง นางก็ทนไหว แต่ว่าคำพูดของเขาตอนนี้ มันเหมือนลากนางจากสวรรค์มาลงนรกเลย

นางกัดฟันแล้วตอบว่า “ใช่แล้วยังไง?”

โม่ฉีหมิงปิดตา เขาจับเก้าอี้รถเข็นเอาไว้แน่น เขาข่มความคิดที่จะทำร้ายนางเอาไว้

“ท่านอ๋อง” ฉินหยิ่นเห็นสถานการณ์ไม่ดี ก็เลยรีบกล่อมว่า “พระชายาแค่โมโห ก็เลยพูดแบบนั้นออกมา”

เย่หวินรีบไปดึงแขนของโล่หวินหลานไว้ ในตอนนี้พวกเขาอยากให้ทั้งคู่กลับมาคืนดีกันให้เร็วที่สุด

พวกเขาคอยติดตามโล่หวินหลานอยู่ตลอดเวลา เรื่องที่เกิดขึ้นที่หน้าประตูจวนหลินอ๋อง พวกเขาเห็นทุกอย่าง รู้ว่าโล่หวินหลานกับโม่ฉีซิวนั้นไม่ได้มีอะไรกัน

โล่หวินหลานกระพริบตา ดวงตาของนางแดงก่ำ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

นางกำลังจะเดินไป โม่ฉีหมิงก็ตะคอกมาว่า “หยุดนะ ถ้าข้าไม่อนุญาต เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

นางตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจว่า “ทำไม? ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าหรอ ทำไมข้าต้องฟังเจ้าด้วย?”

“ก็เพราะเจ้าเป็นพระชายาหมิงอ๋อง เป็นชายาของข้าไง เจ้าก็ต้องฟังข้า” โม่ฉีหมิงพูดด้วยความดุ เขาเลื่อนเก้าอี้รถเข็นมาตรงหน้านาง แล้วจับมือของนางข้างหนึ่งไว้ แล้วเลื่อนรถไป

เขาไม่สนใจที่นางดิ้นหรือว่าด่าทอเขา โม่ฉีหมิงไม่พูดอะไร แล้วพานางไปที่ห้องเก็บของทางเรือนตะวันตกหลังหนึ่ง เขาให้บ่าวไพร่เอากุญแจมาไข แล้วก็พานางเข้าไปถึงปล่อยมือนาง

ที่นี่คือห้องเก็บของห้องหนึ่งของจวนหมิงอ๋ฮง ก่อนหน้านี้โล่หวินหลานเคยมากับเขาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้เขาพานางมาที่นี่ทำไม?

ไฟในห้องเก็บของทุกจุดสว่างขึ้น บ่าวไพร่ปิดประตูแล้วก็ออกไป โม่ฉีหมิงเหลือบมองไปที่โล่หวินหลาน สายตาแบบนี้มันทำให้นางรู้สึกว่าเขาเหมือนคนแปลกหน้า

ภายในห้องมีลังไม้แกะสลักสวยงามอยู่หลายใบ โม่ฉีหมิงเปิดลังไม้ออกทีละใบ ด้านในมีไข่มุกหยกต่างๆมากมาย

ที่แท้ที่นี่ก็เป็นที่ที่ของคนรวยสมัยก่อนนี่เอง ใช้ลังไม้มาเก็บสมบัติ แล้วก็ให้คนล็อกประตูแล้วให้คนเฝ้าไว้ ไม่เหมือนธนาคารในยุคปัจจุบัน เงินยัดไว้ตรงไหนไม่มีใครเห็น

“เลือก” โม่ฉีหมิงชี้ไปที่ลังไม้